Βρέθηκα κάποτε στην Κρήτη – γράφει ο άγιος Διονύσιος1 -, όπου με φιλοξένησε ο ιερός Κάρπος,2 άνθρωπος περισσότερο από κάθε άλλον ικανός στη θεοπτία, για την πολλή καθαρότητα του νου του. Δεν τολμούσε μάλιστα να τελέσει τα ιερά μυστήρια, αν προηγουμένως, κατά τις προκαταρκτικές ευχές, δεν του παρουσιαζόταν κάποια ιερή κι ευνοϊκή όραση.
Έλεγε λοιπόν ο Κάρπος, πως κάποτε τον είχε λυπήσει ένας άπιστος. Και αιτία της λύπης ήταν το ότι ο άπιστος χώρισε από την Εκκλησία κι έσυρε στην αθεΐα ένα χριστιανό, όταν ακόμα τελούσαν οι ιλάριες ημέρες του.3
Σ’ αυτή την περίπτωση ο Κάρπος όφειλε να προσευχηθεί με αγαθότητα και για τους δυο, και, παίρνοντας έτσι βοηθό το Σωτήρα Θεό, τον ένα να επαναφέρει στην Εκκλησία και τον άλλο να κερδίσει με την καλοσύνη του, μη σταματώντας να τον νουθετεί σ’ όλη του τη ζωή. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να τους οδηγήσει στη γνώση του αληθινού Θεού.
Αυτός όμως, δεν ξέρω πως, έπαθε κάτι που δεν είχε ξαναπάθει. Άφησε δηλαδή να γλιστρήσει μέσα στην ψυχή του μεγάλη αγανάκτηση και πικρία, κι έπεσε να κοιμηθεί – μια και ήταν βράδυ – σ’ αυτή την άσχημη κατάσταση.
Γύρω στα μεσάνυκτα σηκώθηκε – γιατί συνήθιζε να ξυπνάει μόνος του αυτή την ώρα, για να ψέλνει τους ιερούς ύμνους. Καθώς όμως στεκόταν στην προσευχή, ένιωθε εμπαθή λύπη και στενοχώρια, κι έλεγε πως δεν είναι δίκαιο να ζουν άνθρωποι άθεοι, που διαστρέφουν τους ίσιους δρόμους του Κυρίου. Και λέγοντας αυτά, παρακαλούσε το Θεό να ρίξει κεραυνό και να δώσει μεμιάς τέλος στη ζωή και των δύο απίστων.
Δεν απόσωσε τα λόγια του, και του φάνηκε, λέει, πως είδε ξαφνικά το σπίτι, όπου βρισκόταν, να σειέται πρώτα, κι έπειτα να χωρίζεται στα δυο, από την οροφή μέχρι τα θεμέλια, ενώ μια υπέρλαμπρη πύρινη φλόγα κατέβαινε από τον ουρανό μέχρι τον ίδιο. Ο τόπος του φαινόταν τώρα πια σαν υπαίθριος. Το ουράνιο στερέωμα ήταν ανοιχτό και πάνω του καθόταν ο Ιησούς, ενώ απειράριθμοι ανθρωπόμορφοι άγγελοι παράστεκαν δίπλα Του. Κοιτάζοντας ο Κάρπος προς τα πάνω, έβλεπε όλα ταύτα και θαύμαζε.
Όταν όμως έσκυψε και προς τα κάτω, είδε, λέει, και το έδαφος σκισμένο σ’ ένα απύθμενο και σκοτεινό χάσμα. Είδε κι εκείνους τους ανθρώπους που καταριόταν, να στέκονται μπροστά του, στο άνοιγμα του χάσματος, τρομοκρατημένοι, ελεεινοί, έτοιμοι να γκρεμιστούν από στιγμή σε στιγμή, γιατί έτρεμαν τα πόδια τους. κάτω από το χάσμα έβγαιναν φίδια, που σέρνονταν μέχρι τα πόδια τους, άλλοτε πασχίζοντας να τους παρασύρουν, κουλουριάζοντας τα σώματα και πιέζοντας και τραβώντας τους, και άλλοτε ερεθίζοντας και γαργαλίζοντάς τους με τα δόντια και τις ουρές. Κοντολογής, με κάθε τρόπο τα φίδια προσπαθούσαν να τους ρίξουν μέσα στο χάος. Είδε ακόμη ανάμεσα στα φίδια μερικούς αγριανθρώπους, που ορμούσαν μαζί μ’ αυτά εναντίον των δύο δυστυχισμένων, ταρακουνώντας και σπρώχνοντας και χτυπώντας τους. και φαίνονταν έτοιμοι να πέσουν κι οι δυο – θέλοντας από τη μια, μη θέλοντας από την άλλη. Εξαναγκάζονταν σ’ αυτό από το κακό, αλλά και πείθονταν, θαρρείς, βαθμιαία.
