Η ανάγκη των φίλων και η πεμπτουσία της φιλίας – Αριστοτέλης.

ΑΡΙΣΤ ΗΝικ 1171a21–1172a15

(Απορίες σχετικά με τη φιλία.

Έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη των φίλων στην ευτυχία η στη δυστυχία; – Επίλογος:

Πεμπτουσία της φιλίας είναι η συνεχής επικοινωνία μεταξύ των φίλων)

Πότε χρειάζεται κανείς φίλους στην ευτυχία ή στην δυστυχία του; Τους ζητά και στις δύο περιπτώσεις, γιατί οι δυστυχισμένοι έχουν ανάγκη από βοήθεια, κι οι ευτυχισμένοι από συντρόφους που συζούν μαζί τους και τους ευεργετούν, γιατί η επιθυμία τους συνίσταται στο να παρέχουν τις ευεργεσίες τους. Είναι, λοιπόν, πιο αναγκαίο να έχει φίλους στη δυστυχία του, αφού χρειάζεται χρήσιμους φίλους, αλλά από ηθική άποψη ωραιότερο είναι να αισθάνεται την ανάγκη φίλων στην ευτυχία του, γιατί σ’ αυτή την περίπτωση αναζητεί ενάρετους ανθρώπους, γιατί είναι προτιμότερο να παρέχει σ’ αυτούς τις ευεργεσίες του και να τους συναναστρέφεται. Κι είναι η παρουσία των φίλων γλυκειά και στην ευτυχία και στη δυστυχία, γιατί όσο υποφέρουν από οδύνη ανακουφίζεται, όταν συμπάσχουν μαζί τους κι οι φίλοι. Γιατί και θα μπορούσε ν’ αμφιβάλλει κανείς, αν οι φίλοι σηκώνουν κι αυτοί κατά κάποιο τρόπο το βάρος ή, αντίθετα, αν λιγοστεύει τον πόνο η ευχάριστη παρουσία τους κι η πεποίθηση ότι συμμετέχει σ’ αυτόν.

Αλλά το ζήτημα, αν ανακουφίζονται γι’ αυτά ή για κάτι άλλο, ας μη το εξετάσουμε τώρα, αρκεί το ότι ανακουφίζονται πραγματικά. Φαίνεται ότι η επίδραση που οφείλεται στην παρουσία είναι ανάμεικτη, [1171b] επειδή το να βλέπει κανείς τους φίλους είναι για τον δυστυχισμένο πολύ ευχάριστο, αφού ο φίλος είναι παρηγοριά και όταν τον βλέπει κανείς και όταν μιλά αν είναι ευαίσθητος. Γιατί ξεύρει τον χαρακτήρα μας καθώς και ο,τι μας προξενεί χαρά η λύπη. Αλλά, από την άλλη μεριά υποφέρουμε και ‘μεις, όταν βλέπουμε τον φίλο μας να λυπάται για τις δυστυχίες μας, επειδή κάθε φίλος θέλει ν’ αποφεύγει να προκαλεί λύπη στο φίλο του. Γι’ αυτό και οι ανδροπρεπείς από τη φύση τους δεν θέλουν να δίνουν αφορμή στους φίλους τους να συμπάσχουν μαζί τους. Αν όμως δεν αντιλαμβάνονται ότι μονάχα με μία μικρή λύπη των φίλων τους, ανακουφίζουν μία δική τους μεγάλη λύπη, δεν ανέχονται να πάσχει ο φίλος εξαιτίας τους.

