Ο Προφήτης Δανιήλ και οι τρεις παίδες: Ανανίας, Αζαρίας και Μισαήλ.
ο προφήτης Δανιήλ είναι ένας από τους τέσσερις μεγάλους προφήτες. Έζησε στα τέλη του 7ου με τις αρχές 6ου π.Χ. αιώνος. Ανήκε στη φυλή του Ιούδα, και ήταν από βασιλικό γένος, γεννημένος στην Άνω Βηθαρά.
Νήπιο ακόμα, οδηγήθηκε μαζί με τους γονείς του αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Με την πρόνοια του Ναβουχοδονόσορος, ο Δανιήλ (τον οποίον ο αυτοκράτορας μετονόμασε σε Βαλτάσαρ), και οι τρεις Εβραίοι νεαροί, Ανανίας, Αζαρίας και Μισαήλ, σπούδασαν στην αυτοκρατορική αυλή. Επειδή η απόδοσή τους στις σπουδές ήταν άριστη, όταν ενηλικιώθηκαν ο βασιλιάς τους έδωσε μεγάλη θέση στο κράτος.
Ο Δανιήλ μάλιστα είχε και το χάρισμα να ερμηνεύει ορισμένα όνειρα, οπότε ερμεινεύωντας ένα από αυτά αργότερα στον αναστατωμένο βασιλιά, προφήτευσε και τον ερχομό του Υιού του ανθρώπου, και την εγκαθίδρυση της Θείας Βασιλείας Του. Κάποτε όμως ο Ναβουχοδονόσωρ έκανε δική του χρυσή εικόνα, απαιτώντας απ’ όλους τους αξιωματούχους και τον λαό να την προσκυνήσουν. Ο Δανιήλ έλειπε σε αποστολή. Ήταν όμως εκεί οι τρεις παίδες, που δεν προσκύνησαν την εικόνα. Αμέσως καταγγέλθηκαν στο βασιλιά.
Αυτός λοιπόν τους απείλησε πως, αν πράγματι δεν προσκύνησαν, τους περιμένει το καμίνι της φωτιάς. Τότε οι τρεις παίδες απάντησαν: »Άκου βασιλιά, ο ουράνιος Θεός, τον οποίο εμείς λατρεύουμε, είναι τόσο δυνατός, που μπορεί να μας βγάλει σώους και αβλαβείς από το καμίνι της φωτιάς, και να μας σώσει από τα χέρια σου. Αλλά και αν ακόμα δεν το κάνει, να ξέρεις ότι τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε, και την εικόνα σου δεν την προσκυνάμε».
Πράγματι, όταν τους έριξαν στη φωτιά, οι τρεις παίδες βγήκαν σώοι και αβλαβείς. Η φωτιά της καμίνου μεταβλήθηκε σε δροσιά, και οι τρεις τους με μια φωνή υμνούσαν τον Θεό των πατέρων τους, προσκαλώντας την πλάση να τους μιμηθεί. Εκεί, στην Χαλδαϊκή κάμινο, πρωτοακούσθηκε η «ωδή των τριών Παίδων!». Το ίδιο συνέβη αργότερα και με το Δανιήλ, όταν ο Δαρείος τον έριξε στο λάκκο των λεόντων, επειδή έκανε την προσευχή του, ενώ ο βασιλιάς είχε διατάξει για 30 μέρες να μη κάνει κανείς ιδιαίτερη προσευχή. Εκεί στο λάκο, ο προφήτης αναδείχθηκε «ποιμήν των λεόντων»!
