Για τον Τίμιο Σταυρό – Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού.

1.

– Ολοκληρώθηκε λοιπόν ο αγώνας μας της νηστείας και τελείωσε στο Σταυρό. Και που έπρεπε να καταλήξει το τέλος της νίκης, αν όχι στο τρόπαιο του Χριστού; Γιατί ο Σταυρός είναι το τρόπαιο του Χριστού, που έγινε βέβαια μια φορά, αλλά τρέπει πάντοτε σε φυγή τούς δαίμονες. Πράγματι, που είναι τα είδωλα και οι μάταιοι φόνοι των ζώων; Που είναι οι ναοί και η φωτιά της δυσσέβειας; Σβήστηκαν όλα από ένα Άγιο Αίμα και γκρεμίστηκαν, και μένει ο Σταυρός πολυδύναμη δύναμη, αόρατο βέλος, άυλο φάρμακο, παυσίπονο πλήγμα, δόξα γεμάτη όνειδος.

Ώστε, και αν μύρια άλλα διηγηθώ για το Χριστό, και αν καταπλήξω τον ακροατή μου διηγούμενος μύρια θαύματα, δεν καυχιέμαι τόσο για εκείνα, όσο για το Σταυρό. Εννοώ το εξής μ᾽ αυτό που λέω: Ο Ιησούς προήλθε από Παρθένο. Είναι μεγάλο θαύμα να παρακαμφθεί ο γάμος και η φύση να καινοτομήσει. Αλλά, αν δεν υπήρχε ο Σταυρός, δε θα σωζόταν με τα έργα της η πρώτη παρθένος του Παραδείσου. Τωρα όμως με το γεγονός της σταύρωσης η γυναίκα σώζεται πρώτη, θεραπεύοντας το παλαιό κακό με νέα χαρίσματα. Αναστήθηκε ο νεκρός στη Γαλιλαία, αλλά πέθανε πάλι. Εγώ όμως, που αναστήθηκα μέσω του Σταυρού, δεν είναι δυνατό πια να πέσω σε θάνατο. Διέπλευσε ο Ιησούς τη θάλασσα, ο Θεός μέσα σε πλοίο, και το ξύλο πρόσφερε μια εφήμερη ωφέλεια. Εγώ όμως απόκτησα ξύλο αιώνιο, ευεργετικό, που, χρησιμοποιώντας το αντι για πηδάλιο, αντιμετωπίζω τα πνευματικά κύματα της πονηρίας.

Δοθηκε φαγητό σε πέντε και πάλι σε επτά χιλιάδες ανθρώπους μ᾽ ένα σημείο του Σταυρού. Που είναι λοιπόν τα απομεινάρια του φαγητού; Πως εγώ που δεν ήμουν παρών θα λάβω ο,τι και οι παρόντες; Γεμισαν δώδεκα κοφίνια από τα περισσεύματα. Η Χαρη είναι σύμμετρη. Σταυρώθηκε ο Χριστός και τρεφόμαστε συνεχώς και ενώ χορταίνουμε ζητούμε ξανά και ενώ ξαναπαίρνουμε πάλι ποθούμε και είναι περισσότερο όσο απομένει. Γιατί η Χαρη δεν ελαττώνεται.

Ας επαινείται η μέρα που γέννησε το φως, που χάρη σ᾽ αυτήν οι άλλες μέρες προσκλήθηκαν να ευφρανθούν. Άκουσε πως: Σημερα πλάσθηκε ο Αδάμ, την έκτη ημέρα. Σημερα περιβλήθηκε θεία μορφη. Σημερα έγινε ο άνθρωπος κυβερνήτης και έπιασε καλά τα πηδάλια της οικουμένης ως ηγεμόνας όλων των ζώντων. Σημερα έλαβε εντολές τις οποίες είχε τη δυνατότητα να τις κάνει ή όχι. Σημερα ξέπεσε από τον Παράδεισο και σήμερα ξαναμπήκε. Ω μέρα πολύτροπη, γεμάτη λύπη και δίχως καθόλου λύπη, που το πρωι έφερες λύπη και το βράδυ ευφροσύνη – ή μάλλον που δεν πλήγωσες τόσο, όσο θεράπευσες.

