Συνοπτικό Ιστορικό της Αποκάλυψης των Αγίων
περίοδος 1463 έως 1959: Εμφανίσεις σε οράματα αγνώστων Κληρικών, πότε ενός, πότε δύο, άλλοτε στο αρχοντόσπιτο του Αρίφ– εφέντη μέσα στο χωριό και άλλοτε
σε ένα Εξωκλήσι στο βουναλάκι έξω από το χωριό (όπου υπήρχε μία σπασμένη Αγία Τράπεζα και μια περιμάνδρωση και σκιαζόταν από έναν πρίνο). Θυμιάζουν τους
έκπληκτους και φοβισμένους ανθρώπους, χωρίς όμως να πάθει τίποτε κανείς από τους αυτόπτες των εμφανίσεων αυτών. Στην άγραφη παράδοση, από στόμα σε στόμα
κυκλοφορεί η πληροφορία για το «καλό φάντασμα», το οποίο μάλιστα είχαν δει ακόμη και Τούρκοι!
Ένα βοσκόπουλο, ο Σιλιβής, χάθηκε τρία μερόνυχτα στο βουνό, χωρίς να τον βρίσκουν οι απελπισμένοι δικοί του. Όταν ξαναφάνηκε μόνο του στο χωριό, εξήγησε
πως μια καλή «γιαγιά» το οδήγησε στο Εξωκλήσι και, όποτε πεινούσε, ερχόταν ένας «παππούλης» και το φρόντιζε!
Στα 1918 η Μυρσίνη Τσεσμελή με τη Ζωγραφιά και μια άλλη συγχωριανή τους, ενώ πήγαιναν φαγητό στους άνδρες τους που άναβαν καμίνι έξω από το χωριό, είδαν
ξαφνικά μπροστά τους κάτω από έναν πρίνο δίπλα στο Εξωκλήσι της αγίας Μαρίνας έναν Ιερωμένο με άμφια και ανοικτό το Ευαγγέλιο. Μόλις τον αντίκρισαν να
τις κοιτάζει, έβαλαν τις φωνές και άρχισαν να τρέχουν αλαφιασμένες, χάνοντάς τον μονομιάς, μέχρις ότου οι άνδρες τους έσπευσαν και τις ενθάρρυναν.
Στο Αλβανικό μέτωπο ο Μάρκος Κουνέλης είχε μία ολοφάνερη παρουσία της Παναγίας μέσα στο αντίσκηνό του. Του είπε ότι είναι από τις Καρυές και ότι έπρεπε
να βγει από το αντίσκηνο, διότι θα σκοτωνόταν. Υπακούοντας βγήκε έξω και ευθύς αμέσως εξερράγη χειροβομβίδα που διέλυσε τα πάντα.
Το 1951 η Ελένη Τσολάκη στο Ερημοκλήσι των Καρυών συνάντησε έναν άγνωστο Ιερωμένο να λειτουργεί στο ερειπωμένο εκκλησάκι, αλλά σε λίγο χάθηκε από μπροστά
της.
Και ο Παναγιώτης Γιαλούρης από το Πλωμάρι το 1956, επιστατώντας σε ελαιομάζωμα δίπλα στο παλιό μονοπάτι, συναντήθηκε και συνομίλησε με έναν μικρόσωμο λεπτό
Κληρικό που κατέβαινε από το μονοπάτι των Καρυών και του είχε πει πως κατέβαινε από το Μοναστήρι του για να ψαρέψει να φάνε με τον Ραφαήλ και τη Ρηνούλα.
Ούτε οι συγγενείς του που έμεναν στη Μυτιλήνη και γνώριζαν την περιοχή τον πίστεψαν, αλλά και ο ίδιος έμεινε κατάπληκτος για την ανεξήγητη συνάντηση, όταν
τον διαβεβαίωναν πως δεν υπήρχε κανένα Μοναστήρι στην περιοχή.
Προσφυγικές οικογένειες που φιλοξενήθηκαν στο εγκαταλελειμμένο τούρκικο αρχοντόσπιτο από το 1922 κ.εξ. είχαν δει στον ύπνο τους τον άγνωστο «Παπά»!
Ο Στρατής Τσεσμελής, 19 ετών παιδί, είδε αναπάντεχα μπροστά από το σπίτι του Αρίφ– εφέντη τον άγνωστο Παπά και το έβαλε στα πόδια, διότι ήταν γνωστό πως
αυτό το σπίτι «φάνταζε».
Η Μαρία Καραδημητράκη, μετέπειτα Τσολάκη, κοριτσάκι επτά ετών, εκεί που καθόταν και διάβαζε, βλέπει έναν Ιερωμένο να θυμιάζει το σπίτι τους, ενώ ήταν κλειδωμένο
και να χάνεται μόλις έβαλε φοβισμένη τις φωνές.
Στα 1947 ένα 17χρονο παλικάρι, ο Γιάννης Καραδημητράκης, Κυριακή βράδυ, ανηφορίζοντας για τη γειτονιά του βλέπει στην εξώθυρα του σπιτιού του Αρίφ- εφέντη
τον θρυλούμενο Παπά, και μία άλλη φορά τον είδε να κατηφορίζει στο χωριό από το μονοπάτι που περνούσε από το σπίτι του. Από το φόβο του επιτάχυνε τον βηματισμό
του, σχεδόν τρέχοντας για το σπίτι του.
Αναπάντεχα γεγονότα σωτηρίου έτους 1959
23 Ιουνίου 1959: Εύρεση του μνημείου ενός αγνώστου ανθρώπου, σε απρόσμενο μέρος, σε αρκετό βάθος κάτω από τα ερείπια του ερειπωμένου ερημοκλησίου στις
Καρυές από τον Δούκα Τσολάκη. Επρόκειτο για χριστιανό, όπως έδειχνε το κεραμίδι με τους τρεις σταυρούς στο στόμα του. Ο Δούκας άνοιγε τα θεμέλια για να
κτιστεί ένα εξωκλήσι της Παναγίας, όπως το είχε τάμα η Αγγελική Μαραγκού, πεθερά του ιδιοκτήτη Άγγελου Ράλλη, από τότε που είχε δεχτεί ευεργεσία από την
Παναγία των Καρυών στα χρόνια της προσφυγιάς. Σκάβοντας λοιπόν ανεύρε το μνημείο. Μαζί του ήταν ο επτάχρονος γιος του Δημητράκης και δύο μικρότερα παιδάκια,
που έπαιζαν αμέριμνα κοντά του, ο μικρότερος γιος του Παναγής και ο φίλος του Νικόλας Λαχουρής.
Τα οστά του αγνώστου νεκρού ευωδίαζαν. Η κάτω σιαγόνα έλειπε. Στη θέση της ένα κεραμίδι με χαραγμένους τρεις σταυρούς σηματοδοτούσε το θρήσκευμά του. Το
μνημείο ήταν περιποιημένο, κτιστό πάνω σε κόκκινες πλάκες. Το σκέπαζαν πέτρινες πλάκες.
Κατά περίεργο τρόπο, τα οστά δεν ανασύρονταν με το φτυάρι, ώσπου αναγκάστηκε ο ανυποψίαστος Δούκας να κατεβάσει το μεγάλο του γιο, το Δημητράκη, για να
τα ανασύρει με τα χέρια του. Αυτοί ήταν οι μόνοι που είδαν το σκελετό μέσα στον τάφο και σεβάστηκαν το σκήνωμα του άγνωστου χριστιανού νεκρού.
3 Ιουλίου: Εμφάνιση ενός αγνώστου Κληρικού σε όραμα, μέρα μεσημέρι, στη Μαρία Τσολάκη πάνω στις Καρυές. Μεγαλοπρεπής, με υπέρφωτους οφθαλμούς, χωρίς να
πατά στη γη, ξαφνικά στέκεται στην ίδια θέση αποκεφαλισμένος και καταματωμένος! Έντρομη τρέχει για το χωριό με το παιδάκι της. Το ίδιο βράδυ βλέπει σε
εναργές ενύπνιο την Παναγία που της είπε ότι δεν έπρεπε να φοβηθεί, διότι δεν είδε φάντασμα αλλά τον Καλόγηρο που ασκήτευε εκεί πάνω και τον είχαν σφάξει
οι Τούρκοι· ότι ήταν ο Ηγούμενος στο Μοναστήρι της και μια μέρα θα φανέρωνε το όνομα και την ιστορία του· ότι υπήρχαν εκκλησιαστικά κειμήλια φυλαγμένα
στα ερείπια· το μοναστήρι εκεί επάνω ήταν αφιερωμένο σε δύο χάρες, την Παναγία και την αγία Παρασκευή, και έπρεπε να μην ανάβει μόνο κεριά αλλά και καντήλι
ακοίμητο.