Γενικά προσπαθούν ν’ αποφεύγουν ανθρώπους που έχουν διάθεση να κλαψουρίζουν όλοι μαζί, γιατί κι αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν τάση στο να θρηνούν, μονάχα γυναικάκια και άνδρες γυναικωτοί αισθάνονται χαρά να αναστενάζουν μ’ αυτούς που πενθούν, και αγαπούν αυτά τα πρόσωπα σα φίλους που συμμετέχουν στη θλίψη τους, αλλά έχει χρέος να μιμείται κανείς τον καλύτερο. Αντίθετα στην ευτυχία η παρουσία των φίλων δεν είναι μόνο ευχάριστη, αλλά γεννά και την ιδέα ότι οι φίλοι χαίρονται για τα δικά μας αγαθά. Γι’ αυτό φαίνεται ότι πρέπει να φωνάζουμε πρόθυμα τους φίλους μας, όταν είμαστε ευτυχισμένοι (γιατί είναι ωραίο να ευεργετεί κανείς) και στα ατυχήματά μας να κάνουμε αυτό με δισταγμό (γιατί πρέπει ν’ αποφεύγουμε όσο το δυνατό περισσότερο, να παίρνουν μέρος αυτοί στις λύπες μας). Από ‘δω και το ρητό: «Αρκετό να είμαι μονάχος μου εγώ ο δυστυχής».

Τέλος πρέπει να φωνάζουμε προπάντων τους φίλους μας, όταν αυτοί πρόκειται να μας προσφέρουν μία μεγάλη υπηρεσία, χωρίς να ενοχληθούν πολύ. Αντίθετα, πρέπει ίσως να πηγαίνουμε στους φίλους μας απρόσκλητοι και πρόθυμοι, όταν αυτοί είναι δυστυχισμένοι (γιατί είναι καθήκον της φιλίας να εξυπηρετούμε μάλιστα εκείνους που βρίσκονται στην ανάγκη, κι ακόμα όταν αυτοί δεν μας το ζητούν, η τέτοια προθυμία είναι αξιοπρεπέστερη και πιο ευχάριστη κι από τα δύο μέρη). Όταν οι φίλοι μας είναι ευτυχισμένοι, πρέπει να τρέχουμε σ’ αυτούς, εφόσον είμαστε ικανοί να τους εξυπηρετήσουμε (γιατί γι’ αυτό χρειαζόμαστε τους φίλους). Όταν όμως πρόκειται να ευεργετούμεθα, πρέπει να πηγαίνουμε σ’ αυτούς απρόθυμα και αργά (γιατί δεν είναι ωραίο να τρέχει κανείς για να παίρνει οφέλη από τους άλλους). Εννοείται ότι δεν πρέπει κανείς να φαίνεται αγενής αποκρούοντας τις υπηρεσίες που του προσφέρουν οι φίλοι του. Γιατί κι αυτό συμβαίνει κάποτε. Σύμφωνα μ’ αυτά την παρουσία των φίλων πρέπει να την ευχόμαστε σε κάθε περίσταση.

Μήπως η συμβίωση δεν είναι για τη φιλία, όπως για τους ερωτευμένους η θέα του λατρεμένου προσώπου, κι όπως οι εραστές προτιμούν την αίσθηση αυτή από κάθε άλλη, εφόσον μέσω αυτής υπάρχει κι απ’ αυτήν γεννιέται το ερωτικό συναίσθημα; Γιατί η φιλία είναι ένα είδος κοινότητας. Επίσης όπως διατίθεται κάποιος προς τον εαυτό του, έτσι διατίθεται και στους φίλους του. Επομένως όπως η αίσθηση της ύπαρξης είναι αγαπητή για μας τους ίδιους, έτσι είναι και σχετικά με τους συνανθρώπους μας. Αλλά η δράση που για χάρη της αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή τους, πραγματοποιείται στη διάρκεια της συμβίωσης [1172a] ώστε η προσπάθεια των φίλων μας απευθύνεται σ’ αυτήν. Τέλος ο,τι ο καθένας θεωρεί σαν πραγματικό «Είναι» και σαν τελικό σκοπό της ύπαρξής του, θέλει να το πραγματοποιεί επικοινωνώντας με τους φίλους του. Άλλοι πίνουν μαζί κρασί, άλλοι παίζουν μαζί κύβους, μαζί γυμνάζονται, άλλοι κυνηγούν με τους φίλους τους και άλλοι φιλοσοφούν μαζί τους.

