Η δροσιά – Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ .

Στον γαλανό και ασυννέφιαστο ουρανό μιας υπέροχης καλοκαιριάτικης ημέρας, ο μεγαλόπρεπος ήλιος ακολουθούσε τη συνηθισμένη του πορεία. Άστραφταν οι χρυσοί σταυροί του πεντάτρουλου μοναστηριακού Καθολικού, που είναι αφιερωμένο στην Παναγία Θεαρχική Τριάδα. Οι ασημένιοι τρούλοι του αντανακλούσαν εκτυφλωτικά τις ηλιαχτίδες. Η σκια τους έδειχνε ότι πλησίαζε η δέκατη ώρα• θα άρχιζε, όπως πάντα, η θεία Λειτουργία. Από τον μεγάλο δρόμο έρχονταν βιαστικά κι έμπαιναν στην ήσυχη μονή πολλοί χριστιανοί –δεν θυμάμαι αν ήταν Κυριακή ή γιορτή.

Έξω από τη μάντρα της μονής, στην ανατολική πλευρά, απλώνεται ένα απέραντο λιβάδι. Τότε ήταν σκεπασμένο με πυκνό καταπράσινο χορτάρι και με άφθονα ποικιλόχρωμα αγριολούλουδα, ευωδιαστά κι ανέμελα. Πλούσια δροσιά είχε πέσει την ημέρα εκείνη στο λιβάδι. Αναρίθμητες ήταν οι σταγόνες της πάνω σε κάθε λουλούδι, σε κάθε κλωναράκι, σε κάθε φυλλαράκι. Και σε κάθε σταγόνα καθρεφτιζόταν καθαρά ο ήλιος –κάθε σταγόνα ακτινοβολούσε σαν μικρός ήλιος. Το λιβάδι έμοιαζε μ ένα τεράστιο βελουδένιο χαλί. Στο καταπράσινο φόντο του, από το λαμπερό και πυκνό χορτάρι, λες κι ένα υπερφυσικό χέρι είχε σκορπίσει αναρίθμητα πολύχρωμα πετράδια, που λαμπύριζαν κάτω από τις ακτίνες, παίρνοντας έξοχες αποχρώσεις.

Ο εφημέριος, αφού τέλεσε τη θεία Λειτουργία, βγήκε από την ανατολική μικρή πύλη της μονής βυθισμένος στις σκέψεις του. Έκανε μερικά βήματα και στάθηκε μπροστά στο απέραντο λιβάδι. Στην καρδιά του υπήρχε γαλήνη. Στη γαλήνη της καρδιάς ανταποκρινόταν η φύση με την παρατήρηση και τη μελέτη μέσα σ εκείνο το υπέροχο πρωινό του Ιουνίου.

Ο ιερομόναχος έβλεπε τον ήλιο να ταξιδεύει αργά στον καταγάλανο ουρανό, καθώς και τις αναρίθμητες αντανακλάσεις του στις σταγόνες της δροσιάς, που σκέπαζε το λιβάδι. Η σκέψη του χανόταν στο άπειρο. Ο νους του ήταν αδειανός, έχοντας, θαρρείς, προετοιμαστεί και προδιατεθεί για την υποδοχή κάποιου πνευματικού μηνύματος. Έριξε τη ματιά του διαδοχικά στον ουρανό, στον ήλιο, στο λιβάδι, στις λαμπερές δροσοσταλίδες. Και ξαφνικά, εντελώς απροσδόκητα, ο νους του φωτίστηκε και κατανόησε το μεγαλύτερο από τα μυστήρια του Χριστιανισμού, τα μάτια της ψυχής του ανοίχθηκαν και διάβασαν μέσα σ’ εκείνον τον φυσικό, τον ζωντανό ζωγραφικό πίνακα, που απλωνόταν μπροστά τους, την εξήγηση του ανεξήγητου και τη σύλληψη του ασύλληπτου.

