Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλοντος – Οσίου Σεραφείμ Rose (εισαγωγικά).

Πρόλογος της τετάρτης έκδόσεως του βιβλίου.

Στις 10 Μαΐου του 1976, ο π. Σεραφείμ Ρόουζ οδηγούσε προς τον τόπο διαμονής του, στο μοναστήρι του αγίου Γερμανού στα βουνά της Βόρειας Alaska. Ερχόταν από το Oregon, όπου είχε πάρει ένα φορτίο από το πρωτοεκδιδόμενο βιβλίου του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» – ένα βιβλίο που μια μέρα θα γινόταν πνευματικός δυναμίτης, ιδιαίτερα στη Ρωσία. Το βιβλίο ήταν μια εξέταση των σύγχρονων θρησκευτικών φαινομένων, συμπτωμάτων της «νέας θρησκευτικής συνείδησης» η οποία προετοίμαζε το δρόμο για μια παγκόσμια θρησκεία και σηματοδοτούσε την αρχή μιας «δαιμονικής πεντηκοστής» στους εσχάτους καιρούς. Ποτέ πριν δεν είχε γραφτεί μια τόσο διεισδυτική ανάλυση των πνευματικών ρευμάτων του 20ου αιώνα, επειδή μέχρι τώρα κανείς δεν τα είχε μελετήσει τόσο επισταμένα, με βάση την άχρονη σοφία των Αγίων Πατέρων.

Στην αρχή και στο μέσον της δεκαετίας του 1970, όταν ο π. Σεραφείμ έγραφε το βιβλίο του, πολλά από τα φαινόμενα που περιέγραφε θεωρούνταν μέρος ενός παρεκτρεπόμενου «περιθωρίου». Αλλά εκείνος είδε αυτό που ερχόταν: είδε ότι το «περιθώριο» θα γινόταν όλο και περισσότερο το κυρίαρχο ρεύμα, είδε την τρομακτική ενότητα σκοπού πίσω από ένα μεγάλο φάσμα εξωτερικά ξεχωριστών φαινομένων, και είδε το αποτέλεσμα όπου αυτά στόχευαν να διαγράφεται απειλητικό στον ορίζοντα. Καθώς ταξίδευε νότια με το βιβλίο, το οποίο επρόκειτο να ρίξει τη μάσκα των πιο απατηλών μορφών δαιμονικής πλάνης του καιρού μας, ταίριαζε να σταματήσει σ’ ένα πυρήνα του νεοπαγανισμού στην Αμερική: Το όρος Shasta. Θεωρούμενο από κάποιους ως ιερό βουνό των αρχικών Ινδιάνων κατοίκων, το όρος Σάστα ήταν από καιρό κέντρο αποκρυφιστικών δραστηριοτήτων και εγκαταστάσεων, που τώρα αυξάνονταν εκεί. Ο π. Σεραφείμ οδήγησε μέρος του ανηφορικού δρόμου με το φορτίο του από βιβλία. Στάθηκε στη σκιά του τεράστιου βουνού, σ’ ένα σημείο όπου γίνονταν συχνά
νεοπαγανιστικές γιορτές, και έψαλε πασχαλινούς ύμνους, έψαλε για την Ανάσταση του Χριστού και τη νίκη Του πάνω στο σατανά και το νόμο του θανάτου. Στο μυαλό του ήρθε μια σκέψη που του είχε ξανάρθει παλιότερα: «Θα ‘πρεπε να έρθει ένας Ορθόδοξος ιερέας και να ευλογήσει το βουνό με αγιασμό»! Αργότερα, μετά τη χειροτονία του σε ιερέα, θα επέστρεφε να ευλογήσει το βουνό. Αλλά το βιβλίο του θα έκανε περισσότερα: θα μετακινούσε βουνά.

