Στην πόλη μας η αυγή έχει τα χρώματα του μενεξέ. Κι όταν ο ήλιος κατακτήσει πια όλο το θόλο τ’ ουρανού, λίγα πράγματα μένουν κρυμμένα. Το φως του τα στεφανώνει και φωτίζει από παντού τα αιώνια σύμβολα του γένους μας, αλλά και κάθε σύγχρονη καινοτόμα δράση μας.
Εκείνο που δε φανερώνεται μέσα στη μέρα, παρά μονάχα στον καθένα μας, είναι η αίσθηση της αληθινής ταυτότητάς μας. Ποιοί πραγματικά είμαστε; Που πάμε; Τι ζητάμε;
* * *
«Ούτε νόμιμοι, ούτε παράνομοι.
Ούτε ντόπιοι, ούτε ξένοι»!
Γραμμένο με καθαρά γράμματα στην κερκίδα ενός μικρού συνοικιακού αμφιθεάτρου, θολώνει τη σκέψη. Αυτό θα θέλαμε; Να μην ανήκουμε πουθενά; Να μη μας δεσμεύει ούτε κοινωνικός δεσμός, ούτε σύνορο;
Να ζούμε πλάνητες σ’ ένα κόσμο αφιλόξενο και ξένο, αλλά ταυτόχρονα και ξένο από κάθε όριο; Να υπάρχουμε και να κινούμαστε δίχως σκοπό, χωρίς μια εστία να ζεσταίνει τα σπλάχνα μας, την καρδιά μας;
Μηπως δηλώνει μια πικρή πραγματικότητα, που σημαδεύει κάποιους βαθιά πληγωμένους ανθρώπους, μόνους και μελαγχολικούς;
Ή μήπως εκείνος που σημείωσε το στοχασμό του, άλλο ήθελε να πει; Τη βαθιά ολοκάθαρη αλήθεια;
Γιατί πραγματικά είμαστε πλασμένοι ελεύθεροι. Εχουμε τη δυνατότητα να ζούμε κατά το θεϊκό νόμο, ή να τον αμφισβητούμε: ακόμα και να τον απορρίπτουμε.
Ανθρώπινοι νόμοι, κάποτε, μπορούν να μας κατατάσσουν στούς «παράνομους», γιατί προτιμάμε να εφαρμόζουμε τον θείο νόμο. Ή πάλι κάθε παρανομία μας μπροστά στον Θεο μπορεί να σβήνει και να χάνεται, καθώς η αγάπη Του κάνει δεκτή τη μετάνοια και την επιστροφή μας.
Οσο για την αληθινή πατρίδα μας, τούτη η γήινη μας μαθαίνει πως να την αγαπάμε και να τη νοσταλγούμε.
Γιατί, αλήθεια είναι, άλλη πατρίδα προσδοκούμε. Σ’ αυτήν εδώ, περαστικοί καθώς είμαστε, εξαργυρώνουμε το δώρο της ζωής που μας χαρίστηκε. Δινουμε, παίρνουμε, χαιρόμαστε, λυπούμαστε, πονάμε, μα το βλέπουμε πως όλα τα σφραγίζει το εφήμερο. Κι εμάς δε μας βαστάει αυτός ο τόπος!
* * *
Στην πόλη μας, μέσα σε γλυκά μύρια χρώματα ο ήλιος γέρνει.
Ποιοί είμαστε, που πάμε, τι ζητάμε, θα μας το λέει μυστικά κάθε εσπέρα η ψυχή μας. Και μεσ’ στη νυχτερινή αγρύπνια μας η φωνή του Θεού θα μας γλυκαίνει για να είμαστε νόμιμοι πολίτες, από το εδώ και το τώρα, της Ουράνιας, αιώνιας Βασιλείας Του.
Ε. Βερονίκη
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Ιουνίου – Ιουλίου 2008.
