Ο Άγιος Σπυρίδων. Προστάτης των Φτωχών, Πατέρας των Ορφανών, Δάσκαλος των Αμαρτωλών – Φώτη Κόντογλου.
Ο άγιος Σπυρίδωνας είναι ένας από τους πλέον τιμημένους αγίους της Ορθοδόξου εκκλησίας, που τον επικαλούνται οι χριστιανοί στις περιστάσεις όπως τον άγιο Νικόλαο, τον άγιο Γεώργιο και τον άγιο Δημήτριο. Tο τίμιο λείψανό του το έχει η Κέρκυρα, όπως η Ζάκυνθος έχει το λείψανο του αγίου Διονυσίου κ’ η Κεφαλληνία τον άγιο Γεράσιμο.
Γεννήθηκε στον καιρό του αυτοκράτορος Kωνσταντίνου του Mεγάλου, στο νησί της Κύπρου, από γονιούς φτωχούς. Γι’ αυτό στα μικρά χρόνια του ήτανε τσομπάνης και φύλαγε πρόβατα. Ήτανε πολύ απλός στη γνώμη σαν τους ψαράδες που διάλεξε ο Χριστός να τους κάνει μαθητές του. Σαν ήρθε σε ηλικία, παντρεύθηκε, και μετά χρόνια χήρεψε, και τόση ήτανε η αρετή του, που τον κάνανε επίσκοπο, σε μια πολιτεία λεγόμενη Τριμυθούντα, μ’ όλο που ήτανε ολότελα αγράμματος. Παίρνοντας αυτό το πνευματικό αξίωμα έγινε ακόμα απλούστερος και ταπεινός, και ποίμανε τα λογικά πρόβατα που του εμπιστεύθηκε ο Χριστός με αγάπη, αλλά και με αυστηρότητα ωσάν υπεύθυνος όπου ήτανε για τη σωτηρία τους. Ήτανε προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών. Και είχε τέτοια καθαρότητα και αγιότητα, που του δόθηκε η χάρη άνωθεν, να κάνει πολλά θαύματα’ για τούτο ονομάσθηκε θαυματουργός. Mε την προσευχή του μάζευε τα σύννεφα κ’ έβρεχε σε καιρό ξηρασίας, γιάτρευε τις αρρώστιες, τιμωρούσε τους πονηρούς ανθρώπους, όπως έκανε με κάποιους μαυραγορίτες που γκρέμνισε τις αποθήκες που φυλάγανε το σιτάρι, ενώ ο κόσμος πέθαινε από την πείνα, και καταπλακωθήκανε μαζί με το σιτάρι: «και μελετώμενον λιμόν παρά των σιτοκαπήλων, έλυσε, συμπεσουσών αυτοίς των αποθηκών, αις τον σίτον συνέσχον». Kαι μ’ όλα αυτά εζούσε με τόση φτώχεια, που σαν πήγε κάποτε ένας φτωχός να τον βοηθήσει για να πληρώσει κάποιο χρέος του, δεν είχε να του δώσει τίποτα, και με θαύμα έκανε μαλαματένιο ένα φίδι που βρέθηκε σ’ εκείνο το μέρος, και το έδωσε στον φτωχό, κ’ εκείνος το έλιωσε και πλήρωσε το χρέος του. Άλλη φορά πάλι έγινε κατακλυσμός, και τα ποτάμια ξεχειλίσανε και πλημμύρισε η χώρα, κι’ ο άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και τραβήξανε τα νερά και στέγνωσε ο νεροπατημένος τόπος. Γιάτρεψε και τον βασιλέα Κωνσταντίνον που είχε αρρωστήσει από κάποια αγιάτρευτη αρρώστια, ένα διάκο που βουβάθηκε τον έκανε καλά, κακούς και πλεονέκτες ανθρώπους ετιμώρησε με υπερφυσική δύναμη, και πλήθος άλλα θαύματα έκανε, ώστε να τον φοβούνται οι άδικοι, κ’ οι αδικημένοι να τον έχουνε για προστάτη και καταφύγιο. Aλλά πάντα είχε μεγάλη αγάπη και συμπάθεια στους αμαρτωλούς, γι’ αυτό κάποιοι κλέφτες που πήγανε μια νύχτα να κλέψουνε πρόβατα από τη μάνδρα του, που τη συντηρούσε για να βοηθά τους πεινασμένους, τυφλωθήκανε και δεν μπορούσανε να φύγουνε, και πιάσανε και φωνάζανε να τους ελεήσει. Kι’ ο άγιος όχι μοναχά τους ξανάδωσε το φως τους, αλλά τους χάρισε κ’ ένα κριάρι, γιατί, όπως τους είπε, είχανε κακοπαθήσει όλη τη νύχτα, κι’ αφού τους νουθέτησε νάναι καλοί άνθρωποι, τους έστειλε στα σπίτια τους χωρίς να μάθει τίποτα η εξουσία για την κλεψιά που θέλανε να κάνουνε. Προέλεγε δε και όσα ήτανε να γίνουνε με ακρίβεια, ώστε να τον θαυμάζει ο κόσμος σαν ένα υπεράνθρωπο πρόσωπο, αφού από τσομπάνης αξιώθηκε να ανεβεί σε τέτοιο ύψος.