2.

– Με λύπη ομολογώ προς εσάς, φέρνοντας στο νου μου τα παλαιά παθήματα, ακούοντας ότι ο Αδάμ ξέπεσε από την πατρική εστία. Ξεπεσε αυτός που ήταν πολίτης του Παραδείσου, που τρεφόταν χωρίς να καλλιεργεί, που απολάμβανε χωρίς βροχή και που δεν είχε ανάγκη ούτε από ιδρώτα ούτε από ξινάρι, ούτε από κόπους και μόχθους για να ζήσει. Χαιρόταν τα θαλερά δέντρα που συνέχεια ανθούσαν και καρποφορούσαν, που σε κάθε επιθυμία του ακολουθούσαν όσα του χρειάζονταν και που δεν ήξερε, εξαιτίας της ωραιότητας εκείνων που έβλεπε, σε ποιο να πρωτοαπλώσει το χέρι του. Συχνά μου ήρθαν δάκρυα για την τόση μακαριότητα, βλέποντάς τον να την έχει χάσει.

Αφού όμως εντρύφησα στα Ευαγγέλια και έφτασα σ᾽ αυτήν την ημέρα (γιατί έκτη ήταν η ημέρα εκείνη και τούτη), απαλλάχτηκα από τη λύπη και άλλαξα γνώμη, και φορώ τώρα τα λευκά ρούχα του λόγου και λέγω στον εαυτό μου και σ᾽ εσάς: «δραπέτευσε ο πόνος, η λύπη, ο στεναγμός» (Ησ. 51, 11). «Τα παλιά πέρασαν, να όλα έγιναν καινούργια» (Β’ Κορ. 5, 17). Όπως δηλαδή οι βοηθοί των γιατρών θεραπεύουν τα δαγκάματα των φιδιών βγάζοντας από αυτά τα ίδια και παρασκευάζοντας τα αντίδοτα, πολεμώντας το πάθος με τις αφορμές του πάθους, έτσι και ο Σωτήρας χρησιμοποίησε για τη θεραπευτική Του ενέργεια όλες μαζί τις αφορμές των παθών, κάνοντας το πικρό γλυκύ, μεταβάλλοντας τη χολή σε φάρμακο, στρέφοντας κατά του θανάτου το ίδιο του το κεντρί, μετατρέποντας τη δοκιμή του δέντρου σε σωτηρία, παίρνοντας την ημέρα που έφερε τη λύπη στον κόσμο και παρέχοντας ως αντίδοτο την ημέρα που έφερε σ᾽ αυτόν τη χαρά.

Μην πιστέψεις εμένα, αλλά πίστεψε τα μάτια σου. Κοίταξε τη συνάθροισή μας αυτή και παύσε να αντιλέγεις. Είναι ημέρα της Σταύρωσης και χαιρόμαστε όλοι, νηστεύομε από τα κακά και καθαριζόμαστε από όλα, τα μέσα και τα έξω. Αυτός είναι ο λόγος της εορτής και ο τρόπος της ευφροσύνης. Σας αναφέρω κάποια μικρά θαύματα της δύναμης του Σταυρού. Κοίταξε ολόγυρα την οικουμένη: πόσα χωριά υπάρχουν, πόσες πόλεις, πόσοι τόποι, πόσα έθνη, νησιά, ποτάμια, παραλίες, πόσα γένη και πόσες φυλές και βαρβαρικές γλώσσες. Όλοι αυτοί σήμερα για χάρη του Σταυρού νηστεύουν και σταυρώνουν τα πάθη τους με τη δύναμη Εκείνου.

Πολλοί περνούν όλη τη νύχτα χωρίς να χάσουν τη δύναμη για νηστεία. Και τώρα συγκεντρωθήκαμε όλοι ν᾽ ακούσομε για το Σταυρό και γεμίζομε την εκκλησία και σπρώχνομε ο ένας τον άλλο και ιδρωκοπούμε και ταλαιπωρούμαστε. Μπροστά στούς δικαστές παίρνομε την άδεια να καθίσομε, ενώ μπροστά στον Ιησού στεκόμαστε όρθιοι μ᾽ ευχαρίστηση, γιατί και ο Ιησούς στάθηκε όρθιος για χάρη μας, για να σταματήσει τούς λόγους της κακίας. Τι έγινε λοιπόν σήμερα. Ας μη μας διαφύγουν έτσι απλά τα θαύματα της ημέρας.

