Ισοδύναμες αμαρτίες
ΟΙ ΔΑΔΕΣ (το σημερινό Κίτιο) ήταν εμπορικός σταθμός της Κύπρου. Εκεί κοντά βρισκόταν η μονή του Φιλοξένου. Στο μοναστήρι αυτό ζούσε τον 6-ο αιώνα ένας μοναχός, ο γέροντας ‘Ισίδωρος, που έκλαιγε ακατάπαυστα με λυγμούς. Σ’ όποιον τον πλησίαζε και τον παρηγορούσε, ώστε να χαλαρώσει λίγο το πένθος, έλεγε:
«Είμαι πολύ αμαρτωλός. Δεν υπήρξε άλλος σαν και μένα απ’ τον Αδάμ μέχρι σήμερα. και μη νομίζετε πώς υπερβάλλω. Δεν βρήκα πουθενά σε άνθρωπο αμαρτία σαν αύτή που έκανα εγώ». Κι ύστερα διηγιόταν την ιστορία του:
«Όταν ήμουνα στον κόσμο, είχα γυναίκα χριστιανή και θεοφοβούμενη, ενώ εγώ άνηκα στην αίρεση του Σεβήρου. Μια μέρα έμαθα πώς η γυναίκα μου πήγε να μεταλάβει στη γειτονική εκκλησία. Έτρεξα να την εμποδίσω, αλλά τη βρήκα να έχει κοινωνήσει και να επιστρέφει στο σπίτι. Αμέσως την έπιασα απ’ το λαιμό και την έκανα να ξεράσει την άγία μερίδα, την όποία πήρα και πέταξα έξω από το παράθυρο, κάτω στο βούρκο. Βλέπω τότε ένα περιστέρι να κατεβαίνει και να παίρνει τη θεία Κοινωνία
Μετά από δύο μέρες παρουσιάζεται μπροστά μου ένας αράπης ντυμένος με κουρέλια, και μου λέει:
– Εγώ κι εσύ καταδικαστήκαμε στην ίδια τιμωρία ,
– Ποιος είσαι συ; τον ρωτάω.
– Εγώ, μου απαντάει, είμαι εκείνος που ράπισε στο σαγόνι τον Κύριό μας ‘Ιησού Χριστό τον καιρό του πάθους Του. Κι αμέσως έγινε άφαντος!
Για τούτο λοιπόν, κατέληξε ο μοναχός, δεν μπορώ να σταματήσω το θρηνώ.
«Των θυρών κεκλεισμένων»
Ο ΑΒΒΑΣ Ματθίας, ένας από τους άγίους πατέρες της σιναϊτικής ερήμου, διηγήθηκε τα έξης:
«Όταν κατοικούσα στον Άρανδουλά, φύλαγα την άγία Κοινωνία στο σκευοφόριο της εκκλησίας ασφαλισμένη και κλειδωμένη. Συνήθιζα κάθε Κυριακή να μεταδίδω το δεσποτικό Σώμα στους αιχμαλώτους εκείνης της ερήμου. Πολλές φορές όμως πήγαινα την Κυριακή στην εκκλησία κι έβρισκα το σκευοφόριο ανοιχτό. Λυπόμουν γι’ αυτό το γεγονός, και αποφάσισα κάποτε να ασφαλίσω με κερί και σφραγίδα, αφού πρώτα είχα μετρήσει τις άγιες μερίδες.
Την επόμενη Κυριακή λοιπόν, βρήκα ανέπαφη τη σφραγίδα. Άλλ’ ανοίγοντας το ντουλάπι, διαπίστωσα πώς έλειπαν τρεις μερίδες. Άρχισαν να με βασανίζουν οι λογισμοί. την άλλη Κυριακή παρουσιάστηκαν στον ύπνο μου τρεις μοναχοί, κι αφού με ξύπνησαν μου είπαν:
– Σήκω, είναι ώρα για προσευχή!
– Ποιοι είστε, πατέρες, κι από που έρχεστε; τους ρώτησα.
– Εμείς, μου αποκρίθηκαν, είμαστε οι αμαρτωλοί, που ερχόμαστε πολλές φορές και κοινωνάμε. Από δω και πέρα να μην ασχοληθείς μ’ αυτό το θέμα.
Τότε κατάλαβα πώς ήταν αναχωρητές, και ευχαρίστησα το Θεό που χάρισε στή γενιά μας τέτοιες μαρτυρίες.
Από το βιβλίο: Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία. ( Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής)