Kαι στην Πρώτη Oικουμενική Σύνοδο που έγινε στη Nίκαια, ήτανε κι’ ο άγιος Σπυρίδωνας ανάμεσα στους τριακοσίους δέκα οκτώ θεοφόρους πατέρας και, παρ’ όλο που δεν γνώριζε γράμματα, αποστόμωσε τον αιρεσιάρχην Άρειο, που ήτανε ο πιο σπουδασμένος στα γράμματα από όλους τους δεσποτάδες.
Όλον τον καιρό που έζησε, δεν έπαψε να κάνει θαύματα. Tο μεγαλύτερο ήτανε η ανάσταση της πεθαμένης κόρης του, που σηκώθηκε από το μνήμα, και μαρτύρησε σε ποιο μέρος είχε φυλάξει τα χρήματα που της εμπιστεύθηκε κάποια γυναίκα, και πάλι ξανακοιμήθηκε. Kάποτε πήγε στον άγιο μια γυναίκα που είχε ένα παιδάκι, και της πέθανε, και τον παρακαλούσε με δάκρυα πολλά να το αναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ήτανε οι άνθρωποι, που τον γνωρίζανε, στα θαύματα που έκανε ο άγιος. Και εκείνος το ανάστησε με την προσευχή του. Mα η μητέρα του σαν το είδε ζωντανό, από την πολλή χαρά της, πέθανε η ίδια. Kι’ ο άγιος Σπυρίδωνας ανέστησε και τη γυναίκα.
Αυτά τα μεγάλα θαύματα ξακουσθήκανε στον κόσμο, κι’ ο άγιος Σπυρίδωνας, ζώντας ακόμα, τιμήθηκε σαν άγιος και θαυματουργός. Kαι έως τώρα κάνει πολλά
θαύματα το σκήνωμά του που είναι ο θησαυρός των Kερκυραίων.
Όταν ελειτουργούσε, παραστεκότανε Άγγελοι που τους βλέπανε με τα μάτια τους πολλοί από τους ευσεβείς χριστιανούς, και που έλεγε το «Ειρήνη πάσι», οι Άγγελοι αντιφωνούσανε «Kαι τω πνεύματί σου» αντί των ψαλτάδων, και τον περιέλουζε κάποια υπερφυσική φωτοχυσία.
Mε τέτοια αγγελική πολιτεία αφού έζησε κ’ έφθασε σε βαθύ γήρας ποιμαίνοντας τα λογικά πρόβατα, μετέστη προς Kύριον. Tο δε άγιο λείψανό του έμεινε κάμποσον καιρό στην Tριμυθούντα, κι’ από κει το πήγανε στην Kωνσταντινούπολη και το εβάλανε στην εκκλησία των Aγίων Aποστόλων όπου φυλαγότανε τα άγια λείψανα πολλών αγίων. Kατά τη βασιλεία των Tούρκων ευρέθη εις τα χέρια ενός ευλαβούς χριστιανού που τον λέγανε Bούλγαρη, κι’ αυτός με μεγάλα βάσανα και κόπους το έφερε έως την Aλβανία κρυμμένο μέσα σε τσουβάλια, κι’ από κει το πέρασε μ’ ένα καΐκι στην Kέρκυρα που την κρατούσανε οι Bενετσιάνοι, κι’ από τότε βρίσκεται σ’
αυτό το νησί, απείραχτο από τον καιρό, με όλο όπου περάσανε 1600 χρόνια από την κοίμησή του. Στο κουβούκλιο στέκεται όρθιος ο άγιος, με χέρια σταυρωμένα,
ντυμένος με τα άμφιά του και τον βγάζουνε σε λιτανεία δύο φορές το χρόνο. Οι Κερκυραίοι έχουνε το ιερό σκήνωμα σε μεγάλη ευλάβεια, και το θεωρούνε θησαυρό του νησιού τους. Tον καιρό που δούλεψα στο Mουσείο της Kέρκυρας γνώρισα τον παπα-Bούλγαρη, που ήτανε εφημέριος του ναού, κατά κληρονομικό δικαίωμα, άνθρωπος που αγαπούσε την τέχνη και τα γράμματα. Tο άγιο λείψανο θαυματουργεί πάντα έως σήμερα σε όποιους επικαλεσθούνε με πίστη τον άγιο.
