Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 127-ο τεύχος (Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου του 2011) του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
Vera Faith Lord: «…δεν μου επιτράπηκε να θρηνήσω…».mp3
Συγγραφέας του κειμένου που ακολουθεί, δεν είναι ο π. Ιωάννης Μπρεκ. Με την ευαισθησία όμως που τον διακρίνει στα βιοηθικά ζητήματα, το περιέλαβε στη σειρά των άρθρων του έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται στο Ορθόδοξο αμερικανικό κοινό. Το παραθέτουμε αυτούσιο.
Η παρακάτω μαρτυρία δεν έχει ανάγκη από εξηγήσεις. Είναι μια από τις πιο εύγλωττες καταθέσεις των τελευταίων ετών πάνω στο κρίσιμο ζήτημα των αμβλώσεων και αξίζει την απερίσπαστη προσοχή μας.
«…δεν μου επιτράπηκε να θρηνήσω…»
Μπρεκ Ιωάννης (Πρεσβύτερος)
Χαίρετε! Ονομάζομαι Vera Faith Lord. Διευθύνω την «Alfa-Omega Life», την Ορθόδοξη Αδελφότητα για την Προστασία της Ζωής.
Καθώς σας μιλώ σήμερα, έχω την τιμή να αντιπροσωπεύω εκατομμύρια αδελφές μου. Η δική μας αδελφότητα δεν είναι κάποια χαρούμενη συντροφιά. Είμαστε μητέρες που έχουμε διαπράξει άμβλωση και είμαι εδώ σήμερα για να σας διηγηθώ την ιστορία μου.
Η κοινωνία ένα πράγμα μόνο μας λέει: «Πρόκειται για το σώμα σας και έχετε το δικαίωμα να κάνετε την επιλογή σας». Κανείς δεν μας λέει τι θα μας συμβεί μετά από την επιλογή, όταν το παιδί μας θα είναι νεκρό. Ελάτε μαζί μου τώρα, μέσα από ένα μαγικό καθρέφτη και ας προχωρήσουμε στα μετά την άμβλωση.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια, το μυριάκριβο αγόρι μου, ο Γαβριήλ, κλωτσούσε και πιπίλιζε το δάχτυλό του και έκανε όλα όσα κάνει ένα αγέννητο παιδί την 21η εβδομάδα της ζωής του. Δεν κατάφερε να φθάσει στην 22η. Πέθανε.
Επί δεκαεπτά χρόνια μετά τον θάνατο του μωρού μου, δεν μου επιτράπηκε να θρηνήσω, να πενθήσω η ακόμα και να αναγνωρίσω ότι είχε πεθάνει. Πραγματικά, ενώ ζούσα με την αγωνία του θανάτου του, ποτέ δεν μου επιτράπηκε ούτε καν να παραδεχτώ ότι είχε κάποτε ζήσει. Τη φοβερή αυτή καταδίκη μου επέβαλε και ο εαυτός μου αλλά και η «πολιτικά ορθή» κοινωνία μας. Διότι, βλέπετε, ήμουν εκεί όταν ο Γαβριήλ πέθανε, εγώ πλήρωσα για να πεθάνει.
Το μητρικό ένστικτο είναι ισχυρότερο και από αυτό της επιβίωσης. Υπάρχουν χιλιάδες διηγήσεις για μητέρες που θυσιάστηκαν για να σώσουν τα παιδιά τους. Ε, λοιπόν, αυτό το μητρικό ένστικτο, το ισχυρότερο, το πιο ακαταμάχητο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, είναι ζωντανό και παρόν σε όλες τις γυναίκες, είτε το θέλουμε είτε όχι. Το τι πιστεύουμε η δεν πιστεύουμε απλά δεν έχει καμιά σημασία. Κάποια μέρα μετά την άμβλωση, το μητρικό ένστικτο εμφανίζεται παντοδύναμο. Έρχεται μία στιγμή, μία φοβερή στιγμή που όλα μέσα μας γνωρίζουν ακριβώς τι έχουμε κάνει. Άσχετα με το «πολιτικά ορθό» όνομά του, άσχετα πίσω από ποιόν ευφημισμό το έχουμε κρύψει, εκείνη τη στιγμή ξέρουμε ότι έχουμε πάει κόντρα στον Θεό και σ’ όλη τη φύση και έχουμε σκοτώσει το ίδιό μας το βλαστάρι. Είναι σαν να βάζεις το χέρι σου στη φωτιά. Κάθε κομμάτι του εαυτού σου θέλει να τιναχτεί και να το βάλει στα πόδια. Και αυτό κάνουμε. Το βάζουμε στα πόδια…
Μερικές από μας περνάμε την υπόλοιπη ζωή μας… τρέχοντας. Είναι το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο, το χειρότερο αίσθημα στον κόσμο. Γιατί αν μπορούσαμε να ξεφύγουμε, θα ήταν εύκολο. Αλλά δεν μπορούμε. Και ο λόγος είναι ότι έχουμε ένα νεκρό μωρό. Ακριβώς όπως μία γυναίκα που το μωρό της πεθαίνει στην κούνια του από το Σύνδρομο του Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου. Το γεγονός ότι συμμετείχαμε κι εμείς στον φόνο δεν κάνει το μωρό μας λιγότερο νεκρό. Αν κάποιος δικός σας πεθάνει, ειδικά ένα βρέφος, και δεν μπορείτε να αποδεχτείτε τον θάνατο και να πενθήσετε, έχετε σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτό το σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα είναι το Μετεκτρωτικό Σύνδρομο.
