Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής, ο εκ Γεωργίας: Η διαθήκη του και, θαυμαστά σημεία μετά την κοίμησή του – ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ.

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ

Από τον Αγιότατο και Μακαριότατο Καθολικό Πατριάρχη όλης της Γεωργίας Ηλία Β’ ζητάω συγχώρεση και την ευχή του. Στους μοναχούς και στους ιερείς δίνω ευλογία, έλεος και συγχώρεση.
Ο Θεός είναι αγάπη. Εγώ, που προσπάθησα πολύ, δεν έφτασα ν’ αγαπώ, σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού, τον Θεό και τον πλησίον μου. Σ’ αυτή την επίγεια ζωή, μόνο στην αγάπη βρίσκεται η Βασιλεία των Ουρανών.
Να με θάψετε χωρίς φέρετρο, μόνο με το μανδύα.
Να είστε καλοσυνάτοι και ταπεινοί, «ότι εν τη ταπεινώσει ημών, εμνήσθη ημών ο Κύριος». Στους ταπεινούς έδωσε χάρη! Σ’ όλους τους ανθρώπους να φέρεστε με ταπείνωση, καλοσύνη και αγάπη.
Παίρνω αγάπη απ’ όλους τους Ορθοδόξους κι απ’ όλους τους γεννημένους ανθρώπους της οικουμένης. Σκοπός της ζωής σ’ αυτόν τον ορατό κόσμο είναι να βρουν οι άνθρωποι τη Βασιλεία των Ουρανών, να πλησιάσουν τον Θεό και να κληρονομήσουν την αιώνια ζωή. Αυτό εύχομαι σ’ όλους και σας αφήνω την ευλογία μου, για να μη χάσει κανένας σας το μεγάλο έλεος του Θεού, ώστε να γίνετε άξιοι της Βασιλείας των Ουρανών.
«Ουκ έστιν άνθρωπος ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει», όμως εγώ είμαι ένας μεγάλος αμαρτωλός, ανάξιος και πολύ αδύναμος. Παρακαλώ και ζητώ από τον καθένα σας, όποτε περνάτε από τον τάφο μου, να ζητάτε από τον Θεό συγχώρεση για τον μεγάλο αμαρτωλό! Χώμα ήμουν και χώμα έγινα.
Η αλήθεια βρίσκεται στην αθανασία της ψυχής!

