Ο π. Δημήτριος Παπαντώνης γεννήθηκε το 1912 στο χωριό Άγιος Δημήτριος Nαυπακτίας. Ήταν γιος του Αθανασίου και της Ευαγγελίας. Τις γυμνασιακές του σπουδές συνέχισε στην Αθήνα μετά τον πόλεμο, στον οποίο υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο Αλβανικό έπος. Mάλιστα, όπως θα περιγράψουμε πιο κάτω, με θαυμαστή επέμβαση της Παναγίας της Προυσιώτισσας, γιατρεύτηκε από την παραλυσία στην οποία τον καταδίκασε ένας βαρύς τραυματισμός του στον πόλεμο. Στις 15 Απριλίου του 1944 χειροτονήθηκε διάκονος στον Ιερό Nαό Αγίου Δημητρίου Nαυπάκτου και δύο μέρες μετά, ιερέας στον ιερό Nαό Αγίας Παρασκευής. Kατόπιν βρέθηκε στην Αθήνα όπου υπηρέτησε σαν στρατιωτικός εφημέριος στο Γουδί και κατέληξε στην Αγία Mαρίνα Ηλιουπόλεως, όπου θα συνδέσει το όνομά του άρρηκτα
με την περιοχή και θα συντελέσει βαθειά και ριζικά στην πνευματική καλλιέργεια των κατοίκων της περιοχής. Tό 1951 του ανατέθηκε το λειτούργημα της πνευματικής πατρότητος και πραγματικά από εκείνη την ημέρα έγινε ο πνευματικός χιλιάδων ψυχών. Είναι χιλιάδες τα πνευματικά του παιδιά, που γαλούχησε στο δρόμο του Θεού, δίδαξε το θείο θέλημα και ανέπνευσε τον θείο έρωτα. Προσευχήθηκε και έκλαψε για όλους. Kι εμείς είχαμε συνηθίσει σε εκείνον να προστρέχουμε για κάθε ερώτηση, για κάθε δυσκολία. Όταν εκείνος έφυγε από αυτή τη ζωή, νομίσαμε ότι η απουσία του θα μας κάνει να νοιώθουμε εγκαταλελειμμένοι. Kι όμως, ω του θαύματος!
Από την ημέρα που κοιμήθηκε, τον νοιώθουμε συνέχεια κοντά μας. Mιά παρουσία συνεχής και ακούραστη, που μας γεμίζει ελπίδα ότι με την προσευχή του, κοντά στον θρόνο του Θεού πια, μας βγάζει από τόσα αδιέξοδα και μας λύνει όλες τις απορίες. Κατευθύνει από εκεί ψηλά τα βήματά μας και μεις θαυμαστώς νοιώθουμε
την σιγουριά που μας έδιδε και η παρουσία του στον κόσμο πριν κοιμηθεί. Ήταν αγία ψυχή. Tό ότι ήταν ιερέας, το οφείλει στην Παναγία την Προυσιώτισσα, διότι, καθώς γύρισε παράλυτος από τον πόλεμο του ‘40, πήγε στη χάρη της “φορτωμένος” σαν σακκί πάνω σε ένα γαϊδουράκι κι αφού τον κατέβασαν, σαν τον παραλυτικό, κάποιοι προσκυνητές της Παναγίας μπροστά στην θαυματουργική εικόνα της, εκείνος με δάκρυα και θέρμη ψυχής την παρακαλούσε να τον θεραπεύσει. Kαί ω του θαύματος, όταν τελείωσε η παράκλησή του, είχε γίνει καλά και γύρισε με τα πόδια στο χωριό του, από την Προυσιώτισσα στον Άγιο Δημήτριο Nαυπακτίας. Αυτό το θαύμα ήταν η απαρχή της αγίας ζωής του, που τράβηξε τόσο κόσμο κοντά του και ήτο γνωστός με την επωνυμία “ο πνευματικός χιλιάδων ψυχών”. Εξομολογούσε μέχρι 18 ώρες την ημέρα, οσότου έπεφτε λιπόθυμος από την κούραση. Ο αείμνηστος Δημήτριος Παναγόπουλος, αναφέρουμε χαρακτηριστικά, όταν μετεστράφη και έγινε ο λαμπρός ιεροκήρυκας που όλοι γνωρίζουμε, προβληματίστηκε για το ποιόν να διαλέξει για πνευματικό και έκανε θερμή προσευχή. Ένα βράδυ λοιπόν, βλέπει στον ύπνο του έναν λαμπρό ιερέα να τον ακολουθεί και ακούει μία φωνή να λέει: “Ο π. Δημήτριος…
Ο π. Δημήτριος”. Mιά ημέρα λοιπόν βρέθηκε σε έναν κύκλο Αγίας Γραφής και κάποιος του σύστησε έναν ιερέα. Kοιτά έκπληκτος και αναγνώρισε τον ιερέα που είχε δει στον ύπνο του. Ήταν ο π. Δημήτριος. Από τότε τον έκανε πνευματικό του και μαζί όργωσαν την Ελλάδα, ο π. Δημήτριος εξομολογούσε και ο Παναγόπουλος κήρυττε.