Βλέποντας το θαύμα ο Δαρείος, κράτησε το Δανιήλ στην αυλή του, όπου παρέμεινε και πέθανε σε βαθιά γεράματα, πιθανότατα, στα Σούσα. Δανιήλ 5, ε’ 12.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΜΟΥΘΙΟΣ, ΚΟΠΡΙΣ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ οι Οσιομάρτυρες
Χριστιανοί, γεμάτοι ευσέβεια και ζήλο, βασανίστηκαν και τέλος αποκεφαλίστηκαν με διαταγή του Ιουλιανού του παραβάτου (361-363), όταν αυτός εκστράτευε κατά των Περσών. Ο Κόπρις μάλιστα, όντας νεαρός, δείλιασε στην αρχή λίγο. Αλλ’ ο Πατερμούθιος τον ενίσχυσε με τα θερμά λόγια του. Και οι τρεις δε, υπέστησαν το μαρτυρικό θάνατο, ψάλλοντες ύμνους προς τον Χριστό.
Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ο Ομολογητής πρώην ονομαζόμενος Δουναλέ
Η πατρίδα του ήταν κοντά στα Γάδειρα της Ισπανίας. Ανέθρεψε με ευσέβεια τα παιδιά του και τα κατέστησε χρήσιμα και αγαθοεργά μέλη της κοινωνίας. Αργότερα ο ίδιος αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό, αφού άφησε κάθε βιοτική μέριμνα. Προσκυνητής στη Ρώμη, δώρισε πολλά χρήματα στα εκεί χριστιανικά Ιδρύματα. Το ίδιο έκανε και όταν στη συνέχεια πήγε στην Κωνσταντινούπολη το 919 μ.Χ. Από ‘κει μετέβη στους Αγίους Τόπους, όπου διαμοίρασε και τα τελευταία χρήματα του και έγινε μοναχός με το όνομα Στέφανος, από Δουναλέ.
Συνελήφθη από τους Σαρακηνούς και βασανίστηκε σκληρά. Κατάφερε όμως να διαφύγει με δύο Ιερείς στην Αίγυπτο. Αλλά και εκεί με ζήλο κήρυττε το Ευαγγέλιο. Καταγγέλθηκε όμως στον Αμηρά, φυλακίστηκε και υπέστη φοβερά βασανιστήρια. Βαριά τραυματισμένος, πέθανε δοξάζοντας τον Θεό.
Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΧΟΣ
Ήταν από την Τρίγλια και μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ο Νέος, ο Ζακυνθινός, Αρχιεπίσκοπος Αιγίνης
Γόνος ευσεβέστατης και αρχοντικής οικογένειας της Ζακύνθου (πατρός Μωκίου Σηκούρου και Παυλίνας), ανατράφηκε απ’ αυτή με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Έτσι γρήγορα διακρίθηκε στα γράμματα και την αρετή. Νωρίς, μόλις ενηλικιώθηκε, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία του θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως να συντρέχει στην ανακούφιση των φτωχών.
Κατόπιν έγινε μοναχός στη βασιλική Μονή των Στροφάδων, όπου ασκήθηκε στην αγρυπνία, την εγκράτεια και τη μελέτη των Γραφών. Έπειτα πήγε στην Αθήνα, για να βρει καράβι προκειμένου να ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα. Αλλ’ ο τότε αρχιερέας των Αθηνών, άκουσε κάποια Κυριακή το λαμπρό του κήρυγμα και μετά από πολλές παρακλήσεις τον έκανε επίσκοπο Αιγίνης, με την επίσημη κατόπιν έγκριση της Εκκλησίας Κων/πολης.
Τα ποιμαντικά του καθήκοντα, επετέλεσε άγρυπνα και άοκνα. Αναδείχθηκε διδάσκαλος, πατέρας και παιδαγωγός του ποιμνίου του. Η φήμη του είχε διαδοθεί παντού, αλλ’ αυτός παρέμενε απλός και ταπεινός.
Ασθένησε όμως από τους πολλούς κόπους και παραιτήθηκε. Γύρισε στη Ζάκυνθο, όπου μέχρι το 1579 ήταν προσωρινός επίσκοπος. Μετά αποσύρθηκε στη Μονή της Θεοτόκου της Αναφωνητρίας, όπου ασκήτευε, βοηθούσε ακόμη και θαυματουργικά τους συνανθρώπους του, και με αγάπη κήρυττε στους κατοίκους του νησιού. Ήταν τόση η αγάπη που είχε, ώστε προστάτεψε ακόμα και τον φονιά του αδελφού του, όταν καταδιωκόταν από τις αρχές του τόπου για τα νόμιμα.
