Είναι ξημερώματα Δευτέρας, όταν παθαίνω κρίση αναπνευστικού. Εκείνο τον καιρό φιλοξενούσα την αδελφή μου στο σπίτι μου. Αισθανόμενη πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω και βλέποντας μπροστά μου το θάνατο, τη φώναξα:
-Μαρία! Μαρία! Πεθαίνω, κάλεσε ασθενοφόρο!
Σηκώθηκε τρομαγμένη από το κρεβάτι, είδε πως με δυσκολία ανέπνεα και κάλεσε ασθενοφόρο.
Το ασθενοφόρο ήρθε κι εγώ ζήτησα να μου βάλουν οξυγόνο. Μόλις κατάλαβα πως συνήλθα, τους είπα: Είμαι εντάξει, ευχαριστώ πολύ, μπορείτε να φύγετε, στο νοσοκομείο δεν θέλω να πάω! Μου ζήτησαν να υπογράψω, για να μην έχουν εκείνοι την ευθύνη- υπέγραψα και έφυγαν.
Όμως ύστερα από μία ώρα με ξαναπιάνει η κρίση. Πήρα τηλέφωνο τη φίλη μου και της είπα να ετοιμαστεί, για να πάμε στο νοσοκομείο Σωτηρία, όπου εκεί εργάζεται μια άλλη φίλη. Αυτή με πήγε στο Γενικό Διευθυντή του νοσοκομείου να με εξετάσει. Εκείνος μόλις με εξέτασε, με έστειλε στα εξωτερικά ιατρεία. Εκεί μου είπαν πως η κατάσταση μου ήταν σοβαρή και έπρεπε να νοσηλευτώ.
Κοιταχθήκαμε με τη φίλη μου στα μάτια. Αμέσως στη σκέψη μου ήρθε ο Γέροντας Πορφύριος.
-Γεροντάκο μου, σε παρακαλώ, μαζί να μπούμε και μαζί να βγούμε από εδώ μέσα!
Και σε κλάσμα δευτερολέπτου, αισθάνθηκα την ευωδιά του!
Με πήγαν στον θάλαμο. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να βγάλω από το πορτοφόλι μου τη φωτογραφία του Γέροντος Πορφυρίου και να τη στερεώσω σε ένα πλαστικό μπουκάλι από νερό.
Η κοπέλα, που ήταν στο διπλανό μου κρεβάτι, μου είπε πως έχει φυματίωση. Στο άκουσμα φυματίωση στενοχωρήθηκα, γιατί είναι μόλις είκοσι δύο ετών.
Όταν την επόμενη ημέρα το πρωί ήρθε ο Διευθυντής της κλινικής με το επιτελείο των γιατρών για επίσκεψη και ενημέρωση των ασθενών, σταμάτησε στην πόρτα και είπε:
-Τι γλυκιά αύρα έχει εδώ μέσα;
Έβγαλα τη μάσκα οξυγόνου, έπιασα την φωτογραφία του Γέροντος Πορφυρίου και του λέω:
-Γιατρέ, κοιτάξτε, αυτός ο Γέροντας είναι εδώ!
Γύρισε και με κοίταξε και λέει στους γιατρούς:
-Πότε ήρθε;
-Εχθές ήρθε με βαρύ αναπνευστικό, του απάντησε η γιατρός, η Φωτεινή.
Ξαναγύρισε προς εμένα και μου λέει:
-Καλά-καλά, φορέστε τη μάσκα σας, μας πείσατε.
Έφτασε η Τετάρτη. Το απόγευμα, όπως κάθε μέρα, ήρθε η ομάδα της νοσηλείας μας. Πήγε δίπλα στην κοπέλα, Μαρίνα το όνομα της, να της κάνει αλλαγή.
Για να καταλάβετε όμως τι έχει συμβεί, θα πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.
Λοιπόν, η Μαρίνα είχε φυματίωση. Οι γιατροί της έβαλαν ένα σωληνάκι στον πνεύμονα, για να τραβήξει το υγρό, που είχε συγκεντρωθεί εκεί. Ύστερα από λίγες μέρες έβγαλαν το σωληνάκι και έκαναν ένα ράμμα στο σημείο εκείνο. Όμως το ράμμα έσπασε και στο σημείο αυτό άρχισε να μεγαλώνει το άνοιγμα και να γίνεται πληγή. Η νοσοκόμα φώναξε τη γιατρό. Εκείνη, μόλις το είδε, είπε:
Το πρωί μη φάτε, για να μπείτε χειρουργείο. Η Μαρίνα, ακούγοντας πως θα μπει πάλι στο χειρουργείο, έκλαιγε. Προσπάθησα να την παρηγορήσω- ήταν αδύνατον. Ο φόβος του θανάτου την είχε καταρρακώσει! Έλεγε και ξανάλεγε:
Το ξέρω πως θα πεθάνω, το ξέρω!
Σήκωνε την πιτζάμα της, έβλεπε την αδυναμία της και μας έλεγε:
Βλέπετε τον θάνατο; Μόνο τα κόκκαλά μου έχουν μείνει!
