Λουκ. 13, 10-17
«Ήν διδάσκων εν μιά των
συναγωγών εν τοις σάββασι»
(Λουκ.13,10)
Ήταν, λέει το σημερινό Ευαγγέλιο, Σάββατο, όταν ο Χριστός πήγε σε μιά συναγωγή. Το Σάββατο οι Εβραίοι το έχουν σαν ημέρα λατρείας του Θεού. Την ημέρα αυτή απαγορεύεται η εργασία. Η εντολή του Δεκαλόγου λέει· «Έξι ημέρες της εβδομάδος εργασία, αλλά το Σάββατο πρέπει να είνε αφιερωμένο στη λατρεία τού Θεού» (Εξ. 20, 9-10). Αυστηρά τηρούσαν την εντολή αυτή οι Ιουδαίοι. Όποιος παρέβαινε την εντολή και δούλευε την ημέρα του Σαββάτου, τιμωρούνταν με αυστηρή τιμωρία. Ένας Εβραίος, αναφέρει η ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης, που το Σάββατο τόλμησε να βγή έξω από την πόλι και να πάη στο βουνό να κόψη ξύλα, δικάστηκε για την παράβασι της εντολής και καταδικάστηκε σε θάνατο. Μαζεύτηκαν οι Εβραίοι, πήραν πέτρες, τις έρριξαν πάνω του και τον θανάτωσαν(βλ. Αριθμ. 15, 32-36). Οι πέτρες που έρριξαν ήταν τόσο πολλές, που σχημάτισαν ένα μικρό λόφο. Όσοι ύστερα περνούσαν από ’κει, θυμόντουσαν την τιμωρία του ανθρώπου που περιφρόνησε την εντολή τού Θεού και εργάστηκε το Σάββατο. Και όχι μόνο στα παλιά τα χρόνια, αλλά και σήμερα ακόμη οι Εβραίοι τηρούν αυστηρά την αργία του Σαββάτου. Αν πάτε σήμερα στο Ισραήλ, θα δήτε ότι το Σάββατο οι δρόμοι δεν παρουσιάζουν κίνησι. Όποιος τολμήση χωρίς απόλυτη ανάγκη να πάρη αυτοκίνητο και να ταξιδέψη στους δημοσίους δρόμους, αυτός θεωρείται παραβάτης και προκαλεί τη γενική αποδοκιμασία. Δεν τους σταματάει η αστυνομία, τους σταματούν οι πολίτες! Υπάρχουν δε και περιπτώσεις, που η αγανάκτησι των Εβραίων για τους παραβάτες της εντολής είνε τόσο μεγάλη, ώστε όχι μόνο σταματούν το αυτοκίνητο, αλλά βάζουν και φωτιά και το καίνε. Μόνο αυτοκίνητα της αστυνομίας και αυτοκίνητα που μεταφέρουν γιατρούς και ασθενείς στα νοσοκομεία επιτρέπεται να κινούνται την ημέρα του Σαββάτου.
***
Σάββατο λοιπόν ο Χριστός πήγε σε μιά συναγωγή. Τι είνε συναγωγή; Είνε ένα κτήριο σαν είδος σχολείου ή εκκλησίας. Το κτήριο αυτό έχει σκοπό να συγκεντρώνη τους Εβραίους κάθε Σάββατο, για να διαβάζουν εκεί το νόμο του Θεού και να προσεύχονται. Τη συναγωγή τη λέει ο λαός χάβρα. Συναγωγές υπάρχουν σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά, σ’ όλα τα μέρη που κατοικούν Εβραίοι.
