Το σεβαστικό λιοντάρι και, η μικρούλα Πρίσκα, το λιοντάρι και ο αετός – Σίμωνος Μον. του Αγιορείτου..

Λιοντάρι σε ήσυχες στιγμές

Το σεβαστικό λιοντάρι

Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (363 – 420 μ. Χ.) συνάντησε κάποτε έναν ερημίτη, άγιο άνθρωπο, που ζούσε σε απόστασι δώδεκα μιλίων από τον Νείλο. Έμενε στους πρόποδες ενός βουνού και είχε στην διάθεσί του κάτι πολύ σπάνιο για την περιοχή: ένα πηγάδι. Μόνος σύντροφός του ήταν ένα βόδι, που κάθε ημέρα γύριζε τον τροχό για την άντλησι του νερού. Έτσι, ο κήπος του ερημίτη ήταν καταπράσινος και γεμάτος καρπούς, πράγμα που δεν συναντάει κάποιος σ’ εκείνα τα μέρη.

Ο ερημίτης, αφού προσέφερε λίγο από το φτωχικό του φαγητό στον Σεβήρο, του πρότεινε να κάνουν έναν μικρό περίπατο. Καθώς περπατούσαν, συνάντησαν ένα δάσος με φοίνικες.

-Να και το επιδόρπιό μας, είπε ο ασκητής.

Ωστόσο, λίγα μέτρα πριν φτάσουν κοντά στους φοίνικες, εμφανίστηκε από μακριά ένα λιοντάρι. Ο Σεβήρος και ο οδηγός του πισωπάτησαν τρέμοντας από τον φόβο τους. Αντίθετα, ο ερημίτης προχώρησε άφοβα προς το μέρος του λιονταριού. Εκείνο κονταστάθηκε, και περίμενε. Ο Γέροντας έπιασε από τα χαμηλά κλαδιά ενός δέντρου, και έκοψε ένα κατακίτρινο τσαμπί φοινικοστάφυλα. Το θηρίο τότε τον πλησίασε και πήρε την τροφή από τα χέρια του σαν να ήταν κάποιο ήμερο κατοικίδιο. Μόλις έφαγε, έκανε μεταβολή και εξαφανίσθηκε. Ο Σεβήρος και ο οδηγός του παρακολούθησαν την ειρηνική αυτή σκηνή φοβισμένοι μεν, αλλά και γεμάτοι θαυμασμό για την ωραία σχέσι του αγίου εκείνου ανθρώπου με το άγριο ζώο.
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Η μικρούλα Πρίσκα, το λιοντάρι και ο αετός

Η Αγία Πρίσκα, η Παιδομάρτυς, έζησε τον 3ο μ. Χ. αιώνα και είναι από τα λίγα παιδιά των οποίων το όνομα έφθασε μέχρι τις ημέρες μας, μολονότι πολλά παιδιά είχαν την δύναμι να ομολογήσουν την πίστι τους και να μαρτυρήσουν εξ αιτίας της.

Η Αγία Πρίσκα καταγόταν από ευγενή χριστιανική οικογένεια. Οι γονείς της είχαν καταφέρει να κρατήσουν μυστική από τους Ρωμαίους την χριστιανικότητά τους. Η κόρη τους όμως δεν το έκρυβε καθόλου. Έτσι γρήγορα την απεκάλεσαν «μικρή Χριστιανή παρθένα».

Τα νέα έφθασαν, όπως ήταν φυσικό, στ’ αυτιά του αυτοκράτορα Κλαύδιου, που την διέταξε να παρουσιασθή μπροστά του. Παραξενεύθηκε που είδε ένα τόσο μικρό παιδί να έχη τόσο σθένος και να ομολογή, χωρίς κανένα φόβο, την πίστι του. Πρόσταξε τους στρατιώτες του να την μεταφέρουν στον Παλατιανό (έναν από τους επτά λόφους της Ρώμης), όπου βρισκόταν μεγαλοπρεπής ναός του Απόλλωνα, για να θυμιάση τον θεό του Ήλιου. Μία απλή κίνησι χρειαζόταν, αλλά η μικρή αρνήθηκε.

Όταν το έμαθε ο αυτοκράτορας, διέταξε να την μαστιγώσουν. Και πάλι η Πρίσκα δεν λύγισε. Το επόμενο βήμα ήταν να την ρίξουν στην αρένα με τα λιοντάρια. Η Πρίσκα, καταλαβαίνοντας τι την περίμενε, γονάτισε και προσευχήθηκε. Παρεκάλεσε τον Θεό, όχι να την σώση από τα άγρια θηρία, αλλά να την βοηθήση να δείξη θάρρος και σαν καλή Χριστιανή να δώση ένα μάθημα στους παρισταμένους.

Μόλις άνοιξαν οι πόρτες, εμφανίσθηκε ένα τεράστιο λιοντάρι. Γρύλισε δυνατά και, τρέχοντας, πήγε και στάθηκε στην μέση της αρένας. Τα αγριεμένα μάτια του κοίταξαν γύρω τους θεατές και ύστερα η ματιά του έπεσε στην μικρούλα Πρίσκα, που στεκόταν σε μια γωνιά με τα χεράκια σταυρωμένα. Το λιοντάρι την πλησίασε και, σκύβοντας το κεφάλι του, άρχισε να της κάνη χαρές και να της γλύφη τα ποδαράκια της. Ύστερα κάθησε καταγής δίπλα της, όπως κάθονται τα αγαπημένα σκυλιά δίπλα στον αφέντη τους. Γι’ αυτό και στις παλιές εικόνες η Αγία εικονίζεται μ’ ένα λιοντάρι στο πλάι της.

