Λόγος Στ΄: Λόγος ελεγκτικός κατά της πλάνης των Αγαρηνών και εκείνου που την επινόησε, του Μωάμεθ του κυνός – Αγίου Μαξίμου του Γραικού.

Κατά το μέτρο της ευσεβούς δυνάμεως που υπάρχει μέσα μου, και με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχουμε ήδη στηλιτεύσει την βλαβερή πίστη των Ιουδαίων αλλά και την ελληνική ασέβεια και τις λατινικές αιρέσεις [1]. Αν παραλείψουμε όμως την στηλίτευση της πολυπρόσωπης ασεβείας και της δαιμονικής πλάνης των θεομισήτων Αγαρηνών, ουδείς θα μας επαινέσει, αλλά αντιθέτως όλοι θα μας κατηγορήσουν για ασυγχώρητη αμέλεια και αποδυνάμωση του θείου ζήλου υπέρ της ευσεβείας. Γι’ αυτό ας επικαλεστούμε την αμέτρητη Χάρη του θείου και προσκυνητού Παρακλήτου και ας αρχίσουμε, με την βοήθεια του Θεού, να ομιλούμε για την αναμάρτητη, θεάρεστη και μόνη σωτήρια πίστη.

Υπάρχουν πολλά και διάφορα σημεία που συγκροτούν την ορθή πίστη. Από όλα όμως αυτά, τρία είναι τα πιο απαραίτητα γνωρίσματα, για να αποδείξουμε την άμωμη και σωτήρια ευσέβεια: α) Αν ο Θεός, ο Δημιουργός και Κύριος των πάντων, ο ίδιος καθιέρωσε την καθεμία πίστη, β) αν είναι δίκαιος και ενάρετος και όσιος και πλήρης κάθε σοφίας και νου αυτός, δια του οποίου ο Θεός, ο Δημιουργός και Κύριος την εισήγαγε στην ζωή και γ) αν οι κανόνες της κάθε συγκεκριμένης πίστεως συμφωνούν σε όλα με τα δόγματα και τις εντολές των από αιώνος υπαρχόντων θεοπνεύστων προφητών και αποστόλων, καθώς και των οικουμενικών πατέρων και διδασκάλων.

Οι πιο αληθινοί μάρτυρες αυτών των λόγων είναι ο Αβραάμ και ο Μωυσής, καθώς και όλοι οι θείοι Προφήτες που έζησαν κατά καιρούς, και ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος τους επέλεξε λόγω της τελείας αρετής και ευσεβείας τους, τους πλήρωσε με κάθε σοφία και νου, τους κατέστησε νομοθέτες του θεαρέστου βίου και ο Ίδιος πραγματοποίησε ο,τι καθιέρωσαν αυτοί -έστω και αν αυτό υπήρξε ελλιπές εξαιτίας της αδυναμίας των τότε ανθρώπων- και το επισφράγισε ως Θεός και Κύριος. Αφού εξέλεξε τον μακάριο Αβραάμ, τον επαίνεσε και τον ευλόγησε, επειδή αυτός με ευσεβή νου και αξιέπαινο ζήλο στηλίτευσε τον πατέρα του, γιατί είχε μετατραπεί σε διδάσκαλο της ασεβείας για τους άλλους ανθρώπους, και αφού κατέστρεψε τα είδωλα που είχε φτιάξει εκείνος, αναγνώρισε τον ένα και μοναδικό Θεό και Τον κήρυξε ως ποιητή ουρανού και γης και πάντων των υπαρχόντων επ᾽ αυτής, κατανοώντας από το μεγαλείο της δημιουργίας τον Δημιουργό και την πρόνοια Αυτού για τον κόσμο.

