Ο γιος του Αλή πασά, ο Βελής, είχε στο σεράι του μέσα σ’ ένα κλουβί ένα λιοντάρι. Και μια μέρα το λιοντάρι έσπασε το κλουβί, βγήκε έξω και περιφερόταν στην αυλή του σεραγιού. Τα χρειάστηκαν όλοι και περισσότερο ο Βελής. Ποιος θα μπορούσε , να το δαμάσει; Ο Βελής σκέφτηκε μερικούς λεβέντες Κλέφτες που είχε κλεισμένους στα μπουντρούμια. Και τους παραγγέλνει πως ό¬ποιος καταφέρει να δαμάσει το λιοντάρι, θα του κάμει όποια χάρη τού γυρέψει.
Μέσα στο μπουντρούμι ήταν κι ο Χρήστος Γκούγκας, ένας άντρακλας, σωστό θεριό. Και απάντησε στο Βελή πως αυτός δέ¬χεται. Μαζεύτηκε ο κόσμος, για να παρακολουθήσει το φοβερό θέαμα. Κι ο Γκούγκας ζήτησε να του φέρουν δυο μεγάλα σφαγ¬μένα κριάρια. Ύστερα ανεβαίνει στη μάντρα της αυλής και πε¬τούσε κομμάτια απ’ το κρέας τους, για να τα τρώει το λιοντάρι. Στο τέλος πέταξε και το κεφάλι του ενός κριαριού και καθώς το λιοντάρι έσκυψε να το αρπάξει, πηδάει ο Γκούγκας στη ράχη του. Ξαφνιάστηκε το λιοντάρι και άρχισε να τρέχει με καλπασμό μέσα στην αυλή με τον Γκούγκα καβάλα.
— Τον άλυσο! Τον άλυσο, μωρέ παιδιά, φωνάζει σε μια στιγμή. Ρίχτε μου, μωρέ, τον άλυσο!
Του πετάξανε μια αλυσίδα και την πέρασε στο λαιμό του λιονταριού. Και την άκρη της την έδεσε σ’ ένα σιδερένιο παλούκι. Έτσι δάμασε το λιοντάρι και το ξαναπήγε στο κλουβί του.
Τον κάλεσε το Γκούγκα ο Βελής και του λέει:
— Σύ ‘σαι το ασλάνι, ορέ Γκούγκα, σήμερα. Τι θέλεις να σου χα¬ρίσω, ορέ;
– Τη λευτεριά, πασά μου, τ’ αποκρίθηκε.
– Αυτήν την έχεις, ορέ. Μα τι άλλο; Θέλεις χρυσάφι;
– Μπα. Γω φτωχός γεννήθηκα και φτωχός θα πεθάνω.
– Αμ, γύρεψε ντε κάτι. Κραίνε και θα γενεί μεμιάς ό,τι πεις.
— Πασά μου, του λέει ο Γκούγκας, θα σου γυρέψω να δώσεις λευτεριά στους χριστιανούς, πούχεις στα μπουντρούμια.
Και ο Βελής, αφού έδωσε το λόγο του, πρόσταξε να λευτε¬ρώσουν κάμποσους Έλληνες.
Πηγές:
1. Τάκη Λάππα: «Ανέκδοτα…» σελ. 36.
2. Περιοδ.: «Εστία» τόμ. 26ος σελ. 629.
Από το βιβλίο: «Στα δοξασμένα χρόνια», των: Κώστα Δ. Παπαδημητρίου, Γιάννη Σμυρνιωτάκη. Αθήνα, Νοέμβριος 1985.