Απόλυτη σιωπή επικράτησε ξαφνικά μέσα στην αρένα. Οι τύραννοι κοιτούσαν αμήχανοι, ενώ οι θεατές θαύμασαν το κουράγιο του παιδιού, που στεκόταν άφοβα δίπλα στο θηρίο και έπαιζε με την χαίτη του. Σε μια στιγμή μάλιστα η μικρή Πρίσκα ψιθύρισε στο λιοντάρι:

-Καλέ μου φίλε, ξέρω ότι δεν θα με πειράξης, επειδή ο Κύριός μας έτσι σε διέταξε. Αυτοί όμως οι απάνθρωποι τύραννοι θα με θανατώσουν, το ξέρω, αλλά εσύ είσαι πολύ πιο καλό και ευγενικό μαζί μου απ’ αυτούς. Κάθησε κοντά μου.

Το λιοντάρι την κοίταξε κατάματα και γρύλισε σιγανά, σαν να συμφωνούσε. Κι ενώ το ζώο ήταν τόσο ήρεμο, μόλις έκαναν να το πλησιάσουν οι φύλακες, αυτό τους έδειχνε τα δόντια του, έτοιμο να τους επιτεθή και να τους κατασπαράξη. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές. Στα άγρια ουρλιαχτά του το αίμα των θεατών πάγωνε. Ώσπου, αφού τύλιξαν χοντρά σχοινιά γύρω από τον λαιμό του, κατάφεραν να το βάλουν στο κλουβί του.

Την μικρή Πρίσκα, την έβγαλαν έξω από τα τείχη της Ρώμης, προκειμένου να την αποκεφαλίσουν. Αυτό συνήθιζαν να κάνουν οι Ρωμαίοι, για να δείξουν ότι οι μελλοθάνατοι δεν ήταν πλέον άξιοι να φέρουν τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη. Η μικρή – μεγάλη Πρίσκα φάνηκε γενναία μέχρι το τέλος της. Δεν έκλαψε, δεν παρεκάλεσε, δεν δείλιασε. Απλώς προσέφερε την ζωή της στον Χριστό.

Αμέσως μετά τον αποκεφαλισμό της ένα άλλο, πιο μεγάλο και συνταρακτικό γεγονός συνέβη: ένας τεράστιος αετός, με ανοιγμένα τα φτερά του, φάνηκε στον ουρανό επάνω από το άψυχο σωματάκι της. Μόλις κάποιος από τους Ρωμαίους στρατιώτες έκανε να πλησιάση, ο αετός κατέβαινε απειλητικά προς το μέρος του. Τόσο χαμηλά, που αυτός το έβαζε στα πόδια. Το γεγονός αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, μέχρι που τελικά οι στρατιώτες απηύδισαν και έφυγαν. Έτσι οι Χριστιανοί πήραν το λείψανο της μικρής – μεγάλης Αγίας και το έθαψαν ευλαβικά στις κατακόμβες. Γι’ αυτό σε πολλές εικόνες της Αγίας εικονίζεται ένας αετός επάνω από το κεφάλι της.
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Την ανεξιχνίαστον δε σοφίαν δυνάμεθα να την ίδωμεν όχι μόνον εις τα μεγάλα ζώα, αλλά και εις τα μικρότατα, τα οποία ουδόλως ολιγώτερον μας προκαλούν τον θαυμασμόν. Διότι όπως τας μεγάλας κορυφάς των βουνών, αι οποίαι με το ότι είναι πλησίον των νεφών διατηρούν πάντοτε χειμερινόν καιρόν ένεκα των συνεχών πνοών του ανέμου, δεν τας θαμάζω περισσότερον από την κοιλότητα των φαράγγων, η οποία όχι μόνον αποφεύγει τους σφοδρούς ανέμους των υψηλών τόπων, αλλά συγκρατεί και τον αέρα πάντοτε ζεστόν? ούτω πως και εις την κατασκευήν του σώματος των ζώων δεν θαυμάζω περισσότερον τον ελάφαντα δια το μέγεθός του, από τον ποντικόν, ο οποίος προκαλεί τον φόβον εις τον ελέφαντα? ή το λεπτότατον κεντρί του σκορπιού, πως το έκαμε κοίλον ωσάν αυλόν ο Τεχνίτης, ώστε δι’ αυτού να εισέρχεται το δηλητήριον εις τα ζώα που κτυπά. Ας μην κατηγορή δε κανείς δι’ αυτό τον Δημιουργόν, ότι δηλαδή εδημιούργησε και ζώα δηλητηριώδη και καταστρεπτικά της ζωής μας. Διότι τοιουτοτρόπως ημπορεί κανείς να κατηγορήση και τον παιδαγωγόν, ο
οποίος επαναφέρει εις την τάξιν την ελαφρότητα και αστασίαν της νεότητος, και ο οποίος με τιμωρίας και ραβδισμούς σωφρονίζει τους ακολάστους.
ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ

Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων. Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006

Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Λογοτεχνικά, Υγεία – επιστήμη - περιβάλλον. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.