Την Κυριακή μετά τις 3 Ιουλίου: Ο Δούκας Τσολάκης βαθιά χαράματα, ανεβαίνοντας στο λόφο των Καρυών για να κυνηγήσει μια αλεπού που έπνιξε ένα κατσίκι,
βλέπει ξαφνικά να φανερώνεται ένας αξιωματικός που σταυροκοπιόταν σε κάθε του κίνηση. Προχωρούσε χωρίς να πατά στη γη και το πρόσωπό του έλαμπε. Καθώς
ερχόταν κατεπάνω του, φοβήθηκε και πήγε να πυροβολήσει προς εκφοβισμό, αλλά την ίδια στιγμή ο παράδοξος αξιωματικός χάθηκε μέσα σε εκτυφλωτική λάμψη. Ο
Δούκας έχασε για λίγα λεπτά το φως του. Μόλις συνήλθε, έντρομος κατεβαίνει στο σπίτι του και διηγείται την περιπέτεια στη γυναίκα του.
Μια μέρα ένα παιδάκι, ο εγγονός της Μυρσίνης Ψάνη, Μιχάλης Λαμπρινός που είχε ανεβεί με τη γιαγιά του στις Καρυές, παίζοντας έριξε και έσπασε την κάρα
του άγνωστου νεκρού σε επτά κομμάτια. Η Βασιλική Ράλλη με τη Μαρία Τσολάκη, με πολλή προσοχή και επιμέλεια τα συμμάζεψαν, τα συναρμολόγησαν και τα συγκόλλησαν.
Από τον Ιούλιο μέχρι το Σεπτέμβριο: Η Μαρία Τσολάκη έβλεπε (όχι μόνο κατ όναρ αλλά και καθ ύπαρ) τον άγνωστο Κληρικό με σταυρό στο στήθος και κομποσχοίνι
στο χέρι. Της έλεγε επανειλημμένα ότι είναι Άγιος, θα κάνει θαύματα και ήταν εκείνος που τον είχε δει μικρή, επτάχρονη. «Παναγιά μου!», φώναζε φοβισμένη,
καθώς μάλιστα ο εμφανιζόμενος Κληρικός δεν ήταν θεατός από τους οικείους της, που αναγκάζονταν να της παραστέκονται για να την ενθαρρύνουν.
Τέλη Ιουλίου: Η Βασιλική Ράλλη είδε σε ενύπνιο ότι πάνω στις Καρυές υπήρχε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Συγκεκριμένα είδε μέσα στην ερειπωμένη Εκκλησία μια εντοιχισμένη
πλάκα που έγραφε «ΠΡΕΒΑΝΤΟΡΙΟΝ 1433 … ΜΕΛΠΟΜΕΝΗΣ». Η επιγραφή ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές.
Αρχές Αυγούστου: Η Παναγία εμφανίζεται σε ενύπνιο στη Μαρία Τσολάκη και της λέει να πει στον Άγγελο Ράλλη να απολύσει τους εργάτες που έκτιζαν το εκκλησάκι
στις Καρυές, γιατί βλασφημούσαν. Ρωτά εάν έπρεπε να απολυθεί και ο άνδρας της. «Ναι, και τον άνδρα σου! Δεν θέλω να κτίζουν την εκκλησία μου και να βλασφημούν».
7 Σεπτεμβρίου: Θαύμα του άγνωστου Ιερωμένου στην ετοιμοθάνατη Παρασκευή Δουργκούνα και πρώτη Θεία Λειτουργία στο νεόκτιστο Εκκλησάκι της Παναγίας των Καρυών.
8 Σεπτεμβρίου: Τιμωρία του Δούκα Τσολάκη από τον ίδιο τον άγνωστο Κληρικό σε ολοζώντανο όραμα και παιδαγωγία του από την Παναγία και την αγία Παρασκευή,
για να τον φέρουν στο δρόμο του Θεού. Μετά από το πάθημα αυτό, από τη δική του σταθερή πλέον ομολογία αρχίζουν να προβληματίζονται εποικοδομητικά όσοι
στο χωριό ειρωνεύονταν την πίστη.
5 Οκτωβρίου: Η Βασιλική Ράλλη με τη Μαρία Τσολάκη, που είχε μαζί της και το μικρό της γιο Παναγή, ανηφόρισαν για το εκκλησάκι. Κάτω από μια ελιά δίπλα
στη βρύση, ο μικρός έβλεπε μια γιαγιά με μαύρο τσεμπέρι που κρατούσε μία εικόνα και τον φώναζε να την πλησιάσει. Οι γυναίκες δεν έβλεπαν τίποτε και το
μάλωσαν. Το ίδιο βράδυ η Μαρία Τσολάκη βλέπει σε εγρήγορση ευρισκόμενη την Παναγία. «Μαρία το παιδί σου δεν σας είπε ψέματα. Είμαι η Παναγία. Εγώ ήμουν
Εκείνη που το καλούσα να ᾽ρθει κοντά μου. Στα χέρια μου κρατούσα την εικόνα μου. Αν το αφήνατε να ᾽ρθει σε μένα, θα του την έδινα στην αγκαλιά του. Εδώ
με έχει θαμμένη με τα ίδια του τα χέρια ο πάτερ Ραφαήλ, ο καλόγηρος που ασκήτευε εδώ πάνω και τον έσφαξαν οι Τούρκοι». Αμέσως εμφανίζεται και ο άγνωστος
έως τότε Κληρικός και δείχνοντάς τον η Παναγία λέει: «Δικά του είναι τα οστά που βρήκατε… Να πας στον παπά του διπλανού χωριού τον παπα- Παχώμιο, να
του πεις ν᾽ ανέβει στο εκκλησάκι να λειτουργήσει. Να κάνετε κόλλυβα και να μνημονεύσει τα οστά με το όνομα Ραφαήλ».
Το ίδιο βράδυ η Βασιλική Ράλλη βλέπει τον Άγιο στον ύπνο της ο οποίος της αποκαλύπτει το όνομά του και την θεραπεύει θαυματουργικά από χρόνια πάθηση στο
στομάχι.
7–17 Οκτωβρίου: Ο άγιος Ραφαήλ παρουσιάζεται σε πολλά άτομα και επιβεβαιώνει το όνομά του: στον Κωνσταντίνο Τσαλίκη, τον 14ετη Νικόλαο Φύκια, την Ευγλωττία
Σβορώνου (συνταξιούχο καθηγήτρια από τους Πύργους), τη Μυρσίνη Λυκαρδοπούλου, τη Μαρία Δουργκούνα και τον Ιερομόναχο Παχώμιο Σούγιουλτζη. Στον Ιερέα αποκαλύπτει
ότι η καταγωγή του είναι «εξ Ιθάκης» και ζητεί εκτός από την αγιογράφηση της εικόνος του στο Άγιον Όρος να παραγγείλουν και την Ακολουθία των τροπαρίων
του. Το ίδιο πρωινό στη Θεία Λειτουργία μνημονεύει στα Άγια το όνομα «Ραφαήλ Ιερομάρτυρος…».
11 Νοεμβρίου: Εμφάνιση για πρώτη φορά ενός αγνώστου Ιερωμένου νεαρής ηλικίας. Η Αμυρσούδα Μπάκα είδε ότι βρέθηκε στο εκκλησάκι των Καρυών όπου βρίσκονταν
ένας μικροκαμωμένος και αδύνατος Κληρικός. Του ζητάει να της κάνει μια λειτουργία και κείνος της απαντά: «Δεν έχω δικαίωμα να τελέσω λειτουργία, θέλω ακόμη
ένα βαθμό…». Ο Ευστράτιος Κλήμης της λύνει την απορία λέγοντάς της ότι πιθανώς θα είχε τον πρώτο βαθμό της Ιεροσύνης, αυτόν του Διακόνου.
16 Νοεμβρίου: Ο άγιος Ραφαήλ αποκαλύπτει στη Μαρία Τσολάκη το όνομα του δεύτερου Κληρικού λέγοντας: «Εγώ δεν ήρθα μόνος μου εδώ. Ήρθα με τον Διάκονο Νικόλαο.
Εδώ μαρτύρησε κι αυτός μαζί μου. Βρίσκεται θαμμένος στο προαύλιο της παλαιάς εκκλησίας τρία μέτρα αριστερά απ᾽ αυτήν». Στη συνέχεια την οδήγησε λίγα μέτρα
πιο πέρα λέγοντάς της: «Εδώ δίπλα βρίσκεται μέσα στη γη ενταφιασμένος ο Διάκονος Νικόλαος» και σταύρωσε με τον σταυρό που βαστούσε στα χέρια του τη γη
εμπρός τους. Με την τρίτη φορά άνοιξε το έδαφος και εμφανίστηκε ο σκελετός με κάθε λεπτομέρεια.
