29 Δεκεμβρίου, μνήμη των υπό Ηρώδου σφαγιασθέντων νηπίων (Ακολουθία, Παρακλητικός Κανών) και των συν αυτοίς: Συναξάριον, Υμνολογική εκλογή.

ΤΑ ΑΓΙΑ ΝΗΠΙΑ (Κατά αναπόδεικτη παράδοση περίπου 14.000) που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδου.

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή, όμως, δε γνώριζε ποιος ήταν ‘ ο Ιησούς, αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ η στα περίχωρα της, και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους (Ιερεμίας, λη’ 15. (& Ευαγγέλιο Ματθαίου, θ’ 13-18). η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά, διακήρυξε την αγιώτητα των σφαγιασθέντων αυτών παιδιών, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία, και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί, βέβαια, να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν, όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.

ΜΝΗΜΗ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ που πέθαναν μαρτυρικά για τη δόξα του Χριστού, από πείνα, δίψα, κρύο και μαχαίρι.

Αυτή τη μέρα η Εκκλησία μας όρισε να γιορτάζουμε τη μνήμη όλων των χριστιανών, που μαρτύρησαν για την πίστη του Χριστού, και τα ονόματα τους δεν μας είναι γνωστά. η γιορτή αυτή μας διδάσκει, ότι το βλέμμα του Θεού δεν είναι όμοιο με του ανθρώπου. Διότι οι άνθρωποι, συνήθως δοξάζουν και τιμούν αυτούς που γίνονται γνωστοί και διάσημοι, ενώ ο Θεός βλέπει γνωστούς και αγνώστους, διάσημους και άσημους, το ίδιο, αρκεί όλοι να πράττουν ευσυνείδητα το θέλημα του. Έτσι και ο μικρότερος των χριστιανών αυτών, θα λάμψει ασύγκριτα περισσότερο από τους πιο φαντασμένους και αστραφτερούς βασιλείς της γης, όταν έλθει η ώρα της τελικής δικαίωσης.

Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ

Πέτυχε στη ζωή του, διότι με τη χάρη του Θεού κατάλαβε, ότι οι κοσμικές λαμπρότητες φαίνονται και αφανίζονται όπως τα άνθη. Και είχε την πεποίθεση ότι ζωή αληθινή και κερδισμένη είναι μόνο εκείνη, που αφιερώνεται στην υπηρεσία του καλού, επάνω στο δρόμο του Ιησού Χριστού. ο Μάρκελλος έζησε τον 5ο αιώνα, επί πατριαρχείας Γενναδίου του Α’ (458-471), και βασιλέως του Λέοντος Α’ του Μακέλλη. η καταγωγή του Οσίου Μαρκέλλου ήταν από τη Συρία, και η οικογένεια του ήταν αρκετά πλούσια. Επειδή οι γονείς του αγαπούσαν τα γράμματα, στόλισαν το γιο τους με πολλή παιδεία. ‘Αλλ’ η καρδιά του νέου, είχε μέσα της ζωηρή και ακοίμητη τη φλόγα της ευσέβειας. Τα κοσμικά αξιώματα δεν τον ενδιέφεραν. Με τέτοιες διαθέσεις πήγε στην Έφεσο, όπου μπήκε σε μοναστήρι και έγινε μοναχός. Από ‘κει πήγε στην Κων/πολη, στη Μονή Ακοιμήτων, όπου ηγούμενος ήταν ο ‘Αλέξανδρος. Εκεί γρήγορα διακρίθηκε για τις αρετές του, και αγαπήθηκε πολύ από τους αδελφούς της Μονής, για την ταπεινοφροσύνη που διατηρούσε, αν και ήταν άνθρωπος μελέτης και μεγάλης διανοητικής αξίας. Αφού εκοιμήθη ο ηγούμενος Αλέξανδρος, και ύστερα ο διάδοχος του Ιάκωβος, η αγάπη και η εκτίμηση των αδελφών, ανέδειξε ηγούμενο τον Μάρκελλο. η διοίκηση του ήταν άριστη. Σύμφωνα με άλλη γνώμη, τη μονή των Ακοιμήτων είχε κτίσει αυτός ο όσιος Μάρκελλος, πιθανός στη θέση του σημερινού Τσιμπουκλί. Έτσι με αυτή τη θεία και όσια ζωή του, κοιμήθηκε και αναπαύτηκε ο Όσιος Μάρκελλος στη Μονή του.

