Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ του Αλφαίου, ο Απόστολος, Ήταν ένας από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, αδελφός του Ευαγγελιστού Ματθαίου, και γιος του Αλφαίου. Ο Ιάκωβος, αφού αγωνίστηκε για την αλήθεια του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, έπειτα πήγε και σε άλλες χώρες για να κηρύξει το Ευαγγέλιο. Εκεί, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων και με τη χάρη του Θεού γιάτρευε αρρώστιες και εξεδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα. Γι’ αυτό και οι ειδωλολάτρες τον ονόμαζαν θείο σπέρμα. Ο ιδρώτας, οι μόχθοι και οι κίνδυνοι που υπέστη για τη διάδοση του Ευαγγελίου, ήταν πολλοί. Οθάνατος πολλές φορές τον πλησίασε, αλλά στη σκέψη του Ιακώβου κυριαρχούσαν ενθαρρυντικά τα λόγια του Κυρίου, «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι». Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί σαν γνήσιος μαθητής μου, λέει ο Κύριος, ας απαρνηθεί το διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του, και ας πάρει την απόφαση να υποστεί για μένα όχι μόνο θλίψη και δοκιμασία, αλλά ακόμα και θάνατο σταυρικό. Και τότε ας με ακολουθεί, μιμούμενος το παράδειγμα μου. Έτσι και ο Ιάκωβος, μιμούμενος το Διδάσκαλο του, υπέστη σταυρικό θάνατο.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ και η ΑΘΑΝΑΣΙΑ η συμβία του, έζησαν κατά το έτος 594, και ήταν σύζυγοι ενάρετοι, που κατάγονταν από την Αντιόχεια της Συρίας. Ήταν εύποροι, και ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. ο Ανδρόνικος έκανε το επάγγελμα του Αργυραμοιβού στην Αντιόχεια, και απόκτησε από τον γάμο αυτό δύο παιδιά, που όμως πέθαναν. Αυτό κατέθλιβε τους δύο γονείς. Για να βρουν παρηγοριά λοιπόν, μετέβησαν για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Από ‘κει πήγαν στην Αίγυπτο, όπου με κοινή απόφαση έγιναν μοναχοί, και μπήκαν σε μοναστήρι. ο μεν Ανδρόνικος πήγε στη Μονή του αββά Δανιήλ, η δε γυναίκα του Αθανασία στη γυναικεία Μονή των Ταβεννησιωτών. Εκεί, αφού ασκητικά πέρασαν το υπόλοιπον της ζωής τους, απεβίωσαν ειρηνικά.
Η ΟΣΙΑ ΠΟΠΛΙΑ η Ομολογήτρια, Παντρεύτηκε και αναδείχτηκε πρότυπο χριστιανής γυναίκας, που ξέρει με την υπακοή και την αγάπη να διατηρεί την αρμονία του οικογενειακού σπιτιού. Η Οσία Ποπλία γεννήθηκε και έζησε στην Αντιόχεια, επί αυτοκρατόρων μεγάλου Κων/νου μέχρι και Ιουλιανού του παραβάτου (361 μ.Χ.). ο τρόπος με τον οποίο φρόντισε και μπόρεσε να αναθρέψει το μοναχογιό της Ιωάννη, μαρτυρείται από τη διαγωγή με την οποία έλαμψε αυτός και αναδείχτηκε έξοχος μεταξύ εξόχων. Ήταν τόσο σεμνός και υπερβολικά ταπεινόφρων, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Αντιοχείας, τον πίεσαν να την αναλάβει αυτός. Αλλ’ ο Ιωάννης έμεινε άκαμπτος και έμεινε απλός Ιερέας. Μετά λοιπόν τη δική του χειροτονία και το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του Ποπλία παρέλαβε στο σπίτι της ευσεβείς ορφανές παρθένες. Φρόντιζε να τις κυβερνά με στοργή, και τις μετέδιδε τη θερμή πίστη της, τις μάθαινε να είναι αγνές και όταν χρειαστεί να γίνουν ηρωίδες του σταυρού, και μάρτυρες του Ευαγγελίου. Όταν κάποτε ήλθε ο Ιουλιανός στην Αντιόχεια να ενθαρρύνει τους ειδωλολάτρες, πέρασε έξω από το σπίτι της Ποπλίας. Τότε αυτή, μαζί με τις άλλες παρθένες, έψαλλαν δυνατά «Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον..». Εκνευρισμένος ο Ιουλιανός, έστειλε και της έκαναν παρατήρηση να μη το ξανακάνει. Αλλ’ όταν ξαναπέρασε από το σπίτι της, αυτή έψαλλε δυνατά «Άναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού». Τότε έδωσε διαταγή και τη μαστίγωσαν σκληρά, αλλά επειδή ήταν γριά δεν τη σκότωσε. Έτσι ή Ποπλία συνέχισε το αγαθοποιό έργο της, μέχρι πού η δίκαια ψυχή της παραδόθηκε στο στεφανοδότη Χριστό.
ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ «ο από στρατιωτών, Υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου (829), και καταγόταν από την επαρχία των Γαλατών της Μικράς Ασίας. Ήταν γιος του Θεοφίλου και της Ευδοκίας. Το πρώτο του όνομα ήταν Λέων. Επειδή ήταν ωραίος και δυνατός στο σώμα αλλά και στη φρόνηση, ο βασιλιάς τον έκανε κόμη. Αφού για πολλά χρόνια πολέμησε και κατάφερε πολλά ανδραγαθήματα, κατόπιν τα καταφρόνησε όλα και έγινε μοναχός στο μοναστήρι του Δαφνώνα, με το όνομα Πέτρος. Έπειτα πήγε στον Όλυμπο και από εκεί στα Ιεροσόλυμα. Άλλα και εκεί δεν έμεινε μόνιμα, αφού έφυγε στη Λαοδικεία και την Αττάλεια. Αφού με ανδρεία υπέφερε τους κόπους της οδοιπορίας και της άσκησης, και τον άγριο θυμό των Ισμαηλιτών, που συναντούσε στο δρόμο. Τελευταία επανήλθε στον Όλυμπο. Επειδή δε το ύψος της αρετής του έγινε φανερό στους βασιλείς, γι’ αυτό και ο βασιλιάς Βασίλειος ο Μακεδών, το έτος 867, τον έπεισε να κατοικήσει στο μοναστήρι του Αγίου Φωκά. Εκεί λοιπόν, αφού πολλούς πνευματικούς αγώνες έκανε, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο.
ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΛΩΤ του ανεψιού του
Ο Αβραάμ είναι ο γνωστός πατριάρχης της Παλαιάς Διαθήκης, ο γιος του Θάρα. Γεννήθηκε στην Ούρ της Χαλδαίας, από τη φυλή του Σήμ. Ο δε Λώτ, ήταν γιος του Αρράν και ανεψιός του Αβραάμ πολύ αγαπημένος. Πήγε με τον θείο του στη Χαράν και ζούσε μαζί του. Άλλα λόγω των συχνών διενέξεων των υπηρετών, αποχωρίστηκε του θείου του και κατοίκησε στην πεδιάδα των Σοδόμων, όπου έμεινε μέχρι την καταστροφή της.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πηγή Ζωής.
Παρακλητικός Κανών Εις Αβραάμ και Λωτ τους Δικαίους – Γεωργίου Γαλανοπούλου.zip
Υμνολογική εκλογή.
Απολυτίκιον Του Αποστόλου. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. Γερασίμου.
Την χάριν του Πνεύματος, γλωσσοπυρσεύτω πνοή, ως θείος Απόστολος, υποδεχθείς τη ψυχή, Ιάκωβε ένδοξε, έλαμψας εν τω κόσμω, ως αστήρ εωσφόρος» έλυσας των ειδώλων, την πολύθεον νύκτα. Και νυν απαύστως δυσώπει, υπέρ των ψυχών ημών.