Ο Κάρπος ευχαριστιόταν, καθώς έλεγε, να βλέπει ό,τι γινόταν κάτω, κι έτσι αδιαφορούσε για τα πάνω. Αδημονούσε να πέσουν, και στενοχωριόταν που δεν είχαν πέσει ακόμα! Πολλές φορές μάλιστα προσπάθησε κι αυτός να τους ρίξει, μα δεν τα κατάφερε, και γι’ αυτό αγανάκτησε κι άρχισε τις κατάρες.
Όταν τελικά σήκωσε το βλέμμα του ψηλά, είδε πάλι στον ουρανό, όπως ακριβώς τον είχε δει και πριν. Είδε και τον Ιησού, γεμάτο έλεος για τα γινόμενα, να σηκώνεται από τον υπερουράνιο θρόνο Του, να κατεβαίνει μέχρι τους δύο ανθρώπους και να τους προσφέρει το πανάγαθο χέρι Του σε βοήθεια. Έτρεξαν και οι άγγελοι να βοηθήσουν. Άπλωσε τότε ο Ιησούς το άλλο χέρι Του και είπε στον Κάρπο:
-Χτύπα εμένα, λοιπόν! Γιατί είμαι έτοιμος να πάθω και πάλι και πολλές φορές ακόμα για τη σωτηρία των ανθρώπων! Και θα το κάνω με χαρά, αν πρόκειται να μην αμαρτήσουν άλλοι. Πρόσεχε όμως, μην τυχόν την παραμονή σου μαζί με το Θεό και τους αγαθούς και φιλάνθρωπους αγγέλους την ανταλλάξεις δίκαια με την παραμονή μέσα στο χάσμα, μαζί με τα φίδια!
Ας δούμε τρομερό παράδειγμα, αδελφοί, για όσους μνησικακούν κατά των αδελφών τους με την πρόφαση της ευσέβειας. Γιατί αν απειλείται τέτοια τιμωρία από τον ίδιο το Δεσπότη Χριστό εναντίον εκείνων που δίκαια λυπούνται για τα παραπτώματα των αδελφών τους και μνησικακούν εναντίον τους, πόσο μάλλον αυστηρότερα θα τιμωρηθούν όσοι άδικα και παράλογα μνησικακούν και συκοφαντούν και καταριούνται τους αδελφούς των, «υπέρ ών Χριστός απέθανε»;4
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Απόσπασμα από την επιστολή Δημοφίλω θεραπευτή , Περί ιδιοπραγίας και χρηστότητος, που φέρεται με το όνομα του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη. Το απόσπασμα περιλαμβάνεται στο συναξάρι του αγίου (πρβλ. Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών, τ. 3, σελ. 532-537).
2. Κάρπος, άγιος: Μαθητής και συνεργάτης του αγίου αποστόλου Παύλου (βλ. Β’ Τιμ. 4:13). Η μνήμη του εορτάζεται στις 26 Μαΐου. Δε γνωρίζουμε αν ταυτίζεται με τον Κάρπο της διηγήσεως.
3. Ιλάριες ημέρες: Η εβδομάδα μετά τη βάπτιση (δηλ. η διακαινήσιμη). Τα Ιλάρια (Hilaria) ήταν αρχικά ρωμαϊκή γιορτή χαράς και ευθυμίας μετά την εαρινή ισημερία. Υπήρχαν όμως και ιδιωτικές ιλάριες ημέρες, όπως οι γαμήλιες, οι βαπτιστικές κ.ά.
4. Η τελευταία παράγραφος είναι προσθήκη του ανώνυμου μεταφραστή του συναξαρίου, που βρίσκεται στο Μέγα Συναξαριστή (τ. Ι’{Οκτώβριος}, Αθήναι 1950, σελ. 59).
Από το βιβλίο: Διηγήσεις φοβερές και ωφέλιμες: Από τα Μηναία της Εκκλησίας μας – Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
Παράβαλε και:
03 Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Διονυσίου του αρεοπαγίτου: Συναξάριον, Υμνολογική εκλογή, Ασματική ακολουθία.
03 Οκτωβρίου, μνήμη και του Αγίου Διονυσίου Επισκ. Αλεξανδρείας: Μητροπολίτου Γόρτυνος, Ιερεμίου.
Του Οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου – ομιλία ΛΗ’, (Πράξεις Αποστόλων ΙΖ, 16 – 31), Α. Μέρος ομιλίας Απ. Παύλου στον Άρειο Πάγω.
Του Οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου – ομιλία ΛΘ’, (Πράξεις Αποστόλων ΙΖ, 32 – ΙΗ’ 17), Β. Μέρος ομιλίας Απ. Παύλου στον Άρειο Πάγω.