Ο ΟΣΙΟΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ο Ομολογητής

Ήταν Σκύθης και υπηρέτης του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτη, στη Μονή του οποίου ο Θαδδαίος έγινε μοναχός, και διακρίθηκε για την αυστηρή άσκηση. Κάποτε λοιπόν, όταν συνόδευε στ’ ανάκτορα τον ηγούμενο του Θεόδωρο, ήλεγξε τον βασιλιά Μιχαήλ (820-829) (ό Μ. Γαλανός αναφέρει τον Λέοντα τον Ε’), μπροστά στη σύγκλητο, για την ασέβεια του απέναντι στις Ιερές εικόνες. Τότε ο Βασιλιάς, τον εξανάγκαζε να ποδοπατήσει την εικόνα του Χριστού, πράγμα που ο Όσιος όχι μόνο δεν έπραξε, αλλά αποκάλεσε τον βασιλιά πληρωμένο τύραννο και ακάθαρτο. Τότε βασανίστηκε σκληρά, σύρθηκε από τα πόδια στους δρόμους της πόλης, οπότε μετά τρεις μέρες πέθανε.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ πλησίον του Χαλκού Τετραπύλου»

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΕΝΙΑΜΙΝ

Απεβίωσε ειρηνικά. ο δε Άγιος Νικόδημος αναφέρει ότι πέθανε από υδρωπικία και ότι στον Ευεργετινό υπάρχει απόφθεγμα του.

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΣ

Στον Κώδικα 1578 των Παρισίων, ο Άγιος Αθηνόδωρος συνοδεύεται και από άλλους οσίους πατέρες, τους Βαβύλα και Βενιαμίν. Πάντως ήταν ασκητής, (άγνωστο που), και απεβίωσε ειρηνικά.

Ο ΟΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ επίσκοπος Νικομηδείας ποιητής ασματικών Κανόνων και Τροπαρίων

Έζησε στη θορυβώδη και μεγάλη για την Ορθοδοξία, εποχή του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Φωτίου (857-891), με τον οποίο και διατηρούσε αλληλογραφία. Συνέθεσε δύο εγκώμια στην εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου και μελοποίησε την Ακολουθία τους. Μελοποίησε επίσης τον προεόρτιο Κανόνα στον Ευαγγελισμό, καθώς και άλλους Κανόνες στη Θεοτόκο. Συνέγραψε μάλιστα και πανηγυρικούς λόγους, όπως στα Εισόδια, στη σύλληψη της Αγίας Άννης και στο «Ειστήκεισαν παρά τω Σταυρώ του Ιησού». (Στοιχεία της βιογραφίας του συγχέονται μ’ αυτά του Αγ. Γεωργίου έπισκ. Αμάστριδος, κυρίως όσον αφορά την ποίηση των ασματικών Κανόνων. Ίσως βέβαια, να συμβαίνει και το αντίθετο).

ΠΗΓΗ
http://www.aegeantimes.gr/pigizois/agioi/dekemvrios/29_12.htm

Υμνολογική εκλογή.

Απολυτίκιον των Αγίων. Ήχος α’.
Τας αλγηδόνας των Αγίων, ας υπέρ σου έπαθον, δυσωπήθητι Κύ¬ριε, και πάσας ημών τας οδύνας, ίασαι φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Κύριε, δέξου σαν παρακλήσεις τους μαρτυρικούς πόνους των αγίων Σου, που υπέφεραν για χάρη Σου, και Σε παρακαλούμε, με τις ικεσίες τους ίασε όλους τους πόνους και τις λύπες μας, φιλάνθρωπε.