Γι’ αυτήν του την ευσέβεια ο Κύριος τον αντάμειψε εμφανιζόμενος με την μορφή τριών ανδρών και έμεινε κάτω από την στέγη της οικίας του και με ανθρωπόμορφο τρόπο δέχτηκε την φιλοξενία του και δίδοντας του μάλιστα μεγάλες υποσχέσεις. Του υποσχέθηκε ότι θα τον καθιστούσε πατέρα πολλών λαών και ότι η γυναίκα του, η Σάρρα, που ήδη είχε γεράσει, θα του γεννούσε γιο και από το σπέρμα του θα έπαιρναν ευλογία όλοι οι λαοί της γης, και το σπέρμα του θα πολλαπλασιαζόταν σαν την άμμο στην ακτή της θάλασσας και σαν τα άστρα του ουρανού. Αφού του έδωσε αυτές τις υποσχέσεις, ο Δημιουργός και Κύριος των πάντων του έθεσε τον άγραφο νόμο – το μυστήριο της περιτομής – και του είπε: «Ευαρέστει εναντίον εμού και γίνου άμεμπτος» [2]. Όλα αυτά ο μακάριος εκείνος άνδρας τα δέχθηκε με πίστη, τα τήρησε και τα εκτέλεσε άμεμπτα ο ίδιος, όπως και οι απόγονοί του μέχρι και τον Μωυσή.

Αυτές είναι λοιπόν οι φανερώσεις και οι υποσχέσεις του Δημιουργού των πάντων, του Κυρίου και Θεού, που δόθηκαν σε αυτόν τον μακάριο και ευσεβή άνδρα, όπως παραδίδεται μέσα από την Αγία Γραφή. Και η θεοπτία στον μακάριο Μωυσή, η συγκατάβαση και η παρουσία, πόσο μεγάλες και φοβερές ήταν! Όντως ήταν φοβερές και ξεπερνούν κάθε λόγο και κάθε σκέψη. Ο ίδιος, ο Θεός του εμφανίστηκε υπό μορφή φωτιάς που έφλεγε, αλλά δεν έκαιγε την βάτο, και κάλεσε αυτόν τον θείο άνδρα με το όνομά του και δήλωσε τον εαυτό Του ως Θεό των πατέρων Του – του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ – και τον έστειλε στην Αίγυπτο, για να ελευθερώσει από την πολύχρονη δουλεία και καταπίεση τους απογόνους του Αβραάμ, δηλαδή τον λαό του Ισραήλ. Τον δόξασε μπροστά στον Φαραώ και σε όλη την Αίγυπτο με πολλά και μεγάλα θαύματα και έπειτα στην Ερυθρά θάλασσα, την οποία αποξήρανε με την θεία δύναμή Του και βοήθησε τον αναρίθμητο λαό του Ισραήλ να περάσει από αυτήν με στεγνά πόδια.

Αλλά για να μην καταστώ βαρετός απαριθμώντας ένα-ένα όλα τα υπερφυσικά θαύματα που συνέβησαν εκεί και διηγούμενος αυτά που ήδη γνωρίζετε, ας ολοκληρώσω την διήγησή μου με τον τρόπο που ο Θεός κατήλθε στην κορυφή του όρους Σινά, για να συνομιλήσει μαζί του άμεσα φανερώνοντας τον εαυτό Του στο μέγεθος που η ανθρωπίνη αδυναμία μπορεί να αντιληφθεί την θεοπτία. Του μίλησε λοιπόν, όπως φίλος προς φίλο, και του παρέδωσε τον νόμο γραμμένο σε πυξία από σάπφειρο λίθο, αφού χάραξε πάνω τους με το θείο Του δάκτυλο τις δέκα εντολές, ώστε, αν οι άνθρωποι ζουν συμφωνά με αυτές και τις ακολουθούν, να ευαρεστούν τον Θεό.