Στη συναγωγή πήγε ο Χριστός την ημέρα του Σαββάτου. Πήγε για να διδάξη.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που βρισκόντουσαν μέσα στη συναγωγή την ημέρα εκείνη, ήταν και μιά γυναίκα. Η γυναίκα αυτή ήταν άρρωστη. Η αρρώστια της προερχόταν από ενέργεια τού σατανά. Το κορμί της είχε λυγίσει. Όπως πιάνεις μιά ίσια βέργα και τη λυγίζεις, έτσι ο σατανάς, κατά παραχώρησι τού Θεού, είχε λυγίσει τη σπονδυλική της στήλη. Τη λύγισε τόσο πολύ, ώστε το κεφάλι της δυστυχισμένης γυναίκας άγγιζε τη γη, κι από μακριά φαινόταν ότι περπατάει όχι άνθρωπος αλλά ένα τετράποδο ζώο. Τα χέρια της είχαν γίνει πόδια, που τα στήριζε στη γη για να μπορή να περπατάη. Σ’ αυτή την κατάστασι βρισκόταν η γυναίκα, όχι ένα ή δυό χρόνια, αλλά δεκαοχτώ (18) ολόκληρα χρόνια, μιά ολόκληρη ζωή. Τι θλιβερό θεάμα!
Αυτή η σακατεμένη γυναίκα, κι αν δεν πήγαινε το Σάββατο στη συναγωγή, θα ήταν δικαιολογημένη για την απουσία της. Κανείς δεν μπορούσε να την κατηγορήση. Κι όμως. Η γυναίκα αυτή, παρ’ όλη την αρρώστια της, όταν ξημέρωνε το Σάββατο, δεν ησύχαζε. Θεωρούσε καθήκον να πάη στη συναγωγή. Και πήγαινε πάντοτε χωρίς να γογγύζει κατά τού Θεού που δεν τήν έκανε καλά.
Αλλ’ αυτή τη φορά, που πήγε πάλι στη συναγωγή, είδε το θαύμα του Θεού. Ο Χριστός την είδε, την σπλαχνίστηκε, και βραβεύοντας την αφοσίωσί της στο Θεό, τη θεράπευσε. Το κορμί της, που ήταν κυρτωμένο σαν κρικέλλα, έγινε και πάλι ίσιο σαν κυπαρίσσι. Με όρθιο πια το κορμί περπατούσε και δόξαζε το Θεό.
Αχ, χριστιανοί μου! Αυτή η γυναίκα τού σημερινού Ευαγγελίου πόσους χριστιανούς δεν θα δικάση κατά την ημέρα της κρίσεως! Η γυναίκα αυτή, άρρωστη, σακατεμένη, σε αθλία κατάστασι, βαδίζοντας με τα τέσσερα, πήγαινε κάθε Σάββατο στη συναγωγή. Εμείς οι χριστιανοί δεν έχουμε το Σάββατο· έχουμε την Κυριακή. Η Κυριακή αντικατέστησε το Σάββατο. Η Κυριακή είνε η μέρα η μεγάλη και η ένδοξη. Η Κυριακή είνε η μέρα που ο Χριστός νίκησε το θάνατο, έφερε νέα ζωή και δημιούργησε το νέο κόσμο, τον κόσμο της χάριτος. Και θα έπρεπε την Κυριακή να την τιμούμε οι χριστιανοί με εξαιρετική ευλάβεια. Θα έπρεπε την άγια αυτή μέρα να σταματούν όλες οι εργασίες εκτός από τις απόλυτα απαραίτητες και αναγκαίες. Θα έπρεπε τη μέρα αυτή ούτε ποδόσφαιρο ούτε θέατρα ούτε κινηματογράφοι ούτε εκδρομές να γίνωνται. Αλλ’ όλοι και όλες να τρέχουν στην εκκλησία, για να λατρεύσουν το Θεό, την αγία Τριάδα, τον Πατέρα, τον Υιό και το άγιο Πνεύμα. Γιατί αυτά τα τρία πρόσωπα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος εργάστηκαν για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ο Πατέρας θέλησε, ο Υιός ήρθε στη γη, το Πνεύμα το άγιο φώτισε τον κόσμο. Γι’ αυτό και στο τέλος της θείας λειτουργίας λέμε· «Είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον. Εύρομεν πίστιν αληθή, αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες. Αύτη γαρ ημάς έσωσεν».