Για να μιλήσουμε σύντομα, κάθε τι που αγαπούμε στη ζωή θέλουμε να το πραγματοποιούμε μαζί με τους φίλους μας, επειδή ο καθένας θέλει να ζει μαζί τους και γι’ αυτό κάμνει και συμμερίζεται μ’ αυτούς κάθε τι που εννοεί με τις λέξεις ζωή και συμβίωση. Γι’ αυτό η φιλία ανάμεσα στους φαύλους γίνεται πηγή του κακού (γιατί εφόσον οι φαύλοι είναι επιπόλαιοι, ο ένας συμμετέχει στην κακία του άλλου, και με τον τρόπο αυτό γίνονται όλοι κακοί, αφού εξομοιώνονται ο ένας με τον άλλο). Αντίθετα η ανάμεσα στους ενάρετους ανθρώπους φιλία γίνεται πηγή αγαθού. Καθημερινά αυξάνεται το ηθικό της περιεχόμενο, και η πρόοδος συντελείται τόσο για την άσκηση της αρετής από κοινού, όσο για την αμοιβαία νουθεσία. Ο ένας δέχεται από τον άλλο τις ευχάριστες σ’ αυτόν ιδιότητες, και από ‘δώ προέρχεται και το ρητό:
«Από τους αγαθούς το αγαθό θα μάθεις».

Μτφρ. Β. Μοσκόβης. 1993. Αριστοτέλους Ηθικά Νικομάχεια. Ι–ΙΙ. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη.

Πρωτότυπο Κείμενο

Πότερον δ’ εν ευτυχίαις μάλλον φίλων δει η εν δυστυχίαις; εν αμφοίν γαρ επιζητούνται• οι τε γαρ ατυχούντες δέονται επικουρίας, οι τ’ ευτυχούντες συμβίων και ους ευ ποιήσουσιν• βούλονται γαρ ευ δραν. αναγκαιότερον μεν δη εν ταις ατυχίαις, διο των χρησίμων ενταύθα δει, κάλλιον δ’ εν ταις ευτυχίαις, διο και τους επιεικείς ζητούσιν• τούτους γαρ αιρετώτερον ευεργετείν και μετά τούτων διάγειν. έστι γαρ και η παρουσία αυτή των φίλων ηδεία και εν ταις ευτυχίαις και εν ταις δυστυχίαις. κουφίζονται γαρ οι λυπούμενοι συναλγούντων των φίλων. διο καν απορήσειέν τις πότερον ώσπερ βάρους μεταλαμβάνουσιν, η τούτο μεν ου, η παρουσία δ’ αυτών ηδεία ούσα και η έννοια του συναλγείν ελάττω την λύπην ποιεί. ει μεν ουν δια ταύτα η δι’ άλλο τι κουφίζονται, αφείσθω• συμβαίνειν δ’ ουν φαίνεται το λεχθέν. έοικε δ’ η παρουσία μικτή τις αυτών είναι. αυτό μεν γαρ το οράν [1171b] τους φίλους ηδύ, άλλως τε και ατυχούντι, και γίνεταί τις επικουρία προς το μη λυπείσθαι (παραμυθητικόν γαρ ο φίλος και τη όψει και τω λόγω, εάν η επιδέξιος•

