Ακούω πολλές φορές μέσα στο ταξί ανθρώπους να λένε τη λέξη «το παλιόπαιδο», όταν κάποιο παιδί κάνει σούζα με το μηχανάκι ή όταν κάνει παράνομη προσπέραση ή ακόμη και όταν περνάει με κόκκινο φανάρι.
Θυμώνω, όταν βρίζουν τα παιδιά θυμώνω πολύ- τα ίδια δεν κάνουμε και εμείς οι μεγάλοι, οι δήθεν λογικοί και σωστοί; Την ευθύνη γι’ αυτά τα παιδιά την έχουμε όλοι εμείς. Εμείς είμαστε τα πρότυπα τους. Λοιπόν τι ζητάμε από τα παιδιά, όταν εμείς είμαστε ένα μεγάλο λάθος; Δεν γνωρίζουμε την παροιμία που λέει ό,τι σπείρεις θα θερίσεις; Συχνά μου παραπονιέστε οι γονείς μέσα στο ταξί, μου λέτε- «τους δώσαμε τα πάντα, ό,τι ζητούν το έχουν και όμως τα παιδιά μας δεν είναι καλά- αλλά τι βλέπουν στην κοινωνία μας;» Την ευθύνη μας τη μεταφέρουμε αμέσως στους άλλους. Δεν είμαστε σε θέση να αναλάβουμε ούτε τις ευθύνες μας. Πάντα φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς!
Όταν, στη νυχτερινή βάρδια μου, από τις πέντε το απόγευμα μέχρι τις πέντε το πρωί που σχολάω, βλέπω παιδιά δέκα ετών και μεγαλύτερα στους δρόμους, στα ξενυχτάδικα, μεθυσμένα από ποτά ή ζαλισμένα από ναρκωτικά, σκέπτομαι: Πού είναι οι γονείς αυτών των παιδιών; πώς οι μητέρες κοιμούνται ήρεμες; Το μητρικό τους φίλτρο δεν επαναστατεί;
Για να έχεις το δικαίωμα να λέγεσαι και να είσαι μάννα, πρέπει να το αξίζεις. Από την ώρα που θα συλλάβεις το παιδί σου, πρέπει να το αγαπάς σαν ψυχή και σώμα να του δώσεις και τα υλικά αγαθά και τα πνευματικά.
Οι περισσότερες όμως μητέρες φροντίζετε να τους δίνετε μόνο υλικά αγαθά και γνώση, όχι αρχές, πίστη, φόβο Θεού, αγάπη στον Χριστό μας.
Και όταν τα παιδιά σας δεν γίνονται καλά, στην ερώτησή μου- ποιος φταίει γι’ αυτό; μου απαντάτε- η κοινωνία φταίει! Μα κοινωνία δεν είμαστε όλοι εμείς; Άρα φταίμε κι εμείς.
Έχω στο ταξί δύο κυρίες- στις παραπάνω σκέψεις μου μου απαντούν:
-Δεν είναι έτσι, όπως μας τα λέτε.
-Για πέστε μου, λοιπόν, εσείς, πώς είναι;
-Μα εργαζόμαστε, κουραζόμαστε, δεν έχουμε το χρόνο να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας, έχουμε και τα προβλήματα μας.
-Ποια είναι τα προβλήματα σας;
-Ε, έχουμε να πληρώσουμε φροντιστήρια, κάρτες στις τράπεζες, φώτα, νερά, τηλέφωνα.
-Ο σύζυγος σας εργάζεται;
-Βέβαια, εργάζεται.
-Και πόσα παιδιά έχετε; Άλλοι μου λένε δύο, άλλοι ένα κ.λπ.
-Μάλιστα! Από ρούχα, σας βλέπω πως είστε μοντελάκια.
-Δουλεύω, πρέπει να είμαι ωραία ντυμένη. -Από διασκέδαση πώς πάμε; Εδώ μου αρέσει που γελάτε.
-Μια χαρά! δεν θα κλειστούμε μέσα γιατί κάναμε παιδιά!
-Από λογαριασμούς του κινητού σας; -Αχ! Άσε, οι λογαριασμοί στα ύψη!
-Να κάνω και μια αδιάκριτη ερώτηση; -Να κάνετε…
-Από εξωσυζυγική ζωή πώς πάμε;
Εδώ ξαναγελάτε.
-Ε, τώρα, τι να σου πούμε!
-Δεν χρειάζεται να μου πείτε, κατάλαβα.
-Πού χρόνος λοιπόν για τα παιδιά σας!!!
-Ό,τι μπορούμε κάνουμε. Α! μη μας προβληματίζετε, αφήστε μας να πάμε να πιούμε τον καφέ μας ήσυχα. Δεν θέλουμε άλλες σκοτούρες. Αυτά θα μεγαλώσουνε έτσι ή αλλιώς. Η δική μας η ζωή φεύγει» οπότε ας προλάβουμε να τη ζήσουμε, όσο μπορούμε καλύτερα.
-Δηλαδή, το καλύτερο για εσάς είναι- καφεδάκι, φίλες, διασκέδαση, κ.λ.π., και τα παιδιά σας είναι σε δεύτερη θέση, σε τρίτη, σε τέταρτη, σε ποια είναι;
-Ωχ, κοπέλα μου! μ ‘αυτά θα ασχολούμαστε; Θέλεις να πούμε τίποτε άλλο;
-Όχι, δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο, αυτά με ενδιαφέρουν.
-Συγγνώμη… μου λέει η μία κυρία, αλλά έχουμε μια συζήτηση.
Η συζήτηση, που παρακολουθούσα κι εγώ, ήταν γύρω από τους εραστές τους. Ενδιαφέρουσα συζήτηση! Ευτυχώς φτάσαμε γρήγορα, γιατί αλλιώς θα άκουγαν τον εξάψαλμο. Με πληρώνουν και κατεβαίνουν χασκογελώντας, γιατί τους περίμεναν τα πρόσωπα.
Αυτές είναι οι συζητήσεις που γίνονται μέσα στο ταξί από τις περισσότερες μαννούλες. Και αν τολμήσω να τους μιλήσω για τον Θεό μας, οι περισσότερες κοιτάνε έξω. Το θέμα τούς είναι αδιάφορο.
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