1. Πως « γεννήθηκε» αυτό το βιβλίο

Οι σπόροι του βιβλίου «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» υπήρχαν στον π. Σεραφείμ για αρκετό καιρό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 είχε αρχίσει ένα μνημειώδες έργο, «Το βασίλειο του ανθρώπου και η βασιλεία του Θεού, το οποίο θα ιχνηλατούσε τα φιλοσοφικά, πνευματικά και κοινωνικά ρεύματα των τελευταίων 900 ετών, και θα περιελάμβανε ένα μεγάλο κεφάλαιο με τίτλο «Ορθόδοξη χριστιανική πνευματικότητα και ‘’νέα πνευματικότητα’’». Για χρόνια ο σύντροφός του στη μοναχική ζωή, π. Γερμανός, τον ωθούσε να ολοκληρώσει το μέγα έργο του, αλλά ο π. Σεραφείμ το ματαίωνε λέγοντας ότι ήταν πολύ μεγάλο για να το αναλάβει μαζί με όλα τα άλλα καθήκοντα που είχε στην αδελφότητα, και ότι επιπλέον ήταν πολύ διανοουμενίστικο και αφηρημένο. «Χρειαζόμαστε κάτι πιο πρακτικό», είπε. Εκείνον τον καιρό η κατανόηση της Ορθόδοξης παράδοσης από μέρους του είχε βαθύνει αξιοσημείωτα, τόσο από τη μελέτη όσο και από το προσωπικό του αγώνα, και ήταν περισσότερο ικανός να αντιπαραβάλλει την ψευδοπνευματικότητα με μια επιβλητική όψη
γνήσιας, σοβαρής και σωτηριώδους πνευματικής ζωής. Ειρωνικά, καθώς είχε αυξηθεί τόσο σε εσωτερική όσο και σε εξωτερική γνώση από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, τα γραπτά του δεν είχαν γίνει πιο πολύπλοκα και αφηρημένα, αλλά πιο προσιτά, κατανοητά, ουσιώδη και εύστοχα.

Το 1971, ο π. Σεραφείμ άρχισε να γράφει και να συνθέτει κεφάλαια για την «Ορθοδοξία και τη θρησκεία του μέλλοντος», δημοσιεύοντάς τα σε συνέχειες στην εφημερίδα της αδελφότητας «Ο Ορθόδοξος Λόγος». Τέσσερα χρόνια μετά, την Παρασκευή της Διακαινησίμου, 9 Μαΐου 1975, οι πατέρες τελείωσαν την εκτύπωση της πρώτης έκδοσης του βιβλίου. Εξαντλήθηκε τόσο γρήγορα, που χρειάστηκε να γίνει δεύτερη εκτύπωση τον Αύγουστο. Το βιβλίο είχε αγγίξει μια ευαίσθητη χορδή, και η ζήτησή του αυξήθηκε. Το μοναστήρι έλαβε επιστολές κι επισκέψεις από πολλούς ανθρώπους που είχαν απαλλαγεί από πνευματική πλάνη αφού το διάβασαν.

2. Η διαύγεια ενός πατερικού νου

Τον τελευταίο αιώνα, ο Ρώσος Ορθόδοξος φιλόσοφος Ιβάν Κιρεγιέφσκυ διασαφήνισε πως η απόκτηση του πατερικού νου κάνει κάποιον ικανό να δει αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν: «Ένας Ορθόδοξος νους στέκεται στο σημείο όπου συναντιούνται όλοι οι δρόμοι. Κοιτά προσεκτικά κάθε δρόμο και, από τη μοναδική του πλεονεκτική θέση, παρατηρεί τις συνθήκες, τους κινδύνους, τις χρήσεις, και τον τελικό προορισμό κάθε δρόμου. Εξετάζει κάθε δρόμο από την πατερική σκοπιά, καθώς οι προσωπικές του πεποιθήσεις έρχονται σε πραγματική, όχι υποθετική, επαφή με την περιβάλλουσα κουλτούρα». Αυτά τα λόγια περιγράφουν ακριβώς τον π. Σεραφείμ και εξηγούν γιατί τα γραπτά του φαίνονται τώρα τόσο προφητικά. Δεν είναι ότι ήταν ένας θεϊκά εμπνευσμένος προφήτης στον οποίο είχαν αποκαλυφθεί τα μυστήρια του μέλλοντος. Μάλλον είναι ότι είχε αποκτήσει τον ορθόδοξο πατερικό νου, το νου των αρχαίων Αγίων Πατέρων• και με αυτόν διέκρινε που κατευθυνόταν ο κάθε δρόμος της περιρρέουσας κουλτούρας και η γενική πνευματική της κατεύθυνση.

