Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας μας. Ολοι οι πιστοί καταφεύγουμε με τις θαυμάσιες «Παρακλήσεις» στη Χαρι της και νοιώθουμε, ανάλογα με την πίστι μας, τη βοήθειά της και την παρουσία της στη ζωη μας.
Η φράσι του Απολυτικίου της εορτής της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου» «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε» επαληθεύεται διαρκώς στη ζωη της Εκκλησίας και επιβεβαιώνεται καθημερινά από την προσωπική εμπειρία μας. Δεν μας εγκατέλειψε αναχωρώντας με τον θάνατο από τον κόσμο. Είναι μαζί μας, με τα θαύματα που επιτελεί, με τη μεσολάβησί της στον Υιο και Θεό της, χάριν εκείνων οι οποίοι ζητούν ταπεινά και με πίστι τις πανίσχυρες πρεσβείες της.
Ως έκφρασι θερμής ευγνωμοσύνης για την πολυποίκιλη βοήθειά της στον καθένα μας προσωπικά, και γενικώτερα στον φιλόχριστο και θεοτοκόφιλο λαο μας, παραθέτουμε λίγα πνευματικά άνθη από θαυμάσιες ομιλίες στην εορτή της Κοιμήσεως ωρισμένων αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
« Ω πως η πηγή της ζωής προς την ζωήν, δια μέσου θανάτου μετάγεται», αναφωνεί ο ιερός Δαμασκηνός…
«Τί τοίνυν το περί σε τούτο μυστήριον ονομάσωμεν• θάνατον; αλλά και φυσικώς η πανίερος και μακαρία σου ψυχή του πανολβίου και ακηράτου σου χωρίζεται σώματος, όμως ουκ εναπομένει τω θανάτω, ουδ’ υπό της φθοράς διαλύεται. Ης γαρ τικτούσης αλώβητος η παρθενία μεμένηκε, ταύτης μεθισταμένης αδιάλυτον το σώμα πεφύλακται και προς κρείττονα και θειοτέραν σκηνήν μετατίθεται».
Ω π΄ώς εκείνη που εγέννησε την Πηγή της ζωής, μεταφέρεται δια μέσου του θανάτου προς την ζωη! Να ονομάσουμε θάνατο αυτό το μυστήριο που συμβαίνει με σε; Αλλ εάν και εχωρίσθη η παναγία και μακαρία ψυχή σου από το πανευτυχές και αμόλυντο σώμα σου, όπως συμβαίνει με τον θάνατο κάθε ανθρώπου, όμως το σώμα σου δεν παραμένει μόνιμα στον θάνατο, ούτε διαλύεται από την φθορά. Διότι αυτής της οποίας η παρθενία έμεινε άθικτη, όταν εγεννούσε τον Θεάνθρωπο, αυτής και το σώμα, όταν ήλθε η ώρα να αναχωρήση από τον παρόντα κόσμο, φυλάχθηκε αδιάλυτο και μετετέθη προς καλυτέρα και θειοτέρα ζωη (ΡG 96, 713-716).
«Σε τάφος έχειν ου δύναται», προσθέτει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης…
« Αδης κρατείν ουκ ισχύει σου… Απιθι τοίνυν, άπιθι συν ειρήνη. Μεταναστεύου των εν τη κτίσει μονών• εξιλάσκου τον Κυριον υπέρ του κοινού πλάσματος».
Δεν μπορεί να σε κρατήση ο τάφος. Δεν έχει δύναμι να σε έχη φυλακισμένη ο Αδης… Φυγε λοιπόν, φύγε ειρηνική. Αναχώρησε από τις γήινες διαμονές και ικέτευε και εξιλέωνε τον Κυριο για όλους εμάς τους συνανθρώπους σου. (ΡG 97, 1100).