Δέχθηκες στην ψυχή σου την χάρη του Αγίου Πνεύματος, με την πνοή των πυρίνων γλωσσών της Πεντηκοστής, ως θείος Απόστολος, Ιάκωβε ένδοξε, και έλαμψες στον κόσμο σαν αστέρι που φέρνει το φως, διαλύοντας των ειδώλων την πολύθεη νύκτα. Και τώρα παρακάλεσε τον Θεό συνεχώς, για τις ψυχές μας.
Έτερον Απολυτίκιον των Οσίων. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον. Γερασίμου.
Σωφροσύνης την χλαϊναν την θεούφαντον, κατεποικίλατε χρόαις των ιερών αρετών, ομοφρόνως εν σπουδή άμφω ασκήσαντες’ όθεν υμών την σιωπήν, η τρισάγιος ωδή, εδέξατο εν υψίστοις, Ανδρόνικε συν τη θεία, Αθανασία τη θεόφρονι.
Την θεούφαντη χλαίνα της σωφροσύνης, την καταστολίσατε με τα χρώματα των ιερών αρετών, αφού ασκηθήκατε με την ίδια γνώμη και οι δύο και με αμείωτη προθυμία. Γι’ αυτό και την σιωπή σας την διαδέχθηκε στους ουρανούς η τρισάγια ωδή, Ανδρόνικε και Αθανασία, της οποίας ο νους της βρίσκεται κοντά στο Θεό.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Κάθισμα. Του Αποστόλου. Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον.
Την σοφίαν την όντως παιδαγωγόν, εσχηκώς σε μυούσαν τα υπέρ νουν, σοφίαν εμώρανας, των Ελλήνων θεόπνευστε, και εθνών εγένου, φωστήρ και διδάσκαλος, ευσεβείας λόγοις, ρυθμίζων τους άφρονας» όθεν οι ρυσθέντες, δια σου της απάτης, αξίως υμνούμέν σε, και πιστώς μακαρίζομεν, θεηγόρε Ιάκωβε. Πρέσβευε Χριστώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.
Εχοντας σαν παιδαγωγό σου την σοφία του Θεού, που παιδαγωγεί ορθά, να σε μυεί στα ουράνια μυστήρια, απέδειξες σαν ανοησία την σοφία των εθνικών, θεόπνευστέ, και έγινες για τους εθνικούς λαμπερό καθοδηγητικό αστέρι και διδάσκαλος, δίνοντας τον ρυθμό της ορθής πίστεως στους ανοήτους από την αμαρτία. Γι’ αυτό εμείς που με τους λόγους σου απαλλαχθήκαμε από την απάτη της αμαρτίας, δικαιολογημένα σε υμνούμε, και με πίστη σε μακαρίζουμε, θεηγόρε Ιάκωβε. Πρέσβευε λοιπόν στον Χριστό και Θεό μας, να χαρίζει άφεση των αμαρτιών σε όσους με πόθο εορτάζουν την μνήμη σου.
Δόξα. Του Οσίου.
Τον ζυγόν του Κυρίου τον ελαφρόν, ολοψύχως επ’ ώμων αναλαβών, αυτώ ηκολούθησας, θεοφόρε Ανδρόνικε» και κοσμικούς θορύ¬βους, καλώς βδελυξάμενος, εν ταις ερήμοις μάκαρ, προθύμως εξέδραμες’ ένθα και τον δρόμον, της ασκήσεως Πάτερ, αμέμπτως διήνυσας, τω θεώ συγγινόμενος’ δια τούτο βοώμέν σοι» Πρέσβευε Χρι¬στώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.
Αφού ολόψυχα σήκωσες στους ώμους σου τον ελαφρό ζυγό του Κυρίου, θεοφόρε Ανδρόνικε, ακολούθησες τον Χριστό, απομακρύνοντας σαν αηδιαστικά αντικείμενα από κοντά σου του κόσμου τους θορύβους, και στις ερήμους, ευτυχισμένε, με προθυμία έτρεξες. Εκεί διάνυσες τον αψεγάδιαστο δρόμο της ασκήσεως, ζώντας με τον Χριστό. Γι’ αυτό σου φωνάζουμε, πρέσβευε στον Χριστό να χαρίζει άφεση των αμαρτιών, σε όσους με πόθο εορτάζουν την μνήμη σου.