Ο Άγιος Διονύσιος κοιμήθηκε σε βαθιά γεράματα, 17 Δεκεμβρίου 1624. Τάφηκε στη Μονή Στροφάδων, ενώ κατά την εκταφή, το λείψανό του βρέθηκε ευωδιάζον και αδιάφθορο. Ετσι παραμένει από τότε μέχρι σήμερα, και η Ζάκυνθος τιμά και πανηγυρίζει τον Άγιο, ως προστάτη και πολιούχο της.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ ο Νέος
Δεν σώζονται βιογραφικά του στοιχεία, μόνο κάποιος λόγος του μεγάλου λογοθέτου Θεοδώρου Μουζάλων, που αναφέρεται σ’ αυτόν, και βρίσκεται στη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πηγή Ζωής.net
Υμνολογική Εκλογή.
Απολυτίκιον του προφήτου και των τριών παίδων. Ήχος β’.
Μεγάλα τα της Πίστεως κατορθώματα! εν τη πηγή της φλογός, ως επί ύδατος αναπαύσεως, οι άγιοι τρεις Παίδες ηγάλλοντο’ καί ο Προφήτης Δανιήλ, λεόντων ποιμήν, ως προβάτων εδείκνυτο. Ταις αυτών ικεσίαις Χριστέ ο θεός, ελέησαν ημάς.
Μεγάλα πρ΄άγματι είναι της πίστεως τα κατορθώματα, γιατί μέσα στην καρδιά της φωτιάς, οι άγιοι τρεις παίδες ένοιωθαν χαρά, ενώ ο προφήτης Δανιήλ, αν και βρισκόταν μέσα στον λάκκο των λεόντων, δεν κινδύνευε, και φαίνοταν σαν ο βοσκός τους. Με τις ικεσίες τους λοιπόν, Χριστέ ο Θεός, σώσε τις ψυχές μας.
Του Ιεράρχου. Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος.
Της Ζακύνθου τον γόνον και Αιγίνης τον πρόεδρον, τον φρουρόν Μονής των Στροφάδων, Διονύσιον άπαντες, τιμήσωμεν συμφώνως οι πιστοί, βοώντες προς αυτόν ειλικρινώς. Σαίς λιταίς τους την σήν μνήμην επιτελούντας, σώσον και βοώντας σοι’ δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε ημίν, πρέσβυν ακοίμητον.
Της Ζακύνθου το γέννημα και της Αίγινας τον επίσκοπο, τον φρουρό της μονής των Στροφάδων, τον Διονύσιο, ελάτε με μία φωνή να τιμήσουμε οι πιστοί, φωνάζοντας προς αυτόν από τα βάθη των καρδιών μας: Με τις δυνατές σου προσευχές σώσε όσους σε υμνούν και τιμούν την μνήμη σου και σου φωνάζουν: Δόξα στον Χριστό που σε δόξασε, δόξα στον Χριστό που σε στεφάνωσε, δόξα στον Χριστό που σε δώρισε σε μας ακοίμητον πρέσβη.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’. Αυτόμελον.
Χειρόγραφον εικόνα μη σεβασθέντες, αλλ’ αγράφω ουσία θωρακισθέντες, τρισμακάριοι εν τω σκάμματι, του πυρός εδοξάσθητε’ εν μέσω δε φλογός ανυποστάτου ιστάμενοι, θεόν επεκαλείσθε’ Τάχυνον ο οικτίρμων, και σπεύσον ως ελεήμων, εις την βοήθειαν ημών, ότι δύνασαι βουλόμενος.
