19 Δεκεμβρίου, Μνήμη και Συναξάριον των Αγίων: Βονιφατίου (Παρακλητικός Κανών), Αγλαϊδος, Άρεως, Γρηγεντίου και των λοιπών Αγίων της ημέρας.

Του Οσίου πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Τω αυτώ μηνί (Δεκεμβρίω) ΙΘ΄, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Βονιφατίου.

Ζητών Βονιφάτιος οστά Μαρτύρων,
Εαυτόν εύρε Μάρτυρα τμηθείς ξίφει.
Εννεακαιδεκάτη Βονιφάτιος αυχένα κάρθη.

Ούτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σ²΄ [290], δούλος μιάς γυναικός συγκλητικής, ονόματι Αγλαΐδος, θυγατρός Ακακίου του ανθυπάτου Ρώμης. Ούτος λοιπόν καθό άνθρωπος, ενικάτο μεν, από το κρασίον και από τον έρωτα της κυρίας του. Ήτον όμως ελεήμων και φιλόξενος. Προθύμως μεν βοηθών τους δεομένους, σπλαγχνιζόμενος δε και συμπονών εις τας συμφοράς και παρακαλέσεις των καταπονουμένων. Ομοίως και η κυρία του ήτον ελεήμων, και τους του Χριστού Μάρτυρας αγαπώσα. Εν μιά δε των ημερών λέγει αύτη εις τον Βονιφάτιον. Πήγαινε εις την Ανατολήν, οπού μαρτυρούσιν οι Άγιοι, και φέρε λείψανα Αγίων, διά να έχωμεν αυτά εις βοήθειαν και ψυχικήν σωτηρίαν μας. Ο δε Βονιφάτιος χαμογελώντας, απεκρίθη. Ανίσως δε φέρω το εδικόν μου λείψανον, δέχεσαι τούτο; Η δε Αγλαΐς, δεν είναι καιρός, του είπε, να παίζης. Όθεν αρκετά τούτον επιτιμήσασα, έβαλεν εις την καρδίαν του τον του Θεού φόβον. Είτα ευξαμένη να επαναγυρίση με δεξιόν γύρισμα απέστειλεν αυτόν, όπου εβασανίζοντο οι του Χριστού Μάρτυρες.

Πηγαίνωντας λοιπόν ο Βονιφάτιος εις Κιλικίαν με δούλους δώδεκα, και με χρυσίον πολύ, ευρήκεν άνδρας Αγίους μαρτυρούντας, και κατεφίλει τα δεσμά και πληγάς των. Όθεν παρασταθείς έμπροσθεν του ηγεμόνος και ομολογήσας τον εαυτόν του Χριστιανόν, εκρεμάσθη κατακέφαλα, και κατεξεσχίσθη εις το σώμα έως και εις αυτά τα κόκκαλα. Είτα έμπηξαν εις τα ονύχιά του καλάμια κοπτερά. Και επότισαν αυτόν μολύβι βρασμένον. Μετά ταύτα έβαλαν αυτόν μέσα εις ένα καζάνι γεμάτον από πίσσαν βρασμένην. Και ο μεν Άγιος εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την χάριν του Θεού, διεφθάρησαν δε δήμιοι πεντήκοντα. Τελευταίον δε, απέκοψαν την τιμίαν κεφαλήν του. Και από το κόψιμον ευγήκε παραδόξως γάλα, ανακατωμένον με αίμα. Όθεν επίστευσαν εις τον Χριστόν άνδρες πεντήκοντα. Οι δε σύνδουλοί του νομίσαντες ότι ευρίσκεται εις καπηλεία και μέθας κατά την συνήθειάν του, ετριγύριζον εδώ και εκεί ζητούντες αυτόν. Μόλις δε έμαθον από τους στρατιώτας τα γενόμενα. Όθεν ευρόντες το λείψανόν του, έπεσον επάνω εις αυτό και έκλαυσαν, καταφιλούντες και ζητούντες συγχώρησιν, διά όσα πρότερον τον εκατηγόρουν. Είτα αγοράσαντες αυτό με πεντακόσια φλωρία, το επήραν και το επήγαν εις την κυρίαν τους. Εις την οποίαν επρομηνύθη ο ερχομός του λειψάνου με αποκάλυψιν αγίου Αγγέλου.