Κοντάκιον. Του Αποστόλου. Ήχος β’. Την εν πρεσβείαις.
Ως εωσφόρον εκλάμποντα πάσαν κτίσιν, τον του Χριστού αυτόπτην τε και θεηγόρον, υμνοις Ιάκωβον ευφημήσωμεν, γεραίροντες την τούτου πανήγυριν σήμερον’ πρεσβεύει γαρ αεί υπέρ Πάντων ημών.
Επειδή ο Απόστολος λάμπει και φωτίζει όλη την κτίση σαν άλλο αστέρι, ας δοξάσουμε και ‘μεις με ύμνους τον ένδοξο Ιάκωβο, αφού ο ίδιος είδε και κήρυξε με το λόγο του τον Χριστό, τιμώντας έτσι την μνήμη του, γιατί πρεσβεύει πάντα υπέρ των ψυχών μας.
Ο Οίκος
Τον ουρανόθεν του Λόγου μυηθέντα την γνώσιν, και τρανώς τοις εν γη το Ευαγγέλιον κηρύξαντα, Ιάκωβον τον μέγαν προηρημένος του Αλφαίου τον γόνον ανευφημήσαι, σε δυσωπώ καταπέμψαι μοι χά¬ριν, Χριστέ Ιησού, ό πλήσας Πνεύματος θείου τον σοφόν Μαθητήν σου, και κήρυκα τούτον πάσι τοις πέρασι δωρησάμενος, και πρέσβυν προς σε ευπρόσδεκτον’ πρεσβεύει γαρ αεί υπέρ πάντων ημών.
Τον Ιάκωβο τον μέγα, που από τον ουρανό δέχθηκε την απποκάλυψη των μυστηρίων της γνώσης του λόγου του Θεού, και κήρυξε σε όλο τον κόσμο το ευαγγέλιο, θέλοντας να υμνήσω τον υιό του Αλφαίου, Σε παρρακαλώ Χριστέ Θεέ μου, να μου στείλεις από τον ουρανό χάρη. Και Σε παρακαλώ, γιατί αφενός μεν Συ είσαι εκείνος που γέμισες με το Αγιο Πνεύμα τον σοφό Σου μαθητή, αφετέρου δε, τον δώρισες σαν κήρυκα στου κόσμου τα πέρατα, και τον δέχεσαι με ευχαρίστηση σαν πρέσβη, γιατί πρεσβεύει πάντα υπέρ των ψυχών μας.
Συναξάριον
Τη θ’ του αυτού μηνός (Οκτωβρίου), μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ιακώβου του Αλφαίου.
Στίχοι.
Τον σταυρόν Ιάκωβος αγρών ηδέως,
Ως εστί Σώτερ άξιός Σου δεικνύει.
Αμφ’ ενάτην Ιάκωβος ενί σταυρώ τετάνυστο.
Σηκώνοντας με ευχαρίστηση ο Ιάκωβος τον σταυρό αποδεικνύει πως είναι άξιος για Σένα.
Κατά την ενάτη Οκτωβρίου ο Ιάκωβος απλώθηκε πάνω στο σταυρό μαρτυρικά.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Ανδρονίκου και Αθανασίας της συμβίου αυτού.
Στίχοι.
Σύσκηνον Ανδρόνικος Αθανασίαν,
Κόσμω τ’ εν ασκήσει τε καν πόλω έχει.
Εχει σαν συγκάτοικο ο Ανδρόνικος την Αθανασία, οπότε, έστω κιαν βρίσκεται στον κόσμο, ζη ασκητικά κατά το θέλημα του Θεού.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Ποπλίας.
Στίχοι.
Ρυσθείσα κόσμου της πλάνης ή Ποπλία,
Πόλου πρόσεισι φωλεοίς ως στρουθίον.
