Longtemps je me suis couché de bonne heure
το σπίτι
γεμάτο γρίλιες και δυσπιστία σαν το καλοκοιτάξεις στις σκοτεινές γωνιές
«για χρόνια πλάγιαζα νωρίς» ψιθυρίζει
«κοίταζα την εικόνα του Ύλα και την εικόνα της Μαγδαληνής
προτού καληνυχτίσω κοίταζα τον πολυέλαιο με τ’ άσπρο φως
τα μέταλλα που γυάλιζαν και δύσκολα άφηνα
τις τελευταίες φωνές της μέρας».
Το σπίτι σαν το καλοκοιτάξεις μέσα από τις παλιές κορνίζες
ξυπνά με τα πατήματα της μητέρας στα σκαλοπάτια
το χέρι που φτιάνει τα σκεπάσματα ή διορθώνει την κουνουπιέρα
τα χείλη που σβήνουν τη φλόγα του κεριού.
Κι όλα τούτα είναι παλιές ιστορίες που δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν
δέσαμε την καρδιά μας και μεγαλώσαμε.
Η δροσιά του βουνού δεν κατεβαίνει ποτέ χαμηλότερα από το καμπαναριό
που μετρά τις ώρες μονολογώντας και το βλέπουμε
σαν έρχεται τ’ απόγευμα στην αυλή
η θεία Ντάρια Ντιμιετρόβνα το γένος Τροφίμοβιτς.
Η δροσιά του βουνού δεν αγγίζει ποτέ το στιβαρό χέρι του Αι-Νικόλα
μήτε το φαρμακοποιό που κοιτάζει ανάμεσα σε μια κόκκινη και πράσινη σφαίρα
σαν υπερωκεάνειο μαρμαρωμένο.
Για να βρεις τη δροσιά του βουνού πρέπει ν’ ανέβεις ψηλότερα απ’ το καμπαναριό
κι από το χέρι του Αι-Νικόλα
κάπου 70 ή 80 μέτρα δεν είναι πολύ.
Κι όμως εκεί ψιθυρίζεις όπως σαν πλάγιαζες νωρίς
και μέσα στην ευκολία του ύπνου χάνονταν η πίκρα του αποχωρισμού
όχι λέξεις πολλές δυό-τρεις μονάχα και τούτο φτάνει
αφού κυλάνε τα νερά και δε φοβούνται μη σταματήσουν
ψιθυρίζεις ακουμπώντας το κεφάλι στον ώμο ενός φίλου
σα να μην είχες μεγαλώσει μέσα στο σπίτι το σιωπηλό
με φυσιογνωμίες που βάρυναν και μας έκαναν αδέξιους ξένους.
Κι όμως εκεί, λίγο ψηλότερα απ’ το καμπαναριό, αλλάζει η ζωή σου.
Δεν είναι μεγάλο πράγμα ν’ ανεβείς μα είναι πολύ δύσκολο ν’ αλλάξεις
σαν είναι το σπίτι μέσα στην πέτρινη εκκλησιά κι η καρδιά σου μέσα στο σπίτι που σκοτεινιάζει
κι όλες οι πόρτες κλειδωμένες από το μεγάλο χέρι του Αι-Νικόλα
Πήλιο-Κορυτσά, καλοκαίρι-φθινόπωρο ’37
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αγία Ζώνη.gr: 22 Μαρτίου 2017