Η «σιωπηλή κραυγή» είναι ένα βίντεο για το βρέφος που πεθαίνει καθώς εκδιώκεται από τη μήτρα. Η κραυγή του δεν ακούγεται, καθώς σιγά-σιγά πεθαίνει μέσα στην αγωνία. Είμαστε μετεκτρωτικές μητέρες, και ζούμε κι εμείς μέσα στην αγωνία. Μόνο που εμείς δεν είμαστε απλά σιωπηλές, είμαστε αόρατες. Και κάποιες από μας διπλά αόρατες, γιατί φαινομενικά είμαστε μια χαρά. Καθεμιά μας επέλεξε απρόθυμα την άμβλωση, για χίλιους δύο λόγους, έτσι ώστε να μη χρειαστεί ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας. Και, τι ειρωνεία! Από τη στιγμή που το μωρό πέθανε, η ζωή μας, με χίλιους δύο τρόπους, δεν είναι πια η ίδια.
Βρισκόμαστε παντού. Είμαστε γύρω σας. Αποτελούμε το 43% των γυναικών ηλικίας κάτω των σαράντα πέντε στις ΗΠΑ σήμερα. Είμαστε οι μητέρες και οι αδελφές σας, οι αδελφές και οι γυναίκες σας, οι συνάδελφοι και οι φίλες σας. Είμαστε τόσο πολλές και εδώ μαζί σας σήμερα. Γνωρίζετε οπωσδήποτε κάποιαν που έχει κάνει έκτρωση – και οι στατιστικές λένε ότι πιθανότατα ξέρετε περισσότερες από μία. Αν νομίζετε ότι δεν ξέρετε μία γυναίκα που να έχει κάνει έκτρωση, είναι γιατί δεν ξέρετε ακόμη ποιά είναι.
Όταν κάποιος καταδικαστεί σε ισόβια φυλάκιση, το γεγονός ότι μπήκε φυλακή, τα αλλάζει όλα για πάντα – για τον ίδιο και για τους δικούς του. Καθεμιά που «επιλέγει» να πάει κόντρα στη φύση και να σκοτώσει το ίδιο της το παιδί, καταδικάζει τον εαυτό της ισόβια στο «κελί» της απομόνωσης που λέγεται Μετεκτρωτικό Σύνδρομο. Με το να αρνείται ότι είναι φυλακισμένη, δεν σημαίνει ότι και τα σίδερα της φυλακής δεν υπάρχουν!
Μία μόνον είναι η έξοδος – η ιαματική διαδικασία που τελικά μας ελευθερώνει. Ένα από τα σπουδαιότερα βήματα στη μετεκτρωτική θεραπευτική διαδικασία είναι το να ονομάσεις το παιδί που πέθανε και τελικά να μπορέσεις να πενθήσεις τον θάνατό του. Ονόμασα τον δικό μου γιο Γαβριήλ και θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου, μιλώντας στον κόσμο γι’ αυτόν και για μένα και για εκατομμύρια γυναίκες σαν κι εμένα.
Ένα χρόνο αφού ξεκίνησε η διαδικασία της ίασης, είδα μία νεαρή γυναίκα που περνούσε δίπλα από μια πόρτα κρατώντας στην αγκαλιά το αγοράκι της, ενός χρόνου περίπου. Πήγαινε πολύ κοντά στην πόρτα και το παιδί χτύπησε το κεφάλι του. Έβαλε τα κλάματα. Η μητέρα του τον ακούμπησε κάτω όρθιο, γονάτισε δίπλα του και τρίβοντας το κεφαλάκι του, τον έσφιγγε στην αγκαλιά της και του έλεγε: «Η μανούλα στενοχωριέται που χτύπησες το κεφάλι σου». Το πιτσιρίκι σταμάτησε αμέσως. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα τίποτε, μου εντυπώθηκε όμως η σκηνή. Οκτώ ώρες αργότερα, βρισκόμουν γονατιστή στο πάτωμα του σπιτιού μου. Ο γοερός μου θρήνος τράνταζε το σώμα μου. Μιλούσα στον γιο μου και έλεγα «Γαβριήλ, η μαμά λυπάται – η μαμά λυπάται τόσο πολύ…». Δεν μπορείτε να φανταστείτε τί σημαίνει αυτό…
Τώρα, λοιπόν, ξέρετε το μικρό βρώμικο μυστικό που κρύβεται πίσω από τη λέξη «επιλογή». Το μωρό δεν είναι το μόνο που πεθαίνει. Μαζί του πεθαίνουν μεγάλα κομμάτια από την ψυχή της μητέρας.
Φαίνομαι σήμερα να στέκομαι μόνη μου εδώ ενώπιόν σας. Δεν είμαι μόνη. Αν κοιτάξετε με τα μάτια της καρδιάς σας, θα δείτε κι ένα ψηλό όμορφο δεκαεννιάχρονο παλικάρι να στέκεται δίπλα μου. Λέγεται Γαβριήλ και είναι ο νεαρός που θα είχε γίνει μόνο και μόνο αν η μητέρα του του είχε επιτρέψει να ζήσει. Τα λόγιά μου είναι το μνημόσυνο που κάνει η μητέρα του, που θα τον αγαπά για μια αιωνιότητα.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Στα χέρια του Θεού: Κείμενα πίστης και ελπίδας», εκδ. Εν Πλω 2009, Σελ. 163-168)
Η/Υ ΠΗΓΗ
Η άλλη όψις.
