Η γηροκόμηση του παπά-Φώτη Λαυριώτη απο την πνευματική του θυγατέρα κ. Σοφία Καπέδρα – Π. Θεμιστοκλέους Στ. Χριστοδούλου. .

Από το έτος 1991 την γηροκόμηση του παπά-Φώτη αναλαμβάνει η κ. Σοφία Καπέδρα, μια ευλαβής κυρία με καλή χριστιανική οικογένεια στον Υμηττό Αττικής, στην γνωστή οδό των Βρυούλων. Στην αρχή η κ. Καπέδρα τον επισκεπτόταν τακτικότατα μία φορά το μήνα, αργότερα κάθε δεκαπενθήμερο, στα Πάμφιλα όπου διέμενε ο παπά-Φώτης σ’ ένα μικρό σπιτάκι. Αργότερα όταν ο παπά-Φώτης κατέπεσε με το πρόβλημα καταγμάτων και του καρκίνου του προστάτη και με μεταστάσεις στα οστά τον ανέλαβε κυριολεκτικά με τα ίδια της τα χέρια η κ. Σοφία και ολόκληρη η οικογένειά της. τον περιέθαλψαν όχι ως έναν ξένο και ανήμπορο, αλλά ως πατέρα τους και μάλιστα ως έναν εκλεκτό δούλο του Θεού. Ο παπά-Φώτης βρήκε στο πρόσωπο της πνευματικής του θυγατέρας ένα αληθινό και υπάκουο παιδί και την ευλόγησε πάλιν και πολλάκις για όσα έκανε αυτή και ο σύζυγός της Γεώργιος προς αυτόν. Και σήμερα ο παπά-Φώτης πρεσβεύει γι’ αυτήν τη γυναίκα και για την οικογένειά της από τον ουρανό.
Η ίδια η κυρία Σοφία μας αφηγείται το χρονικόν της γνωριμίας της με τον παπά-Φώτη. «Τον παπά –Φώτη τον πήρε κάποτε ο σύζυγός μου Γεώργιος στο αυτοκίνητό μας μαζί με τον ηγούμενο της ιεράς μονής Λειμώνος και όλοι μαζί πήγαμε σε έναν ναό. Ήταν τότε Αύγουστος του 1991. Τότε του δώσαμε την διεύθυνσή μας και το κλειδί του σπιτιού μας. Μας έκανε από την πρώτη ματιά να τον αγαπήσουμε πολύ. Έκτοτε ερχόταν πάντα στο σπίτι μας σε κάθε του ταξίδι που έκανε στην Αθήνα. Όταν πέρασε λίγος καιρός μετά τη γνωριμία μας ο παπά-Φώτης μας έλεγε και μας ξανάλεγε: «Εσείς θα με πάρτι (=πάρετε) σπίτ’ σας άμα γηράσω». Και άλλες φορές μας έλεγε: «Να με πάρς’ μη μ’ αφήσεις γιατί θα με κλείσουν στο γηροκομείο». Η υγεία του ωστόσο χειροτέρευε. Ταξίδευα τακτικότατα στο νησί της Λέσβου για να τον περιθάλπω ώσπου τον παπά-Φώτη τον βρήκα σε κακά χάλια στο σπιτάκι του στα Πάμφιλα. Είχε πάθει αφυδάτωση. Μύγες πολλές ήταν μαζεμένες επάνω του. Ανήμπορος περίμενε το θάνατο. Τον πήρα αμέσως και τον μετέφερα σε Νοσοκομείο των Αθηνών αφού πρώτα τον εξέτασαν οι γιατροί της Μυτιλήνης. Εκεί συνέβη το εξής παράξενο: Ο παπά-Φώτης έφυγε από το νοσοκομείο με το έτσι θέλω. Με τίποτα δεν μπόρεσαν οι γιατροί να τον πείσουν να μείνει στη Μυτιλήνη. Με πολύ κόπο κατάφερα και έκανα τις εξετάσεις τις οποίες έπρεπε να κάνουμε, αλλά ο ίδιος δεν τις ήθελε με τίποτα. Τελικά με πολλή υπομονή και επιμονή καθώς και πολλή αγάπη τον έπεισα και κάναμε όλες τις ιατρικές εξετάσεις. Στο νοσοκομείο της Κορίνθου ο διευθυντής καλός φίλος ιατρός εκ Κύπρου τον δέχθηκε με πολλή αγάπη. Ο ιατρός διέγνωσε ότι έχει καρκίνο στον προστάτη με μετάσταση στα κόκκαλα και μάλιστα σε μορφή προχωρημένη. Οι γιατροί που τον εξέταζαν ούτε πλένονταν ούτε σκουπίζονταν για να κρατήσουν την ευλογία του παππούλη, όπως έλεγαν. Τα φάρμακά του