Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Προς Κορινθίους Δευτέρα επιστολή Παύλου: Δ.6 – 15.
Αδελφοί, ο Θεός ο ειπών εκ σκότους φώς λάμψαι, ός έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού.
Έχομεν δέ τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού και μή εξ ημών. Εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι. Πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή. Αεί γάρ ημείς οι ζώντες εις θάνατον παραδιδόμεθα δια Ιησούν, ίνα και η ζωή του Ιησού φανερωθή εν τη θνητή σαρκί ημών. Ώστε ο μέν θάνατος εν ημίν ενεργείται, η δέ ζωή εν υμίν. Έχοντες δέ το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον, επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν, ειδότες ότι ο εγείρας τον Κύριον Ιησούν, και ημάς δια Ιησού εγερεί και παραστήσει σύν υμίν. Τά γάρ πάντα δι’ υμάς, ίνα η χάρις πλεονάσασα, δια των πλειόνων την ευχαριστίαν περισσεύση εις την δόξαν του Θεού.
Απόδοση.
Αδελφοί, ο Θεός που είπε: «Μέσα από το σκοτάδι να λάμψει το φως», αυτός έλαμψε μέσα στις καρδιές μας και μας φώτισε να γνωρίσουμε τη δόξα του, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Αλλά εμείς που έχουμε αυτόν το θησαυρό, είμαστε σαν πήλινα δοχεία, ώστε να γίνεται φανερό πως η υπερβολική αξία του θησαυρού αυτού προέρχεται από το Θεό κι όχι από μας. Αν και μας πιέζουν από παντού, δε μας καταβάλλουν. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, όμως δεν απελπιζόμαστε. Μας καταδιώκουν, ο Θεός όμως δε μας εγκαταλείπει. Μας ρίχνουν κάτω, μα δε χάνουμε τον αγώνα. Συνεχώς υποφέρουμε σωματικά μετέχοντας έτσι στο θάνατο του Κυρίου Ιησού, για να φανερωθεί στο πρόσωπό μας η ζωή του αναστημένου Ιησού. Δηλαδή είμαστε ζωντανοί, αλλά εκθέτουμε συνεχώς τον εαυτό μας στο θάνατο για χάρη του Ιησού, ώστε να φανερωθεί στο θνητό μας σώμα η ζωή του Ιησού. Έτσι, εμάς μας απειλεί συνεχώς ο θάνατος, ενώ εσείς κερδίζετε τη ζωή. Έχουμε, λοιπόν, την ίδια εμπιστοσύνη στο Θεό, που αναφέρει η Γραφή: Εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου στο Θεό, γι’ αυτό και μίλησα. Κι εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό, γι’ αυτό και κηρύττουμε. Ξέρουμε ότι ο Θεός, που ανάστησε τον Κύριο Ιησού, θα αναστήσει και εμάς δια του Ιησού και θα μας παρουσιάσει μπροστά του μαζί σας. Όλα λοιπόν, γίνονται για σας. Έτσι, όσο πιο πολλοί δεχτούν τη χάρη, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η ευχαριστία και η δοξολογία προς το Θεό.
Επιμέλεια κειμένων Ιωάννης Τρίτος.
ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΦΕΡΕΤΡΑ
«Εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι»
Κανένας άλλος, αγαπητοί μου, δεν αγάπησε τον Θεόν περισσότερον από τον Απόστολον Παύλον. Όλας του τας δυνάμεις, όλη του την ψυχή την έδωσεν εις τον Χριστόν. Και όμως, ολίγοι επόνεσαν στη ζωή, ολίγοι εδοκιμάσθησαν, ολίγοι εδιώχθησαν όπως ο Απόστολος Παύλος. Ολόκληρος η ζωή, του αετού αυτού της Εκκλησίας, επέρασε μέσα σε δυσκολίες, πόνους και πικρίες.
Εν τούτοις! Δεν έχασε το θάρρος του ποτέ. Δεν απηλπίσθη ποτέ. Αντιμετώπιζε τα γεγονότα με υπομονήν και ηρεμίαν.
Δι’ αυτό σήμερον, εκθέτων τας ιδικάς του και των άλλων Αποστόλων τας ταλαιπωρίας και περιπετείας, μας καλεί να προχωρήσωμεν εις τον δρόμον της ζωής μας με θάρρος και υπομονήν, διότι θα έχωμεν πάντοτε συμπαραστάτην και ενισχυτήν τον αρχηγόν της πίστεώς μας, τον Χριστόν.
Αλλά ας αναλύσωμεν εκτενέστερα το θέμα αυτό, διότι είναι πολύ σοβαρόν και επίκαιρον.
1. Αι συνεχείς θλίψεις.