28 Νοεμβρίου: Μεσημεριάτικα η Μαρία Τσολάκη, βαστώντας το μικρό της γιο, το Μανώλη, δυο χρονών, ανηφόρισε για τις Καρυές, να πάει φαγητό στον Δούκα. Πλησιάζοντας
προς το εξωκλήσι, τα λιόδενδρα στο δρόμο και τριγύρω από το εκκλησέλι γέρναν τα κλαδιά τους στο έδαφος και ακουμπούσαν στη γη. Σηκώνονταν σιγά– σιγά και
πάλι ξανάγερναν. Αυτό γινόταν αρκετή ώρα. Δεν ήταν από αέρα, αέρα δεν είχε. Τα άλλα δένδρα πιο πέρα στεκόντουσαν ακίνητα. Σταυροκοπήθηκε: «Έλα Χριστέλι
μ᾽ και Παναγιά, τι είναι αυτό πάλι;». Κάτι προσκυνητές από τα Πάμφιλα στέκονταν και παρατηρούσαν με απορία το φαινόμενο. Δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν.
Η Μαρία τους χαιρέτησε και εκείνοι αποροφημένοι δεν της ανταπέδωσαν το χαιρετισμό. Έκανε τρεις μετάνοιες να μπει στο εκκλησάκι και ανοίγοντας την πόρτα,
μια δυνατή βοή ακούστηκε σαν να γινόταν σεισμός. Βλέπει τότε πάνω από την Αγία Τράπεζα να στέκεται ένα Περιστέρι ολόλευκο, με ανοιχτά τα φτερά. Της κόπηκε
η λαλιά. Το Περιστέρι κοιτούσε από εδώ, κοιτούσε από κει, με τα ματέλια του, σαν να την ανέκρινε. Βάζει τότε μια φωνή: Παναγία μου!!! Νόμισε, πως κάποιοι
το ᾽κλεισαν μέσα. Το Περιστέρι για μια στιγμή έστριψε το κεφαλάκι Του στ᾽ άγια λείψανα του αγίου Ραφαήλ· τα ᾽χαν δίπλα στην Αγία Τράπεζα μέσα σε ξύλινη
λειψανοθήκη. Μονομιάς χάθηκε στο παράθυρο του Ιερού. Το παράθυρο κλειστό! Πάγωσε το αίμα της. Αλλά την ίδια στιγμή ένιωσε στην καρδιά της, όπως η ίδια
διηγείται, πολύ μεγάλη χαρά. Μόλις βγήκε έξω βάζει μια φωνή: «Ένα Περιστέρι! ένα Περιστέρι!». «Μην κάνεις έτσι», της λέει ο Βασιλέλλης, επίτροπος από τα
Πάμφιλα. «Κι εμείς τον νιώσαμε τον σεισμό, ακούσαμε και τη βοή, βλέπουμε και τα δένδρα τριγύρω που γέρνουν τα κλαδιά τους από το πρωί μετά τη Θεία Λειτουργία.
Και δεν ξέρουμε τι να πούμε και τι να σκεφθούμε. Τέτοια πράγματα ποτέ δεν έχουμε δει ούτε τα διαβάσαμε σε κάνα βιβλίο».
22 Δεκεμβρίου: Η Μαρία μαζί με τη μητέρα της και τα παιδιά της ανέβηκε στις Καρυές παραμονή των Χριστουγέννων να βάλει στο κασονάκι που ήταν τα άγια λείψανα
ένα υφαντό που είχε υφάνει στον αργαλιό με πλεκτή φαρδιά δαντέλα. Μόλις το τοποθέτησε, ακούστηκε μέσα από το κασονάκι ένας ήχος δυνατός, σαν να χτυπούσαν
φτερά πουλιού. Μονομιάς τα κόκαλα ζωντάνεψαν, άρχισαν να κουνιούνται στο κλειδωμένο κασονάκι. «Μάνα, της λέει, τα κόκαλα ζωντάνεψαν». «Πάψε καλέ, της απάντησε.
Πού ξανακούστηκε, τα κόκαλα να ζωντανεύουν; Τρελάθηκες για τα καλά;». Την προτρέπει τότε να πάει να δει κι εκείνη. Δεν πρόφτασε να πλησιάσει. Μόλις είδε
τα οστά να κουνιούνται, το ᾽βαλε στα πόδια και άρχισε να φωνάζει: «Εμείς για καλό ήρθαμε εδώ πάνω και φέραμε το τάμα μας! Τι είναι αυτό που μας βρήκε;
Πάμε κόρη μου να φύγουμε!».
Τέλη Δεκεμβρίου: Ο άγιος Ραφαήλ παραγγέλλει στη Μαρία Τσολάκη: «Να πεις στη Βασιλική να κάνει αυτό που σκέπτεται, αλλά να πάει στον παπα- Βασίλη της Μόριας».
Η Βασιλική Ράλλη- χωρίς να το εκμυστηρευτεί σε κανέναν- προβληματισμένη, ήθελε να εξομολογηθεί όλα τα συμβάντα σε κάποιον έμπειρο πνευματικό. Η απάντηση
θα διδόταν με την υπόδειξη του Αγίου. Η Βασιλική Ράλλη πληροφορημένη από μια γειτόνισσά τους ότι ο π. Βασίλειος είναι ευλαβέστατος Κληρικός και εξομολόγος,
πηγαίνει να του εξομολογηθεί. Έκπληκτη τον βλέπει να σταυροκοπιέται και να δοξολογεί το όνομα του Θεού. Αποβραδίς σε ενύπνιο ο Ιερέας είχε δει έναν ολοφώτεινο
δίσκο που οδηγούσε πλήθη πιστών και τελικά έγινε κατακόκκινος σταυρός πάνω σε έναν άγνωστο λόφο. Μια φωνή του εξήγησε ότι ο λόφος αυτός ήταν «δεύτερος
Γολγοθάς», βρισκόταν στη Θερμή και όφειλε να πιστέψει απόλυτα όσα την άλλη μέρα θα επληροφορείτο.
γεγονότα σωτήριου έτους 1960
1 Ιανουαρίου: α) Η Ευαγγελία Κωφού, με τη συμπεθέρα της Μυρσίνη Ψάνη πήγαν πρωί- πρωί να ανάψουν τα καντήλια και να προσευχηθούν. Ξαφνικά, εκεί που προσεύχονταν,
ακούν απέξω μία ωραία ψαλμωδία, σαν να έψελνε χορωδία από πολλούς ψάλτες. Βγήκαν απέξω να δουν ποιοι έψελναν και δεν είδαν κανέναν. Οι ψαλμωδίες όμως συνεχίζονταν.
Τρομοκρατημένες έφθασαν στο χωριό τρέχοντας. β) Η Μαρία Τσολάκη είδε ότι βρέθηκε στην Εκκλησία των Εισοδίων στο χωριό της μαζί με άλλους Κληρικούς και
λαϊκούς. Ο άγιος Ραφαήλ ανεβασμένος στο δεσποτικό αποκαλύπτει όσα έγιναν στις Καρυές προτού φύγουν απ᾽ αυτήν τη ζωή. Κοντά του ήταν ένας ηλικιωμένος Κληρικός
και ένας νέος. «Ο ένας από τους τρεις μας», αναφέρει, «έχει πεθάνει με φυσιολογικό θάνατο, οι άλλοι δύο μαρτυρήσαμε». Δείχνει τότε τον νεαρό, έναν κοντό
αδύνατο καλόγηρο και λέει: «Εμείς ήμασταν ξένοι και οι δύο. Ήρθαμε από τα μέρη της Μακεδονίας με το καΐκι στη Λέσβο, στο λιμάνι της Θερμής. Μονάσαμε στις
Καρυές, όπου υπήρχε το μοναστήρι της Παναγίας. Ζούσαμε για λίγα χρόνια ειρηνικά, μέχρις ότου ήλθαν οι Τούρκοι και κατέλαβαν τη Λέσβο. Τότε έκαψαν το μοναστήρι
κι εμάς μας βασάνισαν. Εμένα με έσφαξαν, ο άλλος έπαθε συγκοπή πάνω στα μαρτύρια. Οι χριστιανοί μας έθαψαν κρυφά».
8 Ιανουαρίου: Ο άγιος Ραφαήλ αποκαλύπτει στη Μαρία Τσολάκη σκηνές από την πρώτη φάση του μαρτυρίου του με την αποκοπή της κάτω σιαγόνας του. Ως επίσης
και την ημερομηνία που αυτή συνέβη: «… ήταν 9 Απριλίου του 1463».
