«Ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον, οι δε είπον˙ Ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου. Και ούτως ο Παύλος εξήλθεν εκ μέσου αυτών».
Τι δήποτε, πείσαντος ούτως αυτού, ως και ειπείν Αθηναίους, «Ακουσόμεθά σου πάλιν περί τούτου», και κινδύνων ουκ όντων, επείγεται τας Αθήνας αφείναι ο Παύλος; Ίσως ήδει ου μέγα ονήσων˙ άλλως τε και υπό του Πνεύματος εις Κόρινθον ήγετο.
«Τινές δε άνδρες, κολληθέντες αυτώ, επίστευσαν, εν οις και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, και γυνή ονόματι Δάμαρις, και έτεροι συν αυτοίς»…
«Όταν άκουσαν για ανάσταση νεκρών, οι μεν τους ειρωνεύονταν, άλλοι δε είπαν˙ Θα σ’ ακούσομε και πάλι για το θέμα αυτό. Και έτσι ο Παύλος έφυγε από ανάμεσά τους».
Γιατί τέλος πάντων, αφού τόσο πολύ αυτός τους έπεισε, ώστε και να πουν οι Αθηναίοι, «Θα σ’ ακούσομε και πάλι για το θέμα αυτό, και ενώ κίνδυνοι δεν υπάρχουν, βιάζεται ο Παύλος ν’ αναχωρήσει από την Αθήνα; Ίσως γνώριζε ότι δεν θα τους ωφελήσει και πολύ˙ άλλωστε οδηγούνταν από το Πνεύμα στην Κόρινθο.
«Μερικοί δε πίστεψαν και προσκολλήθηκαν σ’ αυτόν, μεταξύ των οποίων και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και κάποια γυναίκα με το όνομα Δάμαρις, καθώς και άλλοι μαζί με αυτούς»…
Η/Υ επιμέλεια: Ελένης Χρήστου, Σοφίας Μερκούρη.