Δεν σεβασθήκατε το χειροποίητο άγαλμα του ανθρώπου – βασιλέως, αλλά θωρακισθήκατε με την απερίγραπτη Ενέργεια του Θεού, οπότε, δοξασθήκατε στο «αγωνιστικό» σκάμμα του πυρός της καμίνου, τρισμακάριοι παίδες! Σταθήκατε στην ανυπόστατη φωτιά, και με ύμνους καλέσατε σε βοήθεια τον Θεό λέγοντας: Τρέξε γρήγορα οικτίρμων, και σπεύσε ελεήμων να μας βοηθήσεις, γιατί όταν θέλεις, όλα τα μπορείς.
Ο Οίκος
Έκτεινόν σου την χείρα, ης πάλαι έλαβον πείραν Αιγύπτιοι πολεμουντες, και Εβραίοι πολεμούμενοι’ μη καταλύπης ημάς, και καταπίη ημάς θάνατος, ο διψών ημάς, και σατάν ο μισών ημάς’ αλλ’ έγγισον ημίν, και φείσαι των ψυχών ημών, ως εφείσω ποτέ των Παίδων σου, των εν Βαβυλώνι απαύστως ανυμνούντων σε, και βληθέντων υπέρ σου εις την κάμινον, και εκ ταύτης κραυγαζόντων σοι’ Τάχυνον ο οικτίρμων, και σπεύσον ως ελεήμων, εις την βοήθειαν ημών, ότι δύνασαι βουλόμενος.
Απλωσε το Χέρι Σου του οποίου γνώρισαν την δύναμη παλιά οι Αιγύπτιοι που Σε πολεμούσαν, και οι Εβραίοι που πολεμούνταν. Μυ μας εγκαταλείπεις και μας καταπίει ο θάνατος που διψά για την ζωή μας, και ο σατανάς που μας μισεί. Έλα κοντά μας, πλησίασε, λυπήσου μας και λύτρωσέ μας, όπως λυπήθηκες και λύτρωσες τους τρεις Σου παίδες παλιά στην Βαβυλώνα, που σε ανυμνούσαν ακατάπαυστα μέσα από την κάμινο, όπου ρίχθηκαν για το Ονομά Σου, και από εκεί μέσα Σου κραύγαζαν: τρέξε γρήγορα οικτίρμων, και σπεύσε ελεήμων να μας βοηθήσεις, γιατί όταν θέλεις, όλα τα μπορείς.
Κοντάκιον του Ιεράρχου. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Εορτάζει σήμερον των Ζακυνθίων η πόλις, εορτήν χαρμόσυνον συν τη μονή των Στροφάδων, Αίγιναν, την εν Κυκλάσι προσκαλουμένη, άσμασιν, αξιοχρέως συνευφημήσαι, και φαιδρώς πανηγυρίσαι, το κοινόν κλέος, νυν Διονύσιον.
Γιορτή χαρμόσυνη επιτελεί σήμερα η πόλις των Ζακυνθίων, και προσκαλεί την Αίγινα των Κυκλάδων αλλά και την μονή των Στροφάδων, να τιμήσουν, όπως είναι το χρέος τους, και να υμνήσουν την κοινή τους δόξα, τον άγιο Διονύσιο.
Ο Οίκος
Σιγησάτωσαν ήδη σιγησάτωσαν, οι μέχρι δεύρο σφαλερώς λέγον¬τες, μη είναι τη θεοσώστω Ζακύνθω, τον οικείον προΣτάτην, και προς θεόν πρέσβυν θερμότατον, καθά και εν πολλοίς των επισήμων πόλεων και χωρών Ορθοδόξων. Επέστη γαρ και μάλα καλώς, ο σε¬πτός εν Ιεράρχαις Διονύσιος, ο θαυμαστός Αιγίνης πρόεδρος, ταύτης δε γόνος ευκλεής, και θρέμμα αξιέπαινον. Ουκέτι λοιπόν ζηλοί Ζάκυνθος η ευδαίμων, Κεφαλληνίαν και Κέρκυραν, τας φίλας γείτο¬νας, δια το αυτάς μέγα σεμνύνεσθαι, επί τοις θείοις και Ιεροίς λειψάνοις, Γερασίμου τε καί Σπυρίδωνος, αλλοδαποίς τυγχάνουσιν’ αλλ’ εκείνας μεν, προσφιλώς συγκαλείται, προς φαιδράν πανήγυριν του ιδίου αυτόχθονος» ώσπερ δη και προσφόρως, την εν Κυκλάσι προσφωνεί Αίγιναν, συν τη πανσέπτω των Στροφάδων Μονή, τη το θείον καί ιερόν αυτού σκήνος, ευτυχώς θησαυρισάση, του αξίως ευφημήσαι, και φαιδρώς πανηγυρίσαι, το κοινόν κλέος νυν Διονύσιον.
