ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΔ’
ΟΤΑΝ κάνης κάτι, να σκέπτεσαι ότι κάποτε θα κριθής. Τίποτε κρυφό δεν υπάρχει για τον Θεό. Για τις πράξεις σου δεν δέχεται δικαιολογία καμμία, αλλά κρίνει με δικαιοσύνη.
Φτωχέ, ανόητε αμαρτωλέ! Ποια απολογία θα έχης τότε μπροστά στον Θεό, εσύ που τρέμεις μπροστά σ’ έναν άνθρωπο θυμωμένο;
Γιατί δεν φροντίζεις ώστε εκείνη τη φοβερή ημέρα να είσαι έτοιμος;
Τότε κανείς δεν θα είναι δυνατόν να σε υπερασπίση. Καθ’ ένας θα σηκώνη το δικό του φορτίο, και τίποτε άλλο δεν θα είναι σε θέσι να κάνη.
Τώρα αν αγωνισθής θα έχης τότε καρποφορία. Τώρα αν κλάψης θα γίνουν τότε τα δάκρυά σου δεκτά. Τώρα αν στενάζης και λυπάσαι είναι δυνατόν να καθαρίσης το αμαρτωλό παρελθόν σου.
Μεγάλος θα είναι ο μισθός του υπομονητικού ανθρώπου που όταν υβρίζεται πιο πολύ λυπάται για την κακία του υβριστού παρά για την ύβρι, που προσεύχεται για τους εχθρούς του μέσα απ’ την καρδιά του και συγχωρεί ολόψυχα αυτούς που τον βλάπτουν, που ζητά πρόθυμα συγγνώμην απ’ όσους στενοχωρεί, που ευκολώτερα δείχνει ευσπλαχνία παρά θυμό, που πιέζει τον εαυτό του για να νικήση την ατίθαση σάρκα του.
Ας καθαρίσουμε σύντομα τις αμαρτίες μας, αν δεν θέλουμε να τιμωρηθούμε μαζί μ’ αυτές.
Μη ξεγελάς τον εαυτό σου! Δεν υπάρχει
σωτηρία για τον αμετανόητο αμαρτωλό.
Η αγάπη η απερίσκεπτη για το σώμα, μας εξαπατά.
Τιμωρία αιώνιος είναι η συνέπεια των αμαρτιών σου.
Όσο περισσότερο υποχωρείς τώρα στις άλογες ορέξεις της σάρκας σου, τόσο αυστηρώτερη θα είναι η τιμωρία που ετοιμάζεις για τον εαυτό σου. Στη φωτιά που σε περιμένει, εσύ ο ίδιος ρίχνεις λάδι.
Η τιμωρία για τις αμαρτίες σου θα είναι αυστηρή. Ήσουν οκνηρός, ακρατής, φιλήδονος, ασελγής, φθονερός; Πόνοι και τύψεις βαριές σε περιμένουν.
Όλες οι κακίες θα τιμωρηθούν. Ο υπερήφανος θα ταπεινωθή. Ο φιλάργυρος θα κληρονομήση την αθλιότητα και τη φτώχεια.
Φοβερή θάναι η θέσις των αμαρτωλών στον τόπο εκείνον της βασάνου. Οι ώρες θα είναι πικρές. Δεν θα υπάρχει ανάπαυσις. Δεν θα υπάρχη η συντροφιά των φίλων.
Απέραντη χαρά και ανακούφισι περιμένει αυτόν που
πεθαίνει δίκαιος. Αφάνταστα τα αγαθά της ουρανίου Βασιλείας.
Η σκέψις λοιπόν των αμαρτιών σου να σε γεμίζη φόβο, ώστε όταν έλθη η ημέρα εκείνη η φοβερή να ευρεθής στη μερίδα των μακαρίων.
«Τότε στήσεται εν παρρησία πολλή ο δίκαιος κατά πρόσωπον των θλιψάντων αυτόν, και των αθετούντων τους πόνους αυτού» (Σοφ. Σολ. ε’ 1).
Τότε αυτός που σήμερα ταπεινά υποτάσσεται θα πάρη την εξουσία να δικάση.
Τότε ο πτωχός θα εύρη την ανάπαυσίν του και ο υπερήφανος τον δίκαιο κολασμό του.
Τότε θα θα φανερωθή ότι εκείνοι που σ’ αυτόν τον κόσμο ήσαν «μωροί δια Χριστόν», αυτοί ήσαν οι πραγματικοί σοφοί.
Τότε θα είναι των ευσεβών η χαρά και των ασεβών η κατάθλιψις.
Τότε οι τωρινές μας λύπες, θα καρποφορήσουν χαρά «και πάσα ανομία εμφράξει το στόμα αυτής» (Ψαλμ. 106, 42).
Τότε η ταλαίπωρη σάρκα μας που τόσες θλίψεις υπέφερε θα θριαμβεύση.
Τότε τα ράκη των δικαίων θα λάμψουν ενώ τα πολύτιμα ενδύματα των αδίκων θα αμαυρωθούν.
Τότε θα είναι μεγαλυτέρα η τιμή της φτωχής τρώγλης, από το ολόφωτο ανάκτορο.
Τότε η υπομονή μας θα δικαιωθή.
Τότε η ταπεινή υπακοή θα μας ανεβάση σε ύψη δόξης απροσμέτρητα.
Τότε θα ενοήσουμε σε όλη την πληρότητά της την χαρά της αγαθής συνειδήσεως.
Τότε θα εκτιμηθή η αφιλαργυρία και θα ευρεθή ανωτέρα από όλα τα πλούτη του κόσμου.
Τότε θα δης το μισθό των ευσεβών προσευχών σου.
Τότε θα αντικρύσης την ανία της σιωπής μάλλον παρά της ανώφελης φλυαρίας.
Τότε θα απολαύσης την ωφέλεια που θα σου δώσουν τα καλά έργα κι όχι οι ωραίοι άκαρποι λόγοι.
Τότε θα δης την γλυκύτητα της αυστηρής και εν μετανοία ζωής, που κανένα θέλγητρο του κόσμου δεν μπορεί να συγκριθή μαζί της.
Για όλα αυτά πρέπει εδώ να υποφέρης θλίψεις και δοκιμασίες, ώστε εκεί να αναπαυθής και να αναπνεύσης.
Ουράνια και κοσμική χαρά δεν συμβιβάζονται.
Είναι αδύνατο να απολαύσης και την κοσμική και την ουράνια χαρά. Το ένα αποκλείει το άλλο.
Σε τί θα σε ωφελήσουν οι ισόβιες έστω τιμές και απολαύσεις;
Όλα είναι μάταια έξω απ’ την αγάπη του Θεού.
Όποιος μ’ όλη του την καρδιά αγαπά τον Θεό, ούτε θάνατο φοβάται, ούτε τιμωρία, ούτε κρίσι, ούτε κόλασι. Ζει κοντά στον Θεό.
Ο αμαρτωλός όμως τρέμει και στη σκέψι ακόμη του θανάτου.
Το καλύτερο θα ήταν να συγκρατούμεθα από την αμαρτία για την αγάπη του Θεού, αν όμως αυτή ατονεί μέσα μας, ας μας συγκρατή τουλάχιστον ο φόβος Του.
Αυτός που βγάζει από μέσα του το φόβο του Θεού, ξεφεύγει από τον ίσιο δρόμο και σύντομα μπλέκεται στις παγίδες του Σατανά.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
