Ιωάν. 7, 37-52· 8,12
«Σχίσμα ου εν τω όχλω εγένετο δι’αυτόν»
(Ιωάν. 7, 43)
Μία, αγαπητοί μου, μία από τις πιό μεγάλες εορτές των Εβραίων ήταν και η εορτή της Σκηνοπηγίας. Σ΄ αυτή την εορτή οι Εβραίοι θυμόντουσαν ένα θαυμαστό γεγονός της ιστορίας του έθνους τους. Θυμόντουσαν ότι, όταν ο Θεός τους λυπήθηκε και τούς έβγαλε από τη σκλαβιά που ζούσαν κάτω από το ζυγό των Αιγυπτίων, έως ότου φθάσουν και εγκατασταθούν στην αγαπημένη τους πατρίδα, πέρασαν δύσκολες μέρες. Ο δρόμος ήταν μακρινός. Νερό δεν υπήρχε. Κρέατα σαν αυτά πού έτρωγαν στην Αίγυπτο δεν βρισκόντουσαν. Σπίτια και μόνιμες εγκαταστάσεις δεν είχαν. Περνούσαν από έρημα μέρη και εχθρικές χώρες, και αντιμετώπιζαν διάφορες δυσκολίες και εμπόδια. Έμοιαζαν μ’ ένα στρατό, που βρίσκεται σε διαρκή πορεία. Γι’ αυτό όταν κάπου σταματούσαν για να ξαποστάσουν, έστηναν σκηνές, αναπαύονταν λίγο, και πάλι ξεκινούσαν για το μακρινό τους ταξίδι. Σ’ αυτό το μακρινό τους ταξίδι το χέρι του Θεού δεν έπαυε να τους προστατεύει. Ο Θεός, που τους έβγαλε από τη σκλαβιά, δεν τους άφησε. Και νερό άφθονο τους έδωσε, και εκλεκτή τροφή, το μάννα· και θα έπρεπε να είνε ευγνώμονες στο Θεό.
Αλλ’ επειδή οι άνθρωποι εύκολα λησμονούν τις ευεργεσίες του Θεού, γι’ αυτό ωρίστηκαν οι γιορτές. Οι γιορτές σκοπό έχουν νά φέρνουν στη μνήμη εξαιρετικά γεγονότα, μεγάλες ευεργεσίες του Θεού στους ανθρώπους. Και η εορτή της Σκηνοπηγίας, που εώρταζαν οι Εβραίοι, δεν τους άφηνε να ξεχάσουν, πώς ζούσαν οι πρόγονοί τους όταν επέστρεφαν στην αγαπημένη τους πατρίδα. Όπως εκείνοι τότε, έτσι καί τώρα κι αυτοί έστηνα σκηνές, τις στόλιζαν με κλαδιά, και όλοι άφηναν τα σπίτια τους και έμεναν οκτώ μέρες κάτω από τις σκηνές, για να ζωντανέψουν έτσι στη μνήμη τους τη ζωή των προγόνων τους.
Ευτυχισμένα είνε τα έθνη, που δεν ξεχνούν την ιστορία τους.
Είπαμε, ότι οκτώ μέρες διαρκούσε η εορτή της Σκηνοπηγίας. Αλλ’ η τελευταία μέρα ήταν η πιό επίσημη. Σάλπιζαν σάλπιγγες, μαζευόταν όλος ο λαός, έσφαζαν ζώα, πρόσφεραν θυσίες στο ναό, ο δε αριχερεύς έπαιρνε χρυσό κανάτι, το γέμιζε νερό από μιά στέρνα, τη στέρνα του Σιλωάμ, και με το νερό αυτό ράντιζε το θυσιαστήριο και το λαό, και έψαλλε· «Αντλήσατε ύδωρ μετ΄ ευφροσύνης εκ των πηγών του σωτηρίου» (Ησ. 12, 3).
Αυτή την τελευταία μέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας, ο Χριστός μας βρέθηκε ανάμεσα στις χιλιάδες των Εβραίων που γιόρταζαν, και βρήκε την ευκαιρία να διδάξη το λαό. Πήρε αφορμή από το νερό, με το οποίο ράντιζε ο αρχιερεύς το λαό. Το νερό αυτό ήταν ένας τύπος, μιά σκιά, που προειδοποιούσε, ότι θα ερχόταν μιά μέρα το αληθινό, το αθάνατο νερό. Και το αθάνατο νερό ήταν ο ίδιος ο Χριστός. Ο Χριστός καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία. Ο Χριστός δροσίζει τις καρδιές. Ο Χριστός ευλογεί και αγιάζει τα σύμπαντα. Ο Χριστός δίνει την ευτυχία και την αιώνια ζωή. Ο Χριστός είναι το πάν. Αν το πίστευαν αυτό οι άνθρωποι, θα έτρεχαν στο Χριστό, όπως τα διψασμένα ζαρκάδια τρέχουν στην πηγή για να ξεδιψάσουν. Και οι Εβραίοι τι όφελος έχουν να ραντίζωνται τη μέρα της Σκηνοπηγίας με νερό, και ν’ αγνοούν το Χριστό, που είνε η αληθινή πηγή της ζωής και της χαράς;
Ο Χριστός την τελευταία μέρα της γιορτής ύψωσε τη φωνή του και είπε· «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωαν. 7, 37). Όποιος διψά, ας έρθη σ’ εμένα. Αλήθεια! Μόνο κοντά στο Χριστό υπάρχει η ικανοποίηση και η ανάπαυσι του ανθρώπου. Πουθενά αλλού ο άνθρωπος δεν μπορεί να σβήση τη δίψα που αισθάνεται η ψυχή για την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη, για ό,τι μεγάλο και υψηλό.