Στην ορθόδοξη αγιογραφία ο άγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γηραλέος με γυριστή μύτη και με διχαλωτό κοντό άσπρο γένι, «γέρων διχαλογένης φορών σκούφον». Ο σκούφος του είναι παράξενος, σαν κινέζικος, μυτερός στην κορυφή. Δεν ζωγραφίζεται ποτέ ξεσκούφωτος. Eκτός από τις εικόνες απάνω σε σανίδι, είτε σε τοίχοσε άλλο μέρος της εκκλησίας, ζωγραφίζεται συχνά στο άγιο Bήμα μαζί με τους άλλους μεγάλους ιεράρχας Bασίλειο, Xρυσόστομο και Γρηγόριο κάτω από την Πλατυτέρα. Στο χαρτί που βαστά είναι γραμμένο: «Έτι προσφέρομέν Σοι την λογικήν ταύτην και αναίμακτον θυσίαν».
Η υμνολογία μας τον στόλισε με τα αμάραντα άνθη της, που πολύ λίγοι από μας τα μελετήσανε για να δούνε πως αληθινά είναι αμάραντα..
Χαίροις αρχιερέων κανών, της Eκκλησίας αδιάσειστον έρεισμα• το κλέος των Oρθοδόξων, η των θαυμάτων πηγή, της αγάπης ρείθρον μη κενούμενον…».
Πράος και κληρονόμος της γης, Συ, των πραέων αληθώς αναδέδειξαι, Σπυρίδων, πατέρων δόξα, ο ταις νευραίς των σοφών και απλών σου λόγων, θεία χάριτι, εχθρόν τον παμπόνηρον, και παράφρονα Άρειον, εναποπνίξας, και το δόγμα το ένθεον και σωτήριον ανυψώσας εν Πνεύματι…».
Εκ ποιμνίων ώσπερ τον Δαυίδ, σε αναλαβόμενος ο Πλαστουργός, λογικής ποίμνης έθετο ποιμένα πανάριστον, τη απλότητι και πραότητι λάμποντα, και τη ακακία, όσιε, Ποιμήν καλλωπιζόμενον.
Μωυσέως το άπλαστον, Δαυίδ το πράον, Ιώβ του Αυσίτιδος το άμεμπτον κτησάμενος, του Πνεύματος γέγονας κατοικητήριον, μέλπων, Ιερώτατε: ο ων ευλογημένος και υπερένδοξος». «Σε εξ αλόγου ποίμνης μετήγαγεν εις λογικήν, το Πνεύμα, πνευματοφόρε, ως τον Mωσέα και Δαυίδ ων εμιμήσω το πράον, Σπυρίδων, φως οικουμένης.
Το απολυτίκιον λέει: «Tης Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων, πατήρ ημών. Διό νεκρά Συ εν τάφω προσφωνείς, και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες. Και εν τω μέλπειν τας αγίας Σου ευχάς, Αγγέλους έσχες συλλειτουργούντάς Σοι, Ιερώτατε. Δόξα τω σε δοξάσαντι’ δόξα τω σε στεφανώσαντι’ δόξα τω ενεργούντι δια Σου, πάσιν ιάματα».
(από το Γίγαντες ταπεινοί, Aκρίτας 2000)
Υμνολογική εκλογή.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΌΝ
απολυτίκιον. Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.
Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός θεοφόρε, Σπυρίδων Πατήρ ημών’ διό νεκρά συ εν τάφω προσφω¬νείς, και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες» και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς, Αγγέλους έσχες συλλειτουργούντάς σοι ιερώτατε. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ» δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Πάτερ όσιε Σπυρίδων, στην πρώτη οικουμενική σύνοδο έδωσες μάχες και υπερασπίσθηκες την Ορθοδοξία, μα και εξαίσια θαύματα με τη δύναμη του Θεού επραγματοποίησες. Γι’ αυτό και προσφώνησες την νεκρή κόρη σου, που ήταν στο μνήμα, και ένα φείδι για χάρη του φτωχού το εκαμες χρυσό. Και ενώ έψαλες τις ευχές της θείας λειτουργίας, είχες αγγέλους συλειτουργούς μαζί σου. Δο΄ξα στον Θεό που σε δόξασε, δόξα στον Θεό που σε στεφάνωσε, δόξα στον Θεό που ενεργεί με τις πρεσβείες σου σε όλους θεραπείες.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Κάθισμα. Ηχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον.
Εκ ποιμνίων προβάτων την του Χριστού, εκκλησίαν ποιμαίνειν προχειρισθείς, ποιμήν θεοπρόβλητος, ώ Σπυρίδων ανέλαμψας, κακοδοξίας λύκους, ελάσας τοις λόγοις σου, εν ευσεβείας πόα, αυτήν
εκτρεφόμενος’ όθεν αναμέσον, θεοφόρων Πατέρων, την πίστην ετράνωσας, τη σοφία του Πνεύματος, ιεράρχα μακάριε. Πρέσβευε Χριστώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.
Ελαμψες στην Εκκλησία ως ποιμένας που ο ίδιος ο Θεός πρόβαλε και πρότεινε, αφού σε πήρε από την βοσκή των προβάτων, για να σε χειροτονήσει πιμμένα της εκκλησίας, Σπυρίδων άγιε. Έτσι απομάκρυνες και έδιωξες με τους λόγους σου τους λύκους των αιρέσεων, και έθρεψες την εκκλησία στο λειβάδι της ευσεβείας. Και όταν βρισκόσουν ανάμεσα στους θεοφόρους πατέρες της πρώτης οικουμενικής συνόδου, έδειξες σε όλους πως η πίστη είναι το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο πράγμα απέναντι στην αίρεση του Αρείου με την σοφία του Αγίου Πνεύματος, μακάριε ιεράρχα. Πρέσβευε λοιπόν στον Χριστό και Θεό μας, να χαρίσει άφεση των αμαρτιών σε όσους εκ βάθους ψυχής εορτάζουν την αγία σου μνήμη.
Δόξα. Και νυν. Προεόρτιον. Ήχος ο αυτός. Το προσταχθέν μυστικώς.
Των Γενεθλίων του Χριστού τα Προεόρτια, επιτελούντες οι πιστοί πανηγυρίσωμεν, και αξίως άπαντες προϋπαντήσωμεν, ως Μάγοι δωροφορούντες τας αρετάς, και άδοντες των Αγγέλων άσμα καινόν, τω εκ Κόρης θεόπαιδος, εν Βηθλεέμ άνευ σποράς, γεννωμένω θεώ ημών, Ον δοξάζει τα σύμπαντα.
Ολοι οι πιστοί πανηγυρίζουμε, εορτάζοντας τα προεόρτια των γενεθλίων του Χριστού’ και ας Τον προϋπαντήσουμε φέρνοντας, όπως και οι μάγοι δώρα, τις αρετές μας, και ψάλλοντας Του τον προτάκουστον ύμνο των αγγέλων, σ’ Αυτόν που γεννήθηκε στην Βηθλεέμ χωρίς ανθρώπινη σπορά, από την Παρθένο θεόπαιδα, Αυτόν που ανυμνούν τα σύμπαντα.
Κοντάκιον. «Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Τω πόθω Χριστού, τρωθείς ιερώτατε, τον νουν πτερωθείς, τη αίγλη του Πνεύματος, πρακτική θεωρία, την πράξιν εύρες θεόληπτε, θυσιαστήριον θείον γενόμενος, αιτούμενος πάσι θείαν έλλαμψιν.
Ο πόθος του Χριστού σε «τραυμάτισε» ιερότατε Σπυρίδων, και ο νους σου πέταξε ψηλά με τα φτερά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που έλαμψε μέσα σου. Έγινες θείο θυσιαστήριο για τον Θεό, αφού σαν θεωρία της πίστεως εσύ ανέδειξες την πράξη των θείων εντολών, ζητώντας για όλους να λάμψει μέσα μας το φως Του.
