Κεφάλαιον έκτον.
Ευτυχία χωρίς ήρεμη συνείδησι, δεν υπάρχει.
«Η ΓΑΡ ΚΑΥΧΗΣΙΣ ημών αύτη εστί το μαρτύριον της συνειδήσεως ημών» (Β’ Κορ. α’, 12).
Έχε αγαθή και ήρεμη συνείδησι και θα είσαι πάντοτε ευτυχισμένος.
Αυτός που έχει συνείδησι αγαθή είναι σε θέσι να αντιμετωίση πολλές δυσκολίες, χωρίς να χάση ποτέ την ευθυμία και την γαλήνη του.
Η κακή συνείδησις είναι πάντοτε κάτι το φοβερό και ανυπόφορο.
Τότε μόνο θα είσαι ήσυχος, αν η συνείδησίς σου δεν σε ελέγχη. Μόνον τότε θα χαίρης, όταν θα κάνης κάτι καλό.
Οι αμαρτωλοί ποτέ δεν έχουν αληθινή χαρά και εσωτερική γαλήνη, γιατί «ουκ έστι χαίρειν τοις ασεβέσιν, είπεν ο Θεός». (Ησ’. 57, 21). Και εάν λέγουν: Ουκ έστι ταύτα˙ ουχ έξει εφ’ ημάς κακά, και μάχαιραν και λιμόν ουκ οψόμεθα». (Ιερ. 5, 12), μην τους πιστεύσετε˙ γρήγορα θα ξεσπάση η οργή του Θεού και θα τους συντρίψη και αυτούς και τις πονηρές τους σκέψεις.
Πολέμα τις κακές σου κλίσεις, δόξαζε τον Θεό
και θα αποκτήσης ειρήνη και γαλήνη βαθειά.
Αυτός που πράγματι αγαπά τον Θεό, τον δοξάζει και μέσα στις θλίψεις, και καυχάται «εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ. στ’,4).
Μικρή και περαστική είναι η δόξα που δίδουν και απολαμβάνουν οι άνθρωποι. Πολλές δε φορές την συνοδεύει στεναχώρια και αγωνία.
Η δόξα όμως των ευσεβών δεν προέρχεται από τους ανθρώπους, αλλά από την αγαθή τους συνείδησι.
Η χαρά των δικαίων προέρχεται από τον Θεό, γι’ αυτό είναι αληθινή και μόνιμη.
Αυτός που λαχταρά την αληθινή και αιώνια δόξα δεν φροντίζη με αγωνία για τα πρόσκαιρα.
Αυτός όμως που δεν έχει τελείως ελευθερωθή από την επιθυμία της προσκαίρου δόξης, δεν ενδιαφέρεται πολύ για τα αιώνια και άφθαρτα.
Όποιος δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους επαίνους του κόσμου, ούτε για τις κατηγορίες, έχει καρδιά ειρηνική και γαλήνια.
Ο Θεός διαβάζει τις καρδιές. Μεσ’ τη δική σου
την καρδιά τί θα διαβάση;
Πάντοτε είναι, ευχαριστημένος, αυτός που έχει καθαρή συνείδησι. Δεν τον επηρεάζουν ούτε οι έπαινοι, ούτε οι κατηγορίες. Ξέρει πως η αξία του είναι ορισμένη. Όσα καλά και αν του ειπούν, δεν πρόκειται να γίνη μεγαλύτερος στα μάτια του Θεού.
Φρόντιζε λοιπόν με ζήλο για τον εσωτερικό καταρτισμό σου και τότε λίγο θα σε ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου.
Οι άνθρωποι βλέπουν την επιφάνεια. Ο Θεός την καρδιά.
Οι άνθρωποι βλέπουν τις πράξεις. Ο Θεός τη διάθεσι.
Πάντοτε να φέρεσαι ευγενικά, και να έχης μικρή ιδέα για τον εαυτό σου. Αυτό είναι δείγμα ψυχής προχωρημένης στην αρετή της ταπεινώσεως.
Αν δεν ζητάς από κανένα δημιούργημα παρηγοριά, αυτό σημαίνει ότι η καρδιά σου είναι καθαρή και η πεποίθησίς σου στηρίζεται σταθερά στον Θεό.
Είσαι αφωσιωμένος στον Θεό, αν δεν ζητάς μαρτυρίες και συστάσεις απ’ τους ανθρώπους.
«Ου γαρ ο εαυτόν συνιστών, εκείνός εστί δόκιμος, άλλ’ ον ο Κύριος συνίστησιν»˙ διεκήρυξεν ο απόστολος Παύλος (Β’ Κορ. ι’ 18).
Ο Θεός είναι μόνιμα παρών μέσα στην ψυχή του πνευματικού ανθρώπου, που έχει ελευθερωθή από τα πρόσκαιρα και μάταια του κόσμου πράγματα.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