Άκουσαν τα λόγια αυτά του Χριστου χιλιάδες αυτιά. Τα παραδέχθηκαν όλοι; Οχι. Άλλοι έλεγαν· «Αυτός είνε ο Χριστός». Άλλοι όμως δεν το παραδέχονταν και έφερναν αντιρρήσεις. Προσπαθούσαν να μειώσουν και να σβήσουν την εντύπωσι, που είχε δημιουργήσει ο Χριστός στις ψυχές. Ο κόσμος διαιρέθηκε. Άναψε συζήτησι. Φωνές ακούγονταν, Φιλονικία μεγάλη γινόταν. Είνε ο Χριστός, έλεγαν οι μεν. Όχι δεν είνε ο Χριστός, έλεγαν οι άλλοι. Μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς που δεν πίστευαν τόσο είχαν οργισθή, ώστε έδειξαν διάθεσι να πιάσουν το Χριστό και να τον θανατώσουν. Τόσο πολύ τους ενοχλούσε κηρύττοντας την αλήθεια. Αλλά δεν τόλμησαν να το κάνουν. Ούτε και οι υπηρέτες, που έστειλαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι για να τόν πιάσουν, δεν τόλμησαν να εκτελέσουν την εντολή τους. Οι υπηρέτες πήγαν εκεί που δίδασκε ο Χριστός, αλλά τα λίγα λόγια που άκουσαν από το στόμα του, τους έκαναν τόση εντύπωση, ώστε πέταξαν από τα χέρια τους σχοινιά και ρόπαλα και γύρισαν άπρακτοι στους κυρίους τους. «Γιατί δεν τον φέρατε δεμένο;» ρώτησαν οι αρχιερείς. Και οι υπηρέτες απήντησαν· «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (Ιωαν. 7, 46).
***
Έτσι, από τη διδασκαλία του Χριστου σχηματίζονται δύο παρατάξεις. Η μία είνε οι άνθρωποι που πιστεύουν στο Χριστό. Τον ακούνε και αγωνίζονται να εφαρμόσουν στη ζωή τους τη θεία του διδασκαλία. Η άλλη παράταξι είνε οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο Χριστό. Αυτοί που με κάθε τρόπο προσπαθούν να ξεφύγουν από την πνευματική του εξουσία, να κάνουν τα αντίθετα από ό,τι εκείνος διατάζει. Και επειδή ο σατανάς κυριαρχεί στις ψυχές τους, γι’ αυτό μισούν το Χριστό. Ακούγοντας το άγιο όνομα του αφρίζουν απ’ το κακό τους, βρίζουν και τον βλασφημούν. Κι αν ο Χριστός βρισκόταν μπροστά τους, χωρίς αμφιβολία θα τον έπιαναν, θα τον έδεναν, θα τον φυλάκιζαν και θα τον σταύρωναν εκ νέου.
Αυτή η διαίρεσι, που άρχισε από την εποχή του Χριστού, εξακολουθεί να υπάρχη μέχρι σήμερα. Όταν ένας αληθινός κήρυκας του ευαγγελίου υψώνη τη φωνή του, κηρύττη τα ωραία λόγια του Χριστού, διδάσκη και ελέγχη, σχίσμα γίνεται στον κόσμο. Οι ακροαταί χωρίζονται. Άλλοι ευχαριστούνται, κι άλλοι πικραίνονται. Άλλοι θαυμάζουν τον κήρυκα του ευαγγελίου, κι άλλοι τον βρίζουν. Άλλοι εύχονται ν’ ακούνε πάντοτε τέτοια λόγια, κι άλλοι λυσσούν από την κακία τους και αγωνίζονται να κλείσουν το στόμα του ιεροκήρυκα. Και δυστυχώς αυτοί είνε οι περισσότεροι. Κι όσο περνούν τα χρόνια, και η κακία και η διαφθορά αυξάνουν, τόσο και η παράταξι των εχθρών του Χριστου αυξάνει. Άντρες και γυναίκες, νέοι και νέες, και μικρά ακόμη παιδιά, τόσο έχουν δηλητηριασθή από τις κατηγορίες που ακούνε για το Χριστό, για την Εκκλησία του, ώστε δεν θέλουν κάν να γίνεται λόγος για θρησκεία.
***
Δύο παρατάξεις! Συ, αγαπητέ, που ακούς τα λόγια αυτά, σε ποιά κατηγορία ανήκεις; Είσαι φίλος ή εχθρός του Χριστού; Ένα από τα δυό θα είσαι· ή πιστός ή άπιστος.
Είθε η χάρις του παναγίου Πνεύματος, που γιορτάζουμε, να μας φωτίζη, ώστε ν’ ανήκουμε στην αγία παράταξι των πιστών, και πιστεύοντας ειλικρινά στο Χριστό, να διακηρύττουμε κ’ εμείς· «Ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος» (έ.ά.)
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών.
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