3.

– Έφεγγε λοιπόν η μέρα και ήταν πολύ πρωι, όταν ο Ιησούς οδηγούνταν με δεμένα τα χέρια στο Πραιτώριο του Πιλάτου. Ποια χέρια; Εκείνα που θεράπευσαν τυφλούς και γιάτρεψαν κουτσούς. Και σφίγγονταν με δεσμά τα δάχτυλα που δημιούργησαν βλέφαρα, και κρατούνταν ο θεραπευτής των ανθρώπων για να μην εκπληρώση το έργο της τέχνης που ήξερε. Αυτά είναι που ανταποδίδονται στον Κυριο. Δεχτηκε δεσμά Αυτός που δεσμεύει τα νερά στα σύννεφα (Ιωβ 24, 8), Αυτός που ελευθερώνει με γενναιότητα τούς δεμένους στις φυλακές (Ψαλμ. 67, 7), Αυτός που χαρίζει στούς αιχμαλώτους την ελευθερία (Ησ. 61, 1). Δεχτηκε τα δεσμά Αυτός που έλυσε τον Λαζαρο από τα δεσμά του θανάτου (Ιω. 11, 1). Οδηγήθηκε στο πραιτώριο Αυτός που έχει σαν δορυφόρους Του αμέτρητους Αγγέλους. Στάθηκε μπροστά στον Πιλάτο Αυτός που έχει θρόνο Του τον ουρανό. Ανεχόταν ο Δημιουργός να Τον σέρνουν τα δημιουργήματά Του, ο Πλάστης τα πλάσματά Του, ο Τεχνίτης τα έργα των χεριών Του.

4.

– Και τι γίνεται έπειτα; «Αυτοί», λέει, «δεν μπήκαν στο πραιτώριο για να μη μολυνθούν, αλλά να μπορέσουν να φάνε το φαγητό του Πασχα» (Ιω. 28, 28). Ω πέλαγος παρανομίας! Εκτελούν έναν άδικο φόνο και δε θέλουν να μπουν στο πραιτώριο, προσέχοντας να μη μολυνθούν αυτοί που ήταν ήδη μολυσμένοι. Ελευθερώνουν το πρόβατο με το Πρόβατο. Περίμενε λοιπόν την κρίση ο Κριτής όλης της οικουμένης. Περίμενε τούς μάρτυρες των ψυχών, Πλάστης και κρινόμενος. Ήταν άνθρωποι που κάθονταν και δίκαζαν, ενώ ο Θεός στεκόταν και σώπαινε. Στεκόταν στην πόρτα των ανθρώπων ο Κυριος των πυλών του ουρανού. Ρωτησε ο Πιλάτος τάχα ως πιο φιλάνθρωπος από τούς Ιουδαίους. Τι λέγω; Θα δείξουν την αλήθεια τα όσα έγιναν: «για ποιο πράγμα κατηγορείτε τούτον τον άνθρωπο;» (Ιω. 18, 29).

Ποιός μπορεί να κατακρίνει το Θεο; Αναγκάζομαι να λέγω ο,τι είπε ο Πιλάτος. Ο Ιησούς σωπαίνει, όχι γιατί λείπουν τα λόγια στο Λογο, αλλά για να μη διαλύσει με την απόκρισή Του το στεφάνι του Σταυρού. Κατηγορείται για κτήματα ο ακτήμων; Για ξένα σπίτια, Αυτός που δεν έχει τόπο όπου να γείρει το κεφάλι Του; Για πράγματα, Αυτός που και τούς μαθητές Του είχε γυμνούς ως τη μέση; Αυτός που δεν είχε υποζύγιο, αλλά χρησιμοποίησε ξένο πουλάρι, για να ευλογήσει τα παιδιά σας; Πεστε μια πρόφαση, πλάσατε αυτήν, σκοτώστε, αλλά δίκαια.

