Κωσταντίνος Μπρούζος – Φώτη Κόντογλου.

Φώτης Κόντογλου, (2) το σπίτι του στην Αθήνα

ΤΟΥΤΟΣ ο άνθρωπος δεν ήτανε Αϊβαλιώτης, μόνο ήτανε Ηπειρώτης, γεννημένος στο Ζαγόρι. Πλην ο πατέρας του ξενιτεύτηκε και πήγε στ’ Αϊβαλί κι άνοιξε ψωμαδιό, κι έβαλε και τον γυιο του τον Κωσταντίνο στο σκολείο. Τ’ Αϊβαλί κείνον τον καιρό, είχε μεγάλο και φημισμένο σκολειό που το λέγανε «Ακαδημία των Κυδωνιών» και μαθαίνανε πολλά αρχαία γράμματα όσοι μελετούσανε σε κείνο το σκολειό.

Έτσι κι ο Κώστας ο Μπρούζος, καταστάθηκε σπουδασμένος ανάμεσα στους σπουδασμένους, κι έβγαζε λόγο από τον άμβωνα που κλαίγανε κι οι πέτρες οπού τον ακούγανε. Κωνσταντίνος Μπρούζος λέγανε οι Χριστιανοί και κλαίγανε.

Σα γύρισε στην Ήπειρο ξακούστηκε πολύ. Στο Καπέσοβο, βγάζοντας λόγο στην εκκλησιά για τη ματαιότητα του κόσμου, βαστούσε στο δεξί το χέρι του το νεκροκέφαλο της μάνας του. Μετά χρόνια γίνηκε γραμματικός του Βελή Πασά στη Λάρισα.

Αυτός ο άνθρωπος που μίλαγε για τη ματαιότητα κι έκλαιγε ο κόσμος, σιγά – σιγά ξέκλινε σαν τον Σολομώντα και γίνηκε μπαγκιέρης στην Κωνσταντινούπολη και καταστάθηκε παντοδύναμος ανάμεσα στους Τούρκους.

Στο κορμί ήτανε μεγαλάνθρωπος, σαλτανατλής στο παρουσιαστικό, ανοιχτοχέρης κι αρχοντόγνωμος.

Πέθανε στην Πόλη από πανούκλα και θάφτηκε στο Κιουτσούκ Κιόγι, στα 1846. Στο μνημούρι του απάνου είναι γραμμένο τούτο τ’ αρχαίο το ποίγημα, που το σύνθεσε ένας φίλος του αγαπημένος, Σαμελής λεγόμενος:

Χρηστός και έμφρων κείται ανήρ ενθάδε
ος Ζαγόριον έσχεν Ηπείρου πάτρην
κλήσιν τε Κώστα τουπίκλην Μπρούζου
θάμα▪ λοιμώ δε θνήσκει ηλικίαν φευ! μέσην,
πένθος γυναικί και φίλοις λιπών τέκνοις,
και τω ιαμβίσαντι Σαμελή τάδε,
ειλικρινεί, μάλιστα δε πάντων φίλω.

Από το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, Βίβλος Γενέσεως. Ιστορίες απλές σαν τίποτα. Γραμμένες από το Φώτη Ν. Κόντογλου

Κατηγορίες: Λογοτεχνικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.