9 Ιανουαρίου: Ο άγιος Ραφαήλ υποδεικνύει στη Μαρία Τσολάκη τον τόπο όπου θα έβρισκαν την πριονισμένη σιαγόνα του στα ριζά ενός βράχου βαθιά μέσα στη γη,
εκεί όπου τον είχε πρωτοδεί ολοζώντανο ακέφαλο και καταματωμένο.
Κυριακή 10 Ιανουαρίου: Με το σύζυγό της Δούκα ανηφορίζουν στις Καρυές για την εκσκαφή. Εκτός από το ανδρόγυνο, μάρτυρες στην ανεύρεση ήταν η Αγγελική Μαραγκού
και ο Γεώργιος Μυκονιάτης, που κατά αγαθή συγκυρία περνούσε με τα πρόβατά του από κει και κάθισε να πληροφορηθεί γιατί έσκαβε τόσο μεγάλο λάκκο. Έσκαψε
στο υποδειχθέν σημείο για αρκετή ώρα, και σε βάθος περίπου 2 μέτρων συνάντησε έναν βράχο. Τον κατρακύλησε και κάτω από το βράχο βρέθηκε η σιαγόνα του Αγίου!
Ήταν κατακίτρινη και είχε όλα τα δόντια. Η ευωδία που αναδυόταν ήταν ίδια με τη ευωδία των ιερών λειψάνων που είχαν βρεθεί.
Το σαγόνι πήγε η Μαρία και το ᾽βαλε στο περβάζι του παραθύρου και όχι στο κασόνι, όπως θα έπρεπε. Επειδή όμως φοβήθηκε μην τυχόν και συμβεί κάτι, βιαστικά
το πέταξε στο περβάζι και έφυγε. Το βράδυ βλέπει τον Άγιο θυμωμένο και αυστηρό να της κουνά το δάχτυλο: «Τι ήταν αυτό που έκανες; Το σαγόνι αυτό που το
᾽βαλες στο παράθυρο όπως– όπως είναι δικό μου. Όταν οι Τούρκοι με είχαν κρεμασμένο ανάποδα στην καρυδιά, με πριόνισαν και απέκοψαν το σαγόνι μου και το
πέταξαν μακριά. Οι χριστιανοί που κρυφά ανέβηκαν στις Καρυές και μας έθαψαν, δεν μπόρεσαν να βρουν το σαγόνι μου για να το θάψουν μαζί με το σφαγμένο σώμα
μου. Δε φοβήθηκες τότε που πλύνατε με τη Βασιλική τα οστά μου. Τι φοβήθηκες τώρα; Να σηκωθείς αύριο πρωΐ– πρωΐ, να πας να το πάρεις, να το πλύνεις και
να το τοποθετήσεις μέσα στο κιβώτιο μαζί με τα υπόλοιπα οστά μου. Εάν δεν το κάνεις, θα πάθεις ο,τι έπαθε ο άνδρας σου». Αυτό ήταν και χάθηκε μέσα σ᾽ ένα
φως σαν αστραπή. Την άλλη μέρα πήγε, το πήρε με δύο ακόμη γυναίκες, το έπλυνε και το τοποθέτησε στο κασονάκι.
Φεβρουάριος: Τρίτο θαύμα του αγίου Ραφαήλ με θεραπεία του στρατιώτη Αθανασίου Γιαβρίμη που έπασχε από ψυχική διαταραχή.
3 Μαρτίου: Εύρεση του πιθαριού με καμένα οστά (ένα χεράκι κι ένα ποδαράκι) της αγίας Ειρήνης, κατόπιν ενυπνίου της Βιργινίας Αδάμ, ανατολικότερα από το
σημείο όπου η Μαρία Τσολάκη είχε δει επανειλημμένα τη θέση του μνημείου του Διακόνου Νικολάου. Όταν βρέθηκαν μισοκαμένα τα παιδικά οστά, για να διασκεδάσει
τον εκνευρισμό του Άγγελου Ράλλη που έβλεπε το κτήμα του με τις ανασκαφές να καταστρέφεται, η Μαρία είπε: Τέλος πάντων, εδώ πάνω άλλους τους έσφαξαν, άλλους
τους έκαναν ψητούς κι άλλους κρομμυδάτους…
Το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί στο πάτωμα ανάμεσα στα παιδιά της. Η απλότητά της την έκανε να πιστεύει ότι ο Άγιος δεν θα την έβρισκε ανάμεσα στα παιδιά της.
Βλέπει σε ενύπνιο τον άγιο Ραφαήλ πολύ αυστηρό. Την πιάνει από τον ώμο, την ταρακουνάει δυνατά και την σηκώνει όρθια, ξετινάζοντάς την. «Γιατί περιγέλασες
τα οστά που βρέθηκαν στο πιθάρι; Δεν φθάνει μόνο αυτό, αλλά εξαιτίας σου γέλασαν και οι άλλοι. Αν ήξερες τι θρήνος έγινε σ᾽ αυτό το πιθάρι, θα ράγιζε η
καρδιά σου! Σ᾽ αυτό οι Τούρκοι έκαψαν ζωντανό το κοριτσάκι του Προεστού αφού πρώτα το ακρωτηρίασαν, με τον πιο βάρβαρο τρόπο μπροστά στους γονείς του.
Κι εσύ, σήμερα που βρέθηκαν τα κοκαλάκια του, γελούσες;». Μετά απ᾽ αυτά που της είπε την άφησε και συνέχισε: «Το μνημείο του αγίου Νικολάου θα το βρείτε
άθικτο, σκεπασμένο με πέτρες. Δεν θα τις πειράξετε, αλλά θα τις βγάλει ο Ιερέας. Αυτήν τη νύχτα να αγρυπνήσετε κοντά του».
30 Μαρτίου: Το χωριό διχάστηκε για τον εορτασμό των Αγίων. Άλλοι ήθελαν να γιορτάζουν το εκκλησάκι στις 8 Σεπτεμβρίου και άλλοι τη Λαμπροτρίτη. Η λύση
δόθηκε άνωθεν. Η Μαρία Τσολάκη είδε τρία παλικάρια που τα πρόσωπά τους έλαμπαν, να συζητούν με την Παναγία στο σπίτι του Ράλλη. Η Παναγία της λέει: «Μαρία
κάνουμε συμβούλιο για το πανηγύρι. Λέτε να μην το κάνετε τη Λαμπροτρίτη. Όμως, τη Λαμπροτρίτη πρέπει να γίνει η γιορτή. Τους Μάρτυρες τους συνέλαβαν τη
Μεγάλη Παρασκευή και τους βασάνιζαν έως τη Λαμπροτρίτη, που τους έσφαξαν. Τη Μεγάλη Πέμπτη ο άγιος Ραφαήλ λειτούργησε για τελευταία φορά και μνημόνευσε
τους κεκοιμημένους πατέρες της Μονής. Μετά, τοποθέτησε στην κρύπτη τη θαυματουργή εικόνα μου, όπως και τα κειμήλια της Μονής».
Αρχές Απριλίου: Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός που έζησε η Μαρία είναι και το εξής: με τον 6χρονο γιο της Παναγή πήγε προς το εξωκλήσι του αγίου Γεωργίου στην
παραλία να μαζέψει χόρτα. Μια δύναμη την άρπαξε με το παιδί της και τους πήγε από το μονοπάτι που οδηγεί στις Καρυές πάνω στο λόφο. Μπροστά τους προπορευόταν
μία μαυροφόρα που μόλις πήγαινε να την πλησιάσει για να τη ρωτήσει πώς συμβαίνει αυτό, να βαδίζει χωρίς να πατά στη γη μαζί με το μωρό της και να πηγαίνει
σε αντίθετη πορεία προς το εκκλησάκι των Καρυών, εκείνη επέσπευδε την αναχώρησή της. Μόλις έφθασε στο εκκλησάκι, πήγε να ανάψει τα κεριά και ακούει μία
δυνατή ανδρική φωνή: «Ω… ω… ω… ωχ». Δεν έδωσε στην αρχή σημασία και ξανακούει πάλι και δεύτερη και τρίτη φορά την ίδια φωνή. Πετάει τα κεριά στο
μανάλι και αφήνει το καλάθι με το μαχαίρι που είχε πάρει για χόρτα στο δάπεδο και το έβαλε στα πόδια μαζί με το παιδί της. Γυρίζοντας βλέπει δυο χέρια
με ολόχρυσα επιμάνικα, με σταυρούς πάνω, σαν αυτά που φορούν οι Ιερείς, να δίνουν μια στα πορτόφυλλα, και να κλείνει η εξώθυρα με πάταγο. Σε όλη της τη
διαδρομή αισθανόταν την παρουσία του αγίου Ραφαήλ να την ακολουθεί. Κάποια στιγμή συναντά δύο γυναίκες. Η μία απ᾽ αυτές, η Αγγελική Μαραγκού, βλέποντάς
την αλαφιασμένη της λέει: «Όλο φοβάσαι και όλο εκεί πάνω στις Καρυές βρίσκεσαι». Δεν της απάντησε. Στο σπίτι η μάνα της, βλέποντάς την χωρίς το καλάθι
με τα χόρτα, της έβαλε τις φωνές.