Έτερον. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ. Γερασίμου.

Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα, και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα, και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Ωδηγηθήκατε στον Χριστό, που γεννήθηκε σαν νήπιο, αγνά νήπια, σαν δεκτά θύματα, σαν φρεσκοκομμένα ρόδα, σαν θεική πρώτη προσφορά νέων καρπών και σαν πρόσφατα θυσιασμένα αρνάκια, για να παρουσιάζετε διαρκώς και να κατηγορείτε την κακία του Ηρώδη! Παρακαλέστε λοιπόν για τις ψυχές μας.

Του οσίου. Ήχος γ’. θείας πίστεως. Γερασίμου.

Ύμνον άληκτον, Θεώ προσφέρων, νουν ακοίμητον, προσφόρως έσχες, προς εκπλήρωσιν των θείων προστάξεων’ όθεν κανών αρετής εχρημάτισας, και Μοναστών ποδηγέτης θεόσοφος. Πάτερ Μάρκελλε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Προσφέροντας στον Θεό ασταμάτητο ύμνο, είχες ακοίμητον και έτοιμο τον νου σου για την εκπλήρωση των προσταγών Του. Γι’ αυτό και έγινες κανόνας της αρετής και οδηγός ακριβής των μοναχών, γεμάτος με θεία σοφία. Πάτερ Μάρκελλε, ικέτευε τον Χριστό και Θεό να μας δωρίσει το μέγα Του έλεος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Αστήρ Μάγους έπεμψε, προς τον τεχθέντα’ και Ηρώδης άδικον, στρατόν απέστειλε κενώς, φονοκτονήσαι οιόμενος, τον εν τη φάτνη ως Νήπιον κείμενον.

Το ας΄τερι του ουρανού έστειλε στον νεογέννητο Χριστό τους μάγους, για να Τον προσκυνήσουν, και ο Ηρώδης έστειλε άδικο στρατό, για να δολοφονήσει, όπως μάταια νόμιζε, Αυτόν που σαν νήπιο βρίσκοταν στη φάτνη.

Ο Οίκος

Των άνω και των κάτω, νυν ομού εύφραινομένων, εν τη επιφανεία του πάντων Βασιλέως, Ηρώδης μόνος συναλγεί, συν τοις προφητοκτόνοις Ιουδαίοις’ εικός γαρ μόνους αυτούς οδύρεσθαι’ ου γαρ από του νυν βασιλεύσουσιν’ αλλ’ η βασιλεία του Κυρίου, και έτι κρατήσει, τα θράση των εχθρών αποκρουσμένη, και τα πλήθη των πιστών συγκαλουμένη, μετά των σεπτών Νηπίων του κατοπτευειν, τον εν τη φάτνη ως Νήπιον κείμενον.

Ενώ ο ουρανός και η γη, τα άνω και τα κάτω, ζουν στην χαρμόσυνη ευφροσύνη για την από τον ουρανό εμφάνηση στη γη του Βασιλέως των όλων, μόνος ο Ηρώδης υποφέρει μαζί με τους προφητοκτόνους. Γιατί ήταν φυσικό μόνο αυτοί να οδύρονται, αφού πλέον δεν θα βασιλεύουν αυτοί, αλλά η βασιλεία του Χριστού, που θα επικρατήσει παντού αποκρούοντας τα θραση των εχθρών και προσκαλώντας σε συγκέντρωση τα πλήθη των πιςτών μαζί με τα άγια νήπια, για να δουν όλοι και να δοξάσουν Αυτόν που ως νήπιο βρίσκεται στη φάτνη.

