Προοίμιον
Ως καθαράν θυσίαν και άμωμον προσφοράν
αναιμωτί εδέξω τον άκακον Ισαάκ
εκ πατρός προσαγόμενον υπέρ υιών αγαπώντων σε∙
της γαρ φιλίας θριαμβεύσας την γνώμην,
της ατεκνίας τον πρεσβύτην ερρύσω, φιλάνθρωπε,
ο δοτήρ των αγαθών και σωτήρ των ψυχών.
Οίκοι
α΄ Εις όρος αναβαίνοντα σε τον πρεσβύτην ο νέος εγώ
ζηλώσαι θέλω και ναρκούσι μου πόδες∙
ει γαρ και το πνεύμα πρόθυμον, αλλ’ η σαρξ ασθενής∙
ω ψυχή μου, θάρρησον θεωρούσα
τον Αβραάμ νυν το γήρας αποθέμενον και νεάζοντα∙
ου έκαμνον πόδες, αλλ’ ηνδρίζετο τη γνώμη∙
ηγνόει τον τόπον και απήει τω τρόπω
οδηγούντος αυτόν του καλέσαντος,
ότι μόνος αγαθός ο σωτήρ των ψυχών ημών.