Όταν ο π. Σεραφείμ έγραφε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 για τους κινδύνους των νεοπαγανιστικών «λατρειών», υπήρχαν κι άλλοι παρατηρητές των «λατρειών» (παρ’ ότι δεν εισακούονταν τόσο πολύ, όσο το 1979, οπότε ο «τρόμος των λατρειών» χτύπησε την Αμερική, στο ξύπνημα της σφαγής του Jonestown). Χωρίς τις πατερικές αρχές της πνευματικής ζωής πάντως, οι παρατηρητές αυτοί δεν ήταν ικανοί να συλλάβουν την υποκείμενη ενότητα πίσω από τα φαινόμενα των UFO, των ανατολικών θρησκειών και της «χαρισματικής αναζωπύρωσης» – φαινόμενα που χρησιμοποιούν μεντιουμιστικές τεχνικές για να έρθουν σε επαφή με εκπεσόντα πνεύματα κάτω από διαφορετικές μεταμφιέσεις.

Τώρα που το κίνημα της Νέας Εποχής έχει γίνει τόσο ορατό και ισχυρό, κυκλοφορεί ένας αριθμός «προειδοποιητικών» βιβλίων από Χριστιανούς συγγραφείς. Το 1983, ένα χρόνο μετά το θάνατο του π. Σεραφείμ, ένα από αυτά τα βιβλία έγινε μπεστ σέλλερ – πρώτο σε πωλήσεις ανάμεσα στους Προτεστάντες Χριστιανούς: «Οι κρυμμένοι κίνδυνοι του ουρανίου τόξου: Το κίνημα της Νέας Εποχής και η επερχόμενη εποχή της βαρβαρότητας», της δικηγόρου Constance Cumbey. Παρ’ ότι το βιβλίο αυτό δεν είναι επίσης πληροφορημένο για τις πατερικές αρχές και μπορεί να περιέχει κάποιες υπερβολές, ήρθε σαν ένας πολύ απαραίτητος οδηγός εξόδου του χριστιανικού κόσμου από την πλάνη, αποκαλύπτοντας γεγονότα ελάχιστα γνωστά σχετικά με τις ρίζες του κινήματος της Νέας Εποχής, και σχετικά με τους συνεργαζόμενους θρησκευτικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, περιβαλλοντικούς οργανισμούς και οργανισμούς υγείας, που απεργάζονται τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Αφ’ ότου κυκλοφόρησε το βιβλίο, η Constance Cumbey άρχισε μια περιοδεία με ομιλίες, εμφανιζόμενη πολλές
φορές στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, δίνοντας συνεντεύξεις και συζητώντας με εξέχοντες ηγέτες της Νέας Εποχής, όπως ο Benjamin Crème.

Τότε, το 1989, έπεσε πάνω στην «Ορθοδοξία και τη θρησκεία του μέλλοντος». Αυτό το βιβλίο, γραμμένο από κάποιον προηγούμενό της σ’ αυτό το πεδίο, ήταν γι’ αυτήν σαν αποκάλυψη. Έγραψε στην αδελφότητα του αγίου Γερμανού: «Κάποιος άγνωστος ευεργέτης μου έστειλε ένα αντίτυπο του βιβλίου του π. Σεραφείμ σχεδόν πριν από ένα χρόνο, και το θεωρώ το πιο σημαντικό βιβλίο που έχω διαβάσει πάνω σ’ αυτό το θέμα μέχρι σήμερα. Διαβάζοντας τον π. Ρόουζ είναι σαν να πίνεις καθαρό νερό μετά από τσαλαβούτημα στο βόρβορο! Έχω συστήσει το βιβλίο σε πολλούς ανθρώπους στις δημόσιες ομιλίες και τις ραδιοφωνικές μου συνεντεύξεις».