Ήδη λέχθηκαν αρκετά για αυτούς τους μακαρίους άνδρες που ήσαν τόσο θαυμαστοί, ώστε ο ίδιος ο Δημιουργός και Κύριος όλων, με αγαθότητα και σύμφωνα με την φιλανθρωπία Του εισήγαγε μέσω αυτών τον νόμο Του στην ανθρωπίνη ζωή. Και για τον ίδιον τον Σωτήρα μας Χριστό, τον Θεό, που με το ευαγγελικό κήρυγμα η με το ανέσπερο φως της αμώμου θεογνωσίας και της ευσεβείας φώτισε κάθε ορατό και αόρατο ον, νομίζω, είναι περιττό να ομιλούμε. Γι’ αυτά ο προφήτης αναφέρει: «Εκάλυψεν ουρανούς η αρετή αυτού, και αινέσεως αυτού πλήρης η γη», και πάλι: «Και φέγγος αυτού ως φως έσται» [3]. Αρχίζοντας από την οικοδόμηση του πύργου της Βαβέλ μετά τον κατακλυσμό του Νώε, όταν οι άνθρωποι πολλαπλασιάστηκαν στην γη και το ανθρώπινο γένος σκοτίστηκε από την κακία και κάθε είδος ασεβείας και ειδωλολατρικής πλάνης, ποιός μπορούσε -πριν από την ενσάρκωση του Θεού-Λόγου, που ξεπερνά κάθε νου και λόγο- να σώσει καθ’ ολοκληρίαν το γένος μας από αυτήν την πλάνη;

Ποιός μπορούσε να εμφυτεύσει πάλι μέσα μας αυτό το μεγάλο και υπερφυσικό μυστήριο της ευσεβείας που ο προφήτης αποκάλεσε φέγγος και φως; Φέγγος, επειδή πριν αυτό περιοριζόταν μόνο σε έναν λαό και μία χώρα, αυτήν των Ιουδαίων, και τους φώτιζε τοπικά, και φως, επειδή διαχύθηκε φωτίζοντας πλέον όλα τα έθνη μέσω των μακαρίων αποστόλων, όπως λέγει η Γραφή: «έφαναν αι αστραπαί σου τη οικουμένη» [4].

1 Ο όσιος Μάξιμος συνέταξε τον παρόντα λόγο μετά τον λόγο «Κατά των τριών μεγάλων λατινικών αιρέσεων». [Σημείωση της Ρωσικής εκδόσεως]
2 Γεν. 17,1.
3 Αβ. 3,3-4.
4 Ψαλμ. 76,19.

Αυτό το ρητό όμως μπορεί να έχει και διαφορετική ερμηνεία. Το φέγγος είναι ο νόμος που έδωσε ο Μωυσής και ήταν ατελής κατά τον λόγο του θείου αποστόλου που λέγει: «ουδέν γαρ ετελείωσεν ο νόμος» [5] η, όπως το εξήγησε ο ίδιος ο δότης και των δύο νομοθεσιών, όταν είπε για τον νόμο του Μωυσή: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον η τους προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» [6], δηλαδή για να τελειοποιήσω τον νόμο ως ατελή. Ο νόμος του Μωυσή τιμωρεί μόνο τις ίδιες τις πράξεις της αμαρτίας λέγοντας, ου μοιχεύσεις, ου φονεύσεις, ου κλέψεις κ.τ.λ., ενώ ο ευαγγελικός νόμος της Καινής Διαθήκης ακόμη και τις αιτίες των αμαρτιών που αναφέραμε τις κηρύττει φοβερά τιμωρητέες λέγοντας: «Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού» [7]. Και πάλι: «Εγώ δε λέγω υμίν ότι πας ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού εική ένοχος έσται τη κρίσει· ος δ ἂν είπη τω αδελφώ αυτού ρακά, ένοχος έσται τω συνεδρίω· ος δ ἂν είπη μωρέ, ένοχος έσται εις την γέενναν του
πυρός» [8], παρόμοια και για τα άλλα.

Επειδή αρχή και αιτία του φόνου αποτελούν η αμέτρητη οργή και ο θυμός, και της μοιχείας το πονηρό ηδονικό βλέμμα. Συνεπώς, ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης όντας εκείνος που τιμωρεί μόνο τις αμαρτωλές πράξεις εξισώνεται με το φέγγος, επειδή φέγγος σημαίνει συνήθως το πρωινό φως της αυγής, θα λέγαμε το ανήλιο φως, ενώ το τέλειο φως είναι ο νόμος του Ευαγγελίου, αυτός που καθιστά τον άνθρωπο τέλειο προς τον Θεό και τον ανυψώνει στην αρχέτυπη αγαθότητα του παναγάθου Θεού, που τον δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του.

