Άνθρωπος καλοσύνης άνθρωπος ταπείνωσης και αγάπης.
Τη χάρη του Θεού την αναγνώριζες σε κάθε πτυχή της βιωτής του πατρός Ιακώβου. Στον τρόπο που διάβαζε τα αναγνώσματα μέσα στον ναό, στον τρόπο που λειτουργούσε, ένιωθες ότι ζει αυτό που κάνει, στον τρόπο που σε συμβούλευε, στον τρόπο που μιλούσε στους ανθρώπους.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που διαπίστωνες πάνω του ήταν αυτή η απέραντη καλοσύνη με την οποία πάντα, μα πάντα θα σε υποδεχόταν. Να σας πω ένα απλό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα:
Ο ταξιτζής που με πήγε την πρώτη φορά στο μοναστήρι, πήγαινε τακτικά στον Γέροντα. Άρεσε μάλιστα στη μεγάλη του κόρη να ψάλει, οπότε ανέβαιναν συχνά και στις ακολουθίες του μοναστηριού.
Κάποια φορά ο κυρ Θανάσης είχε ανέβει πάλι μαζί με την οικογένειά του. Βγαίνοντας από τον Εσπερινό, λέει στον πάτερ Σεραφείμ:
– Πάτερ να πάρουμε την ευχή του Γέροντα;
Ο π. Σεραφείμ αγρίεψε: Βρε κυρ Θανάση είστε δικοί μας άνθρωποι! Χθες βγήκε ο άνθρωπος από το νοσοκομείο και γύρισε στο μοναστήρι δεν τον αφήνετε λίγο να ησυχάσει να ηρεμήσει;
– Συγνώμη πάτερ χίλια συγνώμη, δεν το ήξερα αυτό που μου λέτε. Για όνομα του Θεού! Δεν θέλουμε να τον κουράσουμε,θα φύγουμε και τον βλέπουμε άλλη φορά.
Ξεκίνησαν να φύγουν. Και φτάνοντας στο αυτοκίνητο, βλέπουν μπροστά τους τον π. Ιάκωβο να τους περιμένει:
– Τι κάνετε παιδιά μου; ήρθα να σας δω, να σας αποχαιρετήσω.
Δεν τον είχε ειδοποιήσει κανείς! Ηταν από αυτά που ήξερε ο Γέροντας, χωρίς να του έχει πει κανείς τίποτα.
Και ήταν από εκείνες τις στιγμές που έβλεπες πόσο απέραντη ήταν η καλοσύνη του:παρά την ταλαιπωρία από τη νοσηλεία του δεν ήθελε να αφήσει τους ανθρώπους να φύγουν δίχως ένα καλό λόγο, μια γλυκιά κουβέντα.
Πάντως, ακόμα και αν δεν ήξερε κανείς τον π. Ιάκωβο το πρώτο πράγμα που διαπίστωνες γενικώς όταν τον πρωτογνώριζες ήταν η ταπείνωση και η αγάπη του.
Ανέφερα ήδη εξάλλου για την εντύπωση που είχε κάνει στον π. Γεώργιο καψάνη, όταν τον πρωτοεπισκέφτηκε. Ήταν γεμάτος ταπείνωση και γεμάτος αγάπη! Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού δεν υπάρχει αγάπη χωρίς ταπείνωση- άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει.
Η ταπείνωση του έβρισκε έκφραση σε κάθε πτυχή της ζωής του. Όποτε συλλειτουργούσαμε, ήταν πάμπολλες φορές που συλλειτουργούσαμε, δεν μου έχει επιτρέψει ποτέ να κάνω πίσω και να αφήσω εκείνον μπροστά.
Ποτέ δεν μίλησε από τον άμβωνα, ποτέ δεν έβγαλε κήρυγμα. Δεν ήθελε να φαίνεται αυτός. Μιλούσε βέβαια πάντα μετά τη Θεία Λειτουργία, στον καφέ, αλλά και εκεί τα λόγια του είχαν μία συστολή και μία ταπείνωση ευδιάκριτη.
Μια άλλη έκφανση της ταπείνωσης του, ήταν η φοβερή διάκριση που έδειχνε στην τράπεζα της μονής: Στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, οι μοναχοί είχαν παράδοση να τρώνε κρέας. Σε άλλα μοναστήρια δεν συνηθίζεται. Στον π. Ιάκωβο λοιπόν, αν του έβαζες λίγο κρεατάκι μαζί με το φαγητό του, δεν το αρνούνταν. Αλλά μετά από λίγο, έτσι όπως καθόσουν δίπλα του, έπαιρνε το ένα κομμάτι από το κρέας και το έβαζε ήσυχα στο πιάτο σου.
– Μα Γέροντα …έκανες εσύ να αντισταθείς.
– Μη λυπείς τον Ιησού, σε έκοβε εκείνος πριν πεις οτιδήποτε άλλο.
Μετά από λίγο, έπαιρνε το άλλο κομμάτι κρέας από το πιάτο του και το έβαζε σε έναν άλλον.
– Μα Γέροντα….. πρόβαλε και ο δεύτερος αντίσταση.
.. Μη λυπείςτον Ιησού, μη λυπείς τον Ιησού.. τον αντέκοβε πάλι ο π.Ιάκωβος,πράγμα που σήμαινε κάνε υπακοή κάνε υπακοή! …
Από το βιβλίο: Άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει.
Ο Άγιος Ιάκωβος όπως τον έζησα
Παύλου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης. Σελίδες, 51,52, 53