Λυπήθηκα πολύ αυτό το εικοσιδιάχρονο κορίτσι! Χωρίς να το καλοσκεφτώ, άρχισα να προσεύχομαι πολύ θερμά στον Γέροντα Πορφύριο, ζητώντας του να κάνει καλά αυτό το κορίτσι, κι εμένα ας μη με κάνει- κι αν ήρθε η ώρα του θανάτου της, να πει του Θεούλη μας να πάρει εμένα, όχι τη Μαρίνα, είναι ακόμη παιδί! Τον εκλιπαρούσα, τον ικέτευα: Λυπήσου την, Γεροντάκο μου. Και τότε λέω στη Μαρίνα:
-Μαρίνα, σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις! Ο Γέρο¬ντας Πορφύριος θα σε κάνει καλά και δεν θα μπεις στο χειρουργείο- μέχρι το πρωί η πληγή θα κλείσει! Σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις!
Η Μαρίνα με κοιτούσε δύσπιστα- οι υπόλοιποι, άρρωστοι και υγιείς, είπαν στη Μαρίνα:
-Ας την, βρε Μαρίνα, άρρωστη είναι- είπε μια τρέλα, δεν πειράζει.
Εγώ δεν απάντησα, άφησα να μιλήσει ο Θεός. Στο θάλαμο είχαμε και δύο ηλικιωμένες πολύ βαριά. Οι γιατροί είπαν στους συγγενείς να μείνει κάποιος κοντά τους, γιατί δεν έχουν πολλή ζωή. Τις λυπήθηκα! Γιατί ούτε είχαν εξομολογηθεί ούτε είχαν κοινωνήσει. Και πάλι παρακάλεσα το Γεροντάκο μου, τον Πορφύριο- τον παρακάλεσα να πει του Θεούλη, να τους δώσει χρόνο μετανοίας. Και ο Θεός άκουσε τον Γέροντα και τους έδωσε. Είπα στους συγγενείς τους:
Κοιμηθείτε, ο Θεός τους έδωσε χρόνο μετανοίας.
Τότε βεβαιώθηκαν πως είμαι τρελή και δεν μου έδωσαν καμία σημασία.
Σιγά-σιγά η νύχτα άρχισε να μαζεύει τα πέπλα της και να τη διαδέχεται το γλυκοχάραμα. Οι γιαγιές ζωντανές! Απόρησαν όλοι τι συνέβη και η ζωντάνια τους επανήλθε. Βέβαια δεν πίστεψαν πως ο Θεός τους έδωσε ευκαιρία για μετάνοια. Παρακάλεσα τους συγγενείς τους να φέρουν έναν ιερέα, να τις εξομολογήσει και να τις κοινωνήσει-όμως δεν το έκαναν έλεγαν πως οι γιατροί κάνουν θαύματα. Δεν μπόρεσα να τους πείσω.
Στις επτά η ώρα το πρωί ήρθαν οι γιατροί να πάρουν τη Μαρίνα για το χειρουργείο. Έβγαλε ο χειρούργος τους επιδέσμους, να δει την πληγή, και είδε πως η πληγή ήταν κλειστή! Τότε γυρίζει προς τη γιατρό μας και με άγριο ύφος της λέει:
-Τι με έφερες πρωί-πρωί, αφού η πληγή είναι κλειστή;
Και έφυγε θυμωμένος. Η γιατρός η Φωτεινή έμεινε να με κοιτάζει. Την κοιτούσα κι εγώ» της λέω:
-Θέλεις να μου πεις κάτι;
-Ναι! Χθες που είδα την πληγή ήταν μεγάλη, πώς είναι δυνατόν να έκλεισε μέσα σε μια νύχτα; τι συμβαίνει;
-Φωτεινούλα, γιατί απορείς μόνο για το κλείσιμο της πληγής και δεν απορείς γι’ αυτή τη γλυκιά αύρα που αισθάνεστε όλοι, όσοι μπαίνετε στο θάλαμο; Γιατί δεν θέλετε να πιστέψετε πως αυτός ο Γέροντας είναι εδώ; Αυτός ο Γέροντας είναι Άγιος, είναι από τους τελευταίους Αγίους της εποχής μας, όπως ο Γέρων Πάΐσιος, ο Γέρων Ιάκωβος…
(Ό,τι είναι αδύνατο για τους ανθρώπους, είναι δυνατό για tον Θεό). Μήπως κάνω λάθος;
Δεν μίλησε, έφυγε. Όπως δε μίλησε κανείς μέσα στο θάλαμο! Όλοι έβαλαν το κεφάλι κάτω. Δυστυχώς, η ολιγοπιστία μας και ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να αισθανθούμε την ύπαρξη του Θεού.
Η Μαρίνα έγινε καλά- από το νοσοκομείο βγήκε σε δέκα ημέρες. Οι γιαγιές βγήκαν σε δύο ημέρες. Ο Θεός για μια ακόμη φορά έκανε αισθητή τη θαυμαστή παρουσία του.
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