Σαν να του είπε κάποιος: “Να! Ο ήλιος ολόκληρος καθρεφτίζεται σε κάθε ταπεινή αλλά και καθαρή δροσοσταλίδα. Έτσι και ο Χριστός ολόκληροςβρίσκεται σε κάθε ορθόδοξοχριστιανικό ναό και προσφέρεται πάνω στην Αγία Τράπεζα. Αυτός μεταδίδει το φως και τήζωή στους μετόχους Του, οιοποίοι, αφούκοινωνήσουν το θείο Φως και τήθεία Ζωή, γίνονται κι οι ίδιοιφώς και ζωή. Γίνονται σαν τις δροσοσταλίδες, που, αφού δεχθούν επάνω τους τις ηλιαχτίδες, αρχίζουν κι αυτές ν ακτινοβολούν σαν μικροί ήλιοι. Αν ο υλικός και φθαρτός ήλιος, που από την ανυπαρξία ήρθε στην ύπαρξη μ’ ένα άκοπο νεύμα της βουλήσεως του Δημιουργού, μπορεί ταυτόχρονα να απεικονιστεί ολόκληρος σε αναρίθμητες σταγόνες νερού, γιατί να μην μπορεί ο ίδιος ο Δημηουργός, ο παντοδύναμος και «πανταχού παρών», να βρίσκεται ταυτόχρονα ολόκληρος –η παναγία Σάρκα Του και το πάντιμο Αίμα Του ενωμένα με τη Θεότητα– στους αναρίθμητους ναούς, όπου οι λειτουργοί ιερείς, έπειτα από δική Του εντολή, τελούν με την επίκληση του Παναγίου Πνεύματος το Μυστήριο που ιδρυσε ο Ίδιος,
το πιο μεγάλο, το πιο ασύλληπτο, το πιο σωτήριο Μυστήριο;…”.

Ο λειτουργός του Θεού γύρισε στο κελλί του βαθιά εντυπωσιασμένος από την ξαφνική εκείνη αποκάλυψη. Ο εντυπωσιασμός παραμένει ζωντανός μέχρι σήμερα στην ψυχή του. Πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια, κι όμως δεν ξέφτισε μέσα του. Τώρα, ύστερα από τόσον καιρό, προσπαθώ, για την ωφέλεια του αναγνώστη, να αναπαραστήσω με τον λόγο και την πένα ο,τι έζησε τότε. Φτωχή η αναπαράσταση! Ο λόγος και η πένα δεν έχουν τη δύναμη να περιγράψουν με πληρότητα και ακρίβεια τη μυστική εκείνη αποκάλυψη, τη νοερή εκείνη όραση.

Αγία όραση του νου! Πόσο απροσδόκητα, πόσο αιφνίδια εμφανίζεσαι σαν εκπληκτικός ζωγραφικός πίνακας μπροστά στα νοερά μάτια όσων έχουν ετοιμαστεί για τη θέα των θείων μυστηρίων με τη μετάνοια και την προσεκτική, μοναχική προσευχή! Πόσο βαθιά, πόσο σαφής, πόσο ζωντανή είναι η γνώση που παρέχεις! Πόσο πλήρη, πόσο αδιαφιλονίκητη, πόσο ασύλληπτη πεποίθηση εμπνέεις! Έρχεσαι, ανεξάρτητααπό τη θέληση των ανθρώπων, σ’ όποιον εσύ διαλέγεις, ή μάλλονσ’ όποιονὁ Θεός σε στέλνει! Όποιος θέλει να εισχωρήσειμέ τη δική του δύναμη και προσπάθεια στα πνευματικά μυστικά, ματαιοπονεί• δεν είναι παρά ένας ανίσχυρος ονειροπόλος, που περιπλανιέται στο σκοτάδι της αυταπάτης, χωρίς να έχει και, επομένως, χωρίς να μεταδίδει ούτε φως ούτε ζωή. Όπως ακούγεται ο ήχος των αλυσίδων που είναι περασμένες στα χέρια και στα πόδια του σκλάβου, έτσι ακούγεται και ο ήχος της βίας, της παραποιήσεως, του αναγκασμού, της δουλείας και της βδελυρής αμαρτίας στις σκέψεις και στα λόγια του ονειροπόλου.

Προϋπόθεση της αυθεντικής, της θείας και μυστικής πνευματικής οράσεως, είναι η διαρκής παραμονή του ανθρώπουσέ κατάσταση μετάνοιας καίπένθους για την αμαρτωλότητά του. Τα κατανυκτικά δάκρυα είναι το κολλύριο (Βλ.
Αποκ. γ : 18)
με το οποίο θεραπεύονται τα μάτια του πνεύματος.

Έρημος Αγίου Σεργίου, 1846

(Από το βιβλίο: “ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ”, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής)

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Agiazoni.gr

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Λογοτεχνικά, Υγεία – επιστήμη - περιβάλλον. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.