Δεν χρειάζεται, αγαπητέ, να σημειωθεί εδώ πόσες θλίψεις και πικρίες έχει η ζωή. Είναι γνωστόν εις όλους μας. Το διαπιστώνομεν κάθε ημέρα στη ζωή μας. Κάποιος σοφός έδωσεν έναν πολύ επιτυχημένον ορισμόν της ζωής: «Η ζωή είναι ένα κρεμμύδι που το καθαρίζομεν όλοι κλαίοντας». Πολύ αληθινή η παρομοίωσις. Η θλίψις μας παρακολουθεί όπως η σκιά. Το εβεβαίωσεν άλλωστε και ο Κύριος. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε…». Από τα πρώτα μας χρόνια, μέχρι την ημέρα του θανάτου μας, μας συνοδεύει θλίψις και πικρία. Ζητήματα ατομικά, οικογενειακά, ζητήματα γενικώτερα. Ασθένειαι και πτωχία και συκοφαντία και θάνατοι και οικονομικά ναυάγια και γάμοι αποτυχημένοι και οικογενειακά δράματα και εγκαταλείψεις και τόσα άλλα, ποτίζουν την καρδίαν του ανθρώπου με θλίψιν. Κάποτε μάλιστα είναι τόσο δυνατή η θλίψις, ώστε ο άνθρωπος κυριολεκτικά διαλύεται.
2. «Δεν μπορώ άλλο».
Μπροστά σ’ αυτά τα δράματα, ο άνθρωπος συχνά τα χάνει, αποκαρδιώνεται, λιποψυχεί. Λυγίζει η αντοχή του. Περιέρχεται εις κατάστασιν μελαγχολίας και μαρασμού. «Δεν μπορώ άλλο», λέγει με απελπισίαν. «Κουράστηκα, δεν αντέχω πια στη θλίψι». Και όχι σπάνια, καταλήγουν πολλοί στο σημείο να θέσουν βίαιο τέρμα στη ζωή των. Αλλά και αν δεν φύγουν έτσι πρόωρα, είναι αποτυχημένα πλάσματα, χωρίς χαρά, χωρίς ελπίδα, χωρίς δύναμι. Σκλάβοι φρικτοί της απελπισίας, θλιμμένα της γης απομεινάρια…
3. «… Αλλ’ ου στενοχωρούμενοι».
Ο Απόστολος Παύλος, καθώς και άλλοι Απόστολοι, είχαν και αυτοί, όπως εσημειώθη παραπάνω, τις πικρίες των και τις θλίψεις των. Όμως δεν απηλπίσθησαν ποτέ. Και γράφει ο Παύλος εις το σημερινόν ανάγνωσμα: «Εις κάθε τι θλιβόμενοι, χωρίς όμως και να καταλαμβανώμεθα από αγωνιώδη στενοχωρίαν, αντιμετωπίζοντες προβλήματα δύσκολα, χωρίς όμως και να απελπιζώμεθα». Αυτό θα πη χριστιανική αντιμετώπισις. Να μένη κανείς όρθιος και στις σκληρότερες καταιγίδες! Διότι, τί θα κερδίση ο άνθρωπος με τα δάκρυα, την απελπισίαν, το δηλητήριον; Απλούστατα, την καταστροφήν. Αλλού λοιπόν πρέπει να αναζητήσωμεν την λύσιν. Εις την υπομονήν. Είναι η ρωμαλέα εκείνη δύναμις της ψυχής, είναι το ανεκτίμητο μυστικό του αγωνιστού, που εγγυάται την νίκην. Με το καταπληκτικό αυτό αντίδοτο, ηρεμεί η ανθρώπινη πληγωμένη καρδιά, ισορροπεί. Βλέπει τα πράγματα καθαρώτερα. Έχει την ευχέρεια μετά να προχωρήσει χωρίς νευρικότητες, χωρίς εξάψεις. Γρήγορα θα δημιουργηθούν μέσα στον άνθρωπο οι προϋποθέσεις της αισιοδοξίας. «Νεφύδριον εστί και θάττον παρελεύσεται», δηλαδή, σύννεφο είναι και γρήγορα θα περάσει, έλεγε ο Μέγας Αθανάσιος τις ώρες των δοκιμασιών του. Αλήθεια, όλα περνούν. Και τα πικρότερα ποτήρια λησμονούνται. Κάποτε έρχεται η ώρα που οι δοκιμασθέντες στη ζωή επαναλαμβάνουν με ανακούφισιν τα λόγια του Ψαλμωδού: «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν».
4. «Θαρσείτε, μη φοβείσθε».
Είναι η παρήγορος φωνή του Κυρίου, που καθησύχασε τους μαθητάς Του, όταν το πλοίον των επάλαιε νε τα κύματα και Τον είδον αίφνης ως φάντασμα να περιπατή επάνω εις την θάλασσαν. Θάρρος, τους είπε. Μη φοβείσθε. Εγώ είμαι κοντά σας. Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε και να ταράσεσθε.
