Βιβλική και εκκλησιαστική μελέτη.1
Ουχί άνευ λόγου ωνομάσθη ο αιών ημών «αιών του οικουμενισμού». Οικουμενικαί τάσεις χαρακτηρίζουσι την εποχήν ημών, οικουμενικός άνεμος διαπνέει τον κόσμον, η οικουμενική κίνησις αυξάνει και πλατύνει τας ρίζας αυτής βαθέως εις την εκκλησιαστικήν γην: αι εκκλησίαι επιζητούσιν αμοιβαίως την προσέγγισιν.
Ο οικουμενισμός ούτος φέρει μεθ’ εαυτού διάφορα προβλήματα. Εν των σπουδαιοτάτων είναι το πρόβλημα της μυστηριασκής κοινωνίας μετά των ετεροδόξων (intercommuio), ης τον πυρήνα αποτελεί η μετ’ αυτών κοινωνία εν τω μυστηρίω της θείας ευχαριστίας.2 Το πρόβλημα τούτο προσλαμβάνει οξυτάτην μορφήν κατά τας οικουμενικάς συναντήσεις. Κατ’ αυτάς ευρίσκονται οι ιθύνοντες εν απορία περί του πρακτέου. Και την απορίαν των ταύτην παρακάμπτουσιν ούτοι, είτε επιπολαίως, είτε αγνοούντες είτε και δια σοφιστειών έτι: ο νορβηγός λουθηριανός επίσκοπος Einind Berggrav διηγείται:3
«Προ ολίγων ετών διωργανώθη υπό του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών συνέδριόν τι δια νέους χριστιανούς εμπόρους.4 Μετά πάροδον ολίγων ημερών, ήρχισαν οι μετέχοντες να επιρωτώσιν εάν θα ετελείτο η θεία ευχαριστία (Abendmahl). Όχι, ήτο η απάντησις, τούτο δυστυχώς δεν θα ήτο δυνατόν, διότι αντιπροσωπεύονται πολλαί εκκλησιαστικαί κοινότητες διαφόρου πίστεως. Οι νέοι, πρακτικοί άνθρωποι, ηνέχθησαν ίσως επί μίαν ημέραν την πληροφορίαν ταύτην. Άλλ’ είτα μετέβη σαν εις την διεύθυνσιν του συνεδρίου και ανεκοίνωσαν ότι απαιτούσι την θείαν ευχαριστίαν.4 Η διεύθυνσις εν τούτοις δεν ηδύνατο να εύρη διέξοδον, η οποία δεν θα προσέβαλλε μίαν ή πλείονας ομολογιακάς εκκλησίας, εις ας ανήκον οι έμποροι. Επί τούτοις διηυκρίνησαν οι ρεαλισταί: «Τότε θα στασιάσωμεν! Δεν θα αναχωρήσωμεν εντεύθεν, πριν ή επιτρέψητε ημίν κοινήν λειτουργίαν εις το παρεκκλήσιον!» Και προσέθεσαν: «Αισθανόμεθα ότι αρνούμεθα τον Χριστόν, εάν δεν δυνηθώμεν να χωρήσωμεν ομού εις την τράπεζαν Αυτού».
»Η λύσις ήτο δυσχερής, άλλ’ εν τέλει ευρέθη. Παρά τίνι των οικουμενικών υπηρεσιών εν Γενεύη υπηρέτει σουηδός τις πάστωρ. Ούτος είχε βεβαίως την «αποστολικήν διαδοχήν»! συνεπώς επετρέπετο εις τον «καθολικίζοντα» τύπον των εκκλησιών, να λάβη εξ αυτού την θείαν κοινωνίαν (Abendmahl), ενώ αι «προτεσταντικαί» δεν θα εσκανδαλίζοντο εκ του γεγονότος, ότι είχεν ούτος την αποστολικήν διαδοχήν. Ούτω λοιπόν ηδυνήθησαν άπαντες να κοινωνήσωσι, χωρίς να παραβώσι την τάξιν των εκκλησιών αυτών»….
