28 Ιουνίου 1943
Ο Χρήστος Καρβούνης από τις φυλακές μας ειδοποιεί για ωρισμένα πρόσωπα που παίζουν διπλό παιχνίδι.
Ο Μακαριώτατος έκανε διαβήματα στους ιταλούς. Τους είπε πως ένας γιατρός έχει καθήκον να περιθάλψη τον τραυματία, φίλο ή εχθρό, και όταν ακόμη δεν τον γνωρίζη. Ελπίζει πως θα τον αφήσουν ελεύθερο.
2 Ιουλίου 1943
Το βραδάκι ήρθαν για λίγο ο Γιώργος Καρτάλης κι ο Απόστολος Καψαλόπουλος. Τον Γιώργο Καρτάλη είχα καιρό να τον δω. Είναι βιαστικός και συλλογισμένος. Έχει πολύ έννοια με το Σύνταγμα του Ψαρρού.
Τον Μάη ο ΕΛΑΣ κύκλωσε αιφνιδιαστικά μια νύχτα το 5/42 Ευζώνων και συνέλαβε τους αξιωματικούς του. Οι άγγλοι φρόντισαν να τους αφήσουν ελεύθερους. Έπειτα παρακάλεσαν θερμά τον Ψαρρό ν’ ανασυγκροτηθή πάλι.
Στις 23 του Ιουνίου καινούργια επίθεση του ΕΛΑΣ.
Το Σύνταγμα βρέθηκε ξαφνικά σε κατάσταση άμυνας και αναγκάστηκε ν’ αντιμετωπίση και ν’ αποκρούση την επίθεση. Τραγική μέρα. Να βλέπης αδέρφια απ’ το ίδιο σπίτι να μάχωνται μεταξύ τους σ’ αντίθετα στρατόπεδα, όταν οι ξένοι νέμονται όλη τη χώρα.
Ο συνταγματάρχης Ψαρρός αν και νικητής, για ν’ αποφύγη μεγαλύτερη αιματοχυσία, διάταξε να σταματήσουν τα πυρά και ν’ αποσυρθούν οι άντρες του, στη Βουνιχώρα. Ήταν βαθιά πικραμένος. Δεν ήθελε να πιστέψη ούτε την αδιαφορία των άγγλων, ούτε την προδοσία των κομμουνιστών. Η απογοήτευση του ήταν τόση, που αποφάσισε να διαλύση το Σύνταγμα. Όλη η Ρούμελη πενθεί. Ο Ψαρρός ήταν η ασφάλειά της και η ελπίδα της. οι αξιωματικοί του κρύβονται στα βουνά. Τους κυνηγούν και οι γερμανοί και οι ελασίτες.
Ο Γιώργος Καρτάλης με άφησε να καταλάβω πως ίσως θάπρεπε αργότερα, κατά τον Αύγουστο, να πεταχτή ως την Αίγυπτο. «Θέλεις τίποτα για το Γιώργο;1» με ρώτησε. Δεν απάντησα. Άραγε θα τον ξαναδώ σκέφθηκα και μου πόνεσε η ψυχή.
Ο Γιώργος, ποιός ξέρει κι αυτός τι τραβάει στην Αίγυπτο. Αυτός, που όπου και να βρίσκεται, έχει τόση ανάγκη από την ελεύθερη δική του γη. Θάχη όμως και ώρες καθαρής δημιουργίας, να τον ξεκουράζουν. Μα εδώ, μέσα σ’ αυτή τη φρίκη, νοιώθω σαν κολασμένη του Dante, που με κυνηγάει η τρέλλα. Πώς θάθελα να τον έβλεπα. Με βοηθούσε πάντα να στεριώνω την ψυχή μου.
14 Ιουλίου 1943
Νύχτα καφτή. Το σπίτι ολοσκότεινο για νάχωμε τα παράθυρα ανοιχτά. Μόνο ο Κωστάκης μ’ όλη τη ζέστη συσκοτίζει το δωμάτιό του. Έχει ανάγκη να διαβάση. Τα παιδικά κοιμούνται στο ταρατσάκι. Στέκομαι στο παράθυρό μου και παραμονεύω το αεράκι που δεν έρχεται.
Σιγά – σιγά αφήνομαι μεσ’ στο σκοτάδι, στη μαγεία του έναστρου ουρανού. Η ώρα περνάει. Η νύχτα, το βαθύ μυστήριο πυκνώνουν. Είμαι μόνη σ’ όλη τη γη. Όλα τ’ αστέρια έρχονται σ’ εμένα, είναι για μένα.
Κάπου πολύ μακριά πρέπει να είναι ένας ανόητος πόλεμος.
Εδώ είναι η αδιαπέραστη ομορφιά. Μια παρουσία που αδιάλειπτα αποζητάω είναι τώρα κοντά μου.
Το ξέρεις βέβαια, Θεέ μου, πως μέσα στην άπειρη αγάπη που Σ’ αγκαλιάζει αυτή τη νύχτα είναι και η δική μου αγάπη. Και ευδοκείς να είσαι εκεί, Αγαπημένε, σε νοιώθω και τρέμω ολόκληρη…
Φύλλα κατοχής (1943 Β’) – Ιωάννας Τσάτσου.rar
Από το βιβλίο: «Φύλλα Κατοχής: Ημερολόγιο», της Ιωάννας Τσάτσου. Εκδόσεις: ΕΣΤΙΑ
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
Φύλλα κατοχής (1943 Α’) – Ιωάννας Τσάτσου.
