Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Προς Ρωμαίους επιστολής Παύλου: ΙΒ’6 – 14.
Αδελφοί, έχοντες χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, εν τη διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τη διδασκαλία, είτε ο παρακαλών, εν τη παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι. Η αγάπη ανυπόκριτος. Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ, τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι, τη σπουδή μή οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες, τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες, ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες, την φιλοξενίαν διώκοντες. Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μή καταράσθε.
Απόδοση.
Αδελφοί, η χάρη του Θεού μας έδωσε διάφορα πνευματικά χαρίσματα. Άλλος είναι προφήτης για να κηρύττει ανάλογα με το βαθμό της πίστεως του. Άλλος έχει το χάρισμα της διακονίας, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το ίδιο να κάνει κι ο δάσκαλος του λαού του Θεού με τη διδασκαλία, κι όποιος έχει το χάρισμα να στηρίζει τους αδελφούς, να τους στηρίζει. Αλλά κι όποιος μοιράζει τα αγαθά του με τους άλλους να το κάνει με απλότητα, ο προϊστάμενος να δείχνει ζήλο για το έργο του, όποιος μοιράζει τις ελεημοσύνες να το κάνει με καλοσύνη.
Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό, Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. Μην είστε οκνηροί σ’ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδελφούς. Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’ αυτούς κι όχι να τους καταριέστε.
Επιμέλεια κειμένων Ιωάννης Τρίτος.
ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ ΣΧΟΙΝΙ
«…Τη προσευχή προσκαρτερούντες…»
Ο Απόστολος Παύλος, αγαπητέ αναγνώστα, δίδει, με το σημερινόν Αποστολικόν ανάγνωσμα, υψίστης σημασίας συμβουλάς και υποθήκας εις τους Χριστιανούς. Με γλώσσαν σαφή και ειλικρινή, διατυπώνει σε λίγες φράσεις όλα τα χρέη μας, τα καθήκοντά μας και την ευθύνην μας απέναντι εις τον Σωτήρα Κύριον.
Ένα θέμα ιδιαιτέρας σημασίας και σοβαρότητος είναι το της προσευχής. «Τη προσευχή προσκαρτερούντες», συμβουλεύει ο Απόστολος. Το θέμα της προσευχής, αδελφέ, δεν είναι από τα μικρά και επουσιώδη της ζωής μας. Είναι βασική και θεμελιώδης προϋπόθεσις της χριστιανικής ζωής. Δι’ αυτό καλόν θα είναι να ασχοληθώμεν σήμερα με το μεγάλο αυτό όπλον του κάθε χριστιανού.
1. Τί είναι η Προσευχή;
Είπε κάποτε ένας άγιος άνθρωπος: «Είσαι ήρεμος; Προσευχήσου. Η προσευχή θα διατηρήση την ηρεμίαν σου. Πειράζεσαι; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σου δώση τη δύναμη να αντισταθής. Έπεσες; Προσευχήσου. Η προσευχή θα σε συγκρατήση».
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός έδωσε έναν υπέροχον ορισμόν: «Προσευχή εστίν ανάβασις νου προς Θεόν ». Δηλαδή η προσευχή είναι η ανύψωσις του πνεύματος προς τον Θεόν.
Εμείς οι άνθρωποι, που είμεθα τόσο μικροί, αποσύρουμε για λίγη ώρα την προσοχή μας από τη γη τούτη και την αφήνουμε να ανεβή ψηλά και να συναντήση τον πλάστη του ανθρώπου και όλης της δημιουργίας. Πλησιάζουμε τον θρόνο Του και εκεί μέσα, σε μια ατμόσφαιρα φιλίας και αγάπης, συνομιλούμε μαζί του. Του λέμε τις χαρές μας και τις λύπες μας. Αναθέτουμε σ’ Αυτόν τις αγωνίες και τους πόνους της καρδιάς μας. Και Εκείνος τα ακούει όλα σαν φίλος ειλικρινής. Κάτι περισσότερο. σαν πατέρας.
2. Αναγκαιότης της προσευχής.
Όλοι οι λαοί ανεγνώρισαν την ανάγκην της Προσευχής, διότι είναι έμφυτο στον άνθρωπο να πιστεύη στον Θεό και να προστρέχη σ’ Αυτόν όταν πιέζεται από ανάγκες και πόνους. Ο ίδιος ο Κύριος μας έδωσε το παράδειγμα. Παντού και πάντοτε προσηύχετο προς τον Ουράνιον Πατέρα Του. Και μέχρι την τελευταίαν στιγμήν, από τον Σταυρόν Του, προσηύχετο δια τους σταυρωτάς Του…
Αυτήν την ανάγκη της προσευχής τη διαπιστώνομε και από τον ίδιον τον εαυτόν μας. Ο Θεός, βεβαίως, δεν έχει ανάγκην από την προσευχή μας. Ούτε οι δοξολογίες μας του προσθέτουν δόξαν και λάμψιν. Εμείς έχομεν ανάγκην του Θεού. Διότι μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», βεβαιώνει ο Κύριος.