«Του απάντησαν οι Ιουδαίοι• αν αυτός δεν ήταν κακοποιός, δε θα σου τον παραδίδαμε» (Ιω. 18, 30). Μεγάλη απόδειξη αυτή για τα πράγματα, διατύπωση αόριστη. Πες μας την κακία Του και μην παραπλανάς τον ακροατή. «Τούς λέει ο Πιλάτος• Παρτε τον εσείς και δικάστε τον σύμφωνα με το νόμο σας» (Ιω. 18, 31). Έξυπνος δικαστής. Βαζει το βάρος στο κεφάλι των Ιουδαίων: «Παρτε εσείς αυτόν που έπραξε το κακό». «Του λένε οι Ιουδαίοι• Σ᾽ εμάς δεν επιτρέπεται να σκοτώσομε κανένα» (Ιω. 18, 32). Πως τότε σκοτώσατε τον Ησαϊα, πως τον Ζαχαρία, πως καθένα από τούς προφήτες; Αλλά δεν σας επιτρέπεται να σκοτώσετε, όχι γιατί δε θέλετε, αλλά γιατί δεν μπορείτε. Γιατί οι Ρωμαίοι τούς έχουν ήδη αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό.

Καταργείται λοιπόν πλέον ο νόμος και έμεινε στο χαρτι πια νοητά και τον κατάργησε ο δεμένος Ιησούς. Ο Πιλάτος τότε λέει• «εγώ δε βρίσκω τίποτε να τον κατηγορήσω» (Ιω. 18, 38). Όχι μόνο εσύ, Πιλάτε, αλλά ούτε οι Ιουδαίοι βρίσκουν. Ούτε οι τυφλοί ούτε οι νεκροί ούτε ο ήλιος ούτε η σελήνη ούτε ο κόσμος ούτε όλοι οι δίκαιοι, οι προφήτες και οι μάρτυρες. Γιατί λέει κάποιος προφήτης δικός τους: «Αυτός δεν έκαμε καμιά αμαρτία ούτε βρέθηκε στο στόμα του δόλος» (Ησ. 53, 9. Α’ Πετρ. 2, 22). Βοηθούν όλοι τον Πιλάτο, διατυπώνοντας δίκαιη γνώμη. Μονοι αγωνίζονται οι Ιουδαίοι, δικάζουν με κραυγές και φιλονεικούν να σκιάσουν την αλήθεια με θορύβους και επιβεβαιώνουν τη κρίση του Ησαϊα: «περίμενα να κάνει σταφύλια, και έκανε αγκάθια» (Ησ. 5, 2)•και δεν έδειξε δικαιοσύνη, αλλά την πιο κούφια κραυγή. Το αμπέλι των Ιουδαίων καρποφορεί κραυγή.

5.

– Ενώ διαδραματίζονταν αυτά και ο Πιλάτος ούτε να μιλήσει μπορούσε ούτε ν᾽ ακούσει από την ανάμεικτη ταραχή και προετοιμαζόταν στάση, στέλνει κάποιον σ᾽ αυτόν η γυναίκα του (ήταν καλή βοηθός που συγκρατούσε τον άνδρα της που έτρεχε) και του λέει: «Μην αναλάβεις την ευθύνη γι᾽ Αυτόν τον δίκαιο» (Ματθ. 27, 19). Αν μπορείς, σώσέ Τον. Αν δεν μπορείς, σώσε τον εαυτόν σου. Σα να του έλεγε τα λόγια του Δαβίδ: «μην καταστρέψεις τη ψυχή μου μαζί με τις ψυχές των ασεβών και τη ζωη μου μαζί με τη ζωη αιμοβόρων ανδρών» (Ψαλμ. 25, 9). «Μην αναλάβεις ευθύνη για Εκείνον τον δίκαιο, γιατί εξαιτίας Του έπαθα πολλά στον ύπνο μου» (Ματθ. 27, 19). Σαν ένας άλλος Ιωσήφ, βλέποντας την αλήθεια με τα όνειρα, δίνει μαρτυρία αντίθετη με την κραυγή των Ιουδαίων. Γιατί έπρεπε να νικηθούν από γυναίκες. Τούς νίκησε η πόρνη Ραάβ. Τούς νίκησε η αιμορροούσα. Τούς νίκησε η Χαναναία. Και τώρα πάλι στεφάνι νίκης εναντίον τους παίρνει γυναίκα.