Αφού είπαμε όσα έπρεπε για τον Σωτήρα Χριστό και για την ορθή πίστη που καθιέρωσε Εκείνος, ας στραφούμε τώρα με την βοήθεια του Θεού στην στυλίτευση της ασεβείας του αισχρού Μωάμεθ. Στην αρχή αυτού του λόγου αναφέραμε ότι υπάρχουν τρία καθορισμένα γνωρίσματα περισσότερο απαραίτητα για την σωτήρια και την αναμάρτητη πίστη στον Θεό, δηλαδή: α) Αν ο ίδιος ο Θεός καθιέρωσε την καθεμία πίστη, β) αν είναι δίκαιος και ενάρετος και όσιος και πλήρης της θεόπνευστης σοφίας και του αναμάρτητου νου Αυτός, με τον οποίο ο Κύριος των πάντων την εισήγαγε στην ζωή των ανθρώπων και γ) αν αυτή συμφωνεί σε όλα με τα δόγματα και τις παραδόσεις των θεοπνεύστων προφητών και αποστόλων.

Ας αφήσουμε προς το παρόν το πρώτο και τελευταίο γνωρίσμα και ας εξετάσουμε αρχικώς το δεύτερο από αυτά. Όταν αποδείξουμε το γνώρισμα αυτό, τότε και τα άλλα δύο θα αποδειχθούν πολύ εύκολα. Ας αρχίσω λοιπόν ως εξής. Αυτός ο αισχρός κόλακας και πρόδρομος του ασεβεστάτου αντιχρίστου εξ αρχής δεν μετείχε ούτε της ευσεβείας, ούτε καμμίας σοφίας και ούτε είχε κάποια επιστημονική μόρφωση, όπως αποδεικνύεται από την υπάρχουσα διήγηση που μιλάει γι’ αυτόν, την οποία άκουσα από πολύ αξιοπίστους άνδρες, οι οποίοι γνώριζαν την αλήθεια σχετικά με αυτόν. Εκείνοι μου διηγήθηκαν ότι αυτός ήταν εργάτης ενός πλουσίου Ισμαηλίτου στην Αραβία. Δούλευε ως αγωγιάτης και συχνά επισκεπτόταν ως μισθωτός την Παλαιστίνη και την Συρία μαζί με Ισμαηλίτες και Σύρους εμπόρους. Όταν ο κύριός του πέθανε, η πρώην κυρία του τον έκανε εραστή της και κληρονόμο όλης της περιουσίας της. Αφού απέκτησε μεγάλο πλούτο και έχοντας την αρχηγία όλου του αραβικού λαού, επιθύμησε να επιβάλει καινούργια νομοθεσία και να απομακρύνει τους Άραβες από τα
είδωλα τα οποία προσκυνούσαν, και να τους οδηγήσει δήθεν στην ευσεβή πίστη.

Όταν καταπιάστηκε με αυτούς τους συλλογισμούς, η πηγή κάθε κακού, ο διάβολος, που πάντα πολεμάει και συκοφαντεί το ευσεβές γένος των χριστιανών, του παρουσίασε το εργαλείο που ανταποκρινόταν στην κακία και την αισχρότητά του, έναν Ιουδαίο με το όνομα Ηλία, τον όποιον οι Ιουδαίοι που ζούσαν στα Ιεροσόλυμα είχαν διώξει εξαιτίας κάποιας αιρέσεως. Αυτός δέχθηκε φιλόξενη υποδοχή από τον αισχρό Μωάμεθ και τον εδίδαξε κάθε ιουδαϊκή κακοπιστία και αίρεση. Τον έμαθε να αναγνωρίζει τον έναν Θεό σε ένα πρόσωπο και όχι σε τρεις υποστάσεις, τον έμαθε να περιτέμνεται, να μην τρώει χοιρινό κρέας, να εξαγνίζει τον εαυτό του με νερό από τις καθημερινές αμαρτίες, όπως να έχει όσες γυναίκες θέλει και μπορεί να συντηρήσει και πολλά άλλα, τα οποία τηρούν οι Ιουδαίοι. Όλα αυτά του τα δίδαξε ο Ιουδαίος, καθώς εκείνος δεν γνώριζε τίποτα.