Ας σιωπήσουν τώρα πια, ας σιωπήσουν όσοι μέχρι τώρα λαθεμένα έλεγαν πως η Θεόσωστη Ζάκυνθος, δεν έχει τον δικό της προστάτη και θερμότατον πρεσβευτή προς τον Θεό, όπως και όλες οι σημαντικές πόλεις και οι χοροί των ορθοδόξων. Γιατί να! Ανάμεσά μας στέκεται πια και πολύ καλά ο σεβάσμιος μεταξύ των αρχιερέων Διονύσιος, ο θαυμαστός επίσκοπος της Αίγινας των Κυκλάδων, και της ίδιας της Ζακύνθου γέννημα και άξιο θρέμμα. Δεν ζηλεύειει πια η ευτυχής Ζάκυνθος τις φίλες και γειτονικές Κεφαλληνία και Κέρκυρα, γιατί έχουν σανθησαυρό τους τα θεία και ιερά λείψανα των αγίων Γερασίμου και Σπυρίδονος, που όμως δεν καταγόταν απ’ αυτές” αλλά τις καλεί μαζί με την Αίγινα και την μονή των Στροφάδων, που φύλαξαν ευτυχώς το ιερό σκήνωμα του αγίου, για να πανηγυρίσουν και να υμνήσουν την κοινή τους δόξα, τον άγιο Διονύσιο.
Συναξαριον
μη τών Αγίων τριών Παίδων, καί Δανιήλ τού Προφήτου.
Στίχοι
• Ύπαρ, Θεέ, βλέπει σε νύν επί θρόνου,
• Τμηθείς Δανιήλ, ουκ όναρ καθώς πάλαι.
• Εί μή θανείν τρείς Παίδες ήρων εκτόπως,
• Ως τού πυρός πρίν, ήρχον άν καί τού ξίφους.
• Εβδομάτη δεκάτη Δανιήλ τάμον, ός βλέπει μέλλον.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Διονυσίου τού νέου, Αρχιεπισκόπου Αιγίνης, τού εκ τής νήσου Ζακύνθου.
Στίχοι
• Έχει μέν η γή σώμα Διονυσίου
• Νέου, Πόλος δέ τούδε τήν ψυχήν φέρει.
• Εβδομάτη δεκάτη θάνεν, Διονύσιος ο κλεινός.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Πατερμουθίου, Κόπρι καί Αλεξάνδρου, μαρτυρησάντων επί Ιουλιανού τού παραβάτου, Καί Μνήμη τού Οσίου καί αειμνήστου ομολογητού Δουναλέ, τού μετονομασθέντος Στεφάνου.
Στίχοι
• Στολαίς Στέφανος αρετών εστεμμένος,
• Λαμπρός τις ήκει πρός στεφάνους τούς άνω.
Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Ιάχκου.
Στίχοι
• Ίακχε, κρατύνθητι, καί τμηθείς κάραν,
• Τμηθείσαν εγγράφηθι, καί στέφου κάραν.
Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον καί σώσον ημάς. Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Τοις μαθηταίς συνέλθωμεν.