οίδε γαρ το ήθος και εφ’ οις ήδεται και λυπείται)• το δε λυπούμενον αισθάνεσθαι επί ταις αυτού ατυχίαις λυπηρόν• πας γαρ φεύγει λύπης αίτιος είναι τοις φίλοις. διόπερ οι μεν ανδρώδεις την φύσιν ευλαβούνται συλλυπείν τους φίλους αυτοίς, καν μη υπερτείνη τη αλυπία, την εκείνοις γινομένην λύπην ουχ υπομένει, όλως τε συνθρήνους ου προσίεται δια το μηδ’ αυτός είναι θρηνητικός• γύναια δε και οι τοιούτοι άνδρες τοις συστένουσι χαίρουσι, και φιλούσιν ως φίλους και συναλγούντας. μιμείσθαι δ’ εν άπασι δει δήλον ότι τον βελτίω. η δ’ εν ταις ευτυχίαις των φίλων παρουσία την τε διαγωγήν ηδείαν έχει και την έννοιαν ότι ήδονται επί τοις αυτού αγαθοίς. διο δόξειεν αν δειν εις μεν τας ευτυχίας καλείν τους φίλους προθύμως (ευεργετικόν γαρ είναι καλόν), εις δε τας ατυχίας οκνούντα• μεταδιδόναι γαρ ως ήκιστα δει των κακών, όθεν το «άλις εγώ δυστυχών». μάλιστα δε παρακλητέον όταν μέλλωσιν ολίγα οχληθέντες μεγάλ’ αυτόν ωφελήσειν.

ιέναι δ’ ανάπαλιν ίσως αρμόζει προς μεν τους ατυχούντας άκλητον και προθύμως (φίλου γαρ ευ ποιείν, και μάλιστα τους εν χρεία και [το] μη αξιώσαντας• αμφοίν γαρ κάλλιον και ήδιον), εις δε τας ευτυχίας συνεργούντα μεν προθύμως (και γαρ εις ταύτα χρεία φίλων), προς ευπάθειαν δε σχολαίως• ου γαρ καλόν το προθυμείσθαι ωφελείσθαι. δόξαν δ’ αηδίας εν τω διωθείσθαι ίσως ευλαβητέον• ενίοτε γαρ συμβαίνει. η παρουσία δη των φίλων εν άπασιν αιρετή φαίνεται.

Άρ’ ουν, ώσπερ τοις ερώσι το οράν αγαπητότατόν εστι και μάλλον αιρούνται ταύτην την αίσθησιν η τας λοιπάς ως κατά ταύτην μάλιστα του έρωτος όντος και γινομένου, ούτω και τοις φίλοις αιρετώτατόν εστι το συζήν; κοινωνία γαρ η φιλία, και ως προς εαυτόν έχει, ούτω και προς τον φίλον• περί αυτόν δ’ η αίσθησις ότι έστιν αιρετή, και περί τον φίλον δη• η δ’ ενέργεια γίνεται αυτής εν τω συζήν, [1172a] ώστ’ εικότως τούτου εφίενται. και ο ποτ’ εστίν εκάστοις το είναι η ου χάριν αιρούνται το ζην, εν τούτω μετά των φίλων βούλονται διάγειν• διόπερ οι μεν συμπίνουσιν, οι δε συγκυβεύουσιν, άλλοι δε συγγυμνάζονται και συγκυνηγούσιν η συμφιλοσοφούσιν, έκαστοι εν τούτω συνημερεύοντες ο τι περ μάλιστ’ αγαπώσι των εν τω βίω• συζήν γαρ βουλόμενοι μετά των φίλων, ταύτα ποιούσι και τούτων κοινωνούσιν οις οίονται συζήν.

γίνεται ουν η μεν των φαύλων φιλία μοχθηρά (κοινωνούσι γαρ φαύλων αβέβαιοι όντες, και μοχθηροί δε γίνονται ομοιούμενοι αλλήλοις), η δε των επιεικών επιεικής, συναυξανομένη ταις ομιλίαις• δοκούσι δε και βελτίους γίνεσθαι ενεργούντες και διορθούντες αλλήλους• απομάττονται γαρ παρ’ αλλήλων οις αρέσκονται, όθεν «εσθλών μεν γαρ άπ’ εσθλά». περί μεν ουν φιλίας επί τοσούτον ειρήσθω• επόμενον δ’ αν είη διελθείν περί ηδονής.

Ηθικά Νικομάχεια. Ι–ΙΙ. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη: 1993

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αγία Ζώνη.gr: 12 Ιουνίου 2018

Κατηγορίες: Ιστορικά, Λογοτεχνικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.