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ

Οι γιατροί του π. Γαβριήλ εξεπλάγησαν όταν επανεξέτασαν το αίμα του, για να ελέγξουν μήπως δεν ακολούθησαν τη σωστή θεραπεία η αν κάτι τους ξέφυγε. Η παθολόγος Νατία Αραμπίντζε εξιστορεί:
«Λίγους μήνες πριν πεθάνει ο π. Γαβριήλ, κατά την περίοδο της ασθένειάς του, εγώ και οι συνάδελφοί μου είχαμε την τιμή να συμμετάσχουμε στη θεραπεία του. Σε μια από τις επισκέψεις μας, του πήραμε αίμα για εξέταση της ηπατικής λειτουργίας. Στο κελί του, μάταια τον παρακαλούσαμε επί ώρες να μας δώσει την ευλογία του για να του πάρουμε αίμα. Τέλος, όταν χάσαμε κάθε ελπίδα και σκεφθήκαμε πως δεν είναι θέλημα Θεού, ξαφνικά μας έδωσε την άδεια. Χαρούμενοι, του πήραμε αμέσως αίμα σ’ ένα σφραγισμένο σωληνάκι των 5 μιλιγκράμ. Όταν φύγαμε από το Σαμτάβρο, περάσαμε και από το Σβετιτσχοβέλι για να δουν οι συνάδελφοί μου στο ναό τους πατέρες. Οι γυναίκες μείναμε στο αυτοκίνητο.
Ξαφνικά, χωρίς αιτία, το σωληνάριο έπεσε με θόρυβο κάτω και έμεινε στο χέρι μου μόνο το καπάκι του. Ταράχτηκα γιατί στο σωληνάκι έμεινε μόνο περίπου ένα μιλιγκράμ αίματος. Με τίποτα δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως έγινε αυτό, διότι δεν είναι εύκολο να βγάλεις το καπάκι από το σωλήνα. Όταν πέρασε η πρώτη στενοχώρια, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον πώς μάλλον δεν ήταν θέλημα Θεού να εξετάσουμε το αίμα του αγίου Γέροντα και ότι μας έδωσε την ευλογία του μόνο και μόνο για να μη μας στενοχωρήσει.
Την άλλη μέρα ο π. Γαβριήλ ζητούσε επίμονα το δείγμα. Εγώ για μερικές μέρες δεν εμφανίστηκα – δεν ήξερα τι να πω. Οι συνάδελφοί μου δεν μπορούσαν να πουν ούτε ψέματα ούτε αλήθεια. Σε δύο μέρες πήγα στη Μτσχέτα και, φοβισμένη καθώς ήμουν, πλησίασα το κελί του. Προς έκπληξή μου, ο π. Γαβριήλ δεν με ρώτησε τίποτα, αλλά, για ν’ ακούω εγώ, γύρευε απαντήσεις από τους άλλους. Εγώ επειδή δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να χύσω το υπόλοιπο αίμα, το είχα φυλάξει προσεκτικά.
Αναγκαστικά τον ενοχλήσαμε δεύτερη φορά. Πήραμε πάλι αίμα στη σύριγγα χωρίς ηπαρίνη. Εκείνη τη μέρα δεν έγινε εξέταση. Όμως την άλλη μέρα μας ειδοποίησαν ότι ο π. Γαβριήλ πέθανε. Φύλαξα τη σύριγγα γεμάτη με το αίμα του Γέροντα.
Η κοίμηση του π. Γαβριήλ μας στενοχώρησε πολύ. Το αίμα που παρέμεινε στη σύριγγα μου τον θύμιζε. Τρία χρόνια μετά το αίμα δεν είχε πήξει. Ο συνάδελφός μου, στον οποίο το έδειξα, μου είπε ότι το αίμα ήταν αιμολυτικό, συμπεραίνοντας το από το χρώμα του. Όμως εγώ του έλεγα ότι το αίμα, από τότε που το πήρα, δεν είχε αλλάξει καθόλου χρώμα! (Είχα πάρει σκούρο φλεβικό αίμα). Έβαλα τη σύριγγα στην τσάντα και πήγα στη δουλειά. Όλως περιέργως, εκείνη την ημέρα ή κάποιος μου έκλεψε την τσάντα ή εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, δεν ξέρω. Από τότε πέρασαν εφτά χρόνια. Και το ένα μιλιγκράμ αίμα που είχε απομείνει στο πρώτο σωληνάκι δεν έχει πήξει μέχρι σήμερα. Όλα αυτά μας έβαλαν σε σκέψεις. Έτσι κάναμε εργαστηριακές αναλύσεις. Το αίμα πράγματι δεν είχε πήξει. Το κανονικό αίμα πήζει, αν δεν είναι αιμολυτικό ή αν ο ασθενής δεν πάσχει από αιμοφιλία ή αν δεν έχει προστεθεί σ’ αυτό ηπαρίνη για να μην πήξει. Όμως, τόσον καιρό, δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει κανένα αίμα, ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις!
Σύμφωνα με την έρευνα, η αιμολυσία αποκλείστηκε. Τα περιβλήματα των ερυθροκυττάρων δεν είχαν παραβιαστεί. Ήταν λίγο ρυτιδωμένα. Οι ειδικοί δυσκολεύτηκαν να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα, γιατί κανείς τους δεν είχε εξετάσει το αίμα αυτό τόσο καιρό. Σημείωσαν ότι τα κύτταρα του αίματος ήταν αλλοιωμένα, όμως το περικάλυμμά τους ήταν απαραβίαστο, αλλά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί ήταν υγρό, αφού δεν είχε γίνει αιμολυσία, δηλαδή αποσύνθεση των κυττάρων».

Ο γιατρός Ζουράμπ Βαραζασβίλι διηγείται:
«Από τον π. Γαβριήλ πήραμε αίμα εγώ μαζί με τη Νατία. Δεν προσθέσαμε κανένα συντηρητικό. Το σωληνάκι όπου βάλαμε το αίμα δεν το φυλάξαμε σε χαμηλή θερμοκρασία. Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι σε κανονική θερμοκρασία το αίμα δεν έπηξε, ούτε χάλασε, ούτε έγινε αιμολυσία. Η εξέτασή του, η οποία πραγματοποιήθηκε σε διαφορετικά εργαστήρια, το επιβεβαιώνει. Θα περάσει καιρός και όλα θα αποκαλυφθούν. Νομίζω ότι έχει πολύ ενδιαφέρον η μελέτη αυτού του φαινομένου.
Στον τάφο του π. Γαβριήλ το καντήλι είναι πάντα αναμμένο, ως ένδειξη ότι ο ίδιος ήταν μια άσβεστη λαμπάδα του ορθόδοξου χριστιανισμού. Το λάδι από το καντηλάκι του είναι πράγματι ιαματικό. Οι ίδιοι οι γιατροί το χρησιμοποιούν συχνά σε ασθενείς που πάσχουν από βαριά νοσήματα, και τους βοηθάει. Άνθρωποι γιατρεύτηκαν και από αρρώστιες τέτοιες που πολλές φορές η ιατρική αδυνατεί να θεραπεύσει».

