Τη ΚΒ’ του αυτού μηνός (Νοεμβρίου), μνήμη του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Ιακώβου, Ηγουμένου της Μονής του Οσίου Δαυΐδ του εν Ευβοία.
Η ταπείνωσις εν έργοις σοις ερρύη
ώ Ιάκωβε, των μοναστών το κλέος.
Εικάδι πρώτη θάνες, Ιάκωβε Πάτερ.
Συνοπτικός βίος του οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία.
Ο όσιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, κατά κόσμον Ιάκωβος Τσαλίκης, γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 στο χωριό Λιβίσι της Μάκρης της Μ. Ασίας. Οι γονείς του ήταν από τις πιο πλούσιες οικογένειες της περιοχής. Ο πατέρας του ονομαζόταν Σταύρος Τσαλίκης και η μητέρα του Θεοδώρα Κρεμμυδά. Οι γονείς του οσίου γέννησαν εννέα παιδιά, αλλά στη ζωή επέτρεψε ο Θεός να μείνουν μόνον τρία.
Στις αρχές του 1922 οι Τούρκοι συνέλαβαν τον πατέρα του ο οποίος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή τα καράβια της προσφυγιάς μετέφεραν τους πρόσφυγες αρχικά στον Πειραιά. Στη συνέχεια η οικογένεια μεταφέρθηκε στην Ιτέα και από κει οδηγήθηκε στην Άμφισσα.
Κατά θαυμαστό τρόπο, ύστερα από δύο χρόνια, η οικογένεια συνάντησε τον πατέρα της και όλοι μαζί πλέον μετακινήθηκαν στο χωριό Φαράκλα της Ευβοίας. Εκεί διδάχτηκε τα «θύραθεν» και εκκλησιαστικά γράμματα, στην εκκλησία της αγίας Παρασκευής του χωριού. Οι οικονομικές δυσκολίες δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο, αλλά βοηθούσε τον πατέρα του στην εργασία του.
Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής ο μικρός Ιάκωβος έδειχνε από τη νεανική του ηλικία κλίση προς το μοναχισμό. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλοί τον αποκαλούσαν καλόγερο, εξ αιτίας του ασκητικού βίου που ζούσε καθώς και των πρώτων χαρισμάτων που είχαν αρχίσει να διαφαίνονται. Την ίδια περίοδο του γίνεται εμφάνιση της αγίας Παρασκευής, η οποία του φανερώνει τη συνέχεια της ζωής του.
Σε ηλικία 15 ετών αρρώστησε σοβαρά, αλλά τελικά επέζησε. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου δοκιμάζεται και πάλι η υγεία του, ενώ εκοιμήθη και η μητέρα του το 1942. Το επόμενο έτος θα πιαστεί αιχμάλωτος μαζί με πολλούς συγχωριανούς του από τους Γερμανούς, που τους οδήγησαν στο χωριό Στροφιλιά. Το 1947 κλήθηκε στο στρατό και το 1949 απολύθηκε. Την ίδια χρονιά εκοιμήθη και ο πατέρας του.
Όταν εκπλήρωσε την επιθυμία της μητέρας του, σχετικά με την αποκατάσταση της αδελφής του, το Νοέμβριο του 1952 έρχεται στο Μοναστήρι του οσίου Δαυΐδ, στην Εύβοια, που την εποχή εκείνη είχε τρεις μοναχούς. Στις 17 Δεκεμβρίου χειροτονείται στη Χαλκίδα διάκονος και δύο ημέρες μετά πρεσβύτερος. Το 1975 αναλαμβάνει Ηγούμενος της μονής. Ήδη όμως και ιδίως μετά το 1970 είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να έρχεται στη μονή για εξομολόγηση και πνευματική καθοδήγηση.
Η πάλη με τους δαίμονες ήταν καθημερινή. Πολλές φορές, κατά παραχώρηση Θεού, οι δαίμονες τον έδειραν μέχρι θανάτου. Οι όσιοι Δαυΐδ και Ιωάννης ο Ρώσος ήταν βοηθοί του, συνομιλητές και συμπαραστάτες του.
Ο όσιος, μέσα στο ναό, κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας έζησε σαν λειτουργός πολλά πνευματικά γεγονότα. Ήταν επίγειος άγγελος «συλλειτουργών», όπως ο ίδιος έλεγε, με Χερουβείμ, Σεραφείμ και Αγίους. Κατά τη διάρκεια της προσκομιδής είδε και άγγιξε το Πανάγιο Αίμα του Κυρίου, την ώρα που ετοιμαζόταν να καλύψει τα Τίμια Δώρα. Άλλοτε, είδε Αγγέλους Κυρίου να παίρνουν τις μερίδες των μνημονευομένων και να τις πηγαίνουν σαν προσευχές στο θρόνο του Χριστού. Άλλοτε είδε «πνευματικώ τω τρόπω», όπως έλεγε, κεκοιμημένους να του εμφανίζονται κατά κάποιο τρόπο με τη χούφτα ανοιχτή και να του ζητούν να βγάλει μερίδα για την ανάπαυση των ψυχών τους, κι όταν το έκανε τους έβλεπε να πηγαίνουν στον τόπο τους αναπαυμένοι.
Από την ασκητική ζωή η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες των ποδιών του ήσαν σάπιες, έκανε εγχείρηση βουβωνοκήλης, σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τη μαρτυρία του καθηγητή Κρεμαστινού, που του έβαλε βηματοδότη «…η θεία δύναμη κρατούσε τον παππού…». Από το 1990 και μετά δεν είχε πλέον δυνάμεις και τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό Αθηνών.
Επιστρέφοντας στη μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε πνευμονία. Ο ίδιος διαισθάνθηκε το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε. Το απόγευμα της ιδίας ημέρας, παρέδωσε ο όσιος την αγία του ψυχή στον Κύριο. Το λείψανο του ήταν λαμπερό, εύκαμπτο, ζεστό, οσιακό.
Ο όσιος συνεχίζει και μετά την κοίμησή του, όπως ομολογούν εκατοντάδες άνθρωποι, να τους ευεργετεί με την παρρησία που έχει στο Θεό.
Την 27η Νοεμβρίου 2017 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον κατέταξε στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας και ώρισε η μνήμη του να τιμάται στις 22 Νοεμβρίου εκάστου έτους.
Όσιε του Θεού Ιάκωβε, πρέσβευε υπέρ ημών.
Αρχιμ. Νικοδήμου Γ. Αεράκη
Ιεροκήρυκος
Παρακλητικός Κανών εις τον όσιον Ιάκωβον Τσαλίκην, τον εν Ευβοία – Αρχιμ. Νικοδήμου Γ. Αεράκη.rar