3. Η επίδραση του βιβλίου στη Ρωσία

Από τα 40 βιβλία που εξέδωσε η αδελφότητα του αγίου Γερμανού, κατά τη διάρκεια της ζωής του π. Σεραφείμ – 20 στα Αγγλικά και 20 στα Ρωσικά – η «Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» ήταν το πιο δημοφιλές. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (1996), βρίσκεται στην έβδομη αγγλική του ανατύπωση.

Στη Ρωσία ο αντίκτυπος του βιβλίου ήταν πολύ μεγαλύτερος απ’ ότι στην Αμερική – ακόμα και όταν το βιβλίο δεν είχε εκδοθεί στα Ρωσικά! Όσο ζούσε ο π. Σεραφείμ, μάθαινε ότι το βιβλίο είχε μεταφραστεί στα Ρωσικά πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, αλλά δεν επρόκειτο να μάθει ποτέ τα καταπληκτικά αποτελέσματα. Μετά το θάνατό του έγινε γνωστό ότι η ρωσική μετάφραση (ή ένας αριθμός μεταφράσεων) μοιραζόταν κρυφά ανάμεσα σε πιστούς σε όλη τη Ρωσία, με τη μορφή αμέτρητων δακτυλογραφημένων χειρογράφων. Οι ζωές ανυπολόγιστων χιλιάδων ανθρώπων άλλαξαν, καθώς αυτό το βιβλίο τους αφύπνισε σχετικά με τους πνευματικούς κινδύνους της εποχής. Το βιβλίο είναι πολύ σχετικό με τη Ρωσία σήμερα, όπου μια κοινωνία στερημένη εξαιτίας εβδομήντα χρόνων επιβαλλόμενου υλισμού, πέφτει λεία στην αυξανόμενη επιρροή των απατηλών πνευματικών ρευμάτων.

Με το «άνοιγμα» των χωρών της ανατολικής Ευρώπης, αποσπάσματα του ευρέως γνωστού «υπόγειου» χειρογράφου της «Ορθοδοξίας…» δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες μέσα στη Ρωσία. Τα κεφάλαια σχετικά με «Το θαύμα του φακίρη και την προσευχή του Ιησού» και τα φαινόμενα UFO, παρουσιάστηκαν με βιογραφικά στοιχεία του π. Σεραφείμ. Και στις δυο περιπτώσεις τα άρθρα δημοσιεύθηκαν με πρόθεση να καλύψουν μια ιδιαίτερη ανάγκη, καθώς οι ανατολικές θρησκείες και οι εμπειρίες με UFO είχαν προσελκύσει τεράστιο ενδιαφέρον στη Ρωσία. Όπως δήλωσαν οι εκδότες των εφημερίδων, η εξήγηση του π. Σεραφείμ γι’ αυτά τα φαινόμενα είχε αποδειχθεί πιο ευλογοφανής και πειστική από κάθε άλλη θεωρία. Ένας πιστός στη Ρωσία έχει πει: «Τα βιβλία του π. Σεραφείμ δείχνουν ότι αυτά τα φαινόμενα ‘’ανεξήγητα’’ φαινόμενα μπορούν να εξηγηθούν σύμφωνα με τη σταθερή, σίγουρη, ακριβή θεωρία του Ορθόδοξου πατερικού δόγματος».

Τελικά το 1991 ολόκληρο το βιβλίο εκδόθηκε σε μεγάλες ποσότητες μέσα στη Ρωσία. Από τότε, έχουν τυπωθεί πολλές ρωσικές εκδόσεις κι έχουν κυκλοφορήσει εκατομμύρια αντίτυπα. Μαζί με την «Ψυχή μετά το θάνατο» του π. Σεραφείμ, το βιβλίο αυτό είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα πνευματικά βιβλία στη Ρωσία σήμερα. Δεν πωλείται μόνο σε βιβλιοπωλεία και εκκλησίες σ’ όλη τη χώρα, αλλά ακόμα και στον υπόγειο (μετρό) και σε πάγκους βιβλίων στους δρόμους.