Το βράδυ βλέπει τον άγιο Ραφαήλ ντυμένο με τα άμφιά του και της λέει: «Δεν έπρεπε, Μαρία, να φοβηθείς και να φύγεις. Ήταν η κατάλληλη ώρα για να σου δείξω
το μυστήριο που κρύβεται πάνω στις Καρυές».
Μάιος: Ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος Β , ο Κλεομβρότου, ο από Σισανίου και Σιατίστης (†), πληροφορείται την ανέγερση εξωκλησιού χωρίς άδεια της Μητροπόλεως.
Καλεί τον Εφημέριο και την Εκκλησιαστική Επιτροπή στη Μητρόπολη. Εκείνοι πήραν μαζί τους και τον Δούκα Τσολάκη, μοναδικό μάρτυρα της ευρέσεως του Αγίου,
ασφαλώς για να μετριάσουν το κλίμα της εντάσεως. Ο Δεσπότης τους επιπλήττει με την αφοριστική ρήση: «Και στον ουρανό να ήταν το Εκκλησάκι, έπρεπε να είχατε
βγάλει άδεια». Στις διηγήσεις του Δούκα για τα ευρήματα και τις εμφανίσεις δεν έδωσε σημασία, είχε σοβαρές επιφυλάξεις.
Τέλη Μαΐου: Η Μαρία Τσολάκη βλέπει στον ύπνο της ότι ανηφόριζε για τις Καρυές. Σε ένα σημείο κοντά στο εξωκλήσι βλέπει να κάθεται σε ένα υψωματάκι μια
μαυροφόρα. Ήταν συλλογισμένη και σκεπτική. Την ρωτά: «Γιαγιά, τι έχεις και κάθεσαι έτσι στεναχωρημένη; Έχασες το δρόμο; Θέλεις να σε βοηθήσω σε κάτι;».
«Όχι κόρη μου, της απαντά. Κάθομαι εδώ, γιατί σ᾽ αυτό το σημείο βρίσκεται μέσα στη γη η εικόνα μου. Περπατάς, με πατάς και δε σκύβεις να με πάρεις». Και
της δείχνει το ακριβές σημείο.
Αρχές Ιουνίου: Βλέπει η Μαρία ένα όνειρο διαφορετικό από όλα τα άλλα. Βλέπει έναν καβαλάρη που της λέει με κομπασμό: «Εγώ είμαι ο άγιος Δημήτριος και ήρθα
να σου πω να μην επιμένεις να σκάψουν στο μέρος που είδες. Διότι, αν σκάψουν, δεν θα βρεθεί τίποτα και θα γελοιοποιηθείτε. Δεν υπάρχει τάφος κανενός Αγίου».
Από την ταραχή που της προξένησε η παρουσία του κατάλαβε ότι ήταν παγίδα του πονηρού. Εκείνη τη στιγμή, όπως είπε, φωτίστηκε ο νους της και η καρδιά της
και του ζήτησε να κάνει το σταυρό του. Πήγε να κάνει και αυτή το σταυρό της και μόλις ακούμπησε τα τρία δάχτυλα στο μέτωπο, αυτός ο ψεύτικος Άγιος, αγριεύοντας,
φώναξε: «Αυτός ο σταυρός που κάνεις με καίει»! Κι αμέσως, με ουρλιαχτά μέσα σ᾽ έναν θόρυβο τέτοιο που να σε ξεκουφαίνει, χάθηκε σαν καπνός. Ξύπνησε ταραγμένη,
φοβισμένη και αηδιασμένη. Από τα πολλά σαν να την πήρε ο ύπνος και βλέπει την Παναγία και αμέσως η ευωδία Της και η γλυκύτητα του προσώπου Της, γλύκαιναν
την ύπαρξή της και θέρμαιναν την καρδιά της. Η χαρά επανήλθε. Της λέει τότε: «Είναι θέλημα του Κυρίου να σκάψετε στο συγκεκριμένο σημείο, γιατί θα βρείτε
τον Διάκονο Νικόλαο. Αυτό το γεγονός θα πιστοποιήσει τη γνησιότητα και αυθεντικότητα των ιερών λειψάνων. Αυτό περιμένει και ο Δεσπότης για να πιστέψει».
7 Ιουνίου: Μετά από επίμονες προτροπές του Άγγελου Ράλλη και τις ικετευτικές παρακλήσεις του π. Ευθυμίου, που φοβόταν την αυστηρότητα του Μητροπολίτη,
η Μαρία Τσολάκη αναγκάζεται να μεταβεί με την πεθερά του Ράλλη, Αγγελική Μαραγκού στη Μητρόπολη. Η Μαρία ήταν επιφορτισμένη με το ιερό χρέος να καταθέσει
κι εκείνη τις εμπειρίες της. Ο Δεσπότης ήταν αμετάπειστος, ο,τι κι αν άκουγε. Ζητούσε «χειροπιαστές αποδείξεις» για να πιστέψει. Αναγκάζεται τότε να του
ομολογήσει πρόσφατες επανειλημμένες εμπειρίες. Είχε δει την Παναγία ως μοναχή συλλογισμένη να στέκεται στο μονοπάτι και να της εξηγεί: «Περπατάς, με πατάς
και δε σκύβεις να με πάρεις»· και τον άγιο Ραφαήλ που συμπλήρωνε: «Εγώ δεν ήρθα μόνος μου εδώ. Ήρθα με τον Διάκονο Νικόλαο. Εδώ μαρτύρησε κι αυτός μαζί
μου. Βρίσκεται θαμμένος στο προαύλιο της παλαιάς εκκλησίας, τρία μέτρα αριστερά απ᾽ αυτήν». Την οδήγησε σ᾽ ένα σημείο, με ξύλινο σταυρό, σταύρωσε το έδαφος,
άνοιξε η γη και της έδειξε ανασκαμμένο το μνημείο, τον πετρόκτιστο τάφο και το σκήνωμα του Διακόνου Νικολάου. Ο νεκρός είχε το κρανίο στηριγμένο σε δυο
πέτρες δεξιά κι αριστερά κι άλλη πέτρα από πάνω. Ένα κεραμίδι με δυο σταυρούς στο στόμα δήλωνε το πιστεύω του. Καθώς τα περιέγραφε όλα αυτά με απλότητα
στο Μητροπολίτη, εκείνος κρατούσε προνοητικά σημειώσεις και την έβαλε να τις υπογράψει. «Αν βρεθούν…, τότε μόνο θα πιστέψω ότι είναι εκ Θεού και όσα
λες είναι αληθινά», κατέληξε.
Επακολουθούν μεγάλες αντιδράσεις στο χωριό για το τόλμημα. Ο Άγγελος Ράλλης στενοχωρημένος της λέει: «Τι ήταν αυτό που έκανες; Ακόμη δεν σιγουρέψαμε τον
έναν Άγιο, εσύ μας έβγαλες κι άλλον στο μεϊντάνι». Σύμμαχός του και ο άντρας της Μαρίας, ο Δούκας. Μόνο η Βασιλική της έλεγε: «Καλά του έκανες του Δεσπότη
και του τα είπες».
13 Ιουνίου: Εύρεση του μολυβδόβουλου με τη μορφή της Θεοτόκου και του μνημείου του Διακόνου αγίου Νικολάου στα συγκεκριμένα σημεία που είχαν υποδειχτεί
και είχαν κατατεθεί στο Μητροπολίτη από τη Μαρία. Το ιερό λείψανο του Διακόνου δεν το πείραξαν. Το άφησαν ανέπαφο μέσα στο μνημείο επί τρεις εβδομάδες
σε κοινή θέα πιστών, δυσπίστων και απιστούντων. Ολημερίς κι ολονυχτίς το φύλαγε ο Δούκας βλέποντας έκτακτα και θαυμαστά σημεία.
