Τη ΙΗ’ του αυτού μηνός (Σεπτεμβρίου), Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Αριάδνης.
• Σώζει ραγείσα την Αριάδνην πέτρα.
• Χριστός γάρ αύτήν έσκεπε ζωής πέτρα.
Η Αγία Αριάδνη, αν και δούλα, ήταν ανώτερη και λαμπρότερη από πολλές κυρίες, δούλες των κοσμικών ματαιοτήτων και των γήινων μολυσμών. Έζησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117 – 139 μ.Χ.), και έγινε χριστιανή στη πόλη των Προμισέων (ή Πρυμνησού) στο θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας.
Όταν το πληροφορήθηκε ο αφέντης της Τέρτυλος, ένας από τους ισχυρότερους πρόκριτους της πόλης, την πίεζε να επανέλθει στην ειδωλολατρία. Εκείνη όμως επέμενε στην χριστιανική ομολογία της, και στάθηκε αδύνατο να την πείσουν να θυσιάσει στα είδωλα, κατά την ήμερα μάλιστα που γιόρταζε τα γενέθλιά του ο γιος του κυρίου της. Τότε την έδειραν σκληρά και τη βασάνισαν για πολύ, αφού έγδαραν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια.
Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο. Άλλες Συναξαριστικές πηγές, αναφέρουν ότι η ίδια η μάρτυς, παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξει μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Απολυτίκιον Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τη του Χριστού κυβερνωμένη παλάμη, ουκ εδουλώθης την ψυχήν Αριάδνη, αλλά ελευθέρα γνώμη ηνδραγάθησας, πάσαν γαρ επίνοιαν, του εχθρού καθελούσα, στέφος
χαριτόπλοκον, εκ Θεού εκομίσω, ον εκδυσώπει Μάρτυς εκτενώς, ελεηθήναι, τους σε μακαρίζοντας.
Κοντάκιον Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Της ζωής ποθήσασα, την ζωοπάροχον πέτραν, ακλινής διέμεινας, τη του δολίου μανία•
πέτρα δε, διαρραγείσά σε δεξαμένη, ήρμοσε, τω αθανάτω Μάρτυς Νυμφίω•
ον δυσώπει Αριάδνη, ημίν δοθήναι πταισμάτων άφεσιν.
Μεγαλυνάριον
Αδούλωτον σώζουσα την ψυχήν, εδούλωσας Μάρτυς, δι’ αγώνων τον δυσμενή, και της ελευθέρας, Σιών πολίτις ώφθης, εν η ω Αριάδνη, ημών μνημόνευε.