4. Ασυμβίβαστος μάρτυρας

Παρ’ ότι ο π. Σεραφείμ ήταν γενικά σκόπιμα συγκρατημένος στην αφήγηση, ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία εντυπωσιασμού, μερικοί αναγνώστες μπορεί να βρουν τα συμπεράσματα που βγάζει σ’ αυτό το βιβλίο αυστηρά και σκληρά χωρίς λόγο. Σε αυτό, όπως και σε όλα τα συγγράμματα του που έχουν εκδοθεί, δεν κάνει τη γροθιά του απαλή. Εφόσον προδοσίες της χριστιανικής αλήθειας – από τις πιο ωμές μέχρι τις πιο ύπουλες – συνέβαιναν παντού, ένιωθε ότι δεν μπορεί να γράφει με το γάντι• έπρεπε να είναι ασυμβίβαστος.

Παρά την αυστηρότητά του όταν έγραφε για δαιμονικές πλάνες, που μπορούσαν να οδηγήσουν τους καλοπροαίρετους σε αιώνια απώλεια, ο π. Σεραφείμ ήταν γεμάτος αγάπη και έλεος στην ποιμαντική του προσέγγιση σε πρόσωπα. Αυτή η προσωπική φροντίδα για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά φαίνεται στις επιστολές του, στις εφημερίδες και στις συμβουλές του που βρίσκονται στη βιογραφία του, «Όχι από αυτόν τον κόσμο». Το παρόν βιβλίο, από την άλλη, είναι μια ξεκάθαρη ανάλυση, γραμμένη για τον κόσμο διεξοδικά, με ένα συγκεκριμένο σκοπό στο μυαλό. Επειδή ο π. Σεραφείμ ήταν προσηλωμένος σ’ αυτόν το σκοπό να παρεκκλίνει στο ελάχιστο, το βιβλίο του έχει καταφέρει μέσα στα χρόνια να κλονίσει την αυταρέσκεια αμέτρητων ανθρώπων, κάνοντάς τους να πάρουν πιο σοβαρά την πνευματική ζωή, και δίνοντάς τους μια σταθερή ώθηση στο σωστό δρόμο. Τους έχει προκαλέσει με την πραγματικότητα ότι υπάρχει όντως ένας πνευματικός πόλεμος σε εξέλιξη, μια μάχη για ψυχές, κι ότι πρέπει να προχωρούν προσεκτικά (Εφεσ. 5:15), ώστε να μη χάσουν τη χάρη του
Θεού που τους οδηγεί προς τον ουρανό.

Είθε ο Θεός να συνεχίσει να χρησιμοποιεί αυτό το βιβλίο για να φωτίσει αυτούς που περιπλανιούνται στο σκοτάδι, και να θυμίζει σ’ αυτούς που περπατούν στο φως πόσο ευθεία και στενή είναι η οδός που πρέπει να διασχίσουν – η οδός προς την αιώνια ζωή.

Π. Δαμασκηνός: Αδελφότητα του αγίου Γερμανού της Alaska. Platina, California. Δεκέμβριος 1996

Πρόλογος του συγγραφέως.

Κάθε αίρεση έχει τη δική της «πνευματικότητα», τη δική της χαρακτηριστική προσέγγιση στην πρακτική θρησκευτική ζωή. Έτσι, ο Ρωμαιοκαθολικισμός είχε μέχρι σήμερα μια καθαρά διακρινόμενη ευσέβεια από μόνος του, μια ευσέβεια περιορισμένη στην «ιερή καρδιά», την παπωσύνη, το καθαρτήριο και τα συγχωροχάρτια, τις αποκαλύψεις διάφορων «μυστικιστών», και τα παρόμοια• κι ένας προσεκτικός Ορθόδοξος παρατηρητής μπορεί να εντοπίσει σε τέτοιες πλευρές της μοντέρνας λατινικής πνευματικότητας τα πρακτικά αποτελέσματα των θεολογικών λαθών της Ρώμης. Ο φονταμενταλιστικός (θεμελιοκρατικός) Προτεσταντισμός, επίσης έχει τη δική του προσέγγιση στην προσευχή, τους τυπικούς του ύμνους, την προσέγγισή του στη θρησκευτική «αναζωπύρωση»: σε όλα αυτά μπορεί να εντοπιστεί η εφαρμογή, στη θρησκευτική ζωή, των φονταμενταλιστικών λαθών στο χριστιανικό δόγμα. Το παρόν βιβλίο αναφέρεται στην «πνευματικότητα» του Οικουμενισμού, της βασικής αίρεσης του 20ου αιώνα.