Ναι, αδελφέ. Προς Αυτόν, τον Αρχηγόν και Σωτήρα, όλοι οι πονεμένοι, όλοι οι κατατρεγμένοι κατέφυγαν δια μέσου των αιώνων. Εγονάτισαν εμπρός εις τον αιματωμένον Σταυρόν Του. Ύψωσαν τα κουρασμένα χέρια των. Έστρεψαν τα δακρυσμένα μάτια των. Και εφώναξαν μετά κραυγής μεγάλης: «Κύριε, σώσον ημάς». Και, ω του θαύματος, ο Αρχηγός και Κύριος τους έσωσεν όλους. Εσκόρπισε εις την ζωήν των φως και γαλήνην. Και έκλεισαν του πόνου οι πληγές. Και εσταμάτησε το δάκρυ. Και έλαμψε πάλιν μέσα των ο ήλιος της ελπίδος και της χαράς. Πόσην αλήθειαν κρύβουν τα αυτά λόγια του Χριστού: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς»!
Αν ημπορούσαν να εξυπνήσουν από τον ύπνον του θανάτου όλοι εκείνοι που βρήκαν στον Χριστό την ευτυχίαν, πόσο μεγάλη θα ήτο η παράταξις αυτή!
Αδελφοί, πονεμένοι και θλιμμένοι, τι καθήμεθα! Τι περιμένομεν; Δεν ακούμε την φωνήν του Κυρίου μας; «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς»;
Εμπρός, όλοι προς τον Χριστόν. Για να μη λυγίσουν από τι θλίψι οι καρδιές μας!
Αγαπητοί,
Το γεγονός συνέβη προ ετών εις μίαν πόλιν της Δυτικής Μακεδονίας. Ο πατέρας ήτο εργοστασιάρχης. Πλούσιος. Η η οικογένεια με όλας τας ανέσεις. Τρία παιδάκια, 9, 11 και 13 ετών συνεπλήρωναν την ευτυχίαν. Όλα τα είχαν.
Κάποτε όμως ήλθαν δύσκολες ημέρες. Το εργοστάσιον δεν επήγαινε καλά οικονομικώς. Ο πατέρας αντελήφθη την κατάστασιν. Έχασε το θάρρος του. Η πίστις του προς τον Θεόν ήτο σβησμένη. Πού να ακουμπήση, στη δύσκολη αυτή στιγμή; Υπό την επίδρασιν αυτών των συναισθημάτων, επήρε την απόφασιν…
Έστειλε την σύζυγόν του μίαν βραδιάν εις τους γονείς της, σε μίαν γειτονικήν πόλιν, και έμεινε αυτός μόνος με τα τρία αθώα παιδάκια.
Το βράδυ, όταν εκοιμήθησαν, επήρε, τι τρομερόν, το περίστροφον, επλησίασε τα κρεββατάκια των παιδιών, και με μίαν σφαίραν στο κάθε πλάσμα εσκότωσε και τα τρία. Ύστερα, εξάπλωσε στο κρεββάτι του, έβαλε την κάννην του περιστρόφου του στο στόμα και επίεσε την σκανδάλην. Η σφαίρα επέρασε το κρανίον του και τον άφησε νεκρόν. Εξύπνησαν οι γείτονες έντρομοι. Παρεβίασαν τις πόρτες. Ευρέθησαν προ του τραγικού θεάματος. Τέσσαρα πτώματα που κολυμβούσαν στο αίμα…
Επάνω εις το τραπέζι ήτο ένα γράμμα του πατέρα προς την Αστυνομίαν. Έγραφε: «Επειδή οικονομικώς κατεστράφην, απεφάσισα να αυτοκτονήσω. Αλλά δια να μη δυστυχήσουν τα παιδιά μου χωρίς πατέρα, απεφάσισα να τα πάρω μαζί μου. Και τα εσκότωσα».
Την άλλην ημέραν, τέσσαρα φέρετρα ήσαν στο νεκροταφείο, έτοιμα προς ταφήν. Δεν έμεινε μάτι που να μη δακρύση για τον τραγικό θάνατο των αθώων παιδιών!
Αδελφέ, υποφέρεις κι εσύ; Πονάς; Κλαις; Θάρρος! Υπομονή! Ο Απόστολος Παύλος και οι Άγιοι όλων των αιώνων, μας συμβουλεύουν να μην απελπιζώμεθα. Ψηλά τα μάτια! Όχι αποθάρρυνσις! Ούτε αποκαρδίωσις! Δεν πρέπει να επαναληφθή ποτέ το θέαμα των τεσσάρων φερέτρων. Στη ζωή νικούν όσοι ελπίζουν και πιστεύουν στου Θεού την προστασία…
Τι λες; Εσύ κι εγώ πιστεύομεν;
Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 129 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου Δημήτρης Δημουλάς.