Ως άλλον διδάσκαλο κακοπιστίας για ακόμη μεγαλύτερη εξαπάτηση του ανθρωπίνου γένους ο κακόβουλος διάβολος του έστειλε κάποιον μοναχό, τον οποίο είχαν εκδιώξει από την Κωνσταντινούπολη εξαιτίας της αρειανικής αιρέσεως και άλλων θεομίσητων βλασφημιών του. Αυτός, όταν ήλθε στον Μωάμεθ και συνειδητοποίησε τον υπανάπτυκτο νου του, καθώς και το γεγονός ότι δεν ήταν καθόλου γνώστης των θείων, ούτε κατέκρινε ούτε απέρριψε τα προηγούμενα διδάγματα του Ιουδαίου, αλλά αντιθέτως τον μύησε ακόμη περισσότερο σε αυτά. Από την πλευρά του του μετέδωσε και την αρειανική αίρεση διδάσκοντάς τον να μην αποκαλεί τον Χριστό, που λατρεύουν οι χριστιανοί, Θεό, αλλά μόνο άνθρωπο, πλήρη κάθε αγιότητας και υπερέχοντα στην αγιοσύνη από όλους τους υπάρχοντες από αιώνος προφήτες. Επιπλέον, να μην τον κηρύττει ως Θεό ούτε ως Υιό του Θεού, αλλά ως δούλο του Θεού και δημιούργημα του Θεού και όχι ως Δημιουργό. Τον έμαθε επίσης να λατρεύει και να τιμά το θείο βιβλίο των αγίων Ευαγγελίων ως εκείνο το οποίο κατήλθε από τον ουρανό, διδάσκοντάς
τον και ορισμένα άλλα παρόμοια διδάγματα.

Για τον λόγο αυτόν ο ίδιος αξιώθηκε από τον Μωάμεθ τιμές ακόμη μεγαλύτερες από αυτές του Ιουδαίου.

Ο Ιουδαίος τον φθόνησε, γι’ αυτό και επιχείρησε να σκοτώσει τον αιρετικό μοναχό κατά τον ακόλουθο τρόπο. Μια φορά ο μιαρός Μωάμεθ αναχώρησε για την πεδιάδα και πήρε μαζί του και τους δύο αυτούς διδασκάλους του. Αφού ολοκλήρωσαν τον περίπατό τους, κάθισαν να φάνε, χόρτασαν, ήπιαν κρασί και ξάπλωσαν για ύπνο, οι δε διδάσκαλοι ξάπλωσαν εκατέρωθεν του μαθητή τους. Ο Μωάμεθ και ο μοναχός κοιμήθηκαν με ύπνο βαθύ, ενώ ο Ιουδαίος δεν κοιμήθηκε καθόλου. Σηκώθηκε από το στρώμα του, πήρε το σπαθί του Μωάμεθ έσφαξε τον ακόλαστο μοναχό και έπειτα ξάπλωσε πάλι και προσποιήθηκε ότι κοιμόταν. Όταν ξύπνησε ο Μωάμεθ και είδε ξαπλωμένο δίπλα του τον μοναχό σφαγμένο, ταράχτηκε πολύ, ξύπνησε τον Ιουδαίο και άρχισε να λογομαχεί μαζί του για τον φόνο του μοναχού. Ο Ιουδαίος με θέρμη τον απέκρουσε και, για να δικαιολογηθεί, είπε στον Μωάμεθ: «Κοίταξε ποιανού το σπαθί είναι ματωμένο και έτσι θα μάθουμε ποιός του πήρε το κεφάλι». Όταν και οι δύο τους έβγαλαν τα σπαθιά τους από τις θήκες τους, αντίκρισαν ματωμένο το σπαθί του Μωάμεθ.

Τότε ο Ιουδαίος είπε στον Μωάμεθ: «Να, το σπαθί σου έλυσε τις απορίες και μαρτυρεί ότι δεν είμαι εγώ ένοχος για το αίμα αυτού του ανθρώπου». Τότε, όπως παραδίδεται από αυτήν την αφήγηση, ο Μωάμεθ ντράπηκε πολύ για το έργο του και καθιέρωσε νόμο για τους ομοϊδεάτες του και για τους οπαδούς της απιστίας του που απαγόρευε την οινοποσία, καθώς ήταν αιτία του φόνου.