« Ον τρόπον και ο σος Υιός και πάντων Θεός», συμπληρώνει ο άγιος Γερμανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, «τού ομοίου σαρκικώς απεγεύσατο θανάτου• παραδοξάσας δηλαδή, κατά τον ίδιον αυτού και ζωοποιόν τάφον και το σον της κοιμήσεως ζωοπαράδεκτον μνήμα• ώστε αμφοτέρων σώματα μεν αφαντάστως υποδεξαμένων, διαφθοράν δε μηδαμώς ενεργησάντων. Ουδέ γαρ ενεδέχετό σε θεοχώρητον ούσαν αγγείον, της αναλύσεως νεκροφθόρω διαρρυήναι χοϊ• Επειδή γαρ ο κενωθείς εν σοι, Θεός ην απ αρχής, και ζωη προαιώνιος, και την Μητέρα της Ζωής σύνοικον έδει της Ζωής γεγονέναι…».
Οπως δηλαδή ο Υιός σου και Θεός των όλων, εγεύθη κατά την σάρκα του τον ίδιο θάνατο και όπως εδόξασε τον δικό του ζωοποιό τάφο, έτσι εδόξασε και το δικό σου μνήμα, που εδέχθη κατά την κοίμησί σου Σέ την Μητέρα της ζωής. Και οι δύο τάφοι δέχθηκαν μεν, χωρίς να φαντάζωνται, κάτι ξεχωριστό, τα σώματα και των δύο, αλλά δεν ενήργησαν καμιά διαφθορά σ αυτά. Διότι δεν ήταν δυνατόν συ που ήσουν δοχείο που εχώρησε τον Θεο να διαλυθής στο χώμα της νεκρώσεως. Επειδή Αυτός που εταπεινώθη και εκυοφορήθη μέσα σου ήταν εξ αρχής Θεός και ζωη προαιώνιος, έπρεπε και συ, η Μητέρα της Ζωής, να γίνης σύνοικος με την Ζωη, με τον Υιο σου, στα ουράνια (ΡG 98, 345-8).
Το σώμα της υπεραγίας Θεοτόκου, σημειώνει και ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, «μικρόν παραμείναν τη γη και αυτό συναπήλθε… Και τοίνυν εδέξατο μεν ο τάφος επί μικρόν, εξεδέχετο δε και ο ουρανός την καινήν γην εκείνην, το πνευματικόν σώμα… το αγιώτερον αρχαγγέλων».
Το ιερό σώμα της, αφού παρέμεινε για λίγο στη γη, έφυγε κατόπιν κι αυτό στους ουρανούς με την ψυχή της. Δέχθηκε λοιπόν το σώμα της ο τάφος για μικρό χρονικό διάστημα, δέχθηκε δε τελικώς και ο ουρανός το σώμα της, την καινή εκείνη γη, που ανεκαινίσθη από τον Υιο και Θεο της που κατοίκησε μέσα της, το πνευματικό και άγιο εκείνο σώμα… που είναι αγιώτερο από τους αρχαγγέλους (« Η Θεομήτωρ», έκδοσις Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τηνου, Αθήναι 1968, σελ. 214-216).
«Μονη αύτη νυν μετά του θεοδοξάστου σώματος συν τω Υιώ τον ουράνιον έχει χώρον», τονίζει και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς• «ου γαρ είχε κατέχειν εις τέλος γη και τάφος και θάνατος ζωαρχικόν σώμα και θεοδόχον».
Μονη η Θεοτόκος τώρα, προ της Δευτέρας δηλαδή Παρουσίας, βρίσκεται με το θεοδόξαστο σώμα της μαζί με τον Υιο της στον ουράνιο Παράδεισο. Διότι δεν μπορούσαν να κρατούν παντοτεινά η γη, ο τάφος και ο θάνατος το σώμα εκείνο, που έγινε δοχείο του Θεού και πηγή της Ζωής (ΡG 151, 465).
Ας την ικετεύουμε να ενθυμήται και εμάς εκεί στη δόξα της την ανέκφραστη και να πρεσβεύη και υπέρ ημών στον παντοκράτορα Υιο της.
Από το περιοδικό: «Η Δράσις μας», τεύχος Ιουνίου – Αυγούστου, 2006.
