Ο Επίσκοπος Τριμυθούντος Κύπρου Σπυρίδων ο οποίος έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ. Χ. στην Νίκαια, εκοιμήθη εν ειρήνη στις 12 Δεκεμβρίου του 348 μ. Χ.
Μετά την ανακομιδή του λειψάνου του ο Αυτοκράτωρ Ιουστινιανός εφρόντισε να μετακομισθή από Κύπρου εις τον Ναό των Αγίων Αποστόλων Κωνσταντινουπόλεως. Μετά την άλωσι της Κωνσταντινουπόλεως το 1453 ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Πολύευκτος αρχικώς και ύστερα ο Παργινός Ιερεύς Γεώργιος Καλοχαιρέτης αφού περιπλανήθησαν επί τριετίαν μετέφεραν στην νήσο Κέρκυρα ως ασύλητους θησαυρούς τα ιερά σκηνώματα των Αγίων Σπυρίδωνος του θαυματουργού και Θεοδώρας της Αυγούστης, της στερεωσάσης την ορθοδοξίαν. Ο Άγιος Σπυρίδων έκτοτε κατέστη πολιούχος της νήσου και τούτο δια το πλήθος των θαυμάτων του δια των οποίων έσωσε το πανέμορφο νησί από την πανώλη, την σιτοδεία, την επιδρομή των Αγαρηνών, την επιβουλή των Ρωμαιοκαθολικών, θαύματα πού έγιναν αφορμή για την καθιέρωσι λιτανειών του Αγίου πεντάκις του έτους.
Το πρώτο ξακουστό θαύμα που έγινε στο νησί από τον «νεκροζώντα» Άγιο Σπυρίδωνα ήταν η ομμάτωση του εξ Εώας τυφλού Θεοδώρου που έλαβε χώρα στις 13 Ιουλίου.
Στο συναξάριο του Αγίου διαβάζομε σχετικώς: «Είς τινά Θεόδωρον έμπορον εκ της Ανατολής, όστις εστερήθη παντελώς την όρασιν, επειδή προσέτρεξε με θερμήν πίστιν εις τον του Αγίου ναόν, εχάρισεν εις αυτόν οξύτατον το φως». Η ανάμνησι του θαύματος αυτού εορτάζεται στις 13 Ιουλίου εκάστου έτους οπότε και ψάλλεται Ασματική Ακολουθία που συνέταξε ο Όσιος Γέρων Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Από δύο σωζόμενα στο Ιστορικό αρχείο Κερκύρας Πρωτοπαπαδικά έγγραφα φαίνεται περίτρανα το πόσο είχε επηρεάσει την τοπική Εκκλησία, αλλά και τον λαό το πρώτο αυτό θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα, αφού έπρεπε όλοι οι ναοί της νήσου να λειτουργούν και οι πιστοί να τιμούν με αργία την επέτειο του θαύματος. Όσον δε αφορά τον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος που αναφέρεται στο ιστορικό του θαύματος, πρόκειται για τον ναό που ωνομάζετο «της Κουκουναριάς» από την μεγάλη πεύκη που εφύετο στον περίβολό του και ευρίσκετο κατά τον ιστορικό Μάρμορα πλησίον του Ναού του Αγίου Λαζάρου (που κατεδαφίσθηκε το 1577), έξω από τα τείχη της πόλεως, στο «εξωπόλιον», στο τέλος δηλαδή της σημερινής οδού Ιωάννου Θεοτόκη. Είχε κτισθεί μάλιστα με άδεια του Βαΐλου και Καπιτάνου των Κορυφών Νικολάου Βραγαδίνου στις 1/12/1527 και σε οικόπεδο – χορηγία του Γενικού Καπιτάνου Θαλάσσης Βενεδίκτου Πίσαυρου.
Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Των θαυμάτων την Χάριν εφαπλών θείω Πνεύματι, τον τυφλόν εξ Εώας Ιεράρχα ωμμάτωσας˙ διο σου την πλουσίαν αρωγήν, κηρύττοντες υμνούμέν σε πιστώς˙ συ γαρ σώζεις και λυτρούσαι πάσης οργής, Σπυρίδων πολυθαύμαστε˙ Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Εκτελούντες Άγιε, του θαύματός σου, την σεπτήν ανάμνησιν, ότι ιάσω τον τυφλόν, τη του Λειψάνου σου χάριτι, θαυματοφόρε Σπυρίδων υμνούμέν σε.
Μεγαλυνάριον.
Τον εκ της Εώας πάλαι τυφλόν, Πάτερ ομματώσας, προσελθόντα σοι ευλαβώς, πάσιν ημίν δίδου, την θείαν αρωγήν σου, Σπυρίδων Ιεράρχα, τοις σοι προστρέχουσιν.
Από το βιβλίο: «Οι Άγιες Ιάτειρες των Οφθαλμών» του Ιερομονάχου π. Δημητρίου Καββαδία. Εκδοσις Αθήναι, 2014.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
