Μια μαυροφορεμένη γυναίκα μπαίνει στο ταξί.
-Κορυδαλλό, μου λέει απότομα:
-Χαίρετε, κυρία μου.
Εγώ συνήθως, όταν ακούω Κορυδαλλό, τους πειράζω:
-Μέσα ή έξω;
-Όχι, στην πόρτα, μου απαντάει.
-Γιατί στην πόρτα; Επισκεπτήριο πάτε;
-Ναι, είναι ο γυιος μου μέσα.
-Εδώ αισθάνθηκα λίγο άσχημα, συνέχισα όμως:
-Γιατί είναι μέσα, τι έκανε;
-Για μικροπράγματα…
-Δηλαδή;
-Να… Τον έπιασαν να πουλάει ναρκωτικά, αλλά σε λίγη ποσότητα! Ωστόσο τον δίκασαν για δύο χρόνια. Αχ, κοπέλα μου, δικαιοσύνη δεν έχουμε. Άκου δύο χρόνια για λίγη ποσότητα!
-Έχετε δίκιο, κυρία μου, το αδίκησαν το παιδί σας! Ο γυιος σας, κυρία μου, παίρνει ναρκωτικά;
-Α- πα -πα! μου απαντάει με δυνατή φωνή.
-Κυρία μου, σας λυπάμαι. Έχετε ένα γυιο, που που¬λάει το θάνατο σε άλλα παιδιά και αδιαφορείτε; Αυτό που βλέπω μόνο να σας ενδιαφέρει είναι ότι ο γυιος σας δικά¬στηκε πολύ.
-Ε, βέβαια, αυτό με ενδιαφέρει!
-Κυρία μου, αν ήσασταν σωστή μάννα, θα ζητούσατε τα ισόβια του γυιου σας, για να γλυτώσουν τα άλλα παι¬διά από τα νύχια του και από τα νύχια του θανάτου.
Ακούω ξαφνικά βροντερή τη φωνή της και παθαίνω σοκ από τα λεγόμενα της:
-Τι λες, μωρή ταξιτζού! Για το παιδί μου με νοιάζει, δεν παν να πεθάνουν όλα τ’ άλλα! Ας έχουν το μυαλό στο κεφάλι τους!
Προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και συ¬νεχίζω:
-Κυρία μου, θεωρείτε πως ο γυιος σας έχει μυαλό με αυτά που κάνει; Αν ναι, είστε λάθος και σας λυπάμαι και τους δύο. Σκεφθήκατε αν αυτά τα παιδιά είναι πικραμένα, πονεμένα, δυστυχισμένα, ορφανά, κι ας έχουν γονείς; Και εμείς, σαν λογικοί και φιλεύσπλαχνοι άνθρωποι που είμαστε, εκμεταλλευόμαστε τον πόνο τους, την πίκρα τους, τη μοναξιά τους και τους προσφέρουμε τη «δήθεν» παρηγοριά, τον θάνατο!
Και δεν ντρεπόμαστε να λεγόμαστε άνθρωποι και κοιμόμαστε ήσυχοι τις νύχτες, γιατί η τσέπη μας γέμισε χρήματα- και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτά τα παιδιά, την ώρα που εμείς κοιμόμαστε, αργοπεθαίνουν. Και δεν μας ενδιαφέρει το πόσο κλαίει η ψυχή τους για τη μοναξιά της, το πόσο θα θελαν, εκείνη την ώρα του θανάτου τους, να υπήρχε ένα χέρι να κρατήσει το δικό τους στοργικά, και να ακούσουν, έστω και την τελευταία στιγμή, ένα « σ’ α γ α π ώ ».
Κυρία μου, ο καιρός έχει γυρίσματα- μπορεί αύριο στη θέση αυτών των παιδιών να βρεθεί το δικό σας παιδί! Και την ώρα που εσείς θα κοιμάστε ήσυχη, αυτό να αργοπεθαίνει!
Εδώ κατάπιε τη γλώσσα της, δεν μου απάντησε.
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