Ο εν Προφήταις μέγιστος, Δανιήλ νυν τιμάσθω» Χριστόν γαρ τον θεον ημών, είδε λίθον τμηθέντα, άνευ χειρών από Όρους, της αγνής Θεοτόκου. Συν τούτω ευφημείσθωσαν, και οι τρεις Παίδες ους περ, σώζει πυρός, αβλαβείς καμίνου τύπος Παρθένου, ο θείος και απόρρητος, δι’ ου σέσωσται κόσμος.
Σήμερα ας τιμηθεί ο Δανιήλ ο μέγιστος προφήτης, γιατί ειδε τον Χριστόν σαν μεγάλον λίθο όμοιο με βράχο, που αποκόπηκε από το όρος της αγνής Θεοτόκου. Μαζί του ας τιμηθούν και οι τρεις παίδες, που σώθηκαν αβλαβείς από την φωτιά της καμίνου, και προεικόνισαν την Παρθένο, που σώθηκε αβλαβής από το πυρ της θεότητος, το Οποίο κατοίκησε μέσα της, για να γεννηθεί ο Χριστός, από τον οποίο και σώθηκε ο κόσμος.
Έτερον του Ιεράρχου. Γυναίκες ακουτίσθητε
Η Ζάκυνθος καί Αίγινα, καί η Στροφάδων άπασα, ομήγυρις μοναζόντων, αξίως ανευφημούσι, τον θείον Διονύσιον, κλεινόν κοινόν υπέρμαχον, φωστήρα τον εκλάμποντα, θαυματουργίαις τοις πάσι, θερμώς αυτόν καλουμένοις.
Η Ζάκυνθος και η Αίγινα και όλη η σύναξη των μοναχών των Στροφάδων, άξια ας ανυμνήσουν τον θείον Διονύσιο, τον ένδοξο και κοινό τους προστάτη, το υπέρλαμπρο και φωτεινό αστέρι που λάμπει παντού με τα θαύματά του, σε όσους με θερμή πίστη τον επικαλούνται.
Έτερον προεόρτιον. Όμοιον
Η Οικουμένη χόρευε, ακουτισθείσα σύμπασα, δόξασον μετ’ Αγγέλων, και αγραυλούντων ποιμένων, Θεόν τον τεχθησόμενον, εν Βηθλεέμ ως νήπιον, δι’ οίκτον πρός τόν άνθρωπον, όν έπλασε κατ εικόνα, καί εγερεί πεπτωκότα.
Ολη η οικουμένη χόρευε τώρα που έφθασε στα αυτιά σου το χαρμόσυνο μήνυμα, δόξασε μαζί με τους αγγέλους και τους ποιμένες, που ξενυχτούν στους αγρούς φυλάγοντας τα κοπάδια τους, τον Θεό που γεννάται στη Βηθλεέμ σαν νήπιο από πολλή ευσπλαχνία προς τον άνθρωπο, που έπλασε κατά τη δική Του εικόνα , και θα τον σηκώσει με την ανάσταση Του από την πτώση της αμαρτίας και του θανάτου.
θεοτοκίον, όμοιον.
Μυσταγωγείται Πάναγνε, δια Πνεύματος θείου, Δανιήλ ο σοφώτατος’ και προγράφουσι πίστει, Αβραμιαίοι τρείς Παίδες, σου τον άσπορον τόκον’ ο ων γαρ τη θεότητι, απερίγραπτος Λόγος, εκ σου σαρκί, θέλων περιγράφεται Θεοτόκε, εν Βηθλεέμ τικτόμενος, εις βροτών σωτηρίαν.
Ο σοφώτατος Δανιήλ ο προφήτης με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, δέχεται την αποκάλυψη των μυστηρίων του Θεού, και οι τρεις Αβραμιαίοι παίδες εκ των προτέρων περιγράφουν διά της πίστεως τον άσπορο τόκο σου, πάναγνε Θεοτόκε. Διότι ο Λόγος του Θεού ενώ είναι απερίγραπτος ως Θεός λόγω της θεότητός Του, από σένα γεννάται εκούσια με ανθρώπινο σώμα στην Βηθλεέμ, για να σώσει τους θνητούς ανθρώπους.