Η δε Αγλαΐς μετά χαράς προϋπαντήσασα το άγιον λείψανον, και πολυτελώς τούτο τιμήσασα, ενταφίασεν αυτό τέσσαρα μίλια σχεδόν έξω της πόλεως Ρώμης. Ύστερον δε οικοδόμησε και Ναόν εις το όνομά του εν τω μέσω της πόλεως, κατά το κάλλος και κατά την ύλην λαμπρότατον. Όπου καθ’ εκάστην πηγάς ιαμάτων προχέει. Από τότε δε και ύστερα, οσίως και θεαρέστως και εκείνη διεπέρασε την ζωήν της, μεταχειριζομένη τόσην τραχυτάτην άσκησιν, ώστε οπού ηξιώθη να λάβη και χάριν θαυμάτων. Και ούτως εν ειρήνη το πνεύμα αυτής τω Κυρίω παρέδωκε. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις τον Νέον Παράδεισον. Τον δε ελληνικόν τούτου Βίον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Και τα των άλλων μεν του Χριστού». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις.)

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ηλία, Πρόβου, και Άρεως.

Εις τον Ηλίαν και Πρόβον.

Αθλήσεως τμηθέντα τω ξίφει κάραν,
Ζηλοί ταχύ Πρόβος σε Μάρτυς Ηλία.

Εις τον Άρην.

Άρης υπήρξας προς το πυρ όντως Άρες,
Άρης νοητός, όπλα πίστεως φέρων.

Ούτοι οι Άγιοι εκατάγονταν από το Μισήρι. Ήτον δε Χριστιανοί, και επήγαιναν εις την Κιλικίαν, διά να υπηρετήσουν και να επισκεφθούν τους εκεί μαρτυρούντας Χριστιανούς. Φθάσαντες δε εις την Ασκάλωνα, επιάσθησαν, και εφέρθησαν έμπροσθεν του εκεί κριτού Φιρμιλιανού ονόματι. Ομολογήσαντες δε εαυτούς Χριστιανούς, εδοκίμασαν διάφορα βάσανα. Και ο μεν Άγιος Άρης, ετελείωσε το μαρτύριον με φωτίαν. Ο δε Πρόβος και Ηλίας, απεκεφαλίσθησαν. Τελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εν τω μαρτυρίω του Αγίου Φιλήμονος, εν τόπω καλουμένω Στρατηγίω.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Τιμόθεος και Πολύευκτος πυρί τελειούνται.

Εις τον Τιμόθεον.

Τιμόθεον δε τον πεπυρπολημένον,
Πού θήσομεν λαχόντα παντίμου τέλους;

Εις τον Πολύευκτον.

Σού Πολύευκτε Καισαρεύ ποίον τέλος;
Το πυρ υπελθών εύρον ευκταίον τέλος.

Από τούτους τους Αγίους, ο μεν Τιμόθεος, κρατηθείς και ομολογήσας τον Χριστόν, ύστερα από πολλά βάσανα ετελείωσε το μαρτύριόν του με φωτίαν εν τη Μαυρητανία, ήτις ευρίσκεται εις το βασίλειον του εν τη Αφρική Αλτζερίου. Ο δε Πολύευκτος με διαφόρους τιμωρίας πρότερον βασανισθείς εν Καισαρεία, τελευταίον βαλθείς εις την φωτίαν, ετελείωσε το μαρτύριον. Και ούτως έλαβον και οι δύω τους στεφάνους παρά Κυρίου.

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ευτυχίου, και Θεσσαλονίκης, και των συν αυτοίς Ανδρών διακοσίων, και Γυναικών εβδομήκοντα.

Εις τον Ευτύχιον και Θεσσαλονίκην.

Συν Ευτυχίω και συ Θεσσαλονίκη,
Νίκην εφεύρες ευτυχώς εκ του ξίφους.

Εις τους διακοσίους Άνδρας και εβδομήκοντα Γυναίκας.

Ανείλεν Ανδρών εικάδας δέκα ξίφος,
Ανείλε και Γυναίκας επτάκις δέκα.

*

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Γρηγεντίου Επισκόπου Αιθιοπίας.

Σαρκός λιπών σύνδεσμον ο Γρηγέντιος,
Εκεί μετήρεν ένθα σαρξίν ου τόπος.