Συναξάριον

Τη Κθ’ του αυτού μηνός (Δεκεμβρίου), μνήμη των Αγίων Νηπίων, των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων, χιλιάδων δεκατεσσάρων.
Στίχοι. Δια ξίφους άωρα μητέρων Βρέφη,
ανείλεν εχθρός του βρεφοπλάστου Βρέφους.
Νήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδι παππάζοντα.
Με το ξίδος τα ανώριμα βρέφη των μητέρων θανάτωσε ο εχθρός του Βρέφους, που έπλασε τα βρέφη.
Κατά την εικοστήν ενάτη του μηνός θανάτωσαν τα βρέφη που δεν μιλούσαν ακόμη.

Τη αυτή ημέρα μνήμη πάντων των Χριστιανών και αδελφών ημών, των εν λιμώ και δίψη και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων.
Τελείται δε η αυτών Σύναξις εν τοις Χαλκοπρατείοις, εις τον ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου, ένθα η αγία σορός.
Στίχοι. Σωθήναι πάντας τους βροτούς, Σώτερ, θέλων,
Εις τούτο κρίσεις μηχανάσαι πανσόφως.
Θέλοντας, Σωτήρα Χριστέ, να σώσεις όλους τους ανθρώπους, εφευρίσκεις πάνσοφους τρόπους.

Τη αυτή ημέρα μνήμη του οσίου Πατρός ημών Μαρκέλλου, Ηγουμένου της Μονής των Ακοιμήτων.
Στίχοι. Αϋπνία δούς πάντα τον ζωής χρόνον,
Μάρκελλε, κοιμήθητι μικρόν εν τάφω.
Αφού πέρασες τη ζωή σου με αυπνία, Μάρκελλε, τώρα κοιμήσου για λίγο στον τάφο.

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου Πατρός ημών θαδδαίου του Ομολογητού.
Στίχοι. Και θαδδαίος ίσχυσε κατά της πλάνης,
Ομολογητής αναφανείς ως μέγας.
Ο Θαδδαίος φάνηκε ισχυρότερος από την πλάνη, αφού αναδείχθηκε μέγας ομολογητής.

Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Γεωργίου, Επισκόπου Νικομηδείας, του ποιητού ασματικών τινών Κανόνων και Τροπαρίων.
Στίχοι. Πανηγυριστής των υπέρ νουν πραγμάτων,
ο Γεώργιος νυν κροτεί συν Αγγέλοις.
Με τους ύμνους του ο Γεώργιος πανηγύριζε στη γή, και τώρα εορτάζει μαζί με τους αγγέλους.

Και τα Εγκαίνια του Ναού των Αγίων μ’ Μαρτύρων, πλησίον του Χαλκού Τετραπύλου.

Ταις αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον ημάς.
Αμήν.

Εξαποστειλάριον των Νηπίων. Των Μαθητών ορώντων σε.

Βηθλεέμ μη στύγναζε αλλ’ ευθύμει, των Ιερών Νηπίων τη αναι¬ρέσει» θύματα γαρ τέλεια τω Δεσπότη, Χριστώ προσανηνέχθησαν’ υπέρ αυτού γαρ σφαγέντα, συμβασιλεύουσι τούτω.

Βηθλεέμ, μην πικραίνεσαι, αλλά ευθύμησε, γιατί τα βρέφη, που ο Ηρώδης θανάτωσε, προσφέρθηκαν στον Δεσπότη Χριστό σαν τέλεια θύματα, και βασιλεύουν μαζί Του στους αιώνες.

Του Οσίου, όμοιον.

της σαρκός σκιρτήματα θεοφόρε, δι’ εγκρατείας πάσης κατακοιμίσας, άγρυπνον εθέσπισας και πάννυχον, εν τη ση ποίμνη Μάρ¬κελλε, δοξολογίαν τελείσθαι, Χριστού εις αίνεσιν Πάτερ.