«Του αποκρίθηκαν οι Ιουδαίοι: Εμείς έχομε νόμο και σύμφωνα με το νόμο μας πρέπει να πεθάνει» (Ιω. 19, 7). Ποιόν νόμο; Με ποιές λέξεις το βεβαιώνει; Με τις λέξεις τάχα που διαβάσαμε σήμερα; «Οδηγήθηκε στη σφαγή σαν το πρόβατο, σαν άκακο αρνι άφωνο μπροστά σ᾽ αυτόν που το κουρεύει, δεν ανοίγει το στόμα του» (Ησ. 53, 7). «Από τις ανομίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο» (Ησ. 53, 8). Αυτές τις φράσεις βρίσκω χρήσιμες για εκείνους. Σε κανένα άλλο όμως σημείο δεν βρίσκω ότι σταυρώνεται δίκαια ο Ιησούς.

6.

– Μπήκε ο Πιλάτος στο πραιτώριο, υποχωρώντας στο θυμό των Ιουδαίων, αγωνιζόμενος να σβήσει φλόγα άσβεστη. Μπήκε και βγήκε και άναψε περισσότερο τη φωτιά. Βγήκε έχοντας στεφανώσει τον Ιησού και ενώ Του είχε φορέσει πορφύρα, γεγονός που θαύμασαν και δεν ήθελαν οι Ιουδαίοι. Να δείχνει δηλαδή στεφανωμένο ήδη και με βασιλική στολή Αυτόν που πολεμούσαν. Γιατί ο,τι έγινε ήταν για περιφρόνησή Του και υπαινιγμός για την βασιλική φύση. Μολις Τον είδαν, Αυτόν που πολλές φορές Τον είχαν ατενίσει και ποτέ δεν Τον είχαν δει, Αυτόν που πάντοτε καθώς Τον έβλεπαν φούντωνε το πάθος τους και φλέγονταν από την ίδια τους τη φωτιά («θα θελήσουν να κατακαούν από τη φωτιά», Ησ. 9, 5), ύψωσαν τη σοδομιτική κραυγή. Την ύψωσαν και υψώθηκαν: «Άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν. Το βασιλιά σας θέλετε να σταυρώσω; Δεν έχομε βασιλιά», λένε, «παρά μόνο τον Καίσαρα» (Ιω. 19, 15).

Αρνούνται χωρίς να διώκονται• αθεϊα μετά από όσα είχαν υποφέρει στην Αίγυπτο. «Αυτοί είναι, Ισραήλ, οι θεοί σου, που σε έβγαλαν από τη γη της Αιγύπτου» (Εξ. 32, 18). Δεν έχετε βασιλιά παρά τον Καίσαρα; Ποιός λοιπόν σας οδήγησε στην έρημο η Ποιός σας έθρεψε; Σε Ποιόν φωνάζει ο Μωυσής λέγοντας, «ο Κυριος που βασιλεύει από αιώνα σε αιώνα» (Εξ. 15, 18) και ακόμη περισσότερο; Αφού λοιπόν αρνηθήκατε το βασιλιά σας, μείνετε στο εξής χωρίς βασιλέα, σέρνοντας το ζυγό της αιώνιας δουλείας. Αυτά έγιναν ως αυτή την ώρα. Ας δούμε και το μέρος της ημέρας που απομένει. Γιατί ολόκληρη είναι αγία.

7.