Ούτος εκατάγετο από τα εν Ιταλία Μεδιόλανα, ήτοι το νυν λεγόμενον Μιλάνον, υιός γονέων Αγαπίου και Θεοδότης, εν έτει φιη΄ [518]. Αυτός λοιπόν ως καλή γη η, δεξαμένη αγαθά σπέρματα, έτζι εφαίνετο εις όλους ότι μέλλει να βλαστήση καρπούς καλλίστους της αρετής. Όθεν όταν έφθασεν εις μέτρον ηλικίας, έγινεν ακροατής και εργάτης των θείων εντολών του Χριστού. Και κατά θείαν νεύσιν εδέχθη την χειροτονίαν του Διακόνου. Από τότε δε και ύστερα, έβαλεν ο αοίδιμος τον εαυτόν του υποκάτω εις περισσοτέρας νηστείας και σκληραγωγίας. Εκ τούτου δε ηξιώθη να λάβη την χάριν του Αγίου Πνεύματος, και να τελή σημεία και θαύματα. Ύστερον δε πάλιν επήγεν εις τα Μεδιόλανα, και ευρών ένα γέροντα προορατικόν και σημειοφόρον, ησυχάζοντα εις τόπον αναχωρητικόν, έμαθεν από εκείνον όσα έμελλον να ακολουθήσουν εις αυτόν. Αλλά και ο μέγας Απόστολος Πέτρος εφάνη εις αυτόν έξυπνον, και του προείπε τα ίδια, προσθέσας ακόμη και τα ελλείποντα, όσα δεν του επροείπεν εκείνος. Επειδή δε συνέβη να γράψη ο βασιλεύς της Αιθιοπίας, ήτοι της Χαμπεσίας Ελεσβαάν εις τον Πάπαν και Πατριάρχην της Αλεξανδρείας, Προτέριον ονόματι, ζητών διά να του στείλη ένα Επίσκοπον τέλειον, κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστίνου εν έτει φιη΄ [518]: τούτου χάριν ελυπείτο ο Πατριάρχης, με το να μη εύρισκε τοιούτον Επίσκοπον, άξιον να στείλη.

Κατ’ εκείνας δε τας ημέρας, διά θείας αποκαλύψεως εφάνη εις τον Πατριάρχην ο Ευαγγελιστής Μάρκος, και έδειξεν εις αυτόν ποίος είναι άξιος να σταλθή εκεί Επίσκοπος. Ούτος δε ήτον ο Άγιος Γρηγέντιος. Όστις τότε νεωστί επήγεν εις την Αλεξάνδρειαν εκ θείας Προνοίας, και εξενοδοχείτο από ένα Χριστιανόν. Όθεν παραλαβών αυτόν ο Πατριάρχης με πολλήν χαράν, εχειροτόνησεν Επίσκοπον, φανερωθέντα εκ Θεού με σημεία. Και ευθύς τον έπεμψεν εις την Αιθιοπίαν, συστήσας αυτόν με γράμματα, και με τα λοιπά, όσα είναι πρέποντα εις τους Αρχιερείς. Τούτον λοιπόν ιδών ο βασιλεύς όλον σεβασμιώτατον και πανευλαβέστατον, και εκ των συστατικών γραμμάτων βεβαιωθείς, γλυκερώς αυτόν υπεδέχθη και επροσκύνησε, και ως Απόστολον και σημειοφόρον ευλαβώς απήλαυσεν. Αφ’ ου δε υπέρ τούτου ευχαρίστησε τω Θεώ, αφιέρωσεν εις τον Άγιον όλον τον υπεξούσιον λαόν του.

Ο δε Άγιος εχειροτόνησεν εις την επαρχίαν εκείνην Πρεσβυτέρους και Διακόνους. Και εγκαινίασεν όλας τας Εκκλησίας, τας οποίας τότε νεωστί έκτισεν ο βασιλεύς εις την ευδαίμονα Αραβίαν. Και πολλούς Εβραίους εβάπτισεν. Έπειτα καταπείσας τους πρώτους διδασκάλους των Εβραίων, τόσον από συλλογισμούς, όσον και από τας θείας Γραφάς, μάλιστα δε καταπλήξας αυτούς και με θαύματα, έτζι τους επρόσφερεν όλους εις την αληθινήν πίστιν του Χριστού. Πρότερον γαρ εκείνο το έθνος, ήτον όλον σχεδόν Ιουδαίοι. Αλλά και νόμους εδιώρισεν ο Άγιος εις αυτούς, και κάθε θεάρεστον έργον τους εδίδαξεν. Έτζι λοιπόν καλώς και οσίως ποιμάνας το ποίμνιόν του ο τρισμακάριστος, και πολλά θαύματα ποιήσας εις δόξαν Θεού, εν ειρήνη ετελειώθη, αφ’ ου έφθασεν εις γήρας βαθύτατον. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις τον Νέον Παράδεισον.)

*

Ο Άγιος Μάρτυς Τρύφων, εις φυτόν ιτέας κρεμασθείς, τελειούται.

Τρύφων ανήλθε σώματι προς ιτέαν,
Και πνεύματι προς ύψος ουρανού μέγα.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Παρακλητικός Κανών εις τον Μάρτυρα Βονιφάτιον – Χ. Μπούσια.zip

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Ιερές Ακολουθίες, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Λογοτεχνικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.