5 Εβρ. 7,19.
6 Ματθ. 5,17.
7 Ματθ. 5,28.
8 Ματθ. 5,22.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επιστρέψουμε στις προγενέστερες πονηρές πράξεις του σκοτωμένου μοναχού και στις ενέργειές του με σκοπό την εγκαθίδρυση της νέας δαιμονικής πλάνης του αισχρού Μωάμεθ. Και για να ολοκληρώσουμε, θα περάσω στην διήγηση της υπόλοιπης ασεβείας του με την βοήθεια του Ιησού Χριστού, που βλέπει την αλήθεια και είναι ο Θεός των πάντων.

Η σύζυγος αυτού του μιαρού Μωάμεθ θλιβόταν πάρα πολύ, βλέποντας τον άνδρα της να υποφέρει τόσο κατά την διάρκεια κάθε νουμηνίας και ως σεληνιασμένος να βγάζει αφρούς από το στόμα του, να σωριάζεται κάτω στην γη και να σπαράζει με πόνους φοβερούς από τον πονηρό δαίμονα, και για τον λόγο αυτόν θέλησε να τον χωρίσει. Ο μιαρός Μωάμεθ εκμυστηρεύτηκε όλα αυτά στον μοναχό και τον παρακάλεσε, αν μπορούσε, να τον βοηθήσει. Εκείνος αποκρίθηκε: «Μην στενοχωριέσαι καθόλου γι’ αυτό· θα σε γλιτώσω από αυτή την νέα θλίψη σου, επίτρεψέ μου μόνο να μιλήσω με την σύζυγό σου». Με την άδεια του Μωάμεθ ο μοναχός ήλθε σε αυτήν, της μίλησε πολλή ώρα για τους προφήτες και τις αποκαλύψεις που τους έστελνε ο Θεός με αγγελικές εμφανίσεις και για το γεγονός ότι κατά καιρούς στους προφήτες του Θεού φανερώνεται κάτι τόσο τρομερό από τους αγγέλους, που στέλνει ο Θεός, ώστε πολλές φορές αυτοί αδυνατούν να αντέξουν το φοβερό όραμα και τότε πέφτουν κατατρομαγμένοι στην γη. «Κάτι παρόμοιο, είπε, συμβαίνει και στον άνδρα σου, όταν ο
αρχάγγελος Γαβριήλ κατεβαίνει από τον ουρανό, για να του αποκαλύψει τις εντολές και συμβουλές του Θεού. Γι’ αυτό πρέπει να χαίρεσαι και να περηφανεύεσαι, κυρία μου, διότι αξιώθηκες να είσαι γυναίκα ενός τέτοιου άνδρα».

Με αυτά τα αισχρά και πονηρά λόγια αυτός ο κόλακας μοναχός έπεισε την γυναίκα και μέσω αυτής δοξάσθηκε ως προφήτης ανάμεσα στον λαό της Αραβίας, διότι η σύζυγός του δεν δίσταζε να καυχηθεί στις άλλες γυναίκες, αποκαλώντας τον εαυτό της γυναίκα του προφήτη του Θεού. Όταν αυτή η φήμη διαδόθηκε ανάμεσα στον ασεβή αραβικό λαό, που ασχολούνταν με κτηνοτροφία και ζούσε σαν τα κτήνη, όλοι άρχισαν να τον λατρεύουν ως νεοφανή προφήτη και διδάσκαλο της αληθείας. Εκμεταλλευόμενος αυτό και με πολύ μεγάλο θράσος, αυτός ο άκρως αισχρός άνθρωπος άρχισε να θέτει τους νόμους του. Έχοντας μέσα του ολοζώντανο τον ίδιο τον διάβολο, ο οποίος έλεγε μέσω αυτού οτιδήποτε συνέβαλλε στην αιωνία καταστροφή των ακροατών του, επέτρεψε σε αυτούς κάθε απόλαυση γενικώς και οτιδήποτε μπορούσε να ευφράνει τον λαιμό, την κοιλιά και την υπογάστρια περιοχή. Ισχυριζόταν ότι ακριβώς γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε εξ αρχής από τον κοινό Δημιουργό των πάντων και για τον λόγο αυτόν στον παράδεισο, που δημιούργησε ο Δημιουργός, ετοίμασε γι’ αυτούς,
σύμφωνα με τα λόγια αυτού του μιαρού, τρεις ποταμούς από μέλι, κρασί και γάλα, καθώς και εξαιρετικά όμορφες νεαρές, με τις οποίες θα συνουσιάζονταν όλη την ημέρα, ενώ την επομένη μέρα αυτές θα αποκαθίσταντο στην παρθενία.