– Τον πήραν στεφανωμένο. Με τι; Με αγκάθια, τα δώρα των Ιουδαίων. «Περίμενε να κάνει το αμπέλι σταφύλια, έκανε όμως αγκάθια» (Ησ. 5, 2). Δεχτηκε ραπίσματα, εμπτυσμούς, χτυπήματα, μαστιγώθηκε εκείνος που δεν είχε λόγο να ντρέπεται για τίποτα. Στάσου μαζί με τον Ησαϊα και βλέπε το Θεο με τα μάτια του. Τι λέει λοιπόν εκείνος; «Κυριε, ποιός να πιστέψει σε ο,τι ακούν τα αφτιά μας; Τον είδαμε και δεν είχε μορφη ούτε κάλλος• το πρόσωπό Του ήταν κακοποιημένο και δεν ήταν να το βλέπει άνθρωπος» (Ησ. 53, 1-3). Δεν είχε ωραιότητα ούτε ομορφιά, ο Τεχνίτης όλης της ωραιότητας. Γιατί θρηνούσε την κακότητα των Ιουδαίων. «Ήταν άνθρωπος πληγωμένος που ήξερε να υποφέρει» (Ησ. 53, 3). Άνθρωπος, όχι Θεός. Ήταν άνθρωπος και όχι Θεός Αυτός που χτυπούσαν. Ποιός ήταν λοιπόν Αυτός που ανέφερε τόσους πόνους, τόσες λύπες, που Τον χτυπούσαν όλοι; Μην τυχόν και υποφέρει δίκαια όσα υποφέρει; «Αυτός σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας» (Ησ. 53, 4).

«Εγώ δε βρίσκω καμμιά κατηγορία κατά του ανθρώπου αυτού» (Ιω. 18, 38). Αλλά μην ντρέπεσαι καθόλου για τα περιφρονημένα αγαθά. Γιατί, αν και έπαθε τόσα, έμεινε απαθής. Δεχτηκε χτυπήματα και εμπτυσμούς, υπέφερε τα αίσχιστα, παραμένει όμως με την τιμή και την δόξα Του ως ένας από όσους δέχονται χτυπήματα. Όπως λέει σ᾽ αυτούς κάπου ο Ησαϊας: «εμείς νομίσαμε πως Τον είχε κάνει ο Θεός να πονέσει, Τον είχε πληγώσει και ταλαιπωρήσει• ενώ Εκείνος είχε πληγωθεί για τις αμαρτίες μας και ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας» (Ησ. 53, 4-5).

Και Αυτός λοιπόν και εμείς κειτόμαστε πληγωμένοι. «Με τα τραύματά Του θεραπευτήκαμε εμείς» (Ησ. 53, 5). Ένας νεκρός γιατρός νεκρών, ένας τραυματίας αντιφάρμακο για πολυπονεμένους ανθρώπους. Αλλά ως πότε σου δώσαμε άδεια, άνθρωπε, να μας περιπαίζεις; Πες μας με περισσότερη σαφήνεια ο,τι ζητούμε. «οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή και σαν αρνι άφωνο μπροστά σ᾽ εκείνον που το κουρεύει» (Ησ. 53, 7). Αγαθό πρόβατο που παραδόθηκε στα χέρια κακών μαγείρων. Αν το σφάζετε, Ιουδαίοι, μην το κουρεύετε. Και αν το κουρεύετε, λυπηθείτε το ωφέλιμο πρόβατο που καρποφορεί.

8.

– «Έβαλαν μαζί του και άλλους δυο κακούργους» (Λουκά 13, 4). Έχει φτάσει ο λόγος μου στην ενδέκατη ώρα της ημέρας, για να μην εξαντλήσει κανένας την υπομονή του. Και θα ήθελα βέβαια να παρατρέξω την ιστορία, επειδή σας την έχω διηγηθεί πολλές φορές. Βλέπω όμως το ληστή να με βιάζει συνεχώς. Και δεν είναι παράξενο• αφού παραβίασε την πόρτα του Παραδείσου, μεταβάλλοντας την τέχνη του σε σωτηρία. Στεκόταν στο Σταυρό ο Αμνός και δύο λύκοι, αλλά ενώ ο ένας έμεινε σταθερός στη γνώμη του, ο άλλος άλλαξε και είπε: «μνήσθητί μου, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». Ω, δύναμη του Ιησού! Ο ληστής γίνεται τώρα προφήτης, που κηρύττει από το σταυρό: «μνήσθητί μου, Κυριε, όταν έρθεις στη βασιλεία σου». (Λουκά 23, 42). Τι βλέπεις, ληστή, στο βασιλιά; Ραπίσματα, εμπτυσμούς, καρφιά και Σταυρό και τα περιπαίγματα των Ιουδαίων και των στρατιωτών τη λόγχη που τώρα ξεγυμνώνεται. Δε βλέπω, λέει, τα φαινόμενα. Βλέπω τούς Αγγέλους να στέκουν ολόγυρα, τον ήλιο να φεύγει, το καταπέτασμα να σχίζεται, τη γη να τρέμει, τούς νεκρούς να
ετοιμάζονται να βγουν.

