Όταν μιλάς για τον Θεό, να λες μόνο αυτά που ξέρεις εμπειρικά. Μην πουλάς βιτρίνα. Μην παίζεις θέατρο. Μην υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι. Τι είσαι εσύ;
Ένας κανονικός άνθρωπος. Αυτό δεν είσαι; Όπως όλοι. Με τα πάθη σου, τα λάθη σου, τις αδυναμίες σου, τη λαιμαργία σου, τους πόθους σου για αγάπη, για έρωτα, για ανθρώπινες σχέσεις, για παρέα…
Μερικές φορές νομίζουμε ότι, επειδή απλώς και μόνο μπήκαμε στην εκκλησία, όλα άλλαξαν. Αυτόματα. Σε πληροφορώ ότι τίποτε δεν άλλαξε μαγικά ως προς τον πυρήνα σου. Ο δύσκολος χαρακτήρας δεν αλλάζει, παρόλο που μπήκες σε έναν άγιο χώρο. Αυτό που στην πραγματικότητα γίνεται είναι κάτι άλλο. Κάτι απατηλό, που συνιστά παγίδα.
Σου το εξηγώ: Μπαίνοντας στην εκκλησία συνειδητά, κουβαλάς ήδη τα πάθη σου. Τώρα τα πάθη αυτά δεν εξαφανίζονται, αλλά μεταμορφώνονται. Και ξεγελιέσαι. Αφήνεις το γήπεδο, σταματάς τα ξενύχτια και τις καταχρήσεις. Αλλά το πάθος που σε οδηγούσε εκεί δεν το αφήνεις. Δεν αφήνεται έτσι εύκολα το πάθος. Δεν είναι πουκάμισο που το βγάζεις, το ακουμπάς στα άπλυτα και τελείωσε. Έχει γίνει συνήθειά σου.
Και γίνεται κάτι απατηλό: Το πάθος το κοσμικό μετασχηματίζεται και μεταμορφώνεται πλέον σε πάθος χριστιανικό. Γι’ αυτό, δεν είναι σπάνιο να δεις κάποιον που πριν ήταν στα γήπεδα ή έσπαζε βιτρίνες ή τσακωνόταν κι έδινε ξύλο (φωνές, κακό, παρεξηγήσεις) κι έγινε τώρα εκκλησιαστικό άτομο, να βγάζει όλο αυτό τον φανατισμό με εκκλησιαστική μορφή, με εκκλησιαστικό πρόσχημα κι εκκλησιαστικό μανδύα.
Λένε για πολλούς: «Πάει εκκλησία, μα δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Μου σπάει τα νεύρα. Πάει εκκλησία, μα, όπως ήταν παλιά, έτσι είναι και τώρα! Δεν άλλαξε κάτι». Πού δεν άλλαξε; Στα βασικά σημεία του χαρακτήρα του. Αυτά δεν μεταμορφώνονται επειδή απλώς και μόνο μπήκες στην εκκλησία κι έγινες χριστιανός.
Είναι αναγκαίο να τα δούμε με ειλικρίνεια όλα αυτά. Και να τα παραδεχθούμε. Ότι ο θυμός υπάρχει ακόμη μέσα μου. Τα νεύρα, το ίδιο. Τώρα όμως έγιναν νεύρα χριστιανικά. Τώρα νευριάζω για λόγους δήθεν πνευματικούς. Για θέματα ιερά και άγια, που έγιναν το νέο όχημα της εμπάθειάς μου. Αν είσαι ειλικρινής κι αντέχεις, θα παραδεχθείς αυτή την αλήθεια. Δεν είσαι Αγιος ούτε ξεχωριστός. Είσαι ένας άνθρωπος κι εσύ, όπως όλοι. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αυτό το ένιωθε έντονα ο άγιος Παΐσιος. Μια φορά ήταν στο καράβι και πήγαινε Δάφνη, Ουρανούπολη. Τον είδε τότε κάποιος να κάθεται με τους άλλους στο κατάστρωμα και του λέει: «Γέροντα, ελάτε να καθίσουμε εμείς εδώ, κάπου στην άκρη. Μην είστε με τους κοσμικούς». Και του λέει ο άγιος: «Γιατί, βρε παιδί μου, να κάτσω αλλού; Έχουμε μήπως τίποτε το ξεχωριστό που θα το χάσουμε αν κάτσουμε με τους αδελφούς μας εδώ; Σάμπως διαφέρουμε εμείς από τους κοσμικούς ή είμαστε καλύτεροι από αυτούς; Έχουμε καμιά αρετή να φυλάξουμε; Ίδιοι δεν είμαστε; Ο,τι κουβαλάνε αυτοί κουβαλάμε κι εμείς. Απλώς εμείς εκδηλώνουμε την ποικίλη κακία και τις αδυναμίες μας με άλλον τρόπο. Βγάζουμε τα πάθη και τα προβλήματά μας διαφορετικά. Εμείς δεν τσακωνόμαστε για κοσμικά ζητήματα, μα για το αν είπαμε σωστά την ακολουθία ή όχι». Όλοι είμαστε ίδιοι…
Από το βιβλίο : «Όλα του Γάμου Δύσκολα…» των εκδόσεων Άθως
Η/Υ ΠΗΓΗ:
π. Ανδρέας Κονάνος