Κάποιος του οποίου το χέρι είχε παραλύσει, έβαζε λαδάκι από το καντήλι του αγίου και συγχρόνως έπινε και φάρμακο. Το χέρι του επανήλθε στη φυσική του κατάσταση. Οι πιστοί του είπαν ότι τον βοήθησε το αγιασμένο λάδι κι όχι το φάρμακο, και εκείνος διαφώνησε. Τότε αμέσως τον έπιασαν φοβεροί πόνοι.

Άλλος πιστός θυμάται:
«Είχε πάει στον τάφο του Γέροντα, κι η μ. Παρασκευή συμπλήρωσε στο καντήλι του λίγο λάδι. Προτού το ανάψει έπιασε κουβέντα για μερικά λεπτά με τον ανιψιό του πατριάρχη. Τελειώνοντας τη συζήτηση, το βρήκε αναμμένο!».

Κατά τη διάρκεια μιας γέννας, το βρέφος γλίστρησε απ’ τα χέρια του γιατρού. Το παιδί γλίτωσε αλλά τραυματίστηκε σοβαρά. Στις αρχές, όταν το πήραν από το μαιευτήριο, έκλαιγε για τρεις μήνες. Όταν ήταν τεσσάρων μηνών, του έκαναν την πρώτη εγχείρηση στο κεφάλι και του έβαλαν τεχνητά εμφυτεύματα από τον αυχένα μέχρι τη σπονδυλική στήλη. Έγινε όμως χειρουργικό σφάλμα: τα τεχνητά εμφυτεύματα τα είχαν τοποθετήσει στην αριστερή αντί στη δεξιά πλευρά. Οι πολλαπλές επεμβάσεις ήταν απαραίτητο δυστυχώς να επαναληφθούν.
Από τη γέννησή του μέχρι σήμερα, ο Τάτος Μουρχβαλάντζε έκανε πέντε επεμβάσεις. Η οικογένειά του πούλησε ό,τι είχε, αλλά καμία χειρουργική επέμβαση δεν κατάφερε να επανορθώσει το πρόβλημα. Ο Τάτος δεν μπορούσε να μιλήσει, ούτε να περπατήσει ή ακόμη και να σταθεί στα πόδια του. Η κύστη που εμφανίστηκε στον εγκέφαλο άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα. Πίεζε τον εγκέφαλο και αναπτύχθηκε επιληψία. Πάθαινε 20- 25 επιληπτικές κρίσεις τη μέρα. Η μητέρα του παιδιού διηγείται:
«Στο περιοδικό Κβίρις Παλίτρα είχε δημοσιευτεί ένα άρθρο για τη ζωή του αγίου Γαβριήλ και για τα θαύματα που γίνονται μετά την κοίμησή του. Όλο το χρόνο σκεφτόμουν να πάω να τον προσκυνήσω αλλά, σαν να με πολεμούσε ο Πονηρός, πάντοτε κάτι με εμπόδιζε. Τέλος, πήρα απόφαση και μαζί με είκοσι γείτονες πήγαμε στη Μτσχέτα. Εγώ και ο σύζυγός μου δεν αμφιβάλαμε καθόλου ότι το λαδάκι από το καντήλι του αγίου είχε θεραπευτική δύναμη. Ξέραμε που πηγαίναμε και είχαμε πίστη.
Όταν φτάσαμε στη Μτσχέτα και πλησιάσαμε στον τάφο του π. Γαβριήλ, παρατήρησα ότι ο γιος μου άρχισε να γίνεται ανήσυχος. Δεν μπορούσα να τον συγκρατήσω από το καροτσάκι (για ειδικές ανάγκες) και μου ζητούσε επίμονα να πάει στον τάφο. Τον κατεβάσαμε από το καροτσάκι και τον αφήσαμε κοντά στον τάφο. Πλησίασε γονατιστός τον τάφο. Πρώτα ακούμπησε τα χέρια του και χαμήλωσε το κεφάλι του, ακουμπώντας τον τάφο με το μέτωπο. Και έτσι, σε στάση προσευχόμενου, κάθισε πολλή ώρα. Αυτό ήταν! Για πρώτη φορά από τη γέννησή του ο Τάτος ενήργησε ως ανεξάρτητο άτομο!
Όταν επιστρέψαμε από τη Μτσχέτα, η ζωή μας είχε γυρίσει στους κανονικούς της ρυθμούς. Έβλεπα τηλεόραση. Ο σύζυγός μου ετοίμαζε το βραδινό. Εκείνη τη στιγμή άκουσα τη φωνή του παιδιού. Μας μιλούσε! Μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει, ο Τάτος ήρθε μόνος του στο δωμάτιό μας. Πολύ ευτυχισμένος και χαρούμενος, μας μιλούσε και ήρθε κοντά μας. Σκέφτηκα πως αν εκείνη την ώρα ξεφωνήσω από χαρά ή εκδηλώσω τη συγκίνησή μου, μπορεί το παιδί να φοβηθεί. Και δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα. Από τότε το παιδί πηγαίνει προς το καλύτερο. Έμαθε να φιλάει και να χαϊδεύει. Αν ξεχάσουμε την πόρτα ανοιχτή, μπορεί και να μας φύγει και να κατέβει δύο ορόφους κάτω.
Όλη η οικογένεια προσπαθούμε να ζούμε εκκλησιαστικά. Μέχρι να ζήσουμε αυτό το θαύμα, σκεφτόμασταν να συγκεντρώσουμε χρήματα και να πάμε στη Γερμανία για εγχείρηση. Όμως τώρα τα γεγονότα άλλαξαν ραγδαία. Μπορεί, αντί για τη Γερμανία να πάμε στα Ιεροσόλυμα, για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο. Ζήσαμε ένα συγκλονιστικό θαύμα».