Θαυμαστές αποκαλύψεις μετά την ανεύρεση: Η Μελανθία Βουλγαρέλλη δε μπορούσε να πιστέψει ότι υπήρχαν και άλλοι χριστιανοί που είχαν εμπειρίες που εκείνη
δεν είχε, αν και ήταν καλή χριστιανή εξασκώντας σε μεγάλο βαθμό την εντολή της ελεημοσύνης. Παρ᾽ όλα τα σημεία που έβλεπαν και συζητιόνταν στο χωριό εκείνη
είχε τις αντιρρήσεις της. Έλεγε μάλιστα ότι κάποιος Τούρκος θα είναι εκεί πάνω και τον έκαναν Άγιο. Το μεσημέρι πήρε την απάντηση που της έλυσε τον προβληματισμό
της στους δισταγμούς που είχε… Το ίδιο και ο άνδρας της με τον πλέον συγκλονιστικό τρόπο…
19 Ιουνίου: Πρώτη επίσκεψη του Μητροπολίτου Μυτιλήνης Ιακώβου στο λόφο των Καρυών. Διαπιστώνει ότι επιβεβαιώθηκαν επακριβώς όλα όσα είχε καταθέσει η Μαρία
Τσολάκη (το εικόνισμα της Θεοτόκου και το μνημείο με το ιερό λείψανο στα αριστερά του εκκλησιδίου, ένα κεραμίδι με δυο σταυρούς στο στόμα, η κάρα στερεωμένη
σε δυο πέτρες με το κεφάλι του γυρτό προς τα δεξιά, τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος). Τότε πλέον πίστεψε ο Μητροπολίτης στη γνησιότητα των αποκαλύψεων
και έκθαμβος αναφώνησε: «Αυτό είναι σημείον μέγα!». Οι δύο τελευταίες λέξεις αποτέλεσαν τον τίτλο του πρώτου βιβλίου για την ιερή υπόθεση που συνέθεσε
ο Φώτης Κόντογλου.
20 Ιουνίου: Θαύμα του αγίου Νικολάου, κατόπιν οράματος, στον ψαρά Κώστα Κανέλλο. Ευλογούσε οφθαλμοφανώς στη σειρά τα γρι– γρι, που μέρες είχαν να πιάσουν
ψάρια και χάρισε στους ψαράδες αμέσως γερή «ψαριά».
Τέλη Ιουνίου: Δεύτερο θαύμα του αγίου Νικολάου (ίαση της γερόντισσας Βασιλικής Ιμβριώτου με «συνάλειμμα» από τα ιερά του λείψανα).
Ιούνιος–Ιούλιος: Άλλοτε ο ίδιος ο άγιος Νικόλαος και άλλοτε η Θεοτόκος συνοδευόμενη από τον άγιο Ραφαήλ εμφανίζονται σε ενύπνια ή οράματα πολλών Θερμιωτών
ή και άλλων Λεσβίων και τους διαβεβαιώνουν ότι τα ανευρεθέντα λείψανα ανήκουν σε Άγιο. Προτρέπουν τους ασθενείς να επαλείψουν πονεμένα μέλη του σώματός
τους με το νερό από την έκπλυση των ιερών λειψάνων για να ιαθούν ή τους διαβεβαιώνουν ότι τους απάλλαξαν από κινδύνους.
Αρχές Ιουλίου: Βεβιασμένη και συνοπτική έκθεση περί των πρωτογνώρων συμβάντων από τον Ιεροκήρυκα της Μητροπόλεως για τα τόσο συγκλονιστικά γεγονότα της
Θερμής· φαίνεται πως δε γνώριζε όσα είχαν προαναφέρει στο Μητροπολίτη, ώστε να πιστέψει με την επιβεβαίωσή τους.
5 Ιουλίου: Τρεις Ιερείς κάνουν την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Διακόνου Νικολάου. Ο Μητροπολίτης είχε βεβαιωθεί για την έκβαση των ενυπνίων με την
αυτοψία.
Ιούλιος: Η Μαρία Τσολάκη με τη Βασιλική Ράλλη επισκέπτονται τον εφημέριό τους π. Ευθύμιο Τσώλο. Ο Ιερέας εκνευρισμένος από τα λόγια μερικών είχε πει πριν
από καιρό πως δεν ξανανεβαίνει στις Καρυές, ακόμη κι αν έσπαζε το πόδι του. Το απόγευμα σπάει το πόδι του γλιστρώντας στο δάπεδο της εκκλησίας ενώ έκανε
βάπτιση! Τον μετέφεραν ακόμη και στην Αθήνα, αλλά δεν εύρισκε γιατρειά. Η παραγγελία του Αγίου μέσω της απλοϊκής Μαρίας τον έκανε να μετανοήσει για το
λόγο που είχε πει. Την άλλη κιόλας μέρα εντελώς υγιής ανηφόρισε με το μπαστουνάκι του στο παρεκκλήσι για να εκπληρώσει το τάμα του, που είχε υποσχεθεί
να κάνει 40 λειτουργίες.
Ο παπα- Θυμής αν και θεραπεύθηκε, είχε αμφιβολίες για το όνομα του αγίου Ραφαήλ και δεν το μνημόνευε φοβούμενος τυχόν επιπλήξεις εκ μέρους του Μητροπολίτη.
Μέχρις ότου τον είδε στο Ιερό ολοζώντανο τον Άγιο, που τον επέπληττε και τον εμπόδιζε για πολλή ώρα να εξέλθει λέγοντας: «Να με πιστεύεις χωρίς αμφιβολία!».
Αυτή την περίοδο έκτακτα υπερφυή περιστατικά επιβεβαιώνουν και επιμαρτυρούν την αγιότητα των νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ και του Διακόνου Νικολάου.
Αύγουστος: Εμφάνιση του αγίου Νικολάου σε όραμα στην πρεσβυτέρα Ουρανία Νικ. Βασιλέλη στις Καρυές και μάλιστα μόνο σ᾽ εκείνην από τους λοιπούς παρόντες.
Ο Φώτης Κόντογλου αναλαμβάνει τη συγγραφή βιβλίου για τη θαυμαστή φανέρωση των Αγίων και την αγιογράφηση της πρώτης εικόνας τους.
Πολλοί είναι εκείνοι που με τα ίδια τους τα μάτια διαπιστώνουν τις αγιοπνευματικές εμπειρίες που κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο εκκλησάκι της Παναγίας,
που όπως θα δειχθεί ήταν προανακρούσματα της φανερώσεως των εικόνων του Χριστού και της Παναγίας.
17 Σεπτεμβρίου: Η Παναγία με την αγία Παρασκευή εμφανίζονται στη Μαρία Τσολάκη να κρατούν από το χέρι ένα κοριτσάκι και της αποκαλύπτουν ότι το όνομα της
παιδομάρτυρος είναι Ειρήνη. Στο ενύπνιο ήταν παρόντες και οι άγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος.
31 Οκτωβρίου: Ελαιομαζώχτρες βλέπουν οφθαλμοφανώς μέρα μεσημέρι τον άγιο Ραφαήλ. Και εκείνες που αμφέβαλαν για την εμφάνισή του, τον αντίκρισαν μπροστά
στο εκκλησάκι. Σιγά- σιγά ανέβηκε προς τον ουρανό και χάθηκε.
3 Δεκεμβρίου: Ο άγιος Ραφαήλ φανερώνει στην Ξένη Ράλλη τη γενέτειρα του Διακόνου Νικολάου (Ράγοι της Μηδίας).
6 Δεκεμβρίου: Η Μαρία στις Καρυές παρακαλεί την Παναγία να της φανερώσει πού είναι οι εικόνες Της. Σε ενύπνιό της ένας μικρόσωμος μοναχός της λέει: «Μην
έχεις αμφιβολία Μαρία. Υπάρχουν δύο εικόνες. Η μία στο Ιερό και η άλλη στο προαύλιο. Αυτή, που είναι στο προαύλιο, θα βγει με μεγάλες δόξες. Είμαι ο άγιος
Νικόλαος. Ήμουν μαζί με τον άγιο Ραφαήλ, τον Γέροντά μου στην Αθήνα, εκεί που έγινε η εικόνα μας και τώρα ήλθα». Της αποκαλύπτει ακόμη ότι στην ηλικία
των 27 ετών πρωτογνώρισε τον άγιο Ραφαήλ και ότι ο Γέροντάς του είχε «μεγάλα χαρίσματα από τον Κύριο» και ότι «σήκωνε τον σταυρό που του εμπιστεύθηκε ο
Κύριος χωρίς να γογγύζει» και κατέληξε με τη φράση: «Μια μέρα θα σας πει όλες του τις περιπέτειες».
Μέσα Δεκεμβρίου 1960: Η Παναγία εμφανίζεται στη Μαρία Τσολάκη και της λέει: «Μαρία, είμαι η Παναγία. Να πεις να φροντίσουν να βγάλουν την εικόνα μου, γιατί
θα κάνω φοβερό θαύμα. Να ξέρεις ότι υπάρχουν δύο εικόνες δικές μου. Αλλά τώρα θα βγει η μία (εικόνα) που είναι στην πλατεία. Φτάνει πια τόσα χρόνια που
είναι μέσα στο χώμα. Να πεις στον παπά του χωριού ότι πατάτε και την Αγία Τράπεζα. Και για την εικόνα, μην αργοπορείτε να σκάψετε». Στη συνέχεια κατά προτροπή
της Παναγίας βγαίνει στην πόρτα και βλέπει τον άγιο Ραφαήλ ιεροφορεμένο, να κρατά στην αγκαλιά του μία εικόνα με τη μορφή του Χριστού που ακτινοβολούσε
από ένα δυνατό φως.