Μέχρι πρόσφατα φαινόταν ότι ο Οικουμενισμός ήταν κάτι τόσο τεχνητό, τόσο συγκρητιστικό, που δεν είχε πνευματικότητα από μόνος του• η «λειτουργική» ατζέντα των οικουμενιστικών συναθροίσεων, τόσο των μεγάλων όσο και των μικρών, φαινόταν να μην είναι κάτι περισσότερο από μια εξεζητημένη, περίπλοκη προτεσταντική κυριακάτικη λειτουργία.

Αλλά η πραγματική φύση της οικουμενιστικής αίρεσης – η πίστη ότι δεν υπάρχει καμμιά ορατή Εκκλησία του Χριστού, ότι μορφοποιείται μόλις τώρα – είναι τέτοια που εκθέτει την ψυχή που βρίσκεται κάτω από την επιρροή της, σε συγκεκριμένες πνευματικές στάσεις οι οποίες με τον καιρό θα παράγουν μια τυπική οικουμενιστική «ευσέβεια» και «πνευματικότητα». Στις μέρες μας φαίνεται πως αυτό συμβαίνει τελικά, καθώς η οικουμενιστική συμπεριφορά της θρησκευτικής «προσδοκίας» και «έρευνας» αρχίζει να ανταμείβεται από τη δραστηριότητα ενός συγκεκριμένου «πνεύματος», το οποίο δίνει θρησκευτική ικανοποίηση στις στείρες ψυχές του οικουμενιστικού ερημότοπου, και έχει ως αποτέλεσμα μια χαρακτηριστική «ευσέβεια» που δεν είναι πια μόνο προτεσταντική σε τόνο.

Αυτό το βιβλίο άρχισε το 1971 με μια εξέταση της τελευταίας οικουμενιστικής μόδας – το ξεκίνημα ενός «διαλόγου» με μη χριστιανικές θρησκείες». Τέσσερα κεφάλαια σε αυτό το θέμα δημοσιεύθηκαν στον «Ορθόδοξο λόγο» το 1971 και 1972, αναφερόμενα κυρίως στα γεγονότα του τέλους της δεκαετίας του 1960 μέχρι τις αρχές του 1972. Το τελευταίο από αυτά τα κεφάλαια ήταν μια λεπτομερής συζήτηση πάνω στη «χαρισματική αναζωπύρωση», που είχε τότε αρχίσει να υποστηρίζεται από διάφορους Ορθοδόξους ιερείς στην Αμερική, κι αυτό το κίνημα είχε περιγραφεί ως μια μορφή οικουμενιστικής πνευματικότητας, που περιείχε καθαρά μη χριστιανικές πνευματικές εμπειρίες.

Ιδιαίτερα το τελευταίο κεφάλαιο προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον ανάμεσα στους Ορθοδόξους, και βοήθησε να πειστούν κάποιοι ώστε να μη συμμετέχουν στο «χαρισματικό» κίνημα. Άλλοι, που είχαν ήδη συμμετάσχει σε «χαρισματικές» συναθροίσεις, άφησαν το κίνημα και επιβεβαίωσαν πολλά από τα συμπεράσματα αυτού του άρθρου. Από τότε η «χαρισματική αναζωπύρωση» σε «Ορθόδοξες ενορίες» στην Αμερική, κρίνοντας από το περιοδικό του π. Ευσεβίου Στεφάνου* «Logos», έχει υιοθετήσει πλήρως τη γλώσσα και τις τεχνικές της προτεσταντικής κίνησης για θρησκευτική αφύπνιση, και ο ανορθόδοξος χαρακτήρας της έχει γίνει φανερός σε κάθε σοβαρό παρατηρητή. Πάντως, παρά την προτεσταντική νοοτροπία αυτών που την προωθούν, η «χαρισματική αναζωπύρωση» ως «πνευματικό» κίνημα είναι σίγουρα κάτι περισσότερο από Προτεσταντισμός. Ο χαρακτηρισμός του σ’ αυτό το άρθρο ως ενός είδους «χριστιανικού» μεντιουμισμού, χαρακτηρισμός που έχει επιβεβαιωθεί από έναν αριθμό άλλων παρατηρητών, το συνδέει με τη νέα «οικουμενιστική πνευματικότητα», από την οποία
γεννιέται μια νέα, μη χριστιανική θρησκεία.

