Μοιάζει σοφή, πολυσήμαντη η απάντηση της γενναίας Σπαρτιάτισσας στο γιο της που έφευγε για τον πόλεμο.
—Είναι κοντό, μάνα, το σπαθί που μου χάρισες, παραπονέθηκε.
Κι εκείνη «λακωνικά» είπε το μεστό λόγο• «πρόσθες βήμα».
Πρόσθεσε ένα βήμα, πήγαινε πιο κοντά στον εχθρό και θα νικήσεις.
Λιγος, μικρός είναι ο χρόνος και φεύγει. Αφίνει ατέλειωτους τούς προγραμματισμούς μας, ανεκτέλεστους τούς στόχους. Τα χρονοδιαγράμματα ανεκπλήρωτα. Πιστεύαμε ότι είναι δικός μας κι εκείνος μας ξεγελάει και τρέχει. Η Κυριακή ήρθε κι η εβδομάδα τέλειωσε. Τοτε μόνο περνάει αργά, όταν στη ζωη υπάρχει πολύς πόνος, πολλή θλίψη.
Για την ταχύτητά του τάχα να τον ονόμασαν «χρυσαλίδα της αιωνιότητας»;
Φαίνεται τρομερά συνεσταλμένος ο χρόνος για να πραγματοποιηθούν τα ανθρώπινα όνειρα, τα πετάγματα του νου. Κι είναι πολύ τραγικό για τον άνθρωπο, που μόνον αυτός μέσα στη δημιουργία έχει συναίσθηση του χρόνου, να διερωτάται όπως ο Μ. Βασίλειος «ουχί τοιούτος ο χρόνος, ου το μεν παρελθόν ηφανίσθη, το δε μέλλον ούπω πάρεστι, το δε παρόν πριν γνωσθήναι, διαδιδράσκει την αίσθησιν»; (Μ. Βασίλειος Ε.Π.Ε. 14, 86).
Το παρελθόν πέρασε πλέον και χάθηκε, το μέλλον ούτε καν φάνηκε ακόμα, αλλά και το παρόν πριν προλάβει να γίνει γνωστό εξαφανίζεται.
Είναι κοντό το σπαθί….
Ο ποιητής του έπους « Απωλεσθείς Παράδεισος» σημειώνει ένα βαρύ, αλλά πολύ αληθινό στο βάθος του λόγο• « Ο χρόνος είναι ύπουλος δολοφόνος της νεότητας».
Ανθηση, καρποφορία, φθορά.
Ποτε τα αθώα παιδάκια έγιναν ανήσυχοι έφηβοι, δυναμικοί νέοι, δραστήριοι ώριμοι άνδρες και πότε βαδίζουν στο ηλιοβασίλεμα της ζωής;
Είναι κοντό το σπαθί να κερδίσεις την αιωνιότητα, να προσεγγίσεις ουσιαστικά τον Θεο. «Πρόσθες βήμα»! Στην αλλαγή του συμβατικά παλιού και νέου χρόνου χρειάζεται να στοχαστούμε και ο στοχασμός δεν φέρνει θλίψη, αλλά γίνεται πηγή γαλήνης, αιτία πνευματικών αγωνισμάτων για να γνωρίσουμε, να γευστούμε τα άνω, ώστε «ευχερώς» να καταφρονούμε τα κάτω, που είναι φευγαλέα και σαλευόμενα.
Οι 365 ημέρες, οι 8.760 ώρες, με όποιον αριθμό και αν τις πολλαπλασιάσουμε δεν είναι ούτε «ως ημέρα μία παρά Κυρίου», παραμένουν λίγες για την αιωνιότητα. Είμαστε απίστευτα παροδικοί, εφήμεροι.
Είναι κοντό το σπαθί μας για τη νίκη, για την κατάκτηση του αύριο.
Επιτακτική προβάλλει η ανάγκη για εξαγορά του χρόνου με διάθεση δημιουργίας, με πνεύμα θυσίας, με έργα αγάπης, με βαθειά πίστη στην πρόνοια του Θεού Πατέρα, με πνευματικότερη θεώρηση της ζωής.
Καθε στιγμή ένα βήμα μπροστά.
Ενα βήμα κάθε μέρα πιο κοντά στον Αιώνιο!
Από το περιοδικό: «Η Δράσις μας», τεύχος ιανουαρίου 2008.