Δεκέμβριος: Επίσημη αναφορά του Μητροπολίτη Μυτιλήνης προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την επίσημη αγιοκατάταξη
των Μαρτύρων.
Χριστούγεννα: Λιτάνευση της πρώτης εικόνας με τους δύο Αγίους και των ιερών λειψάνων τους στη Θερμή, με προεξάρχοντα τον Μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιάκωβο.
Εμφάνιση της αγίας Ειρήνης σε όραμα στην Ελένη Καραδημητράκη στο Ναό της Θερμής δίπλα στον χοροστατούντα Μητροπολίτη.
Υπόδειξη του αγίου Ραφαήλ να δοξάζεται μαζί τους και η αγία Ειρήνη, διότι η ζωή της ήταν αγγελική και «Όπως μαρτυρήσαμε εμείς, μαρτύρησε κι εκείνη με φρικτό
τρόπο. Την έκαψαν ζωντανή». Και συνεχίζει στη Μαρία ο Άγιος: «…να πεις στον Δεσπότη ότι εκείνος φρόντισε για μας και μας ύψωσε στη γη, μας τίμησε, μας
δόξασε, κι εμείς θα φροντίσουμε για εκείνον και θα τον υψώσουμε στον ουρανό. Να του πεις ακόμα, ότι από την ώρα που μπήκε στο αεροπλάνο μέχρις ότου ήλθε
στο νησί μας, ήμουν μαζί του. Και όταν έπαθε βλάβη το αεροπλάνο, ήμουν στο πλευρό του».
Την άλλη μέρα είδε η Μαρία σε ενύπνιό της να ανεβαίνει στις Καρυές. Είχε μία συνάντηση με έναν Ιερέα που κατέβαινε βιαστικά. Έκανε μετάνοια, φίλησε το
χέρι του και τον άκουσε να της λέει: «Πήγα στις Καρυές να δω τη Ρηνούλα και τον άλλο καλόγηρο. Εκείνος πέθανε και τον θάψαμε εμείς, αλλά η Ρηνούλα μαρτύρησε
μαζί μας, την έκαψαν ζωντανή, και θέλω να την δοξάζετε και αυτήν». Την διαβεβαίωσε ακόμη ότι ο Δεσπότης δεν θα αργήσει να ξανάρθει στο χωριό και ότι η
εικόνα της Παναγίας θα βρεθεί, και να μην στεναχωριούνται.
τα γεγονότα του σωτήριου έτους 1961
1 Ιανουαρίου: Η Μαριγώ Κανδανά βλέπει στην εκκλησία του χωριού τον άγιο Ραφαήλ χωρίς να τον αναγνωρίσει, να συλλειτουργεί με τον παπα- Θυμή. Κανείς άλλος
δεν της επιβεβαίωσε αυτό που έβλεπε. Όλοι τους έλεγαν ότι ήταν μόνο ο παπα- Θυμής.
2 Ιανουαρίου: Ο άγιος Ραφαήλ ομιλεί επιτακτικά στη Μαρία Τσολάκη, προτρέποντάς την να πει στον Ιερέα του χωριού να παραμένει ανοιχτή η εκκλησία και το
κιβώτιο με τα λείψανά του για να προσκυνούνται: «…Φθάνει τόσα χρόνια που ήμασταν μέσα στη γη…».
7 Ιανουαρίου: Η Ελευθερία Κάβουρα βλέπει έναν χλωμό, αδύνατο και μικρόσωμο καλόγηρο στον ύπνο της και τον ρωτάει αν είναι ο πατήρ Ραφαήλ από την Ιθάκη.
Εκείνος της απαντά: «Όχι. Είμαι κι εγώ καλόγηρος και ζούσα πάνω στις Καρυές μαζί με τον άγιο Ραφαήλ, αλλά είμαι από τη Θεσσαλονίκη».
12 Ιανουαρίου: Εύρεση νέου τάφου αγνώστου νεκρού δίπλα στο μνημείο του αγίου Νικολάου. Προτού έρθει στο φως της ημέρας από τον Δούκα, ο Νίκος Ποδάρας εργαζόταν
στην Κώμη. Αποβραδίς είδε τον Διάκονο Νικόλαο ξαπλωμένο μέσα στον τάφο του χωρίς να είναι πεθαμένος. Τον ακούει να του λέει: «Νίκο, να ᾽ρθεις στις Καρυές,
γιατί θα βρουν αύριο στο πλάι μου τον αδελφό μου!». Στην εύρεση του αδελφού του δεν θα είναι παρών, το προεξοφλεί ο λόγος του αγίου Νικολάου, «θα βρουν-
του λέει- τον αδελφό μου».
Στον μαθητή Κώστα Ψυρούκη, τη Μαρία Τσολάκη και τον Νίκο Ποδάρα αποκαλύπτεται ότι το ανευρεθέν σκήνωμα είναι του δασκάλου Θεοδώρου, όπως και το είδος των
μαρτυρίων του και η φιλία του με τους δύο Αγίους. Τον άγνωστό της δάσκαλο ονειρεύτηκε και η πεθερά του δασκάλου της Θερμής, Ακινδύνα Χατζηαντωνίου, τριγυρισμένο
από παιδιά να ψάλλουν το «Τη υπερμάχω».
Αυτές τις μέρες βλέπει η Μαρία Τσολάκη να ανηφορίζουν προς το λόφο των Καρυών δύο άγνωστες γυναίκες κρατώντας στα χέρια τους μοσχοθυμίαμα. Πίσω τους στεκόταν
μία μαυροφόρα γυναίκα που τις κοιτούσε σαν να τις παρακολουθούσε. Τη ρωτά τότε να της πει ποιες είναι αυτές και πού πάνε. Της απαντά: «Πηγαίνουν στις Καρυές
να θυμιάσουν το μέρος που βρίσκεται η εικόνα μου μέσα στο χώμα». Κατάλαβε ότι ήταν η Παναγία όταν αντίκρισε το βλέμμα της και της λέει: «Έσκαψαν και, αντί
να βρεθεί η εικόνα σου, βρήκαμε έναν σκελετό». «Αχ κόρη μου, η εικόνα υπάρχει, αλλά θέλει αγώνα για να βρεθεί και πίστη. Να μην αμφιβάλλετε». Και της λύνει
την απορία για το ποιος ήταν ο άγνωστος νεκρός που βρέθηκε: «…Ήταν ο δάσκαλος του χωριού που μαρτύρησε εκεί πάνω μαζί με τους καλογήρους… Όσον αφορά
την εικόνα, μια μέρα θα τη βρείτε, όταν δοθεί εντολή από τον Κύριο. Εσείς μη χάνετε το θάρρος σας».
Άλλα ενύπνια ακολουθούν που είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά. Στεκόμαστε σε ένα απ᾽ αυτά. Βλέπει η Μαρία Τσολάκη ότι φθάνοντας στο εκκλησάκι των Καρυών βλέπει
στην Ωραία Πύλη να στέκεται μία μαυροφόρα. Δεξιά της ένας ηλικιωμένος Ιερέας κι από την άλλη μεριά ένας άνδρας περίπου 40 χρονών. Η μαυροφόρα, δείχνοντας
τον λαϊκό, της λέει: «Αυτός, Μαρία, είναι ο δάσκαλος του χωριού. Δικά του είναι τα κόκαλα που βρήκατε. Το όνομά του είναι Θεόδωρος… Όσο για την εικόνα
μου που ζητάτε, είναι μέσα στο Ιερό. Στο Ιερό ήταν και η άλλη εικόνα μου που είχαν φέρει οι καλόγηροι, όταν ήλθαν στη Λέσβο από τη Θράκη… Όταν την βρείτε
στην κρύπτη…, θέλω να ψάλλετε τον Εθνικό Ύμνο. Εδώ πάνω στις Καρυές μαρτύρησαν για την πίστη στο Χριστό και για την πατρίδα». Ο ηλικιωμένος Ιερέας της
υπενθύμισε την εντολή της Παναγίας όταν βρεθεί η εικόνα Της να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο και συμπλήρωσε και «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια». Ο ιερωμένος
της συστήθηκε: «Ονομάζομαι Ιγνάτιος και είμαι ο παλαιός ηγούμενος της Μονής. Έζησα πριν από τον άγιο Ραφαήλ…».