Γι’ αυτό διατάσσει: «Ζητείτε». Είναι σαν να μας λέγη : «Αν δεν ζητήτε, δεν θα λάβετε τίποτε, αν δεν ψάχνετε, δεν θα βρήτε τίποτε». Βέβαια ο Θεός γνωρίζει τις ανάγκες μας και δεν περιμένει να τις ακούση από εμάς. Όμως θέλει να προσευχώμεθα, διότι έτσι συνδεόμεθα περισσότερον μαζί Του και εξαρτώμεθα από Αυτόν. Το συμφέρον μας, λοιπόν, απαιτεί να προσευχώμεθα. Η προσευχή είναι η ζωή της ψυχής μας. Όποιος δεν προσεύχεται, είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό, σαν το σπίτι χωρίς θεμέλιο, σαν το πουλί χωρίς φτερά. Όποιος δεν προσεύχεται, δεν θα σωθή. Τι θα ελέγαμε για έναν ζωγράφο που θέλει να ζωγραφίση χωρίς χρωστήρα και χρώματα; Για έναν γλύπτη που θέλει να φτιάξη άγαλμα χωρίς σμίλη; Για έναν στρατιώτη που θέλει να πολεμήση χωρίς όπλο; Το ίδιο είναι και για τον χριστιανόν που θέλει να μπη στον Παράδεισο χωρίς την προσευχή.
Ναι, γι’ αυτό πρέπει να προσευχώμεθα. Θα δουλεύουμε και θα προσευχώμεθα. Θα σκεπτώμεθα και θα προσευχώμεθα. Θα αγρυπνούμε και θα προσευχώμεθα. Θα συγχωρούμε και θα προσευχώμεθα. Θα υποφέρουμε και θα προσευχώμεθα. Θα ευτυχούμε και θα προσευχώμεθα.
3. Μερικοί όροι.
Ο Δαυίδ επιθυμούσε η προσευχή του να ανεβαίνη σαν θυμίαμα στον θρόνο του Θεού: «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν Σου», έλεγε. Για να είναι όμως τέτοια, χρειάζονται μερικοί όροι.
α) Προσοχή και ευλάβεια.
Κάθε μας λέξις δηλαδή πρέπει να λέγεται με προσοχήν. Να μη μας φεύγη το μυαλό σε άλλα πράγματα. Να μη σκεπτώμεθα τότε τις δουλειές μας και τις ανάγκες μας. Προσευχή χωρίς προσοχή και ευλάβειαν, είναι σαν να στέλωμεν ένα γράμμα χωρίς διεύθυνσιν.
β) Πίστις και προσκαρτερία.
Προσευχή χωρίς εμπιστοσύνη είναι σαν να γράφαμε μια επιστολή και να την αφήναμε στο γραφείο, λέγοντας: «Δεν θα μου απαντήσουν. Ποιος ο λόγος να την στείλω»;
Μερικοί νομίζουν ότι μόλις ανοίξουν το στόμα των, ο Θεός οφείλει να τους απαντήση αμέσως. Ο χριστιανός πρέπει να επιμένη στην προσευχή, πιστεύοντας ότι ο Θεός θα κάμη το καλύτερο. Μπορεί κάποτε αυτό που ζητάμε να μην είναι προς το συμφέρον μας. Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Και δι’ αυτό δεν μας το δίδει. Δεν πρέπει γι’ αυτό να μεμψιμοιρούμε κατά του Θεού. Από αγάπη μας το αρνήθηκε.
Άλλοτε πάλιν, δια να δοκιμάση την πίστιν μας, αργεί να μας το δώση. Ημείς ας το ζητάμε. Και εκείνος θα απαντά όταν νομίζη καλόν και με όποιον τρόπον νομίζει. Είναι πατέρας. Ξέρει τι χρειαζόμεθα. Ας μη χάνωμε την πίστιν μας. Ποτέ!
4. Αποτελέσματα.