* Στο «Εγχειρίδιο Αιρέσεων και παραχριστιανικών ομάδων» του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου αναφέρεται ως «Παπαστεφάνου». Το 1976 ζήτησε άδεια από τον τότε Αρχιεπίσκοπο της Εκκλησίας της Ελλάδος να περιοδεύσει τη χώρα, αλλά δεν του δόθηκε, οπότε επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη συνεργαζόμενος με τους εκεί Πεντηκοστιανούς. Το 1983 ο Επίσκοπος Pittsburg Μάξιμος του διεμήνυσε ότι δεν μπορεί πια να τον κρατήσει στη δικαιοδοσία του λόγω των κακοδοξιών του. Στην Ελλάδα συνεργάζεται με την «Πανελλήνιο Αδελφότητα Χριστιανικής Αναμορφώσεως» (ΠΑΧΑ).

Το καλοκαίρι του 1974, ένας νέος επισκέφθηκε ένα από τα αμερικάνικα μοναστήρια της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, και το πνεύμα που συνεχώς τον συνόδευε τον κατεύθυνε προς έναν από τους μοναχούς. Κατά τη σύντομη αυτή επίσκεψη, ξετυλίχθηκε η ιστορία αυτού του νεαρού. Προερχόταν από συντηρητικό προτεσταντικό περιβάλλον το οποίο έβρισκε πνευματικά στείρο, και είχε ξανοιχτεί σε «πνευματικές» εμπειρίες από την Πεντηκοστιανή γιαγιά του• τη στιγμή που άγγιξε μια Βίβλο, που εκείνη του πρόσφερε, έλαβε «πνευματικά δώρα» – πιο αξιοσημείωτο ήταν ότι συνοδευόταν από ένα αόρατο «πνεύμα» που του έδινε ακριβείς οδηγίες, όπως που να περπατά και που να οδηγεί• και μπορούσε κατά βούληση να υπνωτίζει άλλους και να τους κάνει να αιωρούνται (ένα χάρισμα το οποίο χρησιμοποιούσε με παιχνιδιάρικη διάθεση, για να τρομοκρατεί γνωστούς του άθεους). Περιστασιακά αμφέβαλλε ότι τα «χαρίσματά» του ήταν από το Θεό, αλλά ξεπερνούσε αυτές τις αμφιβολίες σκεπτόμενος ότι η πνευματική του «στειρότητα» είχε εξαφανιστεί, ότι η «πνευματική
αναγέννησή» του είχε προέλθει από επαφή με τη Βίβλο, και ότι έμοιαζε να οδηγεί σε μια πολύ πλούσια ζωή προσευχής και «πνευματικότητας».

Όταν γνώρισε την Ορθοδοξία σ’ αυτό το μοναστήρι, και ιδίως αφού διάβασε το άρθρο για τη «χαρισματική αναζωπύρωση», παραδέχτηκε ότι βρήκε την πρώτη λεπτομερή και καθαρή εξήγηση των «πνευματικών» εμπειριών του• ομολόγησε ότι το «πνεύμα» του ήταν πιθανότατα κακό. Αυτή η συνειδητοποίηση πάντως δεν φαινόταν να αγγίζει την καρδιά του, κι έφυγε χωρίς να μεταστραφεί στην Ορθοδοξία. Στην επόμενη επίσκεψή του δυο χρόνια αργότερα, αποκάλυψε ότι είχε παρατήσει τις «χαρισματικές» δραστηριότητες ως πολύ τρομακτικές, και ήταν τώρα πνευματικά ευχαριστημένος εξασκώντας διαλογισμό Ζεν.