Ναί! Ο χριστιανός, που πηγαίνει κάθε Κυριακή στην εκκλησία και παρακολουθεί με ευλάβεια όσα εκεί λέγονται και γίνονται, και μέ πίστι πλησιάζει και κοινωνεί τα άχραντα μυστήρια, αυτός ο χριστιανός ωφελείται, κερδίζει πράγματα ανεκτίμητα. Αν στο τέλος της θείας λειτουργίας ο ιερεύς σε καθένα που εκκλησιάζεται έδινε σαν δώρο μιά χρυσή λίρα, μπορείτε να φαντασθήτε τι θα γινόταν; Όλοι θα πήγαιναν στην εκκλησία για να πάρουν τη λίρα. Αλλά τι είνε η λίρα και κάθε άλλος υλικός θησαυρός μπροστά στον πνευματικό θησαυρό, μπροστά στις θεϊκές ευλογίες, που σκορπάει ο ήλιος της θείας λειτουργίας; Άνθρωποι, που μπήκαν στην εκκλησία λυπημένοι στενοχωρημένοι, μελαγχολικοί, σκυφτοί, όταν τέλειωσε η θεία λειτουργία και πήραν την ευλογία της Εκκλησίας, βγήκαν γεμάτοι χαρά και αγαλλίασι. Κι όπως η γυναίκα τού σημερινού Ευαγγελίου μπήκε στη συναγωγή με σκυμμένο το κεφάλι και βγήκε με το κεφάλι όρθιο, βλέποντας τον ουρανό, έτσι κάθε ψυχή, που τη λύγισε ο σατανάς και την έκανε να βλέπη μόνο τα χαμηλά, μόνο τα γήινα και τα εγκόσμια, μόνο τα αμαρτωλά, ύστερα από έναν εκκλησιασμό, βγαίνει διαφορετική. Αυτό που λέει Εκκλησία μας, «Άνω σχώμεν τας καρδίας», γίνεται μιά πραγματικότητα. Η ψυχή αυτή συνεχώς υψώνεται, φτάνει μέχρι τα άστρα, περνά τα άστρα, αγγίζει το Θεό, ενώνεται με το Θεό.
***
Ω Θεέ μου, ω αγία Τριάς! Τι ευλογίες είνε αυτές που δίνεις στους ευσεβείς χριστιανούς που εκκλησιάζονται! Πόσο ευτυχισμένοι είνε αυτοί, αλλά και πόσο δυστυχισμένοι είνε εκείνοι που την Κυριακή χτυπάει η καμπάνα κι αυτοί μένουν έξω απ’ την εκκλησία! Αυτούς θα καταδικάση κατά την ημέρα της κρίσεως η γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. Η γυναίκα άρρωστη, σακατεμένη, πήγαινε στην εκκλησία της, στην συναγωγή· χριστιανοί αυτοί, γεροί, με τα χέρια και πόδια και μάτια και αυτιά, δεν πηγαίνουν για να πουν ένα ευχαριστώ στο Θεό για τα τόσα καλά που τους δίνει.
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών.
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
Παράβαλε και:
Κυριακή Ι. Λουκά, της συγκυπτούσης: Η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., ομιλία Προκοπίου του Μεγαλοσπηλαιώτου, περί της σταθερότητος εις την ευσέβειαν της Αγίας μας πίστεως.
Κυριακή Ι. Λουκά, της συγκυπτούσης: Η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., η θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας το Σάββατο – Ιερομ. Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Κυριακή Ι. Λουκά, της συγκυπτούσης: Η θεραπεία της συγκυπτούσης γυναικός – ηχογραφημένη ομιλία του Μακαριστού Αρχιμ. Αθανασίου Μυτιληναίου (αρχείο ήχου, mp3).
Κυριακή Ι΄ Λουκά, της συγκυπτούσης: Η συγκύπτουσα, ο Αρχισυνάγωγος και οι καμπουριασμένες μας ψυχές – π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.
Κυριακή Ι’ Λουκά, της συγκυπτούσης: Διδαχή στο Ευαγγέλιο της ημέρας – Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ.