Αφού η Ποπλία απαλλάχθηκε από την πλάνη του κόσμου, πλησίασε σαν πουλάκι στη φωλιά του ουρανού.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Πέτρου.
Στίχοι.
Εις ύψος αρθείς αρετών θείος Πέτρος,
Τον χουν απεκδύς, ύψος ουρανού φθάνει.
Ο θείος Πέτρος αφού ανέβηκε στα ύψη των αρετών, έφθασε στο ύψος του ουρανού, αφού απεκδύθηκε το χώμα του σώματός του.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Δωροθέου Επισκόπου Τύρου.
Στίχοι.
Ο Δωρόθεος καν φραγγέλωμαι λέγει,
Λείπουσι πολλά προς τα του Χριστού πάθη.
Ο Δωρόθεος λέγει πως, αν και υπομένω τα μαρτύρια του φραγγελίου, υπολείπομαι πολύ από το να φθάσω τα πάθη του Χριστού.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη του δικαίου Αβραάμ και του ανεψιού αυτού Λώτ.
Στίχοι.
Τις οίκος εστίν? Αβραάμ τεθνηκότος,
Ου κόλπος άλλοις οίκος, ως τω Λαζάρω.
Υπήρξε τω Λώτ ουρανός Σηγώρ νέα,
Εις ον φθάσας, πέφευγεν ως πυρ τον βίον.
Πιο κατάλληλο σπίτι μπορεί να υπάρξει για τον Αβραάμ τώρα που έφυγε από τη ζωή, όπως ήταν κατάλληλος για τον Λάζαρο ο κόλπος του Αβραάμ?
Υπήρξε για τον Λώτ στον ουρανό μια άλλη Σηγώρ, όπου έφθασε και ξέφυγε από τη φωτιά του βίου.
Ταις των Αγίων σου πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον ημάς.
Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Γυναίκες ακουτίσθητε.
Ως μύστης και Απόστολος, και υπηρέτης άριστος, Χριστού του μόνου Δεσπότου, Ιάκωβε θεοκήρυξ, τούτον δούναι ικέτευε, τω βασιλεί τα τρόπαια, και ιλασμόν πανεύφημε, αμαρτιών τοις τελούσι, την παναγίαν σου μνήμην.
Ως απόστολος και υπηρέτης άριστος του Χριστού και μόνου Δεσπότου, Αυτού που σε αξίωσε να εισδύσεις στα βάθη των μυστηρίων Του, Ιάκωβε κήρυξ του Θεού, παρακάλεσε Τον, να δώσει στον βασιλιά τις νίκες, και σε όσους τελούν την παναγία μνήμη σου, πανένδοξε, συγχώρηση των αμαρτιών τους.
Δόξα. Ήχος πλ. α’.
Πιστώς πανηγυρίζομεν, την πάνσεπτον ημέραν της σης μνήμης, σε ανυμνούντες Ιάκωβε ένδοξε, ούχ ως Αλφαίου υιόν, άλλ’ ως του Χριστού Απόστολον, και κήρυκα της αυτού αρρήτου σαρκώσεως. Όθεν τω δεσποτικώ θρόνω, συν Ασωμάτοις αεί παριστάμενος, και Αποστόλων και μαρτύρων χοροίς, εκτενώς ικέτευε, του σωθήναι ημάς, τον Σωτήρα και θεόν ημών.
Ας πανηγυρίσουμε με πίστη την πανσέβαστη ημέρα της μνήμης σου, Ιάκωβε ένδοξε, και ας σε ανυμνούμε όχι σαν υιό του Αλφαίου αλλά σαν απόστολο του Χριστού, και κήρυκα του μυστηρίου της σαρκώσεώς Του. Γι’ αυτό τώρα που στέκεσαι πλάι στον δεσποτικό θρόνο, μαζί με τους ασωμάτους και τους χορούς των αποστόλων και των μαρτύρων, αδιάκοπα και με ένταση ικέτευε τον Σωτήρα και Θεό μας για τη σωτηρία μας.
Απόδοση, Μοναχής Θεοδοσίας.