Αφού με την εγκράτεια εκοίμησες τις απαιτήσεις του σώματός σου, θεοφόρε, το έκαμες άγρυπνο. Και γι’ αυτό και στη μνημη σου ολονύκτια δοξολογία ψάλλουμε για τον έπαινο του Χριστού, πάτερ Μάρκελλε.

Της Εορτής, όμοιον.

Επί της γης ειρήνη και εν ανθρώποις, θεοκυήτορ γέγονεν ευδο¬κία. Άγγελοι χορεύοντες εκραύγαζον’ Εν τοις υψίστοις δόξα σοι, τω γεννηθέντι αφράστως, εν Βηθλεέμ εκ Παρθένου.

Πάνω στη γη έχει έλθει η ειρήνη και στις ψυχές των ανθρώπων η καλή διάθεση και η αγάπη, Παρθένε που έφερες τον Θεό στη γη. Οι άγγελοι χορεύοντας από χαρά ψάλλουν: Δόξα στον Θεό που βρίσκεται στους ουρανούς αλλά και γεννήθηκε στη γη στη Βηθλεέμ από την Παρθένο με τρόπο που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια.

Δόξατων αίνων. Ήχος πλ. δ’.

Ηρώδης ο παράνομος, θεωρών τον αστέρα, υπέρ πάσαν κτίσιν λαμπρότερον, εταράττετο’ και γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, εξ αγκαλών μητρικών αφήρπαζεν. η δε Ελισάβετ, λαβούσα τον Ιωάννην, πέτραν παρεκάλει’ Δέξαι Μητέρα μετά τέκνου. Όρος εδέξατο τον Πρόδρομον’ φάτνη εφύλαττε τον θησαυρόν, όν αστήρ εμήνυσε» Μά¬γοι προσεκύνουν. Κύριε δόξα σοι.

Ο παράνομος Ηρώδης βλέποντας τον αστέρα, που μηνούσε την γέννηση του Χριστού, να λάμπει περισσότερο από όλα τα αστέρια της κ΄τισεως, αισθανόταν μεγάλη ταραχή και άρπαζε με βία τα βρέφη που τρέφονταν με γάλα στις μητρικές αγκάλες. Η Ελισάβετ πήρε τον πρόδρομο και παρακαλούσε έναν βράχο: Δέξου και κρύψε μια μητέρα με το βρέφος της. Ενας βράχος έκρυβε τον πρόδρομο, ενώ η φάτνη φύλαγε τον θησαυρό, που το αστέρι μηνούσε, οι μάγοι Τον προσκυνούσαν. Κύριε, δόξα Σοι.

Και νυν. Ήχος ο αυτός.

Εν Βηθλεέμ συνέδραμον Ποιμένες, τον αληθή μηνύοντες Ποιμένα, τον καθήμενον επί των Χερουβίμ, και ανακείμενον εν φάτνη, Νη¬πίου μορφήν δι’ ημάς ανειληφότα. Κύριε δόξα σοι.

Στη Βηθλεέμ έτρεξαν οι βοσκοί, φέρνοντας το μήνυμα πως γεννήθηκε ο αληθινός ποιμένας, που κάθεται πάντα πάνω στα φτερά των Χερουβίμ, και τώρα βρίσκεται ξαπλωμένος στη φάτνη, και για τη σωτηρία μας έχει πάρει μορφή νηπίου. Κύριε, δόξα Σ’ Εσένα .

Απόδοση, Ελένη Χρήστου.

Πατήστε εδώ για να «κατεβάσετε» τον Παρακλητικό Κανόνα εις τα Άγια Νήπια, σε rar μορφή.

Πατήστε εδώ για να «κατεβάσετε» την Ασματική Ακολουθία των Αγίων Νηπίων, των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων – Κυρίλλου Μητροπ. Ρόδου.

Κατηγορίες: Αγιολογικά - Πατερικά, Ιερές Ακολουθίες, Ιστορικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Λογοτεχνικά. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.