Και ο Ιησούς που δέχεται όλους – και τούς προφήτες που ήρθαν την ενδέκατη ώρα ως εργάτες, δίνοντας το ίδιο δηνάριο, του λέει: σε βεβαιώνω» (λάβε και συ τη βεβαίωση, ω ληστή, συ που σήμερα είσαι ληστής και σήμερα πάλι υιός), «ότι σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο» (Λουκά 23, 43). Εγώ σε έβγαλα, εγώ θα σε ξαναβάλω μέσα, εγώ που έκλεισα τις θύρες του Παραδείσου και τις ασφάλισα με την πύρινη ρομφαία. Αν δεν βάλω μέσα εγώ κάποιον, μένουν οι πόρτες κλεισμένες. Έλα, ληστή: Ληστεψες το διάβολο. Πήρες στεφάνι νίκης εναντίον του. Είδες ένα άνθρωπο και τον προσκύνησες ως Θεο. Πεταξες τα παλιά σου όπλα και πήρες τα όπλα της πίστης.

9.

– Ενώ γίνονταν αυτά και όλα αγιάζονταν, ο ήλιος από τον αιθέρα, το ξύλο από τα φυτά, η χολή από τα ζώα, ο αδιαίρετος χιτώνας από τα υφάσματα, η πορφυρή στολή από τη θάλασσα, η λόγχη και τα καρφιά από τα μέταλλα και το σίδηρο και η δίδυμη πηγή αίματος και νερού που ανάβλυσε, ο Σωτήρας έκανε το δικό Του. «Πατέρα μου, συγχώρεσε την αμαρτία τους» (Λουκά 23, 32). Για ποιούς λέει το «συγχώρεσε»; Για τούς Έλληνες, τούς Ιουδαίους, τούς ξένους, τούς βάρβαρους, για όλους γενικά. Μια φορά το είπε, και η πράξη επαναλαμβάνεται συνεχώς. Μηπως είπε μόνο για τούς εχθρούς Του το «συγχώρεσε»; Το λέει για κάθε λαο και το λέει συνεχώς και όποιος θέλει το παίρνει.

10.

– Μαζεύτηκαν όλοι στο πραιτώριο και έλεγαν στον Πιλάτο: «Γνωρίζομε ότι εκείνος ο απατεώνας είπε όσο ζούσε ακόμα, μετά τρεις μέρες θα αναστηθώ» (Ματθ. 27, 63). Το ξέρεις καλά, το θυμάσαι καλά ότι θ᾽ αναστηθεί; Ασφάλισε τον Ταφο. Για χάρη μου τον ασφαλίζεις. Φυλαξε το νεκρό μήπως φύγει. «Έχετε», τούς λέει, «φρουρά, πηγαίνετε και ασφαλίστε τον όπως θέλετε» (Ματθ. 27, 63). Κλείστε τον Ταφο όπως ξέρετε. Παρτε τα μέτρα που ξέρετε. Φρουρήστέ Τον όπως ξέρετε. Αν δεν Τον φρουρήσετε σεις, θα βρίσκουν πρόφαση σ᾽ εμένα. Τωρα όμως τον παραδίδω σ᾽ εσάς τούς ίδιους που όταν ζούσε εσείς Τον συλλάβατε και όταν θανατώθηκε ξέφυγε όλη τη φύλαξή σας.

Ας μείνομε λοιπόν ξύπνιοι και άγρυπνοι, για να δούμε τον βαθύ ύπνο των Ιουδαίων και να συνεορτάσομε μαζί με τις επουράνιες Στρατιές στο όνομα του Χριστού Ιησού του Κυρίου μας, στον Οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη τώρα και πάντοτε και στούς αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Λογοτεχνικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.