Η πασχάλια χαρά – Καλλίστου Γουέαρ (Επίσκ. Διοκλείας).

Το Πάσχα, η γιορτή της Ανάστασης του Σωτήρος, είναι, πάνω απ’ όλα μια γιορτή μεγάλης χαράς. Όταν ο αναστημένος Χριστός συναντά τις μυροφόρες καθώς φεύγουν από το μνήμα, το πρώτο πράγμα που τους λέει είναι η λέξη «Χαίρετε». Όσον αφορά σ’ αυτή την πασχάλια χαρά, τρία σημεία έχουν ιδιαίτερη αξία: είναι χαρά προσωπική, είναι χαρά συμπαντική και είναι χαρά ευχαριστιακή.

Το Πάσχα είναι μια χαρά προσωπική. Έτσι καταπώς το βεβαιώνουμε στον πασχάλιο κανόνα της αναστάσιμης ακολουθίας: «Χθες συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι». Ο θάνατος του Σωτήρος, η Ταφή και η Τριήμερος Ανάστασή Του, δεν υπάρχουν για να τα ατενίζουμε απλά ως συμβάντα του απώτερου παρελθόντος, αλλά για να τα βιώνει ο καθένας μας ως τεκταινόμενα μέσα στην ίδια του τη ζωή. Υπάρχουν για να είναι άμεσα και προσωπικά. Εγώ σταυρώνομαι με το Χριστό, εγώ θάβομαι μαζί Του και είμαι εγώ που ανασταίνομαι εκ νεκρών μαζί με Εκείνον. Η Ανάσταση του Χριστού είναι ταυτόχρονα και η ανακαίνιση η δική μου, η επαναδημιουργία μου. Είναι ευλογημένοι όσοι το αισθάνονται αυτό στην καρδιά τους τη νύχτα της Αναστάσεως!

Το Πάσχα είναι μια χαρά συμπαντική. Οι ακτίνες του αναστάσιμου φωτός διεισδύουν σ’ ολόκληρη την κτίση. Μέσα από εμάς, τους ανθρώπους, η πασχάλια χαρά κοινωνείται στον κόσμο της φύσης – στα ζώα, στον αέρα, στο νερό, σε καθετί που έρχεται στη ζωή την άνοιξη. Και πάλι, ο αναστάσιμος κανόνας τονίζει εμφατικά αυτό το στοιχείο• «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω, εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος• Χριστός γαρ εγήγερται». Στην Ορθόδοξη Ρωσία, υπήρχε κάποτε το έθιμο -μπορεί και να επιβιώνει μέχρι σήμερα σε κάποιες περιοχές- να σταματάνε οι αγρότες, γυρίζοντας από την αναστάσιμη ακολουθία και κρατώντας το άγιο φως, στους στάβλους των ζώων, και να ψέλνουν τον αναστάσιμο ύμνο στα άλογα και τα κοπάδια – «Χριστός ανέστη εκ νεκρών…». Δεν υπήρχε τίποτα το γλυκερό σ’ αυτό• ήταν μία αναγνώριση της ζωντανής αλήθειας. Οι άνθρωποι δεν σώζονται από τον κόσμο, αλλά μαζί με τον κόσμο. Ευλογημένοι είναι αυτοί που κατά τη διάρκεια της αναστάσιμης νύχτας εισέρχονται σε ένα μεταμορφωμένο κόσμο!

Το Πάσχα είναι επίσης μια χαρά ευχαριστιακή. Ο Κύριος δεν αποσύρθηκε από ανάμεσά μας κατά την Ανάληψη, αλλά μας άφησε τη Θεία Ευχαριστία ως ένα διαρκή δεσμό. Τρώγοντας τον ουράνιο Άρτο και πίνοντας από το Ποτήριο της ζωής, ενωνόμαστε, εν Πνεύματι Αγίω, με τον αναστημένο και δοξασμένο Χριστό. Για να παραπέμψουμε για μία ακόμη φορά στον αναστάσιμο κανόνα: «ω Πάσχα το μέγα, και ιερώτατον Χριστέ, ω σοφία και Λόγε, του Θεού και δύναμις, δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη Ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου ». Η πασχάλια χαρά σχετίζεται άμεσα με τη χαρά της Κοινωνίας. Δεχόμενοι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού στην Ευχαριστία, συμμετέχουμε από τώρα στο Μεσσιανικό Δείπνο, που θα γευτούμε «εκτυπώτερον» κατά την «ανέσπερη ημέρα» της ουράνιας Βασιλείας.

Το Πάσχα είναι ακριβώς η αφετηρία, ο διαφανής και αμετάθετος εγκαινιασμός αυτής της «ανέσπερης ημέρας». Κι είναι πραγματικά ευλογημένοι εκείνοι που, καθώς λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία το βράδυ της Αναστάσεως, βιώνουν την παρουσία της ερχόμενης Βασιλείας! Πραγματική κι όμως παράδοξη!