Ένας πιστός διηγείται:
«Από ένα κακοήθη όγκο μούδιαζε η γλώσσα μου και ο γιατρός είπε πως χρειάζεται άμεσα εγχείρηση. Όταν έβαλα λάδι από τον τάφο του π. Γαβριήλ, το μούδιασμα μου πέρασε αμέσως, αλλά την τρίτη μέρα πάλι αισθάνθηκα τη γλώσσα μου να μουδιάζει. Απογοητεύτηκα. ¨Φαίνεται πως δεν με βοηθάει¨, σκέφτηκα. Και κοιμήθηκα χωρίς να βάλω λαδάκι. Στο όνειρό μου είδα έναν ασπρομάλλη Γέροντα με ράσο, που φορούσε ένα σταυρό στο στήθος και έμοιαζε με τον π. Γαβριήλ. Μου είπε:
-Λες ότι ο λάδι δεν σε βοηθάει και δεν θα το ξαναβάλεις. Εσύ όμως δεν προσεύχεσαι. Πώς λοιπόν θες να σε βοηθήσει;
-Και τί έγινε; Αφού πιστεύω, του απάντησα.
-Δεν προσεύχεσαι! Τί πίστη είναι αυτή λοιπόν; Μου ξαναείπε. Την άλλη μέρα προσευχήθηκα και έπειτα έβαλα λάδι. Ήπια και λίγο. Μια βδομάδα μετά, όταν πήγα στο γιατρό, μου είπε έκπληκτος:
-Δεν έχεις τίποτα! Δεν χρειάζεσαι εγχείριση».

Μια πιστή διηγείται:
«Πρωί πρωί ξύπνησα από έναν πολύ ανησυχητικό ρόγχο της μητέρας μου. Με το ζόρι την έβαλα να καταπιεί λίγο λαδάκι από το καντήλι του Γέροντα. Της έβαλα και στο μέτωπο. Δύο ώρες προσπαθούσα ν’ αντιμετωπίσω το θάνατο που την απειλούσε. Το ένα χέρι είχε παραλύσει. Άναψα κι ένα κερί που είχα φέρει από τον τάφο του αγίου και παρακαλούσα τον Θεό να μας βοηθήσει. Μια της έβαζα λάδι, μια αγιασμό. Κάλεσα και τις Πρώτες Βοήθειες. Ο γιατρός μου είπε ότι η μητέρα μου είχε πεθάνει και πως δεν είχε νόημα να την πάμε σε νοσοκομείο. Εγώ δεν τους πίστεψα.
Δύο τρεις ώρες μετά, η μητέρα μου σηκώθηκε και άρχισε να μιλάει! Με τη βοήθεια του Κυρίου και με τη μεσολάβηση του αγίου Γαβριήλ, η μητέρα μου αναστήθηκε!».

Από το βιβλίο: «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Ιστορικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.