Παρέχοντας αυτές τις μεταθανάτιες υποσχέσεις, και παραπλανώντας τους με λόγια κολακευτικά, αυτός ο αισχρός κατέστη σε αυτούς επιθυμητός διδάσκαλος για την αιωνία καταστροφή τους. Τελικώς τους αποπλάνησε και τους έπεισε να δεχθούν με όλη την ψυχή τους τους νόμους και τις εντολές που καθιέρωσε κατά τον εξής τρόπο, όπως μας παρέδωσαν γραπτώς οι αληθείς γνώστες αυτών των πραγμάτων. Διερωτώμενος με τι τρόπο να πείσει τους οπαδούς του να υπακούουν στους θεομίσητους νόμους του και ταυτόχρονα να δοξάσει και να φανερώσει τον εαυτό του ως ισότιμο με τους μαθητές του Χριστού, οι οποίοι δέχθηκαν με την μορφή πυρίνων γλωσσών το Άγιο Πνεύμα, αυτός ο ασεβής σχεδίασε την εξής δολοπλοκία. Εκπαίδευσε το περιστέρι του σπιτιού του να κάθεται στον ώμο του και να βγάζει από το αφτί του την τροφή, που είχε τοποθετήσει εκεί εκ των προτέρων. Μάλιστα αυτό συνέβαινε την ώρα που ο ίδιος συζητούσε με τους βαρβάρους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τους έπεισε ότι, διδασκόμενος από το Άγιο Πνεύμα, αυτός τους εκθέτει τους κανόνες και τα
διδάγματα της αληθείας.

Με αυτήν την πονηρή δολοπλοκία κατέκτησε αυτούς τους κτηνώδεις βαρβάρους και τους προσείλκυσε στην ασέβειά του. Καθώς όμως σε κάθε λαό βρίσκονται ορισμένοι πιο έξυπνοι και σώφρονες, κάποιοι άνδρες από αυτόν τον λαό πλησίασαν τον ασεβή Μωάμεθ και του είπαν: «Διδάσκαλέ μας! Έχουμε ακουστά ότι ο Μωυσής, τον οποίον ο Θεός έστειλε στην Αίγυπτο για να σώσει τους απογόνους του Αβραάμ από την πολύχρονη δουλεία στον Φαραώ, πραγματοποίησε πολλά θαύματα και στην Αίγυπτο και στην Ερυθρά θάλασσα και στην έρημο του Σινά, όπως και οι μεταγενέστεροι προφήτες του Θεού. Ο καθένας τους θαυματούργησε κατά τον καιρό του, αλλά περισσότερο από όλους ο Χριστός που λατρεύεται τώρα από όλους τους λεγομένους χριστιανούς και προσκυνείται από αυτούς ως Θεός, έκανε εξαίσια και υπερφυσικά θαύματα. Εσύ όμως τι θαύμα μπορείς να κάνεις, για να δούμε και να πιστέψουμε ότι σε έστειλε πράγματι ο ίδιος ο Ύψιστος, για να γίνεις διδάσκαλος της σωτηρίας μας σε αυτήν την ζωή;». Και αυτός τους αποκρίθηκε με άγριο και περήφανο τρόπο λέγοντας: «Ο
Μωυσής και οι μεταγενέστεροί του προφήτες, καθώς και ο ίδιος ο Χριστός, στάλθηκαν από τον Θεό με θαύματα και με διάφορα σημεία, ενώ εγώ στάλθηκα με το σπαθί μου και έχω την διαταγή να σκοτώσω οποιονδήποτε δεν υποτάσσεται στα λόγια μου».

