Ανδρέας Κάλβος.
ΓΕΝΝΗΣΗ: Zάκυνθος 1792
ΘΑΝΑΤΟΣ: LouΤΗ, Aγγλία 1869
στροφή α΄.
Ω φιλτάτη πατρίς,
ω θαυμασία νήσος,
Ζάκυνθε• συ μου έδωκας
την πνοήν, και του Απόλλωνος
τα χρυσά δώρα! 5
β΄.
Και συ τον ύμνον δέξου•
εχθαίρουσιν οι Αθάνατοι
την ψυχήν, και βροντάουσιν
επί τας κεφαλάς
των αχαρίστων. 10
γ΄.
Ποτέ δεν σε ελησμόνησα,
ποτέ• ― Και η τύχη μ’ έρριψε
μακρά απόσε• με είδε
το πέμπτον του αιώνος
εις ξένα έθνη. 15
δ΄.
Αλλά ευτυχής, ή δύστηνος
όταν το φως επλούτη
τα βουνά, και τα κύματα,
σε εμπρός των οφθαλμών μου
πάντοτες είχον. 20
ε΄.
Συ, όταν τα ουράνια
ρόδα με’ το αμαυρότατον
πέπλον σκεπάζη η νύκτα,
συ είσαι των ονείρων μου
η χαρά μόνη. 25
ς΄.
Τα βήματά μου εφώτισε
ποτέ εις την Αυσονίαν,
γη μακαρία, ο ήλιος•
κει καθαρός ο αέρας
πάντα γελάει. 30
ζ΄.
Εκεί ο λαός ηυτύχησεν•
εκεί η Παρνάσιαι κόραι
χορεύουν, και το λύσιον
φύλλον αυτών την λύραν
κει στεφανώνει. 35
η΄.
Άγρια, μεγάλα τρέχουσι
τα νερά της θαλάσσης,
και ρίπτονται, και σχίζονται
βίαια επί τους βράχους
αλβιονείους. 40
θ΄.
Αδειάζει επί τας όχθας
του κλεινού Ταμησσού,
και δύναμιν, και δόξαν,
και πλούτον αναρίθμητον
το αμαλθείον. 45
ι΄.
Εκεί το αιόλιον φύσημα
μ’ έφερεν• η ακτίνες
μ’ έθρεψαν, μ’ εθεράπευσαν
της υπεργλυκυτάτης
ελευθερίας. 50
ια΄.
Και τους ναούς σου εθαύμασα
των Κελτών ιερά
πόλις• του λόγου ποία,
ποία εις εσέ του πνεύματος
λείπει αφροδίτη; 55
ιβ΄.
Χαίρε Αυσονία, χαίρε
και συ Αλβιών, χαιρέτωσαν
τα ένδοξα Παρίσια•
ωραία και μόνη η Zάκυνθος
με κυριεύει. 60
ιγ΄.
Της Zακύνθου τα δάση,
και τα βουνά σκιώδη,
ήκουον ποτέ σημαίνοντα
τα θεία της Αρτέμιδος
αργυρά τόξα. 65
ιδ΄.
Και σήμερον τα δένδρα,
και τας πηγάς σεβάζονται
δροσεράς οι ποιμένες•
αυτού πλανώνται ακόμα
η Nηρηΐδες. 70
ιε΄.
Το κύμα ιώνιον πρώτον
εφίλησε το σώμα•
πρώτοι οι ιώνιοι Zέφυροι
εχάϊδευσαν το στήθος
της Κυθερείας. 75
ις΄.
Κ’ όταν το εσπέριον άστρον
ο ουρανός ανάπτη,
και πλέωσι γέμοντα έρωτος
και φωνών μουσικών
θαλάσσια ξύλα• 80
ιζ΄.
Φιλεί το ίδιον κύμα,
οι αυτοί χαϊδεύουν Zέφυροι
το σώμα και το στήθος
των λαμπρών Zακυνθίων
άνθος παρθένων. 85
ιη΄.
Μοσχοβολάει το κλίμα σου,
ω φιλτάτη πατρίς μου,
και πλουτίζει το πέλαγος
από την μυρωδίαν
των χρυσών κήτρων. 90
ιθ΄.
Σταφυλοφόρους ρίζας,
ελαφρά, καθαρά,
διαφανή τα σύννεφα
ο βασιλεύς σού εχάρισε
των Αθανάτων. 95
κ΄.
Η λαμπάς η αιώνιος
σου βρέχει την ημέραν
τους καρπούς, και τα δάκρυα
γίνονται της νυκτός
εις εσέ κρίνοι. 100
κα΄.
Δεν έμεινεν έαν έπεσε
ποτέ εις το πρόσωπόν σου
η χιών• δεν εμάρανε
ποτέ ο θερμός Κύων,
τα σμάραγδά σου. 105
κβ΄.
Είσαι ευτυχής• και πλέον
σε λέγω ευτυχεστέραν,
ότι συ δεν εγνώρισας
ποτέ την σκληράν μάστιγα
εχθρών, τυράννων. 110
κγ΄.
Ας μη μου δώση η μοίρα μου
εις ξένην γην τον τάφον•
είναι γλυκύς ο θάνατος
μόνον όταν κοιμώμεθα
εις την πατρίδα. 115
(από το Η Λύρα, Ωκεανίδα 1997)
Η/Υ ΠΗΓΗ
Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού
