«Χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ου χειροποιήτου, τούτ’ έστιν ου ταύτης της κτίσεως».
Καιρόν ενεστηκότα ποίον λέγει; Τον προ της του Χριστού παρουσίας˙ μετά γαρ την παρουσίαν του Χριστού, ουκέτι καιρός εστίν ενεστώς˙ πώς γαρ, επιγενόμενος και τέλος έχων; Και έτερον δε εμφαίνων, τούτό φησί˙ «ήτις παραβολή εις τον καιρόν τον ενεστηκότα»˙ τουτέστιν, ο τύπος γέγονε. «Καθ’ ον δώρά τε και θυσίαι προσφέρονται, μη δυνάμεναι κατά συνείδησιν τελειώσαι τον λατρεύοντα». Είδες πώς σαφώς έδειξεν εντεύθεν τί εστί το, «ουδέν ετελείωσεν ο νόμος», και το, «ει η πρώτη ην άμεμπτος»; Πώς; «Κατά συνείδησιν». Αι γαρ θυσίαι ου τον από της ψυχής ρύπον ηφίεσαν, άλλ’ έτι περί σώμα ήσαν˙ «κατά νόμον γαρ εντολής σαρκικής», φησίν…
«Ο Χριστός όμως, όταν ήλθεν ως Αρχιερεύς των αγαθών, τα οποία δια τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης ήσαν μέλλοντα, εισήλθε δια μέσου της μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, η οποία δεν κατεσκευάσθη από χέρια ανθρώπων. Τουτέστιν εισήλθεν όχι δια μέσου της κτίσεως αυτής, αλλά δια του σώματός Του, το οποίον έγινεν η τελειοτέρα σκηνή του Θεού Λόγου και το οποίον, αφού συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου δεν ήτο εκ της κτίσεως ταύτης, άλλ’ εκ νέας πνευματικής κτίσεως.
Ποιόν ονομάζει «καιρό παρόντα»; Τον καιρό πριν από τον ερχομό του Χριστού˙ γιατί μετά τον ερχομό του Χριστού δεν είναι πλέον καιρός παρών˙ πώς δηλαδή μπορεί να είναι καιρός παρών αφού παρέρχεται και λαμβάνει τέλος; Θέλει και κάτι άλλο να δηλώσει λέγοντας ότι «αυτά είναι συμβολικά του παρόντος καιρού»˙ δηλαδή, ο τύπος πέρασε. «Τα δώρα και οι θυσίες που προσφέρονταν τότε δεν μπορούσαν να προσφέρουν εσωτερική τελείωση σ’ εκείνον που πρόσφερνε τη λατρεία». Είδες πώς με σαφήνεια έδειξε μ’ αυτό τι σημαίνει το «σε τίποτε δε πρόσφερε τελείωση ο νόμος», και το «εάν η πρώτη ήταν άμεμπτη»; Πώς; «Εσωτερικά». Γιατί οι θυσίες δεν καθάριζαν τον ρύπο της ψυχής, άλλ’ ακόμη προσφέρονταν για το σώμα˙ γιατί λέγει, «γίνεται σύμφωνα με νόμο που ισχύει για ανθρώπους»…
Η/Υ επιμέλεια: Ελένης Χρήστου, Σοφίας Μερκούρη.