Η καλή προσευχή είναι ανίκητο όπλο. «Πας ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει», εβεβαίωσε ο Κύριος. Στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη είναι άπειρα τα παραδείγματα, που φανερώνουν τη δύναμη της προσευχής. α) ο Μωυσής με την προσευχή ενίκησε τον Αμαλήκ, η Ιουδήθ τον Ολοφέρνη, οι Τρείς Παίδες μετέτρεψαν το καμίνι σε δροσερό παράδεισο, οι δύο Τυφλοί της Ιεριχούς, η Χαναναία, ο Παράλυτος και άλλοι πολλοί με την προσευχή βρήκαν την θεραπείαν των. β) Η προσευχή κατόπιν δίνει ευλογία στη δουλειά και κάνει τους κόπους μας να καρποφορούν. Πλούσια δίδεται η ευλογία στους προσευχομένους οπαδούς του Χριστού. Τα φτωχά των γεννήματα, χωρίς καν αυτοί να το καταλαβαίνουν, γίνονται πολλά, γίνονται ικανά να δώσουν χαρά στο σπίτι τους και σ’ εκείνους που είναι κοντά των. γ) Η προσευχή εν συνεχεία δημιουργεί ατμόσφαιρα γαλήνης. Όταν μέσα μας και γύρω μας υψώνονται κύματα ανησυχίας, η προσευχή καταπαύει την αγωνία και χαρίζει ηρεμία και θάρρος. Η σκέψις ότι ο Θεός είναι κοντά μας, δυναμώνει την ψυχήν και γαληνεύει την καρδιά, που επαναλαμβάνει τα λόγια του ποιητού:
Ας έλθη η βροχή και το χαλάζι
κι ας σπάσουν οι ουρανοί μ’ ορμή στη γη,
εσένα έχω πατέρα, τι με νοιάζει;
δ) Η προσευχή ακόμη ενώνει τα μέλη της οικογένειας και τα συνδέει με ιερούς δεσμούς αγάπης. Τι γλυκειές, αλήθεια, εκείνες οι στιγμές, που όλα τα μέλη της οικογενείας γονατισμένα προσεύχονται και ευχαριστούν και παρακαλούν τον Θεόν να τους ευλογή!
Γι’ αυτό έλεγεν ένας άγιος άνθρωπος:
«Ήθελα να είχα μια σάλπιγγα, σαν εκείνη που θα έχη ο άγγελος στη Δευτέρα Παρουσία, για να φωνάξω σε όλο τον κόσμο: Προσευχηθήτε, Χριστιανοί, προσευχηθήτε αν θέλετε να είσθε ευτυχείς και να σωθήτε».
Αγαπητοί,
«Ένα παιδί πνίγεται», ακούστηκε μια φωνή σ’ ένα χωριό, που ευρίσκετο κοντά σ’ ένα ορμητικό ποτάμι. Σε λίγα λεπτά οι άνθρωποι μαζεύτηκαν και είδαν το παιδί που επάλευε να σωθή. Αμέσως έφεραν ένα σχοινί και ο καλύτερος κολυμβητής του χωριού το εζώστηκε σφιχτά στη μέση του, και, πετάγοντας την άλλη άκρη στους συντρόφους του, ερρίχτηκε στο ποτάμι. «Τραβήξτε το σχοινί», εφώναξε σε λίγο, μόλις άρπαξε το παιδί. Οι χωρικοί κοιτάχτηκαν με αγωνία. Κανείς δεν είχε φροντίσει να κρατήση την άλλη άκρη του σχοινιού, που είχεν έτσι γλυστρήσει απαρατήρητο στο νερό και είχε χαθή. Οι δυο άμοιροι ναυαγοί επνίγησαν σε λίγο, τους είχε πάρει το ρεύμα.
Αδελφέ,
Η ζωή είναι ποτάμι ορμητικό. Αν δεν κρατήση κάποιος την άκρη του σχοινιού μας, θα χαθούμε. Και το σχοινί αυτό είναι η ΠΡΟΣΕΥΧΗ!
Τί απαντάς; Το εδώσαμε στον Θεό να το κρατάη;
Αλήθεια, το εδώσαμε;
Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 82 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου Δημήτρης Δημουλάς.
Παράβαλε και:
Κυριακή ΣΤ Ματθαίου – η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., ομιλία του Οσ. Πατρός ημών Ιωάννου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ξιφιλίνου εις τον παραλυτικόν της Καπερναούμ.
Το έκτον Αναστάσιμον εωθινόν – Η Ευαγγελική Περικοπή του όρθρου, εξαποστειλάριον και Δοξαστικόν ιδιόμελον της Κυριακής.
Αναστάσιμοι ύμνοι της Κυριακής του πλαγίου του πρώτου ήχου – Υμνολογική εκλογή ΠΛ. Α. ήχου.
