Την αφορμή για να γράψω αυτές τις σκέψεις μου την έδωσε κάτι που διάβασα στο περιοδικό «Πολύτεκνη οικογένεια» της ΠΕΦΙΠ (αρ. 121/2009).
Η Δρ Μ. Παναγιωτοπούλου-Κασσιώτου (ευρωβουλευτής της Ν.Δ.), παύτηκε από τη νόμιμη θέση της στο Υπουργείο Παιδείας το 2004 επί υπουργού Παιδείας κ. Γ. Παπανδρέου, αν και τη θέση που κατείχε την πήρε έπειτα από διαγωνισμό (ήταν και μητέρα 10 παιδιών!), και όλες οι δικαστικές αποφάσεις που ήταν υπέρ αυτής, έμεναν από το Υπουργείο ανεκτέλεστες.
Διαβάζοντας αυτά μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Μακρυγιάννη « Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη τη λευτεριά όπου θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήσει εις τούς Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπεί πατρίδα, τι θα ειπεί θρησκεία, τι θα ειπεί φιλοτιμία, αρετή, και τιμιότη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς».
Ωστε λοιπόν οι δικαστικές αποφάσεις, όταν πρόκειται για υψηλά ισταμένους δεν εφαρμόζονται, ενώ αν πρόκειται για απλούς πολίτες, των οποίων τα παιδιά μπορεί να είναι στα σύνορα και να φυλάνε την Ελλάδα, εφαρμόζονται αμέσως. Για να έχουμε τέτοια δημοκρατία και ελευθερία χύθηκε τόσο ελληνικό αίμα;
Τοσο πολύ λοιπόν αγαπάμε την Ελλάδα μας, που τη μαχαιρώνουμε όσο μπορούμε ! Κανονίζουμε τι όπλα θα έχει η Ελλάδα και παίρνουμε τις μίζες μας, κυνηγάμε τούς μικρούς φοροφυγάδες και αφήνουμε τούς μεγάλους, πιάνουμε τούς χρήστες ναρκωτικών και αφήνουμε τούς μεγαλέμπορους να σκοτώνουν τα ελληνικά νιάτα, σε όποια θέση του Δημοσίου και να μαστε κοιτάμε να κάνουμε όσες παρανομίες μπορούμε, για να βγάλουμε περισσότερα χρήματα κλπ. Και τυχαίνει καμιά φορά κοντά μας να είναι κάποιος ευσυνείδητος και του κάνουμε τη ζωη δύσκολη, ακόμα και τον αρρωσταίνουμε (ξέρω περιπτώσεις), για να συμφωνήσει με τις παρανομίες μας!
«Ν’ ακούς τη συνείδησή σου γιατί είναι η φωνή του Θεού μέσα σου» έλεγε η μακαριστή γερόντισσα Γαβριηλία. Οταν θα έλθει η ώρα για να πάρουμε τα 2 μέτρα χώμα, δε θα μπορούν ούτε οι υψηλά ιστάμενοι που τούς κάμναμε τα χατίρια, ούτε τα λεφτά μας να μας βοηθήσουν. Τοτε θα είμαστε μόνοι μας με τη συνείδησή μας και τι θα μπορούμε να της πούμε, όταν θα έχει τόσα να μας κατηγορεί; Γι’ αυτό από τώρα, σε όποια θέση και να βρισκόμαστε, να κάνουμε τη δουλειά μας με ευσυνειδησία, αν αγαπάμε τον εαυτό μας και την Ελλάδα μας.
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Καθηγητής Χημικός
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Ιουνίου 2009.
