Σουλιώτης καπετάνιος, γιος του Βέϊκου Ζορμπά. Πήρε το όνομα του πατέρα του για επίθετο. Πολέμησε σαν αρχηγός της φάρας του σ’ όλους τους αγώνες του Σουλίου. Το 1827 βρίσκεται με τον Καραϊσκάκη στην Αττική.
Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη, οι ξένοι αρχηγοί του στρατού και του στόλου Τζώρτς και Κόχραν επιμένουν να γίνει η επίθεση στην Καστέλλα. Ο ήρωας του Μεσολογγίου Λάμπρος Βέικος καταλαβαίνει την καταστροφή που περιμένει τον ελληνικό στρατό και λέει:
– Αδέρφια, εμείς πάντοτε δείξαμε πως το θάνατο δεν τον φοβόμαστε. Μα σήμερα βλέπω πως η αστοχασιά θα μας φάει.
Βγάζει απ’ το σελάχι του τ’ ασημένια άρματα του και τα δίνει στον ψυχογιό
του.
-«Πάρτα αυτά και τράβα πίσω να τα πας στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, να οικονομήσουν για λίγο καιρό τροφή».
Κι αυτός ρίχτηκε στη μάχη
του Ανάλατου
και δεν ξαναγύρισε. Ήταν Απρίλης του 1827.
Λέγεται ότι ήταν περιώνυμος για την ανδρεία του και το κάλλος του. Προς τιμήν του οι Έλληνες έδωσαν το όνομα του σε μια συνοικία των Αθηνών, που σήμερα βρίσκεται μέσα στα όρια του δήμου Καλλιθέας. Το κράτος, για να τον τιμήσει, έδωσε στους κληρονόμους του εκτάσεις γης στην περιοχή του σημερινού άλσους Βεϊκου στα όρια του Δήμου Γαλατσίου.
Επιμέλεια κειμένου, του ιστορικού Άλκη Ευστρατίου.