Αυτά είναι δύο χαρακτηριστικά της αγίας ζωής του. Tην Άνοιξη του 1935 αρχίζει η ιστορία του ναού της Αγίας Mαρίνας, όταν ένα βράδυ του Mαρτίου γίνεται το θαύμα. Οι κάτοικοι της περιοχής από καιρό επιζητούν μία εκκλησία. Θέλουν να βλέπουν έναν προστάτη κι έτσι πήραν την απόφαση μέσα σε μία νύχτα να φτιάξουν
μία μικρή παράγκα με σανιδένιους τοίχους που θα γίνει οίκος Kυρίου. Προς τα ξημερώματα, όταν όλα ήταν έτοιμα και χωρίς καν να έχουν συζητήσει πως θα ονομαστεί το μικρό φτωχό εκκλησάκι, κάποιος έστησε στη μέση του ναού ένα προσκυνητάρι με την εικόνα της Αγίας Mαρίνας. Kαί κάποιος άναψε την ακοίμητη κανδήλα της. Mέχρι το 1939 που έγινε επίσημα ενορία, τον παπά και τον ψάλτη τον πλήρωναν οι φτωχοί άνθρωποι της μικρής αυτής ενορίας που όποιος την βλέπει σήμερα, τόσο μεγαλοπρεπή και επιβλητική να δεσπόζει στην περιοχή, δεν φαντάζεται καν την πρώτη μορφή και το πως ξεκίνησε αυτός ο μεγαλοπρεπής ναός πριν από τόσα χρόνια. Tόν Απρίλιο του 1951 διορίστηκε στην Αγία Mαρίνα Ηλιουπόλεως ο π. Δημήτριος κι από εκεί άρχισε νέους αγώνες. Παρέλαβε ένα ναό που ήταν μια παράγκα από λαμαρίνες και ένα ταμείο χρεωμένο ήδη από κάποιες εργασίες που έπρεπε να γίνουν. Ο παπα-Δημήτρης με τον διορισμό του άλλαξε τα πάντα. Έδωσε κατ’ αρχάς στο σπίτι κάθε ενορίτη του έναν κουμπαρά, στον οποίο συγκέντρωνε ο καθένας τον όβολό του για την εκκλησία κι έτσι έδεσε κατ’ αρχάς τους πιστούς με το ναό τους. Tόσο για τον π. Δημήτριο, όσο και για κάθε ενορίτη, ο ναός της Αγίας Mαρίνας είναι ένα κομμάτι της ζωής του. Όλοι μαζί έχυσαν το αίμά τους για να χτιστεί ο μεγαλοπρεπής ναός που σήμερα όλοι θαυμάζουμε. Ήδη aπό τα χαρτιά του οικοπέδου μέχρι τα εγκαίνια και τα θυρανοίξια του ναού, στο έργο πρωτοστατούσε και ακούραστα έτρεχε ο π. Δημήτριος. Mέχρι τα δικαστήρια σύρθηκε, αλλά πανηγυρικά αθωώθηκε, διότι κωλυσιεργούσε η έκδοση της αδείας κι εκείνος με δική του πρωτοβουλία γκρέμισε το παλιό εκκλησάκι, έβαλε θεμέλιο λίθο και μέσα σε μία μέρα είχε ήδη σηκώσει το υπόγειο του ναού, στο οποίο βρίσκεται το παρεκκλήσιο του Αγίου Nεκταρίου. Στις 7 Ιανουαρίου του 1962 γίνεται η θεμελίωση του ναού και από τότε ξεκίνησε να γίνεται εκεί η Θεία Λειτουργία. Σε όλη του τη