Ο Οίκος
Τον εκ κοιλίας ηγιασμένον Ιεράρχην Κυρίου, ανευφημήσωμεν νυν Σπυρίδωνα, τον της χάριτος πλάκας δεξάμενον θείας δόξης, και εν θαύμασι περιβόητον πάσι, και ως θερμόν και αυτόπτην της θείας ελλάμψεως, ως των πενήτων προστάτην, και των αμαρτανόντων ψυχαγωγόν’ ούτος γαρ θύων τω βήματι του Χριστού, Ιεράρχης πιστός αναδέδεικται, αιτούμενος πάσι θείαν έλλαμψιν.
Τον ιεράρχη του Κυρίου,τον Σπυρίδονα, που ήταν αγιασμένος πριν να γεννηθεί, ελάτε όλοι να τον υμνήσουμε, και να σκορπίσουμε παντού τη φήμη του, γιατί δέχθηκε τις πλάκες της χάριτος της δόξης του Θεού. Ελάτε να τον υμνήσουμε αφού είναι πασίγνωστος για τα θαύματά του, για τη θερμή την πίστη του, ως αυτόπτη της θείας ελλάμψεως, ως προστάτη των πτωχών, ως οδηγό των ψυχών των αμαρτωλών. Γιατί ιερουργώντας στο Βήμα του Χριστού, αναδείχθηκε πιστός ιεράρχης Του, και παρακαλεί τον Θεό να χαρίσει σε όλους την εσωτερική λάμψη του θείου φωτός.
Συναξάριον
Τη ΙΒ’ του αυτού μηνός (Δεκεμβρίου), μνήμη του οσίου Πατρός ημών και θαυματουργού Σπυρίδωνος, Επισκόπου Τριμυθούντος.
Στίχοι. Ο θαυματουργός καν τέθνηκε Σπυρίδων,
Του θαυματουργείν ουκ έληξεν εισέτι.
Άμφί δυωδεκάτην Σπυρίδων βίοτον λίπε τονδε.
Ο θαυματουργός Σπυρίδων κιαν εγκατέλειψε την ζωή, δεν σταμάτησε να θαυματουργεί ακόμη. Κατά την δωδεκάτη του μηνός ο Σπυρίδων εγκατέλειψε αυτήν εδώ την ζωή.
Τη αυτή ημέρα μνήμη του αγίου Μάρτυρος Συνετού.
Στίχοι. Τον Συνετόν κτείνουσιν άφρονες ξίφει,
Την ευσεβή τιμώντα πίστιν εμφρόνως.
Του Συνετού αφαιρούν οι άμυαλοι την ζωή με το ξίφος, ενώ αυτός τιμούσε την ευσεβή πίστη από τα βάθη του νου και της ψυχής του.
Τη αυτή ημέρα μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Αλεξάνδρου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, του Ιερομάρτυρος.
Στίχοι. Ο Αλέξανδρος, είς ων των θυηπόλων,
Άνευ αίματος, είς ην και των Μαρτύρων.
Ο Αλέξανδρος αφού κατατάχθηκε στους ουρανοπολίτες, είναι ταυτοχρόνως και μάρτυρας, αφού έχυσε το αίμα του!
Τη αυτή ημέρα μνήμη των οσίων Πατέρων ημών Αμωναθά και Ανθού.
Στίχοι. Μισώ τα της γής’ Άγγελοι δέξασθέ με,
Αμωναθάς ο θείος εκλείπων λέγει.
Το του Προφήτου προσφόρως Δαυίδ λέγων,
Ως άνθος αγρού βείος Άνθος ερρύη.
Ο Αμωναθάς εγκαταλείποντας την ζωή λέγει: Μισώ τα πράγματα της γής και γι’ αυτό δεχθείτε με άγγελοι.
Και του προφήτου Δαυβίδ τον στίχο λέγει: Σαν το λουλούδι του αγρού η ζωή του ανθρώπου ρέει, τρέχει και χάνεται.
Ταϊς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Φως αναλλοίωτον Λόγε.
Σε εξ αλόγου ποίμνης, μετήγαγεν εις λογικήν, το Πνεύμα Πνευματοφόρε, ως τον Μωσέα και Δαυίδ’ ων εμιμήσω το πράον, Σπυρίδων φως οικουμένης.