29 Φεβρουαρίου: Η Μυρσίνη Δουργκούνα βλέπει τον άγιο Ραφαήλ να της δείχνει σε ένα μέρος έξω από την εκκλησία που αργότερα θα βρισκόταν η εικόνα του Κυρίου.
Βλέπει ταυτόχρονα ένα ειλητάριο που έγραφε: «Εγώ ειμί το Φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ έξει το φως της ζωής».
Φεβρουάριος–Μάρτιος: Υποδεικνύεται σε πολλά ενύπνια να κατεδαφίσουν το εκκλησάκι, γιατί από κάτω υπήρχαν αρκετά απομεινάρια από τα Λείψανα του Αγίου που
δεν είχαν ανασυρθεί και έμενε θαμμένη ολόκληρη Εκκλησία.
Πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου: Ένας ηλικιωμένος μοναχός στεκόταν σε έναν πάγκο με πολλά κεριά. Τον ρωτά η Μαρία τι κεριά είναι αυτά κι εκείνος της απαντά:
«Όλα αυτά τα κεριά θα καούν, όταν βγει η εικόνα…την εικόνα θα τη βρείτε. Και όχι μόνο μία, αλλά δύο εικόνες υπάρχουν. Η μία μέσα στην εκκλησία και η
άλλη στο προαύλιο… Όταν βρείτε την εικόνα, έπειτα θα μάθετε και το δικό μου όνομα».
12 Μαρτίου: Σηκώθηκε από τον ύπνο της η Μαρία Τσολάκη να πάρει στην αγκαλιά της το μωρό της που έκλαιγε. Βλέπει ξαφνικά ένα φως στην πόρτα της κάμαρας.
Μέσα απ᾽ αυτό ξεπρόβαλε ένας Ιερωμένος. Τρέχει αμέσως, αρπάζει το μωρό της και πέφτει στο κρεβάτι σκεπασμένη μέχρι το κεφάλι από το φόβο της. Όταν την
πήρε για τα καλά ο ύπνος ξαναβλέπει τον Ιερωμένο και της λέει: «…Ήμουν αποσταλμένος από τον άγιο Ραφαήλ. Την εικόνα της Παναγίας θα την βρείτε μέσα στο
Ιερό, αλλά έχει και άλλη εικόνα στο προαύλιο, κοντά στην ελιά». Τότε τον αναγνώρισε, ήταν ο Διάκονος Νικόλαος.
14 Μαρτίου: Γίνεται γνωστή η ημερομηνία αφίξεως των Αγίων στη Θερμή (14 Μαρτίου 1454) στη Μαρία Τσολάκη. «…Τους ανέβασαν, από ο,τι της είπε η Παναγία,
ο προεστός του χωριού Βασίλειος και ο δάσκαλος Θεόδωρος…».
5 Απριλίου: Ο άγιος Ραφαήλ δεν αφήνει τον παπά του χωριού να βγει από το ναό, επιπλήττοντάς τον. Άγιέ μου, του λέει, σε πιστεύω με όλη μου την καρδιά.
Και ο Άγιος του ανταπαντά: «Να με πιστεύεις, χωρίς αμφιβολία!».
12 Απριλίου: Η Χρυσομάλλη Μπάκα πηγαίνοντας προς την αποθήκη αντικρίζει μπροστά της έναν Ιερέα που περιλουζόταν από ένα φως. Ο σταυρός του έλαμπε στο στήθος.
Της έφραζε το δρόμο. Σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε: «Ο άγιος Ραφαήλ είναι! Παναγία μου, μην τυχόν και ήλθε να με τιμωρήσει, επειδή είχα αμφιβολίες για την
αγιότητά του;»… Σιγά-σιγά παραμέρισε ο Άγιος και της έκανε τόπο για να πάει στο σπίτι της. Αυτό το θαυμαστό γεγονός την έκανε να στερεωθεί στην πίστη
της.
Μετά τη Λαμπροτρίτη φανερώνεται ο άγιος Ραφαήλ στη Μαρία Τσολάκη αυστηρός, της δείχνει το νεόκτιστο εξωκλήσι και της λέει: «Θα το γκρεμίσετε επιτέλους
το εκκλησάκι η θα το γκρεμίσω εγώ;». Δίνει μια κλωτσιά στον τοίχο και ανοίγει από πάνω μέχρι κάτω. Την άλλη μέρα βλέπουν έκπληκτοι τους καινούργιους τοίχους
με μία μεγάλη ρωγμή. Περνούσε από το άνοιγμα ένας αδύνατος άνθρωπος. Η Μητρόπολη έδωσε εντολή να γκρεμιστεί το εκκλησάκι.
18 Απριλίου: Η Μαρία Τσολάκη σε ενύπνιό της είδε ότι βρέθηκε στην εκκλησία τού χωριού και ο παπα- Θυμής στο αναλόγιο έψελνε τη Δοξολογία. Ξαφνικά από την
ωραία Πύλη ξεπρόβαλλε ο άγιος Ραφαήλ ντυμένος με τα άμφιά του. Στον φόβο τους από την ανέλπιστη εμφάνιση του Αγίου, εκείνος τους καθησύχασε καί αφού διηγήθηκε
τα μαρτύρια τής οικογένειας του προεστού, στο τέλος τους είπε: «Η γυναίκα του προεστού, όταν είδε το μαρτύριο της θυγατέρας της, έπαθε συγκοπή και την
έθαψαν στον τόπο αυτό».
7 Μαΐου: Κατεδαφίζεται το πρώτο εξωκλήσι της Παναγίας και αποκαλύπτεται κάτω από τα θεμέλιά του εκκλησία παλαιότερης εποχής. Έλειπε μόνο η Αγία Τράπεζα.
8 Μαΐου: Μέσα στην εκκλησία αυτή βρέθηκαν το Δεσποτικό με μάρμαρο μέχρι τη μέση κι από κει και πάνω κτισμένο ημικυκλικό τοιχείο εν είδει κόγχης με μικρό
τουβλάκι. Είχε τρία σκαλοπάτια από κόκκινες πλάκες, όπως το δάπεδο. Διακρινόταν πεντακάθαρα η τοιχογραφία του Χριστού, ως Μεγάλου Αρχιερέως. Τρεις αψίδες
ανατολικά έδειχναν πού ήταν το Άγιο Βήμα. Από φόβο μην τους ενοχοποιήσει η Αρχαιολογία, με εντολή του ιδιοκτήτη τα καταστρέφουν οι εργάτες. Κατά την ανασκαφή
διαπίστωσαν ότι το μνημείο του αγίου Ραφαήλ ήταν μέσα στο χώρο της αρχαίας αυτής Εκκλησίας, που δεν φαινόταν και πολύ μεγάλη. Στον τάφο ανευρέθησαν μερικά
λείψανα του Αγίου, τα οποία είχαν καλυφθεί από τα χώματα και ο Δούκας δεν τα είχε προσέξει.
Τα υπόλοιπα τα σχετιζόμενα με την συνέχεια του ιστορικού του λόφου των Καρυών θα καταγραφούν μόλις εκδοθούν ο δεύτερος και ο τρίτος τόμος του βιβλίου «Η
Αποκάλυψη και οι Εμφανίσεις των Αγίων Νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Εν συντομοτάτη περιλήψει και λίαν επιγραμματικά επί του παρόντος
θα ειπωθούν τα κάτωθι: ο τόμος που θα επακολουθήσει θα διαλαμβάνει εμπειρίες που χειραγωγούν τον αναγνώστη ασφαλώς και αισίως στην ανεύρεση της Παναγίας
της Πλατυτέρας. Η βασική μαρτυρία ανήκει στη Μαρία Τσολάκη στην οποία ο μοναχός της ανέφερε: «Για την εικόνα που ζητάτε, θα βρείτε πρώτα δύο μνημεία και
έπειτα θα βρείτε την εικόνα». Τα μνημεία πράγματι βρέθηκαν και ανήκαν στον προεστό Βασίλειο και τη θυγατέρα του αγία Ειρήνη. Επίσης θα παρατεθούν πλείστες
όσες μαρτυρίες που αναφέρονται στην εύρεση της εικόνας του Κυρίου Παντοκράτορος, που αλλάζουν άρδην τα όσα μέχρι σήμερα είναι γνωστά. Το σημαντικότερο
στοιχείο εξ όλων των μέχρι τούδε θαυμαστών εμπειριών, όπως είχε προαναγγελθεί, ήταν η φανέρωση του ιερού εγκολπίου του Χριστού με ουράνιες δόξες θείας
φωτοχυσίας στον χώρο των ανασκαφών όπου βρέθηκε, στο προαύλιο της παλαιάς εκκλησίας. Όλων αυτών είχε προηγηθεί η ανεύρεση του υποδειχθέντος Αγιάσματος
της παλαιάς μονής.