Το Πάσχα, η νίκη του Σωτήρα καταπάνω στο θάνατο, είναι το κέντρο όλης μας της λατρείας, το θεμέλιο όλης της ελπίδας και της χαράς μας. Αν ο Ιησούς δεν αναστήθηκε πραγματικά από τους νεκρούς, τότε, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, όλη μας η πίστη είναι «ματαία» (Α’ Κορ. 15,17) κι εμείς οι χριστιανοί «ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων» (Α’ Κορ. 15,19). Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν μπορεί να υπάρξει ζωντανή Χριστιανοσύνη.

Οι ευαγγελικές αναφορές στην Ανάσταση επιμένουν ιδιαίτερα σε δύο σημεία. Καταρχάς, τονίζουν εμφατικά την πραγματικότητά της. Μετά την Ανάστασή Του, ο Χριστός δεν εμφανίστηκε απλά, σαν σε όραμα, στους μαθητές Του, αλλά τους κατέστησε ολότελα σαφές ότι ήταν παρών για μία ακόμη φορά με το πραγματικό -φυσικό Του σώμα – το ίδιο σώμα που προσηλώθηκε και πέθανε πάνω στο Σταυρό. Εκείνο το δειλινό της πασχάλιας ημέρας, το πρώτο πράγμα που κάνει, αφού τους απευθύνει τον χαιρετισμό Του, είναι να τους δείξει τις πληγές στα χέρια και την πλευρά Του. Μια εβδομάδα μετά, ξαναεμφανίζεται και λέει στο Θωμά: «φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωάν. 20,27). Οι μαθητές καλούνται να μην έχουν την παραμικρή αμφιβολία πως το σώμα του Πάθους στο Γολγοθά και το σώμα της Ανάστασης, που τώρα αντικρίζουν μπροστά τους, είναι ένα και το αυτό.

Ο αναστημένος Σωτήρας δεν είναι άσαρκο πνεύμα• «ψηλαφήσατέ με και ίδετε», τους λέει, «ότι πνεύμα, σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα… και λαβών ενώπιον αυτών έφαγε» (Λουκ. 24, 39-43). Τα Ευαγγέλια δεν αφήνουν χώρο για καμιά αμφισημία: η Ανάσταση είναι πραγματική.

Όμως την ίδια στιγμή, υπάρχει μια παραδοξότητα, ένα μυστήριο γύρω από το σώμα του αναστημένου Χριστού. Περνά μέσα από κλειστές θύρες (Ιωάν. 20,19). Μετά την Ανάσταση, οι μαθητές δεν αναγνωρίζουν αμέσως τον Ιησού στη λίμνη της Τιβεριάδας (Ιωάν. 21,4)• ούτε ο Λουκάς και ο Κλεόπας στο δρόμο προς Εμμαούς (Λουκ. 24,16). Έχει το ίδιο σώμα που είχε και πριν, κι ωστόσο είναι διαφορετικό, διότι τώρα είναι «σώμα πνευματικόν» (Α’ Κορ. 15,44).

Αυτό δεν σημαίνει πως το σώμα του Χριστού μετά την Ανάσταση είναι, υπό μίαν έννοια, μη πραγματικό ή εξαϋλωμένο. Όχι: παραμένει ένα ολότελα φυσικό σώμα, αποτελούμενο από ύλη. Όμως η υλικότητά του έχει πλέον μεταμορφωθεί από τη δύναμη του Πνεύματος, και υπ’ αυτή την έννοια, έχει απελευθερωθεί από τους περιορισμούς που υφίστανται συνήθως τα σώματά μας. Διαθέτει ελαφράδα, άνωση και ελευθερία – ιδιότητες που τα σώματα των δικαίων θα αποκτήσουν κατά τη γενική ανάσταση των εσχάτων, αλλά που εμείς προς το παρόν δυσκολευόμαστε να φανταστούμε. Όμως, παρότι θαυμαστά μεταμορφωμένο, παραμένει το ίδιο με πριν, ένα φυσικό σώμα.

Ας μην χάνουμε την ευκαιρία, σε κάθε πασχάλια γιορτή, να εκδηλώνουμε την πίστη μας στην πραγματικότητα της εκ νεκρών Ανάστασης του Σωτήρος, να ανοίγουμε κάθε φορά τα μάτια μας εκστατικά ενώπιον του αναστημένου σώματός Του, και να κοιτάμε μπροστά προσδοκώντας τη δική μας μελλοντική ανάσταση των εσχάτων.

Από το βιβλίο: Πάσχα το τερπνόν, εκδ. Ακρίτας

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αγία Ζώνη.gr: 11 Απριλίου 2018

Κατηγορίες: Άρθρα. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.