Αυτή η στενή σχέση μεταξύ «χριστιανικών» και «ανατολικών» πνευματικών εμπειριών είναι τυπική στην οικουμενιστική πνευματικότητα των ημερών μας. Σ’ αυτή τη δεύτερη έκδοση έχουν προστεθεί πολλά σχετικά με τις ανατολικές θρησκευτικές λατρείες και την επιρροή τους σήμερα, όπως επίσης σχετικά με ένα μεγάλο κοσμικό, μη θρησκευτικό φαινόμενο το οποίο συντελεί στη διαμόρφωση μιας «νέας θρησκευτικής συνειδητότητας» ακόμα και σε ανθρώπους μη θρησκευόμενους. Ενδεχομένως κανένα από τα δύο να μην έχει από μόνο του αποφασιστική σπουδαιότητα στην πνευματική στοιχειοθέτηση του σύγχρονου ανθρώπου• αλλά, το καθένα με τον τρόπο του, αντιπροσωπεύει την πάλη των ανθρώπων σήμερα να βρουν ένα νέο πνευματικό μονοπάτι, διαφορετικό από το Χριστιανισμό του χθες, και το άθροισμα και των δύο μαζί αποκαλύπτει μια τρομακτική ενότητα σκοπού, η τελική κατάληξη του οποίου φαίνεται μόλις τώρα να διαγράφεται απειλητικά στον ορίζοντα.

Λίγο μετά την έκδοση του άρθρου με τη «χαρισματική αναζωπύρωση», ο «Ορθόδοξος Λόγος» έλαβε ένα γράμμα από έναν σεβάσμιο Ρώσο Ορθόδοξο εκκλησιαστικό συγγραφέα, ειδικευμένο στην Ορθόδοξη θεολογική και πνευματική φιλολογία, που έλεγε: «Αυτό που έχετε περιγράψει εδώ είναι η θρησκεία του μέλλοντος, η θρησκεία του αντιχρίστου». Ακόμα περισσότερο, καθώς αυτή και άλλες μορφές κίβδηλης πνευματικότητας καταλαμβάνουν ακόμα και κατ’ όνομα Ορθοδόξους Χριστιανούς, ανατριχιάζει κανείς ακόμα και με τη σκέψη της πλάνης, στην οποία μπορούν να πέσουν απροετοίμαστοι πνευματικά Χριστιανοί. Αυτό το βιβλίο είναι μια προειδοποίηση σ’ αυτούς, και σε όλους όσοι προσπαθούν να ζήσουν μια συνειδητή Ορθόδοξη χριστιανική ζωή σε έναν κόσμο κατεχόμενο από ακάθαρτα πνεύματα. Δεν είναι τόσο μια διεξοδική εργασία πάνω σ’ αυτή τη θρησκεία, η οποία δεν έχει ακόμα αποκτήσει την τελική της μορφή, αλλά μάλλον μια προκαταρκτική εξερεύνηση αυτών των πνευματικών ρευμάτων τα οποία, όπως πραγματικά φαίνεται, προετοιμάζουν το δρόμο για μια αληθινή
θρησκεία αντι-Χριστιανισμού, μια θρησκεία εξωτερικά «χριστιανική», αλλά επικεντρωμένη σε μια παγανιστική εμπειρία «μύησης».

Μακάρι αυτή η περιγραφή της όλο και πιο φανερής και ασύστολης δράσης του σατανά, του πρίγκιπα του σκότους, ανάμεσα στους «Χριστιανούς», να εμπνεύσει πραγματικούς Ορθοδόξους Χριστιανούς με το φόβο μη χάσουν τη χάρη του Θεού, και να τους φέρει πίσω στις ανόθευτες πηγές της χριστιανικής ζωής: στις άγιες Γραφές και τα πνευματικά δόγματα των αγίων Πατέρων της Ορθοδοξίας!…

Από το βιβλίο του Οσίου πατρός ημών Seraphim Rose: η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος.
Εκδόσεις Εγρήγορση και Αδελφότητα του αγίου Γερμανού της Alaska, Platina, Californi,aΔεκέμβριος 1996

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Άρθρα, Γενικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.