Η περίσσεια αγάπη του γέροντος δεν εκφραζόταν μόνο προσευχητικά, όπως συνέβαινε με άλλες σύγχρονές του αγιορείτικες μορφές.
Εάν κανείς γνώριζε τον γέροντα Παΐσιο θα έλεγε ότι γι’ αυτόν εγράφη το: «Μοναχός εστί ο πάντων χωρισθείς και πάσι συνηρμοσμένος».
Ενώ ζούσε κατά μόνας συγχρόνως βοηθούσε πλήθη πιστών, και ξεχείλιζε ο πόθος του να βρουν το δρόμο προς τον Θεόν και την σωτηρίαν των όλοι οι άνθρωποι. ενώ ζούσε ερημικά συγχρόνως ήταν συνηρμοσμένος με όλους όσους προσέτρεχαν να πάρουν την ευχήν του και να τον συμβουλευθούν. Κυρίως όμως δίδασκε με το άγιο παράδειγμά του και την πείρα του.
Η πλούσια εμπειρία του τον έκανε μοναδικό στον τρόπο επικοινωνίας με τον καθένα χωριστά.
Με τα παιδιά εγίνετο παιδί, με τους μεγάλους μεγάλος και με τους απαιτητικούς θεολόγους τα έβγαζε άριστα πέρα, καθότι τους έλεγε παραδείγματα άριστα, μεστά θεολογικών νοημάτων.
Κρατούσε στη μνήμη του πολλά άγια παραδείγματα γερόντων αλλά και λαϊκών και τα χρησιμοποιούσε ανάλογα.
Έλεγε χαρακτηριστικά: Να κρατάς στην μνήμη σου όποια καλή εμπειρία σε αξιώσει ο Θεός να έχεις διότι σήμερα ο κόσμος δεν έχει έμπρακτα παραδείγματα και χρειάζεται να τους αναφέρουμε ό,τι εμείς ακούσαμε ή συναντήσαμε στην ζωή μας από τους παλαιότερους.
Αυτά τα παραδείγματα μαζί με αυτά των Αγίων Πατέρων της εκκλησίας μας, είναι η καλλίτερη πνευματική τροφή.
Ήταν Ιεραπόστολος αποτελεσματικός χωρίς να μετακινείται από το κελλί του, εκτός ολίγων περιπτώσεων και πάλι σε μοναστικό τόπο και επανήρχετο στον τόπο της ασκήσεώς του.
Η ιεραποστολή δεν περιορίζεται μόνον σ’ αυτούς που περιοδεύουν στις χώρες της Αφρικής ή κηρύττουν και εξομολογούν, αλλά κυρίως σ’ αυτούς που προσεύχωνται. Πιστεύω, ότι τα αποτελέσματα της προσευχής των μοναχών, είναι πάνω από πολλά κηρύγματα δεινών ιεροκηρύκων.
Γι’ αυτό η προσφορά των προσευχομένων είναι μεγάλη και σωτήριος. Στην περίπτωσι του γέροντος Παϊσίου, εκτός τις θαυματουργικές προσευχές του, διότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», είχε γίνει πόλος έλξεως για πολύ κόσμο. Εδέχετο δε έκαστος εξ αυτών, αναλόγως της προαιρέσεώς του, την «καλήν αλλοίωσιν». Το άγιο έμπρακτο παράδειγμα, αλλά και ο λόγος του σε όλους αυτούς ήτο η κατ’ εξοχήν ιεραποστολή.
Είχε πετύχει εις το έπακρον την σύζευξι ασκήσεως και ιεραποστολής.
Εδέχετο τους πάντας ακόμη και τους εκ περιεργείας προσκυνητάς, έδιδε όμως προτεραιότητα στους έχοντας ανάγκη πνευματική και εις τους ασθενείς.
Με τους νέους ησχολείτο ιδιαίτερα.
Αυτό που ζούσε αυτό και δίδασκε.
Με συμβούλευε λοιπόν λέγοντάς μου: Σήμερα βρίσκεται ο κόσμος σε εμπόλεμο κατάστασι, χρειάζεται την βοήθειάν μας και κυρίως την προσευχή μας. Όταν σε πλησιάζη κάποιος να σου πη το πρόβλημά του μην τον αποφεύγης, δήθεν ότι είσαι κουρασμένος από το διακόνημά σου.
Αν είσαι στον κήπο και εργάζεσαι, βάλτον να κάνει μαζί σου δουλειά και άκουσέ τον.
Κάτι που συχνά μου έλεγε και πιστεύω ότι το έλεγε σε όλους τους μοναχούς ήτο το εξής: Πρέπει οι μοναχοί να καταρτισθούμε πνευματικά. Η εκκλησία και ο κόσμος θα μας χρειασθή.
Ομολογώ ότι δεν το πολυκαταλάβαινα και με ανησυχούσε ο λόγος του αυτός. Με το φτωχό μυαλό μου έκανα διάφορους λογισμούς. Άραγε γιατί να το λέγη αυτό; Θα έλθουν δύσκολες ημέρες; Θα διωχθή μήπως η εκκλησία; Μήπως γίνη πόλεμος;
Μετά τόσα χρόνια άρχισα να κατανοώ τα λεγόμενά του.
Οι πιστοί πολεμούνται φανερά πλέον και με κάθε τρόπο. Ο διάβολος έχει αφηνιάσει και «ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρ. 5-8).
Από το βιβλίο: Δράγματα αειζωοτροφίας, Ό,τι ενθυμούμαι από τις επισκέψεις μου στον Γέροντα Παΐσιο. Ιερομονάχου Προδρόμου Νεοσκητιώτου. Ιδιωτική Έκδοση. 01 Ιουλίου 2007.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
