Τον λόγο προφανώς έχει ο νεώτερος, οχτώ μηνών ζωη, «νήπιον παπάζον»1. Δεν έχει σημασία. Η ψυχή του ανθρώπου δεν έχει ηλικία. Τα μάτια τα λένε όλα. Μεσα απ’ αυτά βλέπει η άχρονη ψυχή τον κόσμο και μυστικά διαλέγεται.
Το «έρκος οδόντων»2 του μικρού δεν έχει ακόμα προβάλει. Για τούτο έχει πιο μεγάλη την ελευθερία στην έκφραση και συνάμα είναι ακίνδυνος! Ο άλλος — «δυομισάρι» — τον κοιτάζει στα μάτια μ’ ανταπόκριση. Δεν του χρειάζεται το «ευήκοον ους»3 του. Ο διάλογος είναι στης τρυφερής μικρής καρδιάς τους τη γλώσσα.
Τι μπορεί τάχα να λέει ο νήπιος στον ομογάλακτο αδελφό του; Μα τι άλλο απ’ αυτό;
—Τι γίνεται, μεγάλε μου; Πως πάει ο κόσμος; Λεει, σκέφτεται για μας κάτι εποικοδομητικό; Τα δικαιώματά μας; Θ’ ανατείλουν καλύτερες μέρες; Θα πέσουν οι μεγάλες μάσκες των μεγάλων, που κρύβουνε μια μορφή, που δεν χαμογελάει, που δεν μπορεί να δει τον άλλον στα μάτια, όπως βλεπόμαστε τώρα εμείς;
Αδερφέ μου, όσο με χαροποιεί το πρόσωπό σου, που είναι σε μένα στραμμένο και είναι τόσο ωραία η ζωη, άλλο τόσο, πίστεψέ με, φοβάμαι, φοβάμαι!
-Φοβάμαι γι’ αυτό που μας περιμένει, αφού οι άνθρωποι δε μιλάνε πια στη δική μας καθαρή γλώσσα!…
Κι ο μεγάλος του αποκρίθηκε•
—Μη φοβάσαι, μικρό μου… Ολα, όλα μπορεί να τα’ αλλάξει η δικιά μας βελούδινη αγάπη και να δει ο κόσμος ξανά Θεού πρόσωπο. Μη φοβάσαι, Εκείνος που μας έστειλε εδώ όλα-όλα τα ξέρει. Μη φοβάσαι! Και μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις, η ζωη μας είναι ακόμη μπροστά…
Β. Γ.
_________
1. Ρωμανού του Μελωδού, Υμνος εις τα άγια Νηπια.
2. Ο φράκτης, οι δυο σειρές των δοντιών που περικλείουν ως φραγμός το στόμα.
3. Ευήκοον ους = το αυτί που ακούει καλά, πρόθυμα.
Από το περιοδικό «Η δράσις μας», τεύχος Νοεμβρίου 2005