Δόξα των αίνων, του Ιεράρχου. Ήχος πλ. δ’.
Εορτήν χαρμόσυνον, εορτάζει σήμερον Ζάκυνθος, ώ φιλέορτοι, Ιεράρχου καινού μνήμην τελούσα, Διονυσίου του εξ αυτής ανατείλαντος, και συγκαλείται τας φίλας πόλεις και νήσους, τας γείτονας, Κεφαλληνίαν και Κέρκυραν, την μεν ως εν τοις άλλοις οις κέκτηται, Σπυρίδωνα αυχούσαν τον πολυθαύμαστον, την δε, ως τον θαυματουργόν πλουτούσα νέον Γεράσιμον, συνευφρανθήναι πνευματικώς, και πανηγυρίσαι θεοπρεπώς’ μεθ’ ων και ημείς ψάλλοντες είπωμεν’ ο εν Αγίοις θαυμαστός Κύριος, ταϊς αυτών ικεσίαις, τα επί γης των Ορθοδόξων συστήματα, εκ παντοίων κινδύνων λύτρωσαι, και της ουρανίου βασιλείας αξίωσον ως Φιλάνθρωπος.
Σήμερα η Ζάκυνθος εορτάζει και πανηγυρίζει χαρμόσυνη εορτή, ω φιλέορτοι Χριστιανοί! Τιμά δηλαδή την εορτή του επισκόπου Δδιονυσίου, του νέου αγίου, που προήλθε από την ίδια την Ζάκυνθο, και γι’ αυτό προσκαλεί μαζί της τις φίλες και αγαπητές και γειτονικές της πόλεις και νήσους, την Κεφαλληνία και την Κέρκυρα, γιατί η μία έχει σαν καύχημά της τον πολυθαύμαστο άγιο Σπυρίδωνα, και η άλλη έχει ως πλούτο της τον θαυματουργό και νέο άγιο Γεράσιμο, για να ευφρανθούν πνευματικά και να πανηγυρίσουν όλες μαζί, όπως είναι αρεστό στον Θεό. Μαζί τους και εμείς ας ψάλλουμε με τούτα τα λόγια: Συ, Κύριε, που είσαι θαυμαστός για τους αγίους Σου, με τις ικεσίες τους, τα συστήματα των ορθοδόξων χριστιανών που αποτελούν την επί γης στρατευομένη Σου εκκλησία, λύτρωσε από κάθε έιδους κινδύνων, και αξίωσε της ουρανίας Σου βασιλείας, ως φιλάνθρωπος που είσαι.
Μεγαλυνάριον του Ιεράρχου.
Χαίροις της Ζακύνθου γόνος λαμπρός, πρόεδρος Αιγίνης, και Στροφάδων μέγας φρουρός, χαίροις Εκκλησίας, φωστήρ νέος τρισμάκαρ, αρχιερέων κλέος ώ Διονύσιε.
Χαίρε συ το λαμπρό γέννημα της Ζακύνθου, χαίρε συ ο πρόεδρος και διοικητής της Αιγίνης, χαίρε συ ο μεγάλος και δυνατός φρουρός των Στροφάδων, χαίρε συ το νέο φωτεινό αστέρι της εκκλησίας, τρισμακάριστε Διονύσιε, η δόξα των αρχιερέων.
Απόδοση, Ιωάννης Τρίτος.
Παράβαλε και:
17 Δεκεμβρίου, μνήμη και του εν Αγίοις Πατρός ημών Διονυσίου του εν Ζακύνθω – βίος, θαύματα και Παρακλητικός Κανών.
17 Δεκεμβρίου, Ο γούμενος της Αναφωνήτριας – Ανδρέου Μαρτζώκη.
Αγίου Ρωμανού του μελωδού – κοντάκιον Των Αγίων τριών Παίδων.
17 δεκεμβρίου μνήμη και του οσίου πατρός ημών Στεφάνου ή (Dunale ή Danielo_ του ομολογητού και μάρτυρος, του εξ Ισπανίας.