πολλά, όμως ο παπά-Φώτης ποτέ του δεν κατέλυε ούτε λάδι κι έτσι αναγκαζόμασταν να του ετοιμάζουμε ιδιαίτερο φαγητό, σχεδόν πάντα ανάλαδο. Του δίναμε να τρώει τριμμένα καρύδια και αμύγδαλα για να λαμβάνει πρωτεΐνες. Μαζεύαμε φύλλα από ελιά και κάθε μέρα του ετοιμάζαμε έναν χυμό με νερό από τα φύλλα της ελιάς αφού τα περνούσαμε από το μπλέντερ. Και όλα αυτά και πολλά άλλα γίνονταν προκειμένου ο παπά-Φώτης να μην καταλύσει τις νηστείες του. Μετά από χρόνια ο παπά-Φώτης, που τόσο τον αγάπησα και τον αγάπησε ολόκληρη η οικογένειά μου, ο σύζυγός μου Γεώργιος και τα παιδιά μου, οι γαμπροί και τα εγγονάκια μου, έφυγε από κοντά μας. Ήταν ένας μεγάλος αποχωρισμός για όλους μας. Τώρα όμως που ο Κύριός μας τον κάλεσε κοντά του, τώρα τον νιώθουμε όλοι μας περισσότερο. Δεν τον κοιτάξαμε μόνον ως πνευματικό μας πατέρα, γεγονός που ήταν και του έκανα υπακοή, αλλά τον κοιτάξαμε σαν έναν άγιο που ο Κύριος μ’ αξίωσε να διακονήσω μέχρι τέλους. Τώρα τον αισθάνομαι καθημερινά δίπλα μας να μας προστατεύει με την προσευχή και τις πρεσβείες του που είμαι σίγουρη ότι αξιώθηκε από τον μισθαποδότη Κύριό μας. Το σπίτι μας είχε ιδιαιτέρα ευλογία από την παρουσία του. Δεν μας πείραζε που πολύς κόσμος έμπαινε και έβγαινε για να συναντήσει τον παπά-Φώτη. Χαιρόμασταν κι εμείς με την χαρά όλων των αδελφών που έρχονταν να πάρουν την ευχή, την ευλογία και τη συμβουλή του παπά-Φώτη. Όλοι όσοι τον έβλεπαν διαπίστωναν ότι δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Όλοι έλεγαν, ακόμη και οι πιο άσχετοι στα θέματα της πίστεως, ότι ο παπά-Φώτης ήταν ο άνθρωπος του Θεού. Τον εκτιμούσαν όσοι τον γνώριζαν, γιατροί, νοσοκόμοι, όλων των τάξεων άνθρωποι. Όταν ήταν καλά και περπατούσε την Αθήνα μόνος του βρισκόταν σε πολλά και διάφορα σπίτια. Έτρεχε σε όποιον του ζητούσε τη βοήθειά του. Πήγαινε σε σπίτια γνωστών και αγνώστων. Ήταν ο παππούλης όλου του κόσμου. Έδινε αγάπη και την εισέπραττε εκατονταπλασίονα. Ήταν χαριτωμένος από το Θεό άνθρωπος. Ήταν ένα γνήσιο και αληθινό παιδί του Θεού».
Κατά το διάστημα από το 1991 μέχρι την μακαρία κοίμησή του ο παπά-Φώτης διέμενε κάποιες φορές μόνος του στο σπιτάκι της κ. Βασιλικής στα Πάμφιλα. Εκεί κατά το διάστημα πριν τον προλάβει η κ. Σοφία, τον παπά-Φώτη τον διακονούσε με τρόπο υποδειγματικό ο ιερέας π. Σταύρος Σακλαμάκης. Κάποιες φορές πήγαιναν και τον εξυπηρετούσαν και κάποιοι άλλοι ιερείς. Το έτος 1995 ο παπά –Φώτης φιλοξενήθηκε για ένα μικρό διάστημα και στο μοναστήρι του Πιθαρίου και τον γηροκομούσε το πνευματικό του παιδί ο ιερομόναχος π. Θεοφάνης Κάσσος.

Από το βιβλίο: Παπά-Φώτης Λαυριώτης. Σημείον αντιλεγόμενον (1913- 2010). Του Π. Θεμιστοκλέους Στ. Χριστοδούλου. Αθήναι, 2011.

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

Κατηγορίες: Ιστορικά, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια, Υγεία – επιστήμη - περιβάλλον. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.