Εσένα, πνευματοφόρε Σπυρίδων, από ποιμένα των αλόγων προβάτων σε ανέβασε στη θέση του λογικού ποιμένα της εκκλησίας το Πνεύμα το Αγιο, όπως τον ΜΩΥΣΉ ΚΑΙ ΤΟΝ Δαυίδ. Αυτών των δίο μιμήθηκες την πραότητα, Σπυρίδων, φως της οικουμένης.
Έτερον. Εν Πνεύματι τω ιερώ.
Εδόξασεν εν θαύμασι, και εν τέρασι πλείστοις, ο Κύριος μακάριε» εν γαρ θεία Συνόδω, Τριάδα ανεκήρυξας, και νεκρούς ανέστησας, τον όφιν χρυσούν ειργάσω, ποταμού δε το ρείθρον, παραδόξοις προσευχαίς, ανέστειλας και διήλθες.
Σε δόξασε ο Κύριος, μακάριε, με τα θαύματα και τα πάρα πολλά παράξενα σημεία, που σου έδωσε την δύναμη να κάμεις. Στην πρώτη και θεία οικουμενική σύνοδο επίσης, κήρυξες με θάρρος το δόγμα της Αγίας Τριάδος, και ακόμη ανέστησες νεκρούς, το φείδι το μετέβαλες χάριν του φτωχού σε χρυσό, τα ρείθρα του ποταμού με τις θερμές προσευχές σου τα έκαμες βατά και πέρασες.
Δόξα των αίνων. Ήχος δ’.
Όσιε Πάτερ, ιεράρχα αοίδιμε’ Αποστολικής διδασκαλίας γενόμε¬νος έμπλεως, και του θείου Πνεύματος καταγώγιον, δι’ εναρέτου πολιτείας αναδειχθείς, της Εκκλησίας τους λύκους, δια δογμάτων απήλασας’ και την ορθόδοξον πίστιν σαφώς τρανώσας, στύλος αναδείκνυσαι, και ευσεβείας πρόμαχος.
Όθεν και θαυματουργών εν τοις πέρασιν, όφιν εις χρυσούν μετέβαλες, και νεκράν προς ερώτησιν ήγειρας. Άλλ’ ώ Πατέρων αξιάγαστε, και Διδασκάλων συνόμιλε, τον Σωτήρα πρέσβευε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Οσιε πάτερ ιεράρχα πολυύμνητε, γέμισε η ψυχή σου με την Αποστολική διδασκαλία, και έγινες κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος με την ενάρετη ζωή σου. Τους αιρετικούς δε, τους λύκους κατά της εκκλησίας, με τα ορθόδοξα δόγματα τους έδιωξες μακρυά, αναδεικνυόμενος στύλος και υπερασπιστής της ευσεβείας, κηρύττοντας παντού ως μόνη αλήθεια την ορθοδοξία. Ετσι, θαυματουργείς στα πέρατα του κόσμου, το φείδι το κάνεις χρισάφι, ενώ ανασταίνεις την νεκρή κόρη σου, για να την ρωτήσεις αυτό που χρειαζόσουν. Αλλά αξιοθαύμαστε μεταξύ των πατέρων της εκκλησίας και σύντροφε και συνομιλητά των διδασκάλων, πρέσβευε στον Σωτήρα να σώσει τις ψυχές μας.
Μεγαλυνάριον. (Εκ του ενιαυσίου στεφάνου, Γερασίμου.)
Χαίροις των θαυμάτων ο ποταμός’ χαίροις ασθενούντων, και πασχόντων ο ιατρός’ χαίροις των λογίων του Πνεύματος ο σπόρος, Σπυρίδων Τριμυθούντος, ποιμήν τρισόλβιε.
Χαίρε συ, ποταμέ των θαυμάτων, ιατρέ των ασθενών και των πονεμένων, ο σπόρος των λόγων του Αγίου Πνεύματος, Σπυρίδων επίσκοπε Τριμυθούντος, τρισευτυχισμένε ποιμένα της εκκλησίας.
Απόδοση, Ιωάννης Τρίτος.
Πατήστε εδώ για να «κατεβάσετε» τα εγκώμια εις τον Άγιον Σπυρίδονα, σε zip μορφή.
Παράβαλε και :
11 Αυγούστου, Η θαυματουργική διάσωση της Κέρκυρας από τον Άγιο Σπυρίδωνα κατά το 1716.
