«Εν παντί ευχαριστείτε(Α’ Θες. Ε’, 18).

Η φράση αυτή του Αποστόλου Παύλου, μας προτρέπει να γίνει η ζωή μας ολόκληρη ένας ευχαριστήριος ύμνος, προς τον μέγιστο Ευεργέτη μας τον Θεό Δημιουργό και Πατέρα μας. Ας διαβάσουμε κι ας διδαχθούμε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να το εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας.

Διηγείται ο Murray Salem (Μούρεϋ Σάλεμ), ηθοποιός και σεναριογράφος των ταινιών του Α. Σβαρτενέγκερ:

«Η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, σε όλη της τη ζωή ήταν μια απλή χωρική από τη Συρία, που δεν ήξερε, ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει. Ήταν όμως ειλικρινά θρήσκα. Ό, τι έκανε, είχε πάντοτε το όνομα του Θεού στα χείλη της. Αλλά δεν ανέφερε μόνο το όνομά Του. Έλεγε τουλάχιστον εκατό φορές την ημέρα: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου». Και όχι μόνο όταν της συνέβαινε κάτι καλό. Αν η σούπα χυνόταν καθώς έβραζε και πάλι έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου».

«Τη ρώτησα κάποτε, γιατί ευχαριστούσε το Θεό για κάτι κακό. Γέλασε και μου είπε ότι, αν κάτι κακό συμβαίνει είναι γιατί έχουμε ξεχάσει τη σύνδεσή μας με το Θεό. Εκείνη την εποχή το βρήκα αυτό πολύ παράξενο, έστω κι αν εκείνη επέμενε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Κάποτε, έγδαρα το γόνατό μου κι εκείνη μου είπε να πω: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου». Κατά περίεργο τρόπο αυτές οι λέξεις είχαν αποτέλεσμα κι ένιωσα καλύτερα το γόνατό μου.

«Όταν έγινα πέντε χρονών πήγα στο σχολείο. Προερχόμουν από έγχρωμη φυλή και τα γαλανομάτικα και ξανθόμαλλα παιδιά με κορόιδευαν συνήθως. Επειδή το χρώμα μου ήταν σκούρο, το παρατσούκλι μου ήταν ο «Αράπης». Μισούσα το σχολείο και παρακαλούσα τους γονείς μου να μην με αναγκάζουν να πηγαίνω. Ένιωθαν άσχημα για μένα, αλλά δεν μπορούσαν και να με προστατεύουν για πάντα. Τότε, η Σίτου μου (η γιαγιά στα Συριακά) άκουσε τι μου συνέβαινε και μου είπε ότι έπρεπε να λέω: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου», κάθε φορά που τα παιδιά με έβριζαν. Εκείνη τη στιγμή θεώρησα ότι επρόκειτο για την πιο ανόητη ιδέα που είχα ακούσει ποτέ μου.

«Λίγες μέρες αργότερα, όταν ένα ολόκληρο τσούρμο παιδιών άρχισε να φωνάζει: «Αράπη, αράπη, αράπη», συνέβη κάτι: Συγκρατούσα τα δάκρυά μου, προσπαθώντας με όλες τις δυνάμεις του κορμιού μου, να μη φανώ μυξιάρικο και να μην τους επιτρέψω να με δουν να κλαίω. Αλλά δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Τα δάκρυα θα ξεσπούσαν οπωσδήποτε. Τότε έφερα στη μνήμη μου τα λόγια της Σίτου μου: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου». Άρχισα να τα επαναλαμβάνω σιωπηλά: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου». Κι αυτό βοήθησε. Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη, αλλά τα δάκρυα εξαφανίστηκαν. Ξαφνικά, έπαψα να νοιάζομαι τόσο πολύ για το τι σκεφτόνταν για μένα. Ίσως αυτό συνέβη γιατί ένιωσα, ότι είχα κι εγώ τώρα ένα φίλο: Τον Θεό. Όλα αυτά, έγιναν εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε, έχω γίνει ένας επιτυχημένος σεναριογράφος. Έχω ταξιδέψει σ’ όλο τον κόσμο κι έχω συναντήσει εκατοντάδες θαυμάσιους ανθρώπους. Η ζωή μου είναι ωραιότερη από ό, τι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Και σε όλη μου τη ζωή συνεχίζω πάντα να λέω: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου».

Ορισμένες φορές το λέω εκατό φορές την ημέρα, ακριβώς όπως έκανε η αγαπημένη μου γιαγιά. Νιώθω και τώρα την ανάγκη να πω: «Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου».

«Να ορισμένες ιδέες, που μπορούν να μας βοηθούν να καλλιεργήσουμε μια στάση ευγνωμοσύνης:

● Σε όλη τη διάρκεια της ημέρας να λέμε τις λέξεις «Σ’ ευχαριστώ» είτε σιγανά, είτε φωναχτά. Ας αφήσουμε το Θεό να μάθει ότι είμαστε ευτυχισμένοι που είμαστε σ’ αυτή την εμπειρία που λέγεται ζωή. Να λέμε ευχαριστώ στον εαυτό μας, στους άλλους και στον κόσμο. Να επιτρέψουμε στο συναίσθημα της ευγνωμοσύνης να ακτινοβολήσει γύρω μας.

● Ας έχουμε ένα «βιβλίο ευγνωμοσύνης» και να καταγράφουμε όλα όσα μας κάνουν να νιώθουμε ευγνωμοσύνη στη ζωή μας. Ας θυμηθούμε να συμπεριλάβουμε πράγματα, όπως ο ηλεκτρισμός, το νερό, τα υδραυλικά, η τεχνολογία και όλες αυτές οι σύγχρονες ανέσεις που συχνά δεν τις προσέχουμε. Αν υπάρχει κάποια φυσική αιτία, που δεν μας επιτρέπει να τη γράψουμε, τότε ας το κάνουμε νοερά, ας υμνήσουμε την πρόοδο που όλοι έχουμε κάνει.

● Όταν περνάμε δύσκολες στιγμές, τότε, ας ψάξουμε τις εμπειρίες που αποκτάμε από αυτές και ας λέμε: «Ξέρω, ότι αυτό έχει έρθει σε μένα ως ευλογία και επιθυμώ να δω το δώρο που υπάρχει μέσα σ’ αυτή την εμπειρία. Ας μου αποκαλυφθεί το μάθημα κι ας γίνω πιο δυνατός και με πιο ξεκάθαρο μυαλό».

Από το βιβλίο «Ευγνωμοσύνη», του καθ. Πανεπ. Πατρών κ. Πέτρου Κουτσούκου: Εκδ. Χριστιανικής Στέγης Καλαμάτας.

Κατηγορίες: Γενικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.