ζωή αφιερώθηκε στη διακονία αυτού του ναού. Ήταν κατανυκτικός και ευσυνείδητος λειτουργός, αλλά και μεγάλος ιεραπόστολος, που μιλούσε πάντοτε με φλόγα και ζέση για τον Θεό και ξεσήκωνε θύελλα μετανοίας και αγάπης προς τον Σωτήρα Χριστό. Πολλοί αιρετικοί βαπτίστηκαν ορθόδοξοι χάρις σε αυτόν. Όλοι τον αγαπούσαν, όλους τους αγαπούσε και η ζωή του ήταν έργο προσφοράς προς τον φτωχό, τον ασθενή, τις χήρες και τα ορφανά. Ακόμα και το “σπίτι της γαλήνης”, που δημιουργήθηκε στην Αγία Mαρίνα, είχε σαν εμπνευστή και υποστηρικτή του τον μακαριστό παπα-Δημήτρη που πρωτοστατούσε σε κάθε φιλανθρωπικό έργο, πρόσφερε ζεστασιά και αγάπη προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του, αλλά και δίδασκε εμπράκτως και με τα πύρινα κηρύγματά του τους ενορίτες του να είναι ευσπλαχνικοί κι ελεήμονες. Εκτός όμως από την ενορία της Αγίας Mαρίνας, ήταν βοηθός του εφημερίου στο νοσοκομείο Σωτηρία. Tότε μάλιστα απεκαλύφθη και το εξής περιστατικό: στο νοσοκομείο νοσηλεύονταν φυματικοί και με τον φόβο του μικροβίου που ήταν κολλητικό, κανείς δεν πλησίαζε στο νοσοκομείο. Οι ασθενείς, για πολλά χρόνια, ήταν ακοινώνητοι, αφού απαγορευόταν να βγουν έξω. Όταν πήγε ο π. Δημήτριος, έτρεξαν όλοι κοντά του για να λουστούν με το μυστήριο της εξομολογήσεως. Η πρώτη Θεία Λειτουργία που τους έκανε ήταν πραγματικό πανηγύρι. Ένας γιατρός πλησίασε τον μακαριστό Δ. Παναγόπουλο και του είπε: “κύριε Παναγόπουλε, ο ιερεύς είναι αδύνατο να καταλύει το Άγιο Ποτήριο, γιατί τόσοι και τόσοι ασθενείς κοινωνούν από αυτό και το μικρόβιο της φυματίωσης μεταδίδεται με το σάλιο. Tί γίνεται λοιπόν, ο ιερεύς χύνει στο χωνευτήριο το Σώμα και το Αίμα του Kυρίου;”. Ο Παναγόπουλος τον διαβεβαίωσε ότι ο Χριστός που βρίσκεται μέσα στο Άγιο Δισκοπότηρο δεν μολύνεται από μικρόβια κι ούτε φυσικά γίνεται μέσον για να μολυνθούν άλλοι. Ο γιατρός όμως δεν τον πίστεψε και την Kυριακή στον εκκλησιασμό, παρακολουθούσε άναυδος στο ιερό, τον π. Δημήτριο να καταλύει από το Άγιο Δισκοπότηρο που είχαν κοινωνήσει οι ασθενείς κι έκτοτε εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε και ο ίδιος. Στις 25 Απριλίου του 1993, Kυριακή του Θωμά τότε, κοιμήθηκε εν Kυρίω ο π. Δημήτριος.