Με αυτήν την άγρια απάντηση καθώς και από πολλές άλλες ενέργειές του φαίνεται ότι αυτός ο αισχρός δεν στάλθηκε από τον Θεό, διότι ο πανάγαθος Θεός δεν επιβάλλει το θέλημά Του, αλλά στάλθηκε από τον θεομάχο και μισάνθρωπο διάβολο για τον αιώνιο όλεθρο των ακολούθων του. Ο διάβολος εξ αρχής υπήρξε ανθρωποκτόνος και ως βασανιστής χαίρεται, όταν χύνεται ανθρώπινο αίμα, επειδή είναι άσπονδος εχθρός του ανθρωπίνου γένους και προσπαθεί με όλα τα μέσα, ο αισχρός, να παρασύρει τους πάντες μαζί του στην γέεννα του πυρός. Ο Ύψιστος όμως είναι φιλάνθρωπος, γενναιόδωρος, φιλεύσπλαχνος, δίκαιος και δεν επιθυμεί τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά την μετάνοιά του. Δεν εξαναγκάζει κανέναν ούτε διατάζει να σκοτώσουν κανέναν, αλλά καλεί όλους να έλθουν με πραότητα και φιλανθρωπία προς Αυτόν: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» [9]. Και πάλι: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν …» [10]. Για τον λόγο αυτόν, όταν οι γιοι του Ζεβεδαίου απείλησαν να θανατώσουν στην πυρά όσους δεν δέχθηκαν τον Κύριο
στο χωριό τους, Αυτός τους το απαγόρευσε λέγοντάς τους: «Ουκ οίδατε ποίου πνεύματός εστε υμείς· ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι αλλά σώσαι» [11] «και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» [12].

9 Ματθ. 11,28.
10 Ματθ. 16,24.
11 Λουκ. 9,55-56.
12 Ματθ. 20,28

Επομένως, όσον αφορά την ασέβεια, την αγριότητα και την ανοησία αυτού του ανθρώπου, και το γεγονός ότι δεν ήταν καθόλου ευσεβής και δεν συμμετείχε στην σοφία ούτε αξιώθηκε ποτέ κάποιας θεοφανείας, όπως αξιώθηκαν οι Προφήτες του Θεού, έχουν λεχθεί αρκετά για όσους είναι σώφρονες και νοήμονες ενώπιον του Θεού. Τι νόημα θα είχε άλλωστε με περιττές στηλιτεύσεις να αποδείξουμε στους σώφρονες ότι το σκοτάδι δεν είναι φως, το σκοτάδι και το ψεύδος δεν είναι αλήθεια, αλλά ψεύδος; Τώρα όμως πρέπει να φανερώσουμε ότι οι άνομες νομοθεσίες αυτού του μιαρού ανθρώπου όχι μόνο δεν συμφωνούν σε τίποτα με τους νόμους και τις διαθήκες των παλαιών προφητών και αποστόλων του Θεού, αλλά τους επινόησε, για να απορρίψει εντελώς η να διαστρεβλώσει τις θείες ευαγγελικές εντολές και τα δόγματα της εκκλησίας. Μολονότι το καταραμένο βιβλίο του, το επονομαζόμενο «Κοράνι», σε πολλά σημεία επαινεί το θείο και ιερό Ευαγγέλιο του Σωτήρος Χριστού, αποκαλώντας το δίκαιο και αληθές, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, καθώς αυτός ο
αισχρός καθιερώνει παντού νόμους αντιθέτους προς αυτό. …

Λόγος Στ΄, Λόγος ελεγκτικός κατά της πλάνης των Αγαρηνών και εκείνου που την επινόησε, του Μωάμεθ του κυνός – Αγίου Μαξίμου του Γραικού.rar

(ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ ΛΟΓΟΙ, Ιερά Μονή Βατοπαιδίου)

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πεμπτουσία.gr: 11 Ιανουαρίου 2019

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Ιστορικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